Στο Πολύφυτο, Ενορία της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, ένα ημιέρημο από κατοίκους χωριό, μέσα στην καταπράσινη από πλατάνια και λεύκες φύση των Πιερίων, με δεσπόζοντα στο κέντρο του χωριού τον πετρόχτιστο, φροντισμένο από κάθε άποψη εσωτερικά και εξωτερικά, ι. ενοριακό Ναό της Αγίας Παρασκευής, που εγκαινιάστηκε στα 1916, πάνω στα ερείπια παλιότερου και μικρότερου Ναού, πάλι της Αγίας Παρασκευής, που η αρχή του χάνεται μέσα στο χρόνο, βρέθηκε (25-7-2012), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, όπου τέλεσε τον πανηγυρικό Εσπερινό με Αρτοκλασία προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής, σ’ ένα εκκλησίασμα από πλήθος Πολυφυτιανών από την Ημαθία, την Πιερία, τα γειτονικά χωριά Βελβεντό και Ίμερα-Αύρα.
Προφορική παράδοση αναφέρει πως στο Πολύφυτο, έφτασε ο Πατρο-Kοσμάς ο Αιτωλός, μάλλον γύρω στα 1750, έτος που επισκέφτηκε και το πετρόχτιστο ξωκλήσι του Αγίου Αθανάσιου Καταφυγίου, που ‘’κρέμεται’’ στην πλαγιά των Πιερίων. (‘’Το Καταφύγι’’ αρ. φύλλου 324-325, Ιούλιος-Αύγουστος 2006). Η παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος έμεινε ένα βράδυ στο χωριό, εξομολόγησε τους χριστιανούς και φιλοξενήθηκε στο σπίτι της οικογένειας Βουλγαρόπουλου. Η οικογένεια, κατά την παράδοση, για την τιμή, έσφαξε ένα κριάρι για φαγητό. Στην τράπεζα ο Άγιος ζήτησε για τον εαυτό του μέλι και καρύδια και άφησε το κριάρι στην οικογένεια.
Από τα χρόνια του παλιού Ναού διασώζεται, φθαρμένο πια, πετραχήλι, που στο πίσω μέρος αναγράφεται με μαύρη μελάνη το όνομα του δωρητή-κληρικού, που προφανώς έμεινε - λειτούργησε στο Πολύφυτο: ‘’Διονυσίου ιερομονάχου, Αγιοταφίτου, 1815’’.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος είπε πως όλες οι γιορτές των προγόνων ήταν συνυφασμένες με τον κεντρικό Ναό αλλά και με τα ξωκλήσια, όπου οι χριστιανοί εκδήλωναν τη χαρά και την εμπιστοσύνη τους στο Θεό. Σήμερα, συνέχισε, εισάγονται απρόσωπες γιορτές, που εκμαυλίζουν το λαό μας, που από ξενομανία καθώς παρασύρεται θεωρεί, πως όλοι οι άλλοι, του λένε την αλήθεια και έχουν δίκιο εκτός από την υπόστασή του. Ο Σεβ. εξήρε τον τρόπο του ελληνισμού της διασποράς που συνοψίζει τη ζωή του γύρω από το Ναό ως κέντρο ενότητας. Τόνισε με έμφαση την ανάγκη να σεβαστούμε τα ιδανικά μας, αλλιώς, είπε, οι ξένοι θα μας πνίξουν. Αυτοί, είπε ο Σεβ., δεν κινούνται από αγάπη προς εμάς, το συμφέρον τους κοιτάζουν και αυτό επιδιώκουν με κάθε μέσο. Χωρίς Χριστό, είπε, δεν κάνουμε τίποτα. Και έκλεισε: τότε όλα, γιορτές και πανηγύρια, αποχτούν νόημα, όταν αυτά συνδέονται με το πρόσωπο του Χριστού. Στην υπαίθρια τράπεζα ο Σεβασμιώτατος έδωσε ευχές σε όλους.
Προφορική παράδοση αναφέρει πως στο Πολύφυτο, έφτασε ο Πατρο-Kοσμάς ο Αιτωλός, μάλλον γύρω στα 1750, έτος που επισκέφτηκε και το πετρόχτιστο ξωκλήσι του Αγίου Αθανάσιου Καταφυγίου, που ‘’κρέμεται’’ στην πλαγιά των Πιερίων. (‘’Το Καταφύγι’’ αρ. φύλλου 324-325, Ιούλιος-Αύγουστος 2006). Η παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος έμεινε ένα βράδυ στο χωριό, εξομολόγησε τους χριστιανούς και φιλοξενήθηκε στο σπίτι της οικογένειας Βουλγαρόπουλου. Η οικογένεια, κατά την παράδοση, για την τιμή, έσφαξε ένα κριάρι για φαγητό. Στην τράπεζα ο Άγιος ζήτησε για τον εαυτό του μέλι και καρύδια και άφησε το κριάρι στην οικογένεια.
Από τα χρόνια του παλιού Ναού διασώζεται, φθαρμένο πια, πετραχήλι, που στο πίσω μέρος αναγράφεται με μαύρη μελάνη το όνομα του δωρητή-κληρικού, που προφανώς έμεινε - λειτούργησε στο Πολύφυτο: ‘’Διονυσίου ιερομονάχου, Αγιοταφίτου, 1815’’.
