Μέσα σε κλίμα πολλής και ιερής συγκίνησης μετά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής (18-8-2013) με τις ψαλμωδίες των ψαλτών του Αναλογίου,
τους ήχους του σήμαντρου και των καμπανών του Ι. Ναού, με τη συμμετοχή πολλού Λαού έγινε η αναχώρηση του ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω από τον Ιερό Ναό του Αγίου στο Βελβεντό (όπου φιλοξενήθηκε από την 27-7-2013) στον τόπο της άσκησης, στον τρόπο της κοινοβιακής οργάνωσης του μοναχικού βίου και της οσιακής κοίμησής του στην Ιερά Πατριαρχική και Κοινοβιακή Μονή του στον Όλυμπο.
Με μάτια δακρυσμένα ο πολύς λαός, που προσήλθε στη Θεία Λειτουργία, να συμμετάσχει στη Θεία Κοινωνία, να πάρει την ευχή του Αγίου και να τον ‘’ξεπροβοδήσει’’, είχε αυτή την απερίγραπτη αίσθηση της προσωπικής σχέσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτόν και στον Άγιο και των αισθημάτων, που απορρέουν από αυτή τη σχέση, όταν ο προσκεκλημένος και συνάμα οικοδεσπότης του Ναού και της Ενορίας του, φεύγει. Είναι τα ανθρώπινα αισθήματα της αποχώρησης από την αναχώρηση προσώπου σεβαστού και αγαπημένου. Είναι σαν και να αφήνει ένα μεγάλο (και δυσαναπλήρωτο) κενό αυτή η αναχώρηση, που ενώ δεν είναι εγκατάλειψη ωστόσο η απουσία του προσώπου (και όχι η απουσία της άκτιστης χάρης) προκαλεί βαθύ και ουσιαστικό πόνο.
Το αίσθημα της προσωπικής σχέσης με τον Άγιο (και ό,τι θεολογικό, παιδαγωγικό και ανθρωπολογικό από αυτήν προκύπτει και θεμελιώνει) είναι ένα αίσθημα μεγάλης και βαθιάς λαϊκής παράδοσης, που το συναντήσαμε με έκπληξη και θαυμασμό από 1977 στο Λαό της Αιανής, όταν υποδεχόμαστε το ιερό λείψανο του Αγίου Νικάνορα από τη Ζάβορδα όπου όλος ο λαός έβγαινε στην υποδοχή με την κραυγή: Έρχεται ο Άγιος! Και όταν γινόταν η αναχώρηση του ι. λειψάνου του, πάλι η ίδια φράση: Φεύγει ο Άγιος! Την ίδια ακριβώς φράση (μας διαβεβαιώνει ο Νικόλαος Τζινίκος, 90 ετών, από το Καταφύγι) αρθρώνουν οι Καταφυγιώτες, όταν κάθε χρόνο υποδέχονται και ξεπροβοδούν το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω στο χωριό τους: Έρχεται ο Άγιος! Φεύγει ο Άγιος!
Η κοινή αυτή ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση του Λαού μας, που αναπτύσσεται στις κοινωνίες ως σχέση προσώπων, σηματοδοτεί και το πέρασμα, από τις σημερινές κοινωνίες των ιδεοληψιών, των τειχών και του θριάμβου της ατομοκρατίας, για τη διαμόρφωση της κοινωνίας των προσώπων, όπου τα υποδεικνυόμενα και ενισχυόμενα από επιτήδειους τείχη είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτα, φανταστικά και φοβικά.
τους ήχους του σήμαντρου και των καμπανών του Ι. Ναού, με τη συμμετοχή πολλού Λαού έγινε η αναχώρηση του ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω από τον Ιερό Ναό του Αγίου στο Βελβεντό (όπου φιλοξενήθηκε από την 27-7-2013) στον τόπο της άσκησης, στον τρόπο της κοινοβιακής οργάνωσης του μοναχικού βίου και της οσιακής κοίμησής του στην Ιερά Πατριαρχική και Κοινοβιακή Μονή του στον Όλυμπο.
Με μάτια δακρυσμένα ο πολύς λαός, που προσήλθε στη Θεία Λειτουργία, να συμμετάσχει στη Θεία Κοινωνία, να πάρει την ευχή του Αγίου και να τον ‘’ξεπροβοδήσει’’, είχε αυτή την απερίγραπτη αίσθηση της προσωπικής σχέσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτόν και στον Άγιο και των αισθημάτων, που απορρέουν από αυτή τη σχέση, όταν ο προσκεκλημένος και συνάμα οικοδεσπότης του Ναού και της Ενορίας του, φεύγει. Είναι τα ανθρώπινα αισθήματα της αποχώρησης από την αναχώρηση προσώπου σεβαστού και αγαπημένου. Είναι σαν και να αφήνει ένα μεγάλο (και δυσαναπλήρωτο) κενό αυτή η αναχώρηση, που ενώ δεν είναι εγκατάλειψη ωστόσο η απουσία του προσώπου (και όχι η απουσία της άκτιστης χάρης) προκαλεί βαθύ και ουσιαστικό πόνο.
Το αίσθημα της προσωπικής σχέσης με τον Άγιο (και ό,τι θεολογικό, παιδαγωγικό και ανθρωπολογικό από αυτήν προκύπτει και θεμελιώνει) είναι ένα αίσθημα μεγάλης και βαθιάς λαϊκής παράδοσης, που το συναντήσαμε με έκπληξη και θαυμασμό από 1977 στο Λαό της Αιανής, όταν υποδεχόμαστε το ιερό λείψανο του Αγίου Νικάνορα από τη Ζάβορδα όπου όλος ο λαός έβγαινε στην υποδοχή με την κραυγή: Έρχεται ο Άγιος! Και όταν γινόταν η αναχώρηση του ι. λειψάνου του, πάλι η ίδια φράση: Φεύγει ο Άγιος! Την ίδια ακριβώς φράση (μας διαβεβαιώνει ο Νικόλαος Τζινίκος, 90 ετών, από το Καταφύγι) αρθρώνουν οι Καταφυγιώτες, όταν κάθε χρόνο υποδέχονται και ξεπροβοδούν το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω στο χωριό τους: Έρχεται ο Άγιος! Φεύγει ο Άγιος!
Η κοινή αυτή ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση του Λαού μας, που αναπτύσσεται στις κοινωνίες ως σχέση προσώπων, σηματοδοτεί και το πέρασμα, από τις σημερινές κοινωνίες των ιδεοληψιών, των τειχών και του θριάμβου της ατομοκρατίας, για τη διαμόρφωση της κοινωνίας των προσώπων, όπου τα υποδεικνυόμενα και ενισχυόμενα από επιτήδειους τείχη είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτα, φανταστικά και φοβικά.
