Κάπως έτσι του Γέροντα* η ορμήνεια

Του Βασίλη Χαραλάμπους

Καταμεσής

στο μονοπάτι για την Ιβήρων

η μεγάλη πέτρα

πεισματικά σου γνέφει

λίγο στην άκρη να τη βάλεις.

Εγνοια και τούτη λιγοστή

για τους τόσους άλλους

που θάρθουν.

Κάπως έτσι του Γέροντα η ορμήνεια

πως μεράκι και τούτο της καρδιάς

για τους τόσους περαστικούς

καλό διάβα για νάχουν.

*Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από ένα απλό περιστατικό από το βίο του Γέροντα Παΐσίου

Σε κάποια λιτανεία, από αυτές που συνηθίζεται να γίνονται κοντά στη Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, ήταν κι ο Γέροντας Παΐσιος.

Η περιοχή των Καρυών είναι δασώδης και με πυκνή βλάστηση και για να πας στα γύρω κελιά πρέπει να περάσεις από στενά μονοπάτια. Σ΄ ένα λοιπόν τέτοιο μονοπάτι υπήρχε μια μεγάλη πέτρα που έπρεπε οι συμμετέχοντες στη λιτανεία να τη δρασκελίσουν. Όλοι οι μοναχοί περνούσαν την πέτρα δρασκελώντας την. Ο Γέροντας Παΐσιος φτάνοντας στην πέτρα σταματά και την σπρώχνει στο πλάϊ λέγοντας:

- Ευλογημένοι, τα γεροντάκια πως θα περάσουν;

Για τον καθένα υπήρχε η προσωρινή λύση να δρασκελίσουν την πέτρα. Για τον Γέροντα υπήρχε και ο άλλος, ο συνάνθρωπος.

Η ίδια περίπτωση έτυχε πάλι σ΄ άλλη λιτανεία μ’ ένα κλώνο ενός θάμνου που εμπόδιζε το διάβα στο μονοπάτι. Ο Γέροντας Παΐσιος και πάλι έπραξε το ίδιο. Απλά περιστατικά που φανερώνουν πολλά.

(Από τη συλλογή Αθωνικό διάβα)