Ο κλινικός σκέφτεται διαφορετικά. Βλέπει πως ο εξομολογούμενος, αν είναι «νευρωσικός» ενώ εξομολογείται “γνωρίζει” πως αργά η γρήγορα πάλι θα αμαρτήσει, παρασυρμένος από την αμφιθυμία του, και το ίδιο το “γνωρίζει” και ο ιερέας. Η αμφιθυμία του είναι που τον κρατά ζωντανό, έτοιμο να συνδεθεί συναισθηματικά με τον άλλο, αλλά και να πληγωθεί από την σχέση με τον αγαπημένο. Η εξομολόγηση λοιπόν τον βοηθά να είναι σε επαφή με την αμαρτωλότητά του, και να έχει έλεγχο του εαυτού του ώστε να φτάσει σταδιακά σε νέα επίπεδα λειτουργικότητας.
Κωνσταντίνου Εμμανουηλίδη, Η ενοχή στην κλινική πράξη. Ψυχαναλυτικές σκέψεις για την θρησκευτική εμπειρία, ‘Ψυχής δρόμοι’, τεύχος 6.
Ψυχής δρόμοι: εκεί που οι ψυχολογικές επιστήμες συναντώνται με την πίστη.
Περιοδικό που κυκλοφορεί κάθε Μάϊο και Νοέμβριο από τις εκδόσεις Αρμός.
