Μεγάλη μέρα σήμερα. Του Αγ. Χαράλαμπου σήμερα και έχουμε τρεις στην οικογένεια. Τον παππού, το ανηψιό και τον γιο. Σήμερα θα σταθώ στον παππού, γράφοντας κάποιες σκέψεις, που καλό θα ήταν να τις κάνουμε όλοι, αν έχουμε αντίστοιχη “περίπτωση”.
Ο παππους λοιπόν βλέπει τα ογδόντα να έρχονται, και δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να περιμένει. Είναι όμως μια κατάσταση περίεργη. Με αρκετά κινητικά προβλήματα, είναι σχεδόν εγκλωβισμένος στο σπίτι. Η διάθεση του είναι για πολλά. Οι δυνατότητες του όμως πλέον δεν είναι για πολλά.
Πέρασα σήμερα να τον δω, για λίγο και μου ανάπτυξε τα σχέδια του για τη σημερινή βραδιά. Όλα σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα και τα ψώνια όταν ξέρει πολύ καλά ότι έστω και το ένα σκαλί τον ταλαιπωρεί, πόσο μάλλον τα 23 για να βγει από το σπίτι και άλλα 23 για την επιστροφή. Τον άκουγα για τα ψώνια και τις επιλογές και μόνο να συμφωνήσω μπορούσα. Και στα λόγια του υπήρχε κάτι περίεργο.
Μιλούσε μόνο για σήμερα. Δεν υπήρχε κάποιος σχεδιασμός για αύριο. Ηταν μια πίκρα του τύπου, φέτος τα θέλω όλα άψογα, γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι του χρόνου…Πολύ σκληρό και σαν σκέψη, όμως σε κάποια στιγμή το είπε ότι τους θέλει όλους στο σπίτι γιατί…
Μετά η μητέρα μου, μου είπε 2-3 φορές τα σχέδια της για το βράδυ, το τι θέλει να κάνει και να μη κάνει. Και εδώ στον αέρα πλανιόταν το ίδιο πράμα. Τα πράματα είναι πιο αισιόδοξα μια και έχουμε λιγότερα προβλήματα στη κίνηση. Μπορεί η δεξιά μεριά να είναι σχεδόν όλη “σιδερένια” (αστράγαλος – κεφαλή μηριαίου και ώμος…), αλλά τα κάνουμε όλα.
Όμως καλό είναι να το σκεφτόμαστε κάθε φορά που έχουμε έναν ηλικιωμένο. Δηλαδή πως περνάει η μέρα; Μέσα από την τηλεόραση, ενημερώνονται, ακούνε καθημερινά όλα τα αισιόδοξα, έχουν τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους και την αγωνία τους για το μέλλον τους, (αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει). Λοιπόν βλέποντας συνέχεια τηλεόραση από μόνο του φτάνει. Αν το σκεφτούμε λίγο, θα καταλάβουμε. Μετά είναι η συζήτηση…μετά από 55 χρόνια έγγαμου βίου, δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα για συζήτηση…Η μοναξιά επιτείνεται. Σε μεγάλο βαθμό. Παίρνοντας ένα τηλέφωνο, γίνεται φανερή η χαρά και η διάθεση για ομιλία. Και πάντα υπάρχει κάτι να πεις και να ακούσεις. Έχει και τις επαναλήψεις του βέβαια, αλλά ποιος μετράει.
Κλείνοντας, γιατί σήμερα έχω μια αμηχανία…και αδυναμία συγκέντρωσης…δεν μου βγαίνει καλά. Ένα τηλεφωνάκι με λίγο χρόνο στη διάθεση μας για κουβεντούλα, ένας καφές έτσι με επίσκεψη για να τα πούμε. Μια αγορά που άκουσες ότι θέλουν, σαν αφορμή να πας μια επίσκεψη…Όλα αυτά είναι αφορμές για γιορτή. Απλές μικρές καθημερινές γιορτές, που βγάζουν τον άνθρωπό μας, από τη μοναξιά του και την απομόνωσή του. Μη λυπηθείτε το χρόνο σας…δεν κοστίζει και αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Κλείνω…Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, και να είστε καλά.
Τη καλησπέρα μου…
Ο παππους λοιπόν βλέπει τα ογδόντα να έρχονται, και δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να περιμένει. Είναι όμως μια κατάσταση περίεργη. Με αρκετά κινητικά προβλήματα, είναι σχεδόν εγκλωβισμένος στο σπίτι. Η διάθεση του είναι για πολλά. Οι δυνατότητες του όμως πλέον δεν είναι για πολλά.
Πέρασα σήμερα να τον δω, για λίγο και μου ανάπτυξε τα σχέδια του για τη σημερινή βραδιά. Όλα σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα και τα ψώνια όταν ξέρει πολύ καλά ότι έστω και το ένα σκαλί τον ταλαιπωρεί, πόσο μάλλον τα 23 για να βγει από το σπίτι και άλλα 23 για την επιστροφή. Τον άκουγα για τα ψώνια και τις επιλογές και μόνο να συμφωνήσω μπορούσα. Και στα λόγια του υπήρχε κάτι περίεργο.
Μιλούσε μόνο για σήμερα. Δεν υπήρχε κάποιος σχεδιασμός για αύριο. Ηταν μια πίκρα του τύπου, φέτος τα θέλω όλα άψογα, γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι του χρόνου…Πολύ σκληρό και σαν σκέψη, όμως σε κάποια στιγμή το είπε ότι τους θέλει όλους στο σπίτι γιατί…
Μετά η μητέρα μου, μου είπε 2-3 φορές τα σχέδια της για το βράδυ, το τι θέλει να κάνει και να μη κάνει. Και εδώ στον αέρα πλανιόταν το ίδιο πράμα. Τα πράματα είναι πιο αισιόδοξα μια και έχουμε λιγότερα προβλήματα στη κίνηση. Μπορεί η δεξιά μεριά να είναι σχεδόν όλη “σιδερένια” (αστράγαλος – κεφαλή μηριαίου και ώμος…), αλλά τα κάνουμε όλα.
Όμως καλό είναι να το σκεφτόμαστε κάθε φορά που έχουμε έναν ηλικιωμένο. Δηλαδή πως περνάει η μέρα; Μέσα από την τηλεόραση, ενημερώνονται, ακούνε καθημερινά όλα τα αισιόδοξα, έχουν τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους και την αγωνία τους για το μέλλον τους, (αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει). Λοιπόν βλέποντας συνέχεια τηλεόραση από μόνο του φτάνει. Αν το σκεφτούμε λίγο, θα καταλάβουμε. Μετά είναι η συζήτηση…μετά από 55 χρόνια έγγαμου βίου, δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα για συζήτηση…Η μοναξιά επιτείνεται. Σε μεγάλο βαθμό. Παίρνοντας ένα τηλέφωνο, γίνεται φανερή η χαρά και η διάθεση για ομιλία. Και πάντα υπάρχει κάτι να πεις και να ακούσεις. Έχει και τις επαναλήψεις του βέβαια, αλλά ποιος μετράει.
Κλείνοντας, γιατί σήμερα έχω μια αμηχανία…και αδυναμία συγκέντρωσης…δεν μου βγαίνει καλά. Ένα τηλεφωνάκι με λίγο χρόνο στη διάθεση μας για κουβεντούλα, ένας καφές έτσι με επίσκεψη για να τα πούμε. Μια αγορά που άκουσες ότι θέλουν, σαν αφορμή να πας μια επίσκεψη…Όλα αυτά είναι αφορμές για γιορτή. Απλές μικρές καθημερινές γιορτές, που βγάζουν τον άνθρωπό μας, από τη μοναξιά του και την απομόνωσή του. Μη λυπηθείτε το χρόνο σας…δεν κοστίζει και αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Κλείνω…Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, και να είστε καλά.
Τη καλησπέρα μου…
