Ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Λόγου παραμένει πάντα ἐπίκαιρος! Κι᾿ αὐτὸ συμβαίνει διότι ὁ Λόγος εἶναι αἰώνιος· ἄρα καὶ ὁ λόγος Του. Ὁ σαρκωθεῖς λοιπὸν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας[1], διδάσκοντας τοὺς μαθητάς, συνέστησε νὰ προσέχουν καλῶς καὶ νὰ βλέπουν ὀρθοδόξως ἵνα μὴ πλανηθοῦν. Προσπαθοῦσε μὲ θεϊκῷ τῷ τρόπῳ νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ τὶς καρδιές τους τὴν ἐσφαλμένη ἰουδαϊκὴ ἀντίληψη περὶ τοῦ σκοποῦ τῆς παρουσίας τοῦ Μεσσίου ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔτσι, τοὺς κατηχοῦσε ὥστε νὰ ἀπομακρύνονται, ὡς ἀπὸ κατάρα, ἀπὸ τὴν δίνη-διδασκαλία τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπίδειξη, τὸν πλουτισμό, τὴν ἀρχομανία, καθὼς καὶ τὴν περιφρόνηση καὶ ἀπονιὰ πρὸς τοὺς πάσχοντας συνανθρώπους των. Παρήγγειλε νὰ συμπεριφέρονται οἱ δικοί Του, ὄχι ὅπως οἱ ἐξουσιάζοντες τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ κατακυριεύοντες αὐτῶν, δηλαδὴ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τοὐναντίον οἱ ἴδιοι νὰ καθίστανται πρότυπα διακονίας καὶ θυσία ζῶσα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τους «...οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῖν δοῦλος·»(Ματθ.,κεφ.κ΄,στ.25-27).
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μετ’αὐτῶν ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν τήρησαν καὶ τηροῦν ἀπαρασάλευτα τὴν Ἐντολήν[2]. Γέμιζαν καὶ γεμίζουν οἱ καρδιὲς χαρὰ καὶ ἀνάπαυση καὶ οἱ ψυχὲς Ἄκτιστον Παραδείσια Χάριν ἔχοντες καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές, σὲ σημεῖο ποὺ ἀναφωνοῦν μὲ πρῶτον τὸν Πρωτοκορυφαῖον: «...Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσώμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·» (Ἰωάν., κεφ.στ΄,68). Ἀκόμη καὶ τὰ μαρτύρια ἐνώπιον τυράννων καὶ ἡγεμόνων θεωροῦνται κέρδος καὶ Ἀνάσταση.
Οὕτως κάθε ἐποχὴ εἶχε καὶ ἔχει ὁ Κύριος τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτὸν καὶ ἐπιζητοῦντας τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων. Θαυμασμὸ προκαλεῖ ἡ πίστις ἡ μεγάλη τῆς Ἁγίας Ἑλένης, τῆς μητρὸς τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος. Ἀκούραστη νυχθημερὸν εἰργάζετο ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ διδασκαλίας. Εὗρε τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἔκτισε μεγαλοπρεπεῖς ναοὺς καὶ μοναστήρια στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἀλλοῦ. Μνημεῖον αἰώνιον τῆς προσφορᾶς της, ὁ περικαλλὴς Ναὸς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως στὴ Βηθλεέμ, ὁ ὁποῖος παραμένει ἕως σήμερον αἰώνια μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς παρουσίας ἐπὶ τῆς γῆς τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ διὰ τῆς τῶν πάντων σωτηρίας. Τὶς νύχτες προσηύχετο σὲ ἁγία κρύπτη-σπήλαιο στὴν Ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ ψυχή της καὶ ἡ καρδιά της μεταβάλλονταν σὲ ἐπίγειο παράδεισο. Βίωνε, ἀκριβῶς, αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους:«... ὃς ἑὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῖν δοῦλος».
Ἐπίσης, αὐτὸ τὸ Ἅγιον παράδειγμα, τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ πλησίον, κατὰ πρῶτον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στὴ συνέχεια τῶν ἐνδόξων μαρτύρων καθὼς καὶ τῶν Ἁγίων Θεοστέπτων Βασιλέων καὶ Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἅγιοι Πατέρες μας, μὲ τρόπον ἀπαράμιλλον, πόνους καὶ θυσίες.
Ἂς ἐνθυμηθοῦμε, αὐτὴν τὴν ὥρα, τὸν Μέγα φωστῆρα καὶ διδάσκαλο τῆς οἰκουμένης, Βασίλειον τὸν Καππαδόκην. Ἀσκητικότατος, μὲ θεῖες οὐράνιες θεωρίες, ὅπως ἀναφέρεται στὶς εὐχὲς τῆς Θείας του Λειτουργίας, θυσία ζῶσα, πραγματική, ὑπὲρ τῶν πασχόντων καὶ ἀδυνάμων ἀδελφῶν του, (αἰώνιον πρότυπον ἡ περίφημος «Βασιλειάδα» του), πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας ἀναφωνοῦσε: «...ἵνα μὴ ἀναπεπτωκότες καὶ ὑπνοῦντες, ἀλλ’ἐγρηγοροῦντες καὶ διεγηγερμένοι ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ εὑρεθῶμεν, καὶ ἕτοιμοι εἰς τὴν χαρὰν καὶ εἰς τὸν θεῖον νυμφῶνα τῆς δόξης αὐτοῦ συνεισέλθωμεν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀνέκφραστος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον...»(Ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτικοῦ, εὐχή Μεγάλου Βασιλείου).
Δίπλα του, ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, διδάσκει τὸ αἰώνιον καὶ ἀσυναγώνιστο: «Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν», καὶ πλησίον τους, ὁ Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, μύστης καὶ ὑμνητὴς τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Παρακλήτου. Συνέχεια αὐτῶν, πάλιν ἐνδεικτικά, ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ποὺ ζοῦσε μὲ τὴν θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, μέσα στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑπόμενος αὐτῶν, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὁ ὁποῖος, στὶς σπηλιὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ ἀκραιφνὴ Ὀρθόδοξη ἄσκηση καὶ ταπείνωση, κατενόησε καὶ φανέρωσε, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ προηγούμενοι Ὀρθόδοξοι Πατέρες, τὴν δυνατότητα μέθεξης τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν ποὺ χαρίζει ὁ Χριστὸς στὸν κάθε ἕνα πιστό, ἀφοῦ πρῶτα ὁ ἴδιος βίωνε αὐτὴ τὴν οὐράνια εὐλογία.
Ἐπίσης, τί νὰ εἰποῦμε γιὰ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα καὶ Ἐθνομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ μὲ τὶς διδαχές του ἀνέστησε τὶς συνειδήσεις τῶν ραγιάδων, ἐνέπνευσε τοὺς ἥρωες τοῦ ’21, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ὥστε νὰ ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ ποὺ ὁ λόγος του ἐνέπνεε πάντοτε τὸν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος, Ἰωάννη Καποδίστρια καὶ ὅλους τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθόδοξους πατριῶτες.
Καὶ περνᾶμε στὴν προσωποποίηση τῆς ταπείνωσης, τῆς πραότητος καὶ τῆς ἀνεξικακίας, τῆς Ὀρθόδοξης ἀρχοντιᾶς, τὸν Μέγα φωστῆρα Ἅγιον Νεκτάριον Ἐπίσκοπον Πενταπόλεως τὸν θαυματουργόν, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Πατρίδος μας. Πράγματι, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι πνευματικὸς θησαυρὸς ἀδαπάνητος. Μακάρι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα νὰ τὸν ἀνακαλύψει.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, τρανὴ ἀπόδειξις τῆς συνέχειας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ παραδόσεως, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ποὺ ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωσίς του καὶ ἡ ἄφατος ἀγάπη του στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ τὸν ἀνέβασαν στὴν ὕψιστη γνώση τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας ὥστε, μὲ στεναγμοὺς ἀλαλήτους, νὰ ἀναφωνεῖ ἐκ βαθέων νύχτα καὶ ἡμέρα ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ Ἀληθές, ἀγαπήσατε τὸν Χριστὸν καὶ μηδὲν προτιμήσατε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ, ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Εἶναι αὐτὸς ὁ Μέγας Μύστης, ὅπου ποθοῦσε, ἐπιθυμοῦσε καὶ ηὔχετο νὰ λειτουργεῖ νυχθημερόν, δηλαδὴ ὅλο τὸ 24ωρο, μία τουλάχιστον Ὀρθόδοξη Μονὴ σὲ κάθε μητρόπολη τῆς πατρίδος μας καὶ ἅγιοι πνευματικοὶ πατέρες νὰ δέχονται κάθε πονεμένο, ὥστε νὰ προσφέρεται, σὲ ὅλους τοὺς ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάσχοντας, πνευματικὴ καὶ καρδιακὴ ὑποστήριξη μέσα ἀπὸ τὰ Ἅγια Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μὲ πρῶτο τὸ φοβερὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, οὕτως ὥστε οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι νὰ βρίσκουν οὐράνια ἐν Χριστῷ ἀνάπαυση καὶ παρηγορία. Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι, ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστὸς, σ’αὐτοὺς τοὺς ἔσχατους χρόνους, νὰ ἀναδείξει ἁγίους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς ποὺ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου νὰ τὴν κάνουν πραγματικότητα.
Καὶ σήμερα; Ὦ, Θεέ μου!!! Τί προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας; Πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἀκαθαρσία; «Εἶδον ἀσυνετοῦντας καὶ ἐξετηκόμην, ὅτι τὰ λόγιά σου οὐκ ἐφυλάξαντο»(Ψαλμ.,ριη΄,158). Ἄρχοντες δὲν γνωρίζουν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους καὶ ἀγνοοῦν τὸ φρόνημα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος καὶ τίνι τρόπῳ ἀπελευθερώθῃ αὐτὴ ἡ πατρὶς τὸ 1821 καὶ ἐπίσης, τίνι τρόπῳ τὴν ὑπερασπίσθηκαν τὸ 1940 ἀπὸ τὸν κάθε εἴδους φασισμό. Κατήντησαν τόσο πτωχοὶ πνευματικὰ οὕτως ὥστε, σὰν φοβισμένα ἀνθρωπάκια, περιχαράκωσαν καὶ ἔκρυψαν τὸν ἑαυτούλη τους ἀνάμεσα σὲ ὑλικὰ πράγματα, σπίτια, χρήματα κάθε λογῆς, δολλάρια, εὐρώ, λίρες, ὁμόλογα, offshore ἑταιρεῖες, ἀλλὰ καὶ σὲ λέσχες σκοταδισμοῦ καὶ ἀνωμαλίας· κατόπιν διδάχθηκαν ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ σηκώνουν ἄτολμα-ἔντρομα τὴ γροθιά τους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ δουλοπρέπεια νὰ ἁπλώνουν τὸ χέρι ζητιανεύοντας ἀπὸ κύναιδους, παιδεραστές, μοιχοὺς καὶ μοιχαλίδες, ὅπως καὶ κάθε εἴδους τοκογλύφους καὶ παραχαράκτες τῆς ἱστορίας τῶν λαῶν, ¨ὁποῖον κατάντημα!!!¨, ἄθεοι ἐν τῶ κόσμῳ, ψευδόμενοι κάθε ἡμέρα, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι[3], μὴ φειδόμενοι οὔτε κἂν ἐκείνων ποὺ καθημερινὰ ὑποφέρουν ἀπὸ κρύο, πεῖνα ἢ καὶ ἀπελπισμένοι αὐτοκτονοῦν.
Ξεπούλησαν ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν νὰ δίνουν τὴ γῆ μας, τὸν ἀέρα μας, τὶς θάλασσές μας, τὸν ὑπόγειο πλοῦτο μας σὲ ἀνθέλληνες πλουτομανεῖς καὶ σπρώχνουν μὲ στανικὴ βία τὸν ὑπέροχο Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό, τὴν ὀρθόδοξη οἰκογένεια, τὴ νεολαία, στὴν πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ ὑποδούλωση, στὸν ἀφανισμό, στὴν καταστροφή. Τελευταῖα, ὑβρίζουν χυδαῖα καὶ βλακωδῶς τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου (κατάργηση Κυριακῆς ἀργίας) καὶ τῆς Δευτέρας ἐλεύσεως Αὐτοῦ, καὶ ἀγωνίζονται λυσσωδῶς νὰ ξερριζώσουν ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων κάθε πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀντίσταση. Θεσπίζουν ἀντίθεους νόμους προσφέροντας σηπώδη καὶ βορβορώδη τροφὴ στοὺς Ἕλληνες πολίτες. Ὄντως τεκταίνονται διαβολεμένα σχέδια, ἀπὸ σκοτεινοὺς ἀνθρώπους, μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴ χώρα μας. Ἐξαιτίας τους, ὁ λόγος τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ περιπαίζεται καὶ καταπατεῖται εἰς πάντα τὰ ἔθνη.
Πρὸς στιγμὴν φαίνονται ἱσχυροί, ἀκαταμάχητοι, βλασφημοῦντες κάθε ἡμέρα τὸ Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Ἐπιπλέον, ἀγωνίζονται μὲ ἀνόητες καὶ βορβορώδεις ψευτογιορτὲς καὶ φιέστες, προβάλλοντας στὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό, μὲ αἰτία δῆθεν τὶς διάφορες ἐκδηλώσεις στὰ μέγαρα καὶ μουσεῖα τῆς χώρας μας ἀλλὰ καὶ ἀλλαχοῦ, τὴν ἀναβίωση καὶ ψευτολατρεία τοῦ δωδεκαθέου, τοῦ παγανισμοῦ καὶ κάθε εἴδους ἀρχαῖο προχριστιανικὸ ξέραμα, ἀκαθαρσία καὶ πλάνη, μὲ σκοπὸ νὰ καταργήσουν εἰ δυνατὸν τὶς ἑορτὲς τῶν Ἁγίων, ἐρχόμενοι πεισματικὰ σὲ ἀντίθεση μὲ ὅσα διδάσκει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα διὰ στόματος τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Παύλου, στὴν Α΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του: «ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν οὐκ ἐκ πλάνης οὐδὲ ἐξ ἀκαθαρσίας, οὔτε ἐν δόλῳ». (κεφ.β΄, 3)
Ἐν τούτοις, ἔρχεται ἡ ὥρα, πολὺ γρήγορα μάλιστα, ποὺ ἐν μιᾷ νυκτὶ[4] ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς θὰ καταλύσει κι᾿ αὐτοὺς καὶ τὸ παγκόσμιο σύστημά τους καὶ τὰ δόλια σχέδιά τους,[5] καὶ θὰ ἀποδείξει σὲ ὅλους ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πιστοὺς καὶ ἀπίστους, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κυρίαρχος τῆς Ἱστορίας, ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων, ὁ Παντοκράτωρ καὶ σὲ Αὐτὸν ἀνήκει τὸ κράτος καὶ ἡ δύναμις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1] «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν...»(Ἰωάν.,κεφ.α΄,στ.14)
[2] «ἀλλ᾿ ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἃν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα· οὕτως ὁμειρόμενοι ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν οὐ μόνον τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν γεγένησθε.» (Θεσ. Α΄, κεφ.β΄, 7-8)
[3] «πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Τιμ.Β΄, κεφ.γ΄, 13)
[4] «αὐτοὶ γὰρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται. ὅταν γὰρ λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος, ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ, καὶ οὐ μὴ ἐκφύγωσιν.»(Θεσ.Α΄, κεφ.ε΄, 2-3)
[5] «εἰσακούσεται ὁ Θεὸς καὶ ταπεινώσει αὐτοὺς ὁ ὑπάρχων πρὸ τῶν αἰώνων. Οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖς ἀντάλλαγμα, ὅτι οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν Θεόν.»(Ψαλμ. νδ΄, 20)
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μετ’αὐτῶν ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν τήρησαν καὶ τηροῦν ἀπαρασάλευτα τὴν Ἐντολήν[2]. Γέμιζαν καὶ γεμίζουν οἱ καρδιὲς χαρὰ καὶ ἀνάπαυση καὶ οἱ ψυχὲς Ἄκτιστον Παραδείσια Χάριν ἔχοντες καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές, σὲ σημεῖο ποὺ ἀναφωνοῦν μὲ πρῶτον τὸν Πρωτοκορυφαῖον: «...Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσώμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·» (Ἰωάν., κεφ.στ΄,68). Ἀκόμη καὶ τὰ μαρτύρια ἐνώπιον τυράννων καὶ ἡγεμόνων θεωροῦνται κέρδος καὶ Ἀνάσταση.
Οὕτως κάθε ἐποχὴ εἶχε καὶ ἔχει ὁ Κύριος τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτὸν καὶ ἐπιζητοῦντας τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων. Θαυμασμὸ προκαλεῖ ἡ πίστις ἡ μεγάλη τῆς Ἁγίας Ἑλένης, τῆς μητρὸς τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος. Ἀκούραστη νυχθημερὸν εἰργάζετο ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ διδασκαλίας. Εὗρε τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἔκτισε μεγαλοπρεπεῖς ναοὺς καὶ μοναστήρια στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἀλλοῦ. Μνημεῖον αἰώνιον τῆς προσφορᾶς της, ὁ περικαλλὴς Ναὸς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως στὴ Βηθλεέμ, ὁ ὁποῖος παραμένει ἕως σήμερον αἰώνια μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς παρουσίας ἐπὶ τῆς γῆς τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ διὰ τῆς τῶν πάντων σωτηρίας. Τὶς νύχτες προσηύχετο σὲ ἁγία κρύπτη-σπήλαιο στὴν Ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ ψυχή της καὶ ἡ καρδιά της μεταβάλλονταν σὲ ἐπίγειο παράδεισο. Βίωνε, ἀκριβῶς, αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους:«... ὃς ἑὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῖν δοῦλος».
Ἐπίσης, αὐτὸ τὸ Ἅγιον παράδειγμα, τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ πλησίον, κατὰ πρῶτον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στὴ συνέχεια τῶν ἐνδόξων μαρτύρων καθὼς καὶ τῶν Ἁγίων Θεοστέπτων Βασιλέων καὶ Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἅγιοι Πατέρες μας, μὲ τρόπον ἀπαράμιλλον, πόνους καὶ θυσίες.
Ἂς ἐνθυμηθοῦμε, αὐτὴν τὴν ὥρα, τὸν Μέγα φωστῆρα καὶ διδάσκαλο τῆς οἰκουμένης, Βασίλειον τὸν Καππαδόκην. Ἀσκητικότατος, μὲ θεῖες οὐράνιες θεωρίες, ὅπως ἀναφέρεται στὶς εὐχὲς τῆς Θείας του Λειτουργίας, θυσία ζῶσα, πραγματική, ὑπὲρ τῶν πασχόντων καὶ ἀδυνάμων ἀδελφῶν του, (αἰώνιον πρότυπον ἡ περίφημος «Βασιλειάδα» του), πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας ἀναφωνοῦσε: «...ἵνα μὴ ἀναπεπτωκότες καὶ ὑπνοῦντες, ἀλλ’ἐγρηγοροῦντες καὶ διεγηγερμένοι ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ εὑρεθῶμεν, καὶ ἕτοιμοι εἰς τὴν χαρὰν καὶ εἰς τὸν θεῖον νυμφῶνα τῆς δόξης αὐτοῦ συνεισέλθωμεν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀνέκφραστος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον...»(Ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτικοῦ, εὐχή Μεγάλου Βασιλείου).
Δίπλα του, ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, διδάσκει τὸ αἰώνιον καὶ ἀσυναγώνιστο: «Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν», καὶ πλησίον τους, ὁ Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, μύστης καὶ ὑμνητὴς τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Παρακλήτου. Συνέχεια αὐτῶν, πάλιν ἐνδεικτικά, ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ποὺ ζοῦσε μὲ τὴν θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, μέσα στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑπόμενος αὐτῶν, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὁ ὁποῖος, στὶς σπηλιὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ ἀκραιφνὴ Ὀρθόδοξη ἄσκηση καὶ ταπείνωση, κατενόησε καὶ φανέρωσε, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ προηγούμενοι Ὀρθόδοξοι Πατέρες, τὴν δυνατότητα μέθεξης τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν ποὺ χαρίζει ὁ Χριστὸς στὸν κάθε ἕνα πιστό, ἀφοῦ πρῶτα ὁ ἴδιος βίωνε αὐτὴ τὴν οὐράνια εὐλογία.
Ἐπίσης, τί νὰ εἰποῦμε γιὰ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα καὶ Ἐθνομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ μὲ τὶς διδαχές του ἀνέστησε τὶς συνειδήσεις τῶν ραγιάδων, ἐνέπνευσε τοὺς ἥρωες τοῦ ’21, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ὥστε νὰ ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ ποὺ ὁ λόγος του ἐνέπνεε πάντοτε τὸν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος, Ἰωάννη Καποδίστρια καὶ ὅλους τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθόδοξους πατριῶτες.
Καὶ περνᾶμε στὴν προσωποποίηση τῆς ταπείνωσης, τῆς πραότητος καὶ τῆς ἀνεξικακίας, τῆς Ὀρθόδοξης ἀρχοντιᾶς, τὸν Μέγα φωστῆρα Ἅγιον Νεκτάριον Ἐπίσκοπον Πενταπόλεως τὸν θαυματουργόν, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Πατρίδος μας. Πράγματι, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι πνευματικὸς θησαυρὸς ἀδαπάνητος. Μακάρι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα νὰ τὸν ἀνακαλύψει.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, τρανὴ ἀπόδειξις τῆς συνέχειας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ παραδόσεως, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ποὺ ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωσίς του καὶ ἡ ἄφατος ἀγάπη του στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ τὸν ἀνέβασαν στὴν ὕψιστη γνώση τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας ὥστε, μὲ στεναγμοὺς ἀλαλήτους, νὰ ἀναφωνεῖ ἐκ βαθέων νύχτα καὶ ἡμέρα ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ Ἀληθές, ἀγαπήσατε τὸν Χριστὸν καὶ μηδὲν προτιμήσατε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ, ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Εἶναι αὐτὸς ὁ Μέγας Μύστης, ὅπου ποθοῦσε, ἐπιθυμοῦσε καὶ ηὔχετο νὰ λειτουργεῖ νυχθημερόν, δηλαδὴ ὅλο τὸ 24ωρο, μία τουλάχιστον Ὀρθόδοξη Μονὴ σὲ κάθε μητρόπολη τῆς πατρίδος μας καὶ ἅγιοι πνευματικοὶ πατέρες νὰ δέχονται κάθε πονεμένο, ὥστε νὰ προσφέρεται, σὲ ὅλους τοὺς ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάσχοντας, πνευματικὴ καὶ καρδιακὴ ὑποστήριξη μέσα ἀπὸ τὰ Ἅγια Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μὲ πρῶτο τὸ φοβερὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, οὕτως ὥστε οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι νὰ βρίσκουν οὐράνια ἐν Χριστῷ ἀνάπαυση καὶ παρηγορία. Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι, ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστὸς, σ’αὐτοὺς τοὺς ἔσχατους χρόνους, νὰ ἀναδείξει ἁγίους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς ποὺ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου νὰ τὴν κάνουν πραγματικότητα.
Καὶ σήμερα; Ὦ, Θεέ μου!!! Τί προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας; Πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἀκαθαρσία; «Εἶδον ἀσυνετοῦντας καὶ ἐξετηκόμην, ὅτι τὰ λόγιά σου οὐκ ἐφυλάξαντο»(Ψαλμ.,ριη΄,158). Ἄρχοντες δὲν γνωρίζουν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους καὶ ἀγνοοῦν τὸ φρόνημα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος καὶ τίνι τρόπῳ ἀπελευθερώθῃ αὐτὴ ἡ πατρὶς τὸ 1821 καὶ ἐπίσης, τίνι τρόπῳ τὴν ὑπερασπίσθηκαν τὸ 1940 ἀπὸ τὸν κάθε εἴδους φασισμό. Κατήντησαν τόσο πτωχοὶ πνευματικὰ οὕτως ὥστε, σὰν φοβισμένα ἀνθρωπάκια, περιχαράκωσαν καὶ ἔκρυψαν τὸν ἑαυτούλη τους ἀνάμεσα σὲ ὑλικὰ πράγματα, σπίτια, χρήματα κάθε λογῆς, δολλάρια, εὐρώ, λίρες, ὁμόλογα, offshore ἑταιρεῖες, ἀλλὰ καὶ σὲ λέσχες σκοταδισμοῦ καὶ ἀνωμαλίας· κατόπιν διδάχθηκαν ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ σηκώνουν ἄτολμα-ἔντρομα τὴ γροθιά τους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ δουλοπρέπεια νὰ ἁπλώνουν τὸ χέρι ζητιανεύοντας ἀπὸ κύναιδους, παιδεραστές, μοιχοὺς καὶ μοιχαλίδες, ὅπως καὶ κάθε εἴδους τοκογλύφους καὶ παραχαράκτες τῆς ἱστορίας τῶν λαῶν, ¨ὁποῖον κατάντημα!!!¨, ἄθεοι ἐν τῶ κόσμῳ, ψευδόμενοι κάθε ἡμέρα, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι[3], μὴ φειδόμενοι οὔτε κἂν ἐκείνων ποὺ καθημερινὰ ὑποφέρουν ἀπὸ κρύο, πεῖνα ἢ καὶ ἀπελπισμένοι αὐτοκτονοῦν.
Ξεπούλησαν ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν νὰ δίνουν τὴ γῆ μας, τὸν ἀέρα μας, τὶς θάλασσές μας, τὸν ὑπόγειο πλοῦτο μας σὲ ἀνθέλληνες πλουτομανεῖς καὶ σπρώχνουν μὲ στανικὴ βία τὸν ὑπέροχο Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό, τὴν ὀρθόδοξη οἰκογένεια, τὴ νεολαία, στὴν πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ ὑποδούλωση, στὸν ἀφανισμό, στὴν καταστροφή. Τελευταῖα, ὑβρίζουν χυδαῖα καὶ βλακωδῶς τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου (κατάργηση Κυριακῆς ἀργίας) καὶ τῆς Δευτέρας ἐλεύσεως Αὐτοῦ, καὶ ἀγωνίζονται λυσσωδῶς νὰ ξερριζώσουν ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων κάθε πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀντίσταση. Θεσπίζουν ἀντίθεους νόμους προσφέροντας σηπώδη καὶ βορβορώδη τροφὴ στοὺς Ἕλληνες πολίτες. Ὄντως τεκταίνονται διαβολεμένα σχέδια, ἀπὸ σκοτεινοὺς ἀνθρώπους, μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴ χώρα μας. Ἐξαιτίας τους, ὁ λόγος τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ περιπαίζεται καὶ καταπατεῖται εἰς πάντα τὰ ἔθνη.
Πρὸς στιγμὴν φαίνονται ἱσχυροί, ἀκαταμάχητοι, βλασφημοῦντες κάθε ἡμέρα τὸ Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Ἐπιπλέον, ἀγωνίζονται μὲ ἀνόητες καὶ βορβορώδεις ψευτογιορτὲς καὶ φιέστες, προβάλλοντας στὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό, μὲ αἰτία δῆθεν τὶς διάφορες ἐκδηλώσεις στὰ μέγαρα καὶ μουσεῖα τῆς χώρας μας ἀλλὰ καὶ ἀλλαχοῦ, τὴν ἀναβίωση καὶ ψευτολατρεία τοῦ δωδεκαθέου, τοῦ παγανισμοῦ καὶ κάθε εἴδους ἀρχαῖο προχριστιανικὸ ξέραμα, ἀκαθαρσία καὶ πλάνη, μὲ σκοπὸ νὰ καταργήσουν εἰ δυνατὸν τὶς ἑορτὲς τῶν Ἁγίων, ἐρχόμενοι πεισματικὰ σὲ ἀντίθεση μὲ ὅσα διδάσκει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα διὰ στόματος τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Παύλου, στὴν Α΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του: «ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν οὐκ ἐκ πλάνης οὐδὲ ἐξ ἀκαθαρσίας, οὔτε ἐν δόλῳ». (κεφ.β΄, 3)
Ἐν τούτοις, ἔρχεται ἡ ὥρα, πολὺ γρήγορα μάλιστα, ποὺ ἐν μιᾷ νυκτὶ[4] ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς θὰ καταλύσει κι᾿ αὐτοὺς καὶ τὸ παγκόσμιο σύστημά τους καὶ τὰ δόλια σχέδιά τους,[5] καὶ θὰ ἀποδείξει σὲ ὅλους ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πιστοὺς καὶ ἀπίστους, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κυρίαρχος τῆς Ἱστορίας, ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων, ὁ Παντοκράτωρ καὶ σὲ Αὐτὸν ἀνήκει τὸ κράτος καὶ ἡ δύναμις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1] «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν...»(Ἰωάν.,κεφ.α΄,στ.14)
[2] «ἀλλ᾿ ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἃν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα· οὕτως ὁμειρόμενοι ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν οὐ μόνον τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν γεγένησθε.» (Θεσ. Α΄, κεφ.β΄, 7-8)
[3] «πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Τιμ.Β΄, κεφ.γ΄, 13)
[4] «αὐτοὶ γὰρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται. ὅταν γὰρ λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος, ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ, καὶ οὐ μὴ ἐκφύγωσιν.»(Θεσ.Α΄, κεφ.ε΄, 2-3)
[5] «εἰσακούσεται ὁ Θεὸς καὶ ταπεινώσει αὐτοὺς ὁ ὑπάρχων πρὸ τῶν αἰώνων. Οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖς ἀντάλλαγμα, ὅτι οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν Θεόν.»(Ψαλμ. νδ΄, 20)
