"Ποιος θέλει αυτό το εικοσάρικο;"
Τα βλέμματα των μικρών διασταυρώθηκαν. "Τι να εννοεί;" ρωτούσαν σιωπηλά το ένα το άλλο.
"Εμπρός!" επέμενε εκείνη. "Δεν σας κοροιδεύω, ποιος θα ήθελε αυτό το εικοσάρικο;"
Δειλά δειλά σηκώθηκαν τα χέρια προς το χαρτονόμισμα. Σε λίγο εγνεφαν με ενθουσιασμό.
"Εγώ! Εγώ"! έλεγαν και γελούσαν τα μάτια τους.
"Εχετε δίκιο να το θέλετε!" είπε εκείνη "Είναι ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα. Μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα μ αυτό. Εχει μεγάλη αξία."
Στην στιγμή το παίρνει και το πετάει κάτω. Το τσαλακώνει με τα πόδια της, το πατάει, το κλωτσάει στα χώματα.
Οι μικροί έμειναν αποσβολωμένοι.
"Μα τι κάνει;"
Εκείνη έσκυψε και μάζεψε το ταλαιπωρημένο χαρτονόμισμα.
"Ποιος θέλει αυτό το εικοσάρικο;" ξαναρώτησε
Τα έξυπνα μάτια των μικρών ξαναζωήρεψαν. Σήκωσαν τα χέρια χαρούμενα.
"Βλέπετε;" τους είπε. "Το εικοσάρικο είναι εικοσάρικο, έχει την ίδια αξία ακόμα κι αν το πατήσουμε, το τσαλακώσουμε, το λερώσουμε. Εχει την ίδια αξία. Συμφωνείτε;"
"Ναι" έγνεψαν οι μικροί.
"Έτσι κι εσείς" τους χαμογέλασε. "Μπορεί να σας κλωτσήσουν, να σας χτυπήσουν, να σας παραπετάξουν. Ομως πάντα θα έχετε την ίδια αξία. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό."
Πηγή: https://tinyurl.com/kyhxuqa (διασκευή)
