Από την Ενορία του, που παροικεί στο Βελβεντό, για το Μοναστήρι του στον Όλυμπο αναχώρησε (19-8-2012) το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, που φιλοξενήθηκε στην Ενορία από την 30η Ιουλίου 2012.
‘’Φεύγει ο Άγιος’’ είναι η φράση, που με φανερή συγκίνηση βγαίνει από τα χείλη του λαού την ημέρα της αναχώρησής του. Φράση που φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του λαού προς το πρόσωπο του Αγίου, αλλά και την ταυτότητα λειψάνου με αυτό το ίδιο το πρόσωπο του Αγίου, σε μια αίσθηση πραγματικής βιωματικής προσωπικής σχέσης με συλλογικό χαρακτήρα – και όχι ενός αόριστου ιδεολογήματος - σχέση ιερότητας και σεβασμού, που παραδίδεται οργανικά από γενιά σε γενιά μέσα στην ενιαία ιστορική πορεία της Εκκλησίας, που αναπτερώνει το αίσθημα του λαού, γλυκαίνοντάς το με την παρουσία του Αγίου ως συνδετικού κρίκου με όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα, που γεφυρώνουν τις αποστάσεις και αίρουν τα χάσματα, που κατασκευάζουν οι υπεροπτικές αντιλήψεις και οι από αυτές προερχόμενες πολιτικές συμπεριφορές και συγκλίνουν προς τη συνύπαρξη και την συν-χωρητικότητα με την απλότητα της καρδιάς τους.
Η Ενορία αναφέρεται με σεβασμό στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο και τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Μάξιμο για την κατ’ έτος παροχή του ιερού λειψάνου του Αγίου στην εν Βελβεντώ Ενορία του. Μοναστήρι και Ενορία, οι δυο πρωταρχικοί κυτταρικοί θεσμοί της Εκκλησίας δεν είναι ξένοι, αδιάφοροι ή και εχθρικοί μεταξύ τους, αλλά συμπορεύονται παράλληλα, δρουν αλληλοσυμπληρωματικά και αλληλοπεριχωρητικά. Το ζητούμενο πλέον στην εποχή μας είναι η επανα-ανακάλυψη της σχέσης των δύο θεσμών και η αναθέρμανση αυτής της σχέσης, όχι ως θρησκευτικός τουρισμός, αλλ’ ως ταυτότητα κοινής παρουσίας στον διαιρεμένο κόσμο, στην άρση των διαιρέσεων των ανθρώπων, των τοπικών κοινωνιών και των εθνών, για τη μεταμόρφωση και την ενότητά του μέσα στο αδιαίρετο σώμα του Χριστού.
Η Ενορία τιμά και επαινεί τους ψάλτες που διακόνησαν στο Αναλόγιο την υμνογραφία, το λόγο, τη μουσική απόδοση του ιερού λόγου της Εκκλησίας και αναφέρει τα ονόματά τους: Αθανάσιο Κουτσιούκη, Γιάννη Τζινίκο, Γιάννη Παπαγόρα, Δήμητρα Βαλωμά, Γιώργο Πιτσιούγκα, Μανώλη Χ. Χατζημανώλη, Κώστα Γκουντούλα, Γιώργο Στεργιόπουλο, Γιάννη Μπάκανο, Γρηγόρη Φωκίδη, Νεκτάριο Χατζητσόλη, Δημήτρη Κουλιούφα και Γεώργιο Πάπας, Πρωτοψάλτη της Ιεράς Μητροπόλεως Ατλάντας-Αμερικής. Είναι δύσκολο να ορίσουμε το πώς θα αναδυόταν το αίσθημα της μυσταγωγίας χωρίς το λόγο και τη μουσική επένδυσή του.
‘’Φεύγει ο Άγιος’’ είναι η φράση, που με φανερή συγκίνηση βγαίνει από τα χείλη του λαού την ημέρα της αναχώρησής του. Φράση που φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του λαού προς το πρόσωπο του Αγίου, αλλά και την ταυτότητα λειψάνου με αυτό το ίδιο το πρόσωπο του Αγίου, σε μια αίσθηση πραγματικής βιωματικής προσωπικής σχέσης με συλλογικό χαρακτήρα – και όχι ενός αόριστου ιδεολογήματος - σχέση ιερότητας και σεβασμού, που παραδίδεται οργανικά από γενιά σε γενιά μέσα στην ενιαία ιστορική πορεία της Εκκλησίας, που αναπτερώνει το αίσθημα του λαού, γλυκαίνοντάς το με την παρουσία του Αγίου ως συνδετικού κρίκου με όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα, που γεφυρώνουν τις αποστάσεις και αίρουν τα χάσματα, που κατασκευάζουν οι υπεροπτικές αντιλήψεις και οι από αυτές προερχόμενες πολιτικές συμπεριφορές και συγκλίνουν προς τη συνύπαρξη και την συν-χωρητικότητα με την απλότητα της καρδιάς τους.
Η Ενορία αναφέρεται με σεβασμό στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο και τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Μάξιμο για την κατ’ έτος παροχή του ιερού λειψάνου του Αγίου στην εν Βελβεντώ Ενορία του. Μοναστήρι και Ενορία, οι δυο πρωταρχικοί κυτταρικοί θεσμοί της Εκκλησίας δεν είναι ξένοι, αδιάφοροι ή και εχθρικοί μεταξύ τους, αλλά συμπορεύονται παράλληλα, δρουν αλληλοσυμπληρωματικά και αλληλοπεριχωρητικά. Το ζητούμενο πλέον στην εποχή μας είναι η επανα-ανακάλυψη της σχέσης των δύο θεσμών και η αναθέρμανση αυτής της σχέσης, όχι ως θρησκευτικός τουρισμός, αλλ’ ως ταυτότητα κοινής παρουσίας στον διαιρεμένο κόσμο, στην άρση των διαιρέσεων των ανθρώπων, των τοπικών κοινωνιών και των εθνών, για τη μεταμόρφωση και την ενότητά του μέσα στο αδιαίρετο σώμα του Χριστού.
Η Ενορία τιμά και επαινεί τους ψάλτες που διακόνησαν στο Αναλόγιο την υμνογραφία, το λόγο, τη μουσική απόδοση του ιερού λόγου της Εκκλησίας και αναφέρει τα ονόματά τους: Αθανάσιο Κουτσιούκη, Γιάννη Τζινίκο, Γιάννη Παπαγόρα, Δήμητρα Βαλωμά, Γιώργο Πιτσιούγκα, Μανώλη Χ. Χατζημανώλη, Κώστα Γκουντούλα, Γιώργο Στεργιόπουλο, Γιάννη Μπάκανο, Γρηγόρη Φωκίδη, Νεκτάριο Χατζητσόλη, Δημήτρη Κουλιούφα και Γεώργιο Πάπας, Πρωτοψάλτη της Ιεράς Μητροπόλεως Ατλάντας-Αμερικής. Είναι δύσκολο να ορίσουμε το πώς θα αναδυόταν το αίσθημα της μυσταγωγίας χωρίς το λόγο και τη μουσική επένδυσή του.
