συμμετάσχουν στη χαρά του Μοναστηριού, την οποία ο κ. Ιγνάτιος χαρακτήρισε «αναστάσιμη».
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην οικογένεια της νέας Μοναχής, η οποία, εμφορούμενη από Χριστιανικές αρχές, ζει την χαρά του παιδιού της και «βιώνει την ευλογία, αφού η ρασοφορία δεν είναι ένα ατομικό γεγονός, αλλά σ' αυτό συμμετέχουν όλοι». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην Σταυρο-Αναστάσιμη ζωή των Μοναχών, επισημαίνοντας ότι «οι μοναχοί φέρουν τα στίγματα του Σταυρού, που είναι η σταύρωση των παθών, των αμαρτιών, των αδυναμιών, η ταπείνωση, η ταπεινή αγάπη, η αυτοπροσφορά, η σιωπή, η ησυχία, μιμούμενοι το Χριστό. Παραδίδουν τα πάντα σε Αυτόν και παραδίδονται εξολοκλήρου σε Αυτόν. Όμως, ακριβώς εδώ είναι το πέρασμα στην όντως ζωή, γιατί μετά από αυτή την εμπειρία του Γολγοθά, ο μοναχός και η μοναχή εισέρχονται στο χώρο της Αναστάσιμης χαράς, γιατί έχουν νικήσει το θάνατο. Αυτό που άλλους τους τρομοκρατεί και άλλους τους απελπίζει για το μοναχό και τη μοναχή είναι η κατάκτηση...»
Ολοκλήρωσε την ομιλία του αναφερόμενος στον ιδιαίτερο ρόλο του Μοναχισμού στην εποχή της κρίσης: «Ο Θεός έχει τις δικές του ψυχές που αντιστέκονται και βροντοφωνάζουν το όχι στην αμαρτία και την κατάπτωση και ίσως, τελικά, αποδειχθεί ότι τα μοναστήρια, μαζί με τις ζωντανές ενορίες, θα είναι η απάντηση και στην κρίση, που έχει επέλθει στον τόπο μας, εξαιτίας των αμαρτιών, των παραλείψεων και των ελλειμμάτων μας».
