Αγαπημένε μας φίλε,
Ένα ακόμη θαύμα του Χριστού μας περιγράφεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μία από τις πολλές θαυμαστές ιάσεις, που, εκ πρώτης όψεως, συμπίπτουν απόλυτα στο κεντρικό τους μήνυμα:
Ο Χριστός, αποκαθιστώντας την ανθρώπινη υγεία με τρόπο θαυμαστό, υπενθυμίζει την αρχέγονη ποιότητα της ζωής, ζωής απελευθερωμένης από τη φθορά και τον θάνατο. Και μάλιστα, η αποκατάσταση αυτή, δεν αποτελεί μόνον υπενθύμιση αλλά και προοπτική.
Όπως όμως συμβαίνει σε όλες τις περικοπές, έτσι και σ΄ αυτήν, ορισμένες λεπτομέρειες προσδίδουν μια ιδιαιτερότητα, αλλά και οδηγούν σε ιδιαίτερα μηνύματα και συμπεράσματα.
Από την εμπειρία σου θα γνωρίζεις, όπως όλοι μας, πόσο μεγάλη σημασία έχει για τους έφηβους, η εικόνα που δίνουν στους άλλους. Πόσο «μετράει» γι’ αυτούς η ένταξή τους στην ομάδα, πόσο καθοριστική είναι η αποδοχή εκ μέρους των συνομήλικων τους, αλλά και πόσες παραχωρήσεις είναι διατεθειμένοι να κάνουν, προκειμένου να κερδίσουν αυτή την αποδοχή. Είναι ακριβώς η ηλικία, όπου, αφενός τα θεμελιώδη στοιχεία μιας ανατροφής εκ μέρους γονιών και δασκάλων δοκιμάζονται έντονα, και αφετέρου, ο διχασμός ανάμεσα σε κανόνες και αξίες από τη μια και επιδράσεις του περιβάλλοντος από την άλλη, οδηγούν σε επώδυνο διχασμό και ενοχές.
Ο τυφλός της σημερινής παραβολής δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την ασθένειά του. Δεν έχει μόνο την αγωνία να ακουστεί από τον Χριστό, εν μέσω μιας μεγάλης οχλοβοής. Βρίσκεται αντιμέτωπος και με την κοινωνική κατακραυγή. Η φωνή του ενοχλεί. Καμιά υποστήριξη δεν βρίσκει στην αναζήτηση της λύσης. Είναι απόλυτα μόνος, ανάμεσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό, που του κόβει το δρόμο. Και μάλιστα, ανάμεσα σε ένα περιβάλλον, που το έχει ανάγκη. Ζητιάνος είναι, και αυτοί που σήμερα δυσαρεστούνται απ΄ αυτόν, αύριο θα περνούν από μπροστά του, ακούγοντας τις ικεσίες του για ελεημοσύνη.
Ο τυφλός μας όμως δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει τέτοιους υπολογισμούς. Δεν δίνει σημασία σε τίποτα, γιατί είναι απόλυτα απελπισμένος. Δεν περιμένει πλέον τίποτα από τον κόσμο. Ξέρει την περιφρόνηση και τον οίκτο που έχει υποστεί, ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει. Όχι λοιπόν μόνον αγνοεί τους παρατρεχάμενους του Χριστού, αλλά φωνάζει ακόμη δυνατότερα, σα να τους λέει, πως μεταθέτει την ελπίδα του από αυτούς σε κάτι εντελώς καινούργιο, σε κάτι, που τους είναι άγνωστο. Και πως, στην απόφασή του αυτή, δεν χρειάζεται, ούτε την έγκριση, ούτε την αποδοχή τους.
Νομίζω, πως πέρα από πρότυπο πίστης, ο σημερινός πρωταγωνιστής της περικοπής είναι και πρότυπο απελευθερωμένου ανθρώπου από την κοινή γνώμη. Και την απελευθέρωση αυτή φαίνεται να την επιτυγχάνει από τα πολλά παθήματα του παρελθόντος, με αποκορύφωμα το πάθημα εκείνης της στιγμής: Οι «καλοί άνθρωποι», οι «ελεήμονες» άνθρωποι, οι «καθώς πρέπει» συμπατριώτες του, στην πιο σημαντική στιγμή γι’ αυτόν, στη στιγμή, που μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή του, νοιάζονται μόνο για την ευπρέπεια, ενώ η κραυγή της απόλυτης απελπισίας του, τους είναι απλώς ενοχλητική.
Ίσως όλο αυτό το σκηνικό να αποτελεί μια καλή ευκαιρία, ώστε να απομυθοποιήσουμε στα μάτια των νεαρών ακροατών μας την δύναμη, αλλά και την αξιοπιστία της κοινής γνώμης. Ο τυφλός της σημερινής περικοπής, μας θυμίζει, πως η συνάντηση με τη λύτρωση των βαθέων προσωπικών προβλημάτων έρχεται μετά από μια πορεία μοναχική, στην οποίαν, οι εξωτερικές, επιπόλαιες και συχνότατα άπονες φωνές, μόνο αποπροσανατολισμό μπορούν να επιφέρουν.
Υπάρχει και κάτι ακόμη:
Η κραυγή του τυφλού ζητιάνου δεν στηρίζεται πουθενά. Δεν ξέρει σε ποιον απευθύνεται, φυσικά δεν τον έχει δει, δεν ξέρει καν, αν ο Ιησούς τον ακούει. Κάλεσε, αν θέλεις τα παιδιά να φανταστούν την εικόνα ενός τυφλού, που κραυγάζει, χωρίς να ξέρει πού να στρέψει το κεφάλι του. Την εικόνα κάποιου, που φωνάζει στο κενό. Ο άνθρωπος αυτός έχει μεταβληθεί σε μια ικεσία, χωρίς καμιά λογική προοπτική, το αίτημά του να βρει ανταπόκριση. Στον άνθρωπο αυτόν έχει μείνει μόνο η πίστη, εντελώς αποκαθαρμένη από τη λογική, από την εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις, από την προσδοκία για συμπαράσταση από τον κόσμο.
Ας δώσουμε με τον δικό μας τρόπο στα παιδιά να γνωρίζουν και να θυμούνται, πως έρχονται στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπου όλα τα στηρίγματα και οι ελπίδες διαψεύδονται. Είναι τότε, που το μόνο που μένει είναι μια κραυγή απελπισίας. Μια κραυγή όμως, που φαίνεται πως ο Θεός την ακούει ευκολότερα και καθαρότερα από πολλά λόγια και πολλές προσευχές. Και Εκείνος γνωρίζει, πώς να την κάνει γέφυρα για να φτάσει κοντά και να μας απλώσει το χέρι.
Ας έρθουμε τώρα και στην ευαγγελική περικοπή...
Ένα ακόμη θαύμα του Χριστού μας περιγράφεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μία από τις πολλές θαυμαστές ιάσεις, που, εκ πρώτης όψεως, συμπίπτουν απόλυτα στο κεντρικό τους μήνυμα:
Ο Χριστός, αποκαθιστώντας την ανθρώπινη υγεία με τρόπο θαυμαστό, υπενθυμίζει την αρχέγονη ποιότητα της ζωής, ζωής απελευθερωμένης από τη φθορά και τον θάνατο. Και μάλιστα, η αποκατάσταση αυτή, δεν αποτελεί μόνον υπενθύμιση αλλά και προοπτική.
Όπως όμως συμβαίνει σε όλες τις περικοπές, έτσι και σ΄ αυτήν, ορισμένες λεπτομέρειες προσδίδουν μια ιδιαιτερότητα, αλλά και οδηγούν σε ιδιαίτερα μηνύματα και συμπεράσματα.
Από την εμπειρία σου θα γνωρίζεις, όπως όλοι μας, πόσο μεγάλη σημασία έχει για τους έφηβους, η εικόνα που δίνουν στους άλλους. Πόσο «μετράει» γι’ αυτούς η ένταξή τους στην ομάδα, πόσο καθοριστική είναι η αποδοχή εκ μέρους των συνομήλικων τους, αλλά και πόσες παραχωρήσεις είναι διατεθειμένοι να κάνουν, προκειμένου να κερδίσουν αυτή την αποδοχή. Είναι ακριβώς η ηλικία, όπου, αφενός τα θεμελιώδη στοιχεία μιας ανατροφής εκ μέρους γονιών και δασκάλων δοκιμάζονται έντονα, και αφετέρου, ο διχασμός ανάμεσα σε κανόνες και αξίες από τη μια και επιδράσεις του περιβάλλοντος από την άλλη, οδηγούν σε επώδυνο διχασμό και ενοχές.
Ο τυφλός της σημερινής παραβολής δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την ασθένειά του. Δεν έχει μόνο την αγωνία να ακουστεί από τον Χριστό, εν μέσω μιας μεγάλης οχλοβοής. Βρίσκεται αντιμέτωπος και με την κοινωνική κατακραυγή. Η φωνή του ενοχλεί. Καμιά υποστήριξη δεν βρίσκει στην αναζήτηση της λύσης. Είναι απόλυτα μόνος, ανάμεσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό, που του κόβει το δρόμο. Και μάλιστα, ανάμεσα σε ένα περιβάλλον, που το έχει ανάγκη. Ζητιάνος είναι, και αυτοί που σήμερα δυσαρεστούνται απ΄ αυτόν, αύριο θα περνούν από μπροστά του, ακούγοντας τις ικεσίες του για ελεημοσύνη.
Ο τυφλός μας όμως δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει τέτοιους υπολογισμούς. Δεν δίνει σημασία σε τίποτα, γιατί είναι απόλυτα απελπισμένος. Δεν περιμένει πλέον τίποτα από τον κόσμο. Ξέρει την περιφρόνηση και τον οίκτο που έχει υποστεί, ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει. Όχι λοιπόν μόνον αγνοεί τους παρατρεχάμενους του Χριστού, αλλά φωνάζει ακόμη δυνατότερα, σα να τους λέει, πως μεταθέτει την ελπίδα του από αυτούς σε κάτι εντελώς καινούργιο, σε κάτι, που τους είναι άγνωστο. Και πως, στην απόφασή του αυτή, δεν χρειάζεται, ούτε την έγκριση, ούτε την αποδοχή τους.
Νομίζω, πως πέρα από πρότυπο πίστης, ο σημερινός πρωταγωνιστής της περικοπής είναι και πρότυπο απελευθερωμένου ανθρώπου από την κοινή γνώμη. Και την απελευθέρωση αυτή φαίνεται να την επιτυγχάνει από τα πολλά παθήματα του παρελθόντος, με αποκορύφωμα το πάθημα εκείνης της στιγμής: Οι «καλοί άνθρωποι», οι «ελεήμονες» άνθρωποι, οι «καθώς πρέπει» συμπατριώτες του, στην πιο σημαντική στιγμή γι’ αυτόν, στη στιγμή, που μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή του, νοιάζονται μόνο για την ευπρέπεια, ενώ η κραυγή της απόλυτης απελπισίας του, τους είναι απλώς ενοχλητική.
Ίσως όλο αυτό το σκηνικό να αποτελεί μια καλή ευκαιρία, ώστε να απομυθοποιήσουμε στα μάτια των νεαρών ακροατών μας την δύναμη, αλλά και την αξιοπιστία της κοινής γνώμης. Ο τυφλός της σημερινής περικοπής, μας θυμίζει, πως η συνάντηση με τη λύτρωση των βαθέων προσωπικών προβλημάτων έρχεται μετά από μια πορεία μοναχική, στην οποίαν, οι εξωτερικές, επιπόλαιες και συχνότατα άπονες φωνές, μόνο αποπροσανατολισμό μπορούν να επιφέρουν.
Υπάρχει και κάτι ακόμη:
Η κραυγή του τυφλού ζητιάνου δεν στηρίζεται πουθενά. Δεν ξέρει σε ποιον απευθύνεται, φυσικά δεν τον έχει δει, δεν ξέρει καν, αν ο Ιησούς τον ακούει. Κάλεσε, αν θέλεις τα παιδιά να φανταστούν την εικόνα ενός τυφλού, που κραυγάζει, χωρίς να ξέρει πού να στρέψει το κεφάλι του. Την εικόνα κάποιου, που φωνάζει στο κενό. Ο άνθρωπος αυτός έχει μεταβληθεί σε μια ικεσία, χωρίς καμιά λογική προοπτική, το αίτημά του να βρει ανταπόκριση. Στον άνθρωπο αυτόν έχει μείνει μόνο η πίστη, εντελώς αποκαθαρμένη από τη λογική, από την εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις, από την προσδοκία για συμπαράσταση από τον κόσμο.
Ας δώσουμε με τον δικό μας τρόπο στα παιδιά να γνωρίζουν και να θυμούνται, πως έρχονται στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπου όλα τα στηρίγματα και οι ελπίδες διαψεύδονται. Είναι τότε, που το μόνο που μένει είναι μια κραυγή απελπισίας. Μια κραυγή όμως, που φαίνεται πως ο Θεός την ακούει ευκολότερα και καθαρότερα από πολλά λόγια και πολλές προσευχές. Και Εκείνος γνωρίζει, πώς να την κάνει γέφυρα για να φτάσει κοντά και να μας απλώσει το χέρι.
Ας έρθουμε τώρα και στην ευαγγελική περικοπή...
