Στο κήρυγμα με αφορμή την ευαγγελική περικοπή και την «κραυγή βοήθειας προς τον Θεό» από τον τυφλό άνθρωπο, που ζήτησε από το Χριστό να βρει το φως του, ο Σεβασμιώτατος έκανε λόγο για την πίστη μας. Φέρνοντας ως παράδειγμα την πίστη αυτού του τυφλού ανθρώπου, που «απλά, χωρίς να Τον έχει δει ποτέ και χωρίς να Τον γνωρίζει, ζήτησε από τον Υιό του
Δαυίδ τη γιατρειά του», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, έκανε τη διαπίστωση πως «στη σημερινή εποχή, αντί να ζητάμε βοήθεια για την ψυχή και το σώμα μας, αποδίδουμε ευθύνες στο Θεό για τυχόν κακοτοπιές».
«Αντί να Του ακουμπήσουμε τις έγνοιες και τις ανησυχίες μας, πολλές φορές μένουμε βουβοί. Πολλές φορές και να θέλουμε να δείξουμε την πίστη μας, οι άλλοι δεν θέλουν να μας ακούσουν», ανέφερε χαρακτηριστικά στη συνέχεια του λόγου του, τονίζοντας πως, όπως και ο τυφλός, παρόλο που δεν δέχτηκε βοήθεια, αλλά αποστροφή από τον κόσμο που ήταν γύρω του, συνέχισε να πιστεύει και να ζητά με μεγαλύτερη επιμονή και δύναμη βοήθεια από τον Κύριο, αναλόγως κι εμείς να δρούμε στη ζωή μας.
Εν συνεχεία, ο Σεβασμιώτατος κάνοντας μνεία για τις χώρες όπου διακονεί, και για το ιεραποστολικό έργο της Μητρόπολής του, μίλησε για τους ανθρώπους των χωρών αυτών, που σε μεγάλη ηλικία ήρθαν σε επαφή με τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Όπως τόνισε χαρακτηριστικά «είναι ψυχές έτοιμες να φωνάξουν βοήθεια στο Θεό. Διψάνε για την αλήθεια του Ευαγγελίου. Πολλοί, μάλιστα από αυτούς απαρνήθηκαν και τις οικογένειές τους για την Ορθόδοξη πίστη».
Προς το τέλος του κηρύγματός του ο Σεβ ενθάρρυνε για υπομονή, πίστη και αγάπη. Καταληκτική παρότρυνσή του αποτέλεσε η φράση «Να ζητάμε και ο Κύριος θα ακούσει τις προσευχές μας και θα δώσει γαλήνη στις καρδιές μας και θα μας σώσει όλους».
