«᾿Εξ ἀμετρήτων ἀναγκῶν καί θλίψεων, καί ἐξ ἐχθρῶν δυσμενῶν, καί συμφορῶν βίου, λυτρωθείς Πανάχραντε, τῇ κραταιᾷ δυνάμει σου, ἀνυμνῶ μεγαλύνω, τήν ἄμετρόν σου συμπάθειαν, καί τήν εἰς ἐμέ σου παράκλησιν».
(Λυτρώθηκα, Πανάχραντε Θεοτόκε, μέ τήν ἰσχυρή σου δύναμη, ἀπό ἀμέτρητες ἀνάγκες καί θλίψεις κι ἀπό ἐχθρούς πού μέ ἐπιβουλεύονται, κι ἀπό συμφορές τοῦ βίου, γι’ αὐτό ὑμνολογῶ καί δοξολογῶ τήν ἄπειρη συμπάθεια καί ἀγάπη Σου καί τήν παρηγοριά κι ἐνίσχυση πού δίνεις σ’ ἐμένα).
῾Ο ὑμνογράφος, βασιλιάς τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νικαίας, Θεόδωρος Β´ ὁ Λάσκαρις, ποιητής τοῦ Μεγάλου λεγομένου Παρακλητικοῦ Κανόνος, νιώθει τήν ἀνάγκη νά ἀπευθυνθεῖ δοξολογικά πρός τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο· νά ὑμνήσει καί νά δοξολογήσει τήν ἀγάπη της καί τήν ἐνίσχυση πού τοῦ παρέσχε, διότι προφανῶς στίς δύσκολες περιστάσεις τοῦ βίου του - τίς ἀνάγκες, τίς θλίψεις, τίς συμφορές - ἀπευθύνθηκε πρός ᾿Εκείνην καί βρῆκε τήν ἀνταπόκριση. ᾿Από τήν ἄποψη αὐτή ὁ ὑμνογράφος ὄχι μόνον δείχνει τήν πίστη του πρός τήν Παναγία, ἀλλά τήν ὀρθή πίστη του, ἡ ὁποία κυρίως φανερώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάρει αὐτό πού ζητᾶ ἀπό τόν Θεό καί τούς ἁγίους. Κινεῖται στό ἴδιο μῆκος κύματος, θά λέγαμε, μέ τόν θεραπευμένο λεπρό ἀπό τό θαῦμα πού ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος μέ τούς δέκα λεπρούς, τόν ὁποῖο ἐπαίνεσε ᾿Εκεῖνος, ὅταν ὑπῆρξε ὁ μόνος πού ἐπέστρεψε, προκειμένου νά ἀποδώσει αἶνον τῷ Θεῷ. «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;» ῾Ο Θεός χαίρεται νά προσφέρει τή χάρη Του καί νά εὐεργετεῖ τούς ἀνθρώπους, πολλαπλασιάζει ὅμως τή χάρη Του αὐτή, ὅταν βλέπει ὅτι καί ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκρίνεται καί στέκεται εὐγνώμονα ἀπέναντί Του. ῎Οχι γιατί ὁ ῎Ιδιος ἔχει ἀνάγκη αὐτήν τήν εὐγνωμοσύνη, ἀλλά γιατί μέ τή στάση του αὐτή ὁ ἄνθρωπος ὁλοκληρώνεται καί πλησιάζει περισσότερο ᾿Εκεῖνον.
Εἶναι βεβαίως εὐνόητο καί γνωστό ὅτι ἀπευθυνόμενος ὁ πιστός στήν Παναγία, στήν πραγματικότητα ἀπευθύνεται πρός τόν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, ὁ ῾Οποῖος παρέχει τή χάρη τῆς μεσιτείας στούς ἁγίους, καί κυρίως στήν Παναγία Μητέρα Του - «πολύ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου» - ὅπως καί ὅτι λαμβάνοντας «τήν κραταιάν δύναμιν» ᾿Εκείνης, τήν παντοδύναμη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ δέχεται. Θά προσθέταμε, μάλιστα, ὅτι ὁ Κύριος ἀρέσκεται στό νά «ὑποχωρεῖ» στούς ἁγίους Του, κατεξοχήν, ὅπως εἴπαμε, στή Μητέρα Του, ὥστε μέ τήν «πίεση» ἐκείνων νά δίνει τή θεραπευτική ἐνέργειά Του καί σ ἐμᾶς πού εἴμαστε ἀνάξιοι. Τό περιστατικό μέ τήν Παναγία τήν Παραμυθία τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, ἐν προκειμένω, κατά τό ὁποῖο ὁ Χριστός ἔσωσε τούς μοναχούς, ἔστω καί ἀμελεῖς, ἀπό τήν ἐπιδρομή τῶν ληστῶν, ἐπειδή Τόν παρεκάλεσε ἡ Παναγία Μητέρα Του, εἶναι κατεξοχήν ἐνδεικτικό.
κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».
(τηλ.: 210 9310605).
(Λυτρώθηκα, Πανάχραντε Θεοτόκε, μέ τήν ἰσχυρή σου δύναμη, ἀπό ἀμέτρητες ἀνάγκες καί θλίψεις κι ἀπό ἐχθρούς πού μέ ἐπιβουλεύονται, κι ἀπό συμφορές τοῦ βίου, γι’ αὐτό ὑμνολογῶ καί δοξολογῶ τήν ἄπειρη συμπάθεια καί ἀγάπη Σου καί τήν παρηγοριά κι ἐνίσχυση πού δίνεις σ’ ἐμένα).
῾Ο ὑμνογράφος, βασιλιάς τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νικαίας, Θεόδωρος Β´ ὁ Λάσκαρις, ποιητής τοῦ Μεγάλου λεγομένου Παρακλητικοῦ Κανόνος, νιώθει τήν ἀνάγκη νά ἀπευθυνθεῖ δοξολογικά πρός τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο· νά ὑμνήσει καί νά δοξολογήσει τήν ἀγάπη της καί τήν ἐνίσχυση πού τοῦ παρέσχε, διότι προφανῶς στίς δύσκολες περιστάσεις τοῦ βίου του - τίς ἀνάγκες, τίς θλίψεις, τίς συμφορές - ἀπευθύνθηκε πρός ᾿Εκείνην καί βρῆκε τήν ἀνταπόκριση. ᾿Από τήν ἄποψη αὐτή ὁ ὑμνογράφος ὄχι μόνον δείχνει τήν πίστη του πρός τήν Παναγία, ἀλλά τήν ὀρθή πίστη του, ἡ ὁποία κυρίως φανερώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάρει αὐτό πού ζητᾶ ἀπό τόν Θεό καί τούς ἁγίους. Κινεῖται στό ἴδιο μῆκος κύματος, θά λέγαμε, μέ τόν θεραπευμένο λεπρό ἀπό τό θαῦμα πού ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος μέ τούς δέκα λεπρούς, τόν ὁποῖο ἐπαίνεσε ᾿Εκεῖνος, ὅταν ὑπῆρξε ὁ μόνος πού ἐπέστρεψε, προκειμένου νά ἀποδώσει αἶνον τῷ Θεῷ. «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;» ῾Ο Θεός χαίρεται νά προσφέρει τή χάρη Του καί νά εὐεργετεῖ τούς ἀνθρώπους, πολλαπλασιάζει ὅμως τή χάρη Του αὐτή, ὅταν βλέπει ὅτι καί ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκρίνεται καί στέκεται εὐγνώμονα ἀπέναντί Του. ῎Οχι γιατί ὁ ῎Ιδιος ἔχει ἀνάγκη αὐτήν τήν εὐγνωμοσύνη, ἀλλά γιατί μέ τή στάση του αὐτή ὁ ἄνθρωπος ὁλοκληρώνεται καί πλησιάζει περισσότερο ᾿Εκεῖνον.
Εἶναι βεβαίως εὐνόητο καί γνωστό ὅτι ἀπευθυνόμενος ὁ πιστός στήν Παναγία, στήν πραγματικότητα ἀπευθύνεται πρός τόν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, ὁ ῾Οποῖος παρέχει τή χάρη τῆς μεσιτείας στούς ἁγίους, καί κυρίως στήν Παναγία Μητέρα Του - «πολύ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου» - ὅπως καί ὅτι λαμβάνοντας «τήν κραταιάν δύναμιν» ᾿Εκείνης, τήν παντοδύναμη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ δέχεται. Θά προσθέταμε, μάλιστα, ὅτι ὁ Κύριος ἀρέσκεται στό νά «ὑποχωρεῖ» στούς ἁγίους Του, κατεξοχήν, ὅπως εἴπαμε, στή Μητέρα Του, ὥστε μέ τήν «πίεση» ἐκείνων νά δίνει τή θεραπευτική ἐνέργειά Του καί σ ἐμᾶς πού εἴμαστε ἀνάξιοι. Τό περιστατικό μέ τήν Παναγία τήν Παραμυθία τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, ἐν προκειμένω, κατά τό ὁποῖο ὁ Χριστός ἔσωσε τούς μοναχούς, ἔστω καί ἀμελεῖς, ἀπό τήν ἐπιδρομή τῶν ληστῶν, ἐπειδή Τόν παρεκάλεσε ἡ Παναγία Μητέρα Του, εἶναι κατεξοχήν ἐνδεικτικό.
Το βιβλίο «Ὦ Πανύμνητε Μῆτερ"
τοῦ π. Γεωργίου Δορμπαράκη
(τηλ.: 210 9310605).
