Ὀφείλουμε νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἀθωότητά μας, γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ διασωθοῦμε μέσα στὸν κόσμο αὐτόν, τὸν κόσμο ποὺ μᾶς περιβάλλει μὲ ποικίλα προσωπεῖα καὶ ἀνυπόστατες προτάσεις. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ Χριστούγεννα μεριμνοῦν γι᾿ αὐτὴ τὴ δυνατότητα, γι᾿ αὐτὴ τὴν ἑτοιμασία, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀθωότητα καὶ νὰ καθρεφτίσουμε τὸ ρυπαρὸ πρόσωπό μας στὸ καθάριο πρόσωπο καὶ ἱερὸ τοῦ Νέου Παιδίου. Μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται ἡ ἀποβολὴ ὅλων τῶν περιττῶν καὶ ἄχρηστων, ποὺ ὡς «στολίδια» τάχατες μᾶς κρύβουν τὸ κενὸ ποὺ διατηροῦμε, τὴν ἀγνωμοσύνη ποὺ κουβαλᾶμε καὶ τὴν ἁγριότητα ποὺ τὴ θεωροῦμε ὡς τόλμη, δύναμη καὶ καπατσοσύνη.
Μέρες σεπτὲς, λοιπόν, μὲ τὴν εύγένεια ποὺ τὶς συνέχει καὶ τὸ κάλλος ποὺ ἀνθίζει ἀπ᾿ αὐτές. Φιλοτίμως μᾶς ἡρεμοῦν, μᾶς εὐλογοῦν καὶ μᾶς φωτίζουν οἱ μέρες αὐτές.. Δὲν ἐπιδιώκουν τὴν ὑπερβολή, αὐτὸν, δηλαδὴ, τὸν μανικὸν τρόπο συμπεριφορᾶς ποὺ εὐδοκιμεῖ μέσα στὶς τάξεις τῶν συγχρόνων ἀστῶν, καθὼς περιφρονοῦν τὸ βασικὸ νόημα τῆς Γιορτῆς καὶ κρατοῦν μονάχα τὸν διάκοσμο, τὸν φωτεινὸ διάκοσμο μὲ τὰ ὅσα ἐφήμερα καὶ πρόχειρα. Γιατὶ ἡ Γιορτὴ νοηματίζει τὴ ζωή μας, ὅταν βαπτίζεται μέσα στὴν ἀθωότητα καὶ τὴν ταπέινωση: αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ καὶ εὒλογημένα πρόσφορα τοῦ Θείου Βρέφους, τοῦ πρό αἰώνων Θεοῦ, σὲ ὅλους ἐμᾶς Πρόσφορα, πού δαψιλῶς σκορπίζονται στὸν καθένα ποὺ τὰ ὲπιζητεῖ μὲ εἰλικρίνεια καὶ ἐμπιστοσύνη.
Ὡστόσο τὸ ἐρώτημα ποὺ ἁπλώνεται πάνω μας, ὡς μιὰν ἄλλη νεφέλη ἐπισκιάζουσα, εἶναι τὸ ἑξῆς: Πόσο ἐπιθυμοῦμε αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἀθωότητα καὶ πόσο μᾶς νοιάζει νὰ θεραπεύσουμε τὴν ψυχή μας ἀπό τὶς ποικίλες πληγὲς, ποὺ ἡ συμπεριφορά μας καὶ ἡ ἀνόικεια στάση μας ἀπέναντι στὸ Θεὸ προσπορίζει; Γιατὶ στοὺς σκληροὺς αὐτοὺς καιροὺς νομίζω, πὼς ἰκανὸ ἀνάχωμα γιὰ νὰ κρυφτοῦμε εἶναι ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ περισσὸς φαρισαϊσμός μας, ἐπειδὴ μὲ τὴν πολυπροσωπία ποὺ διαθέτουμε, τὴν ἐναλλάγὴ, ἐννοῶ τῶν προσωπείων ποὺ διαφυλάσσουμε στὴν ἐσωτερική μας «γκανταρόμπα», κατορθώνουμε νὰ δημιουργοῦμε ἐντυπώσεις καὶ κύκλο, ὥστε ὄχι μόνο νὰ ἐπιβιώνουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁριοθετοῦμε καταστάσεις καὶ πράγματα. Ἄς θυμηθοῦμε τοὺς εὐαγγελικοὺς Φαρισαίους, μὲ τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα προσωπεῖα, ποὺ εἶναι καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι μεταξύ μας. Παντοῦ καὶ πάντοτε.
Γι᾿ αὐτὸ κι ἔρχεται ἡ πάντερπνη αὐτὴ Γιορτὴ τῶν τοῦ Χριστοῦ μας Γεννεθλίων, γιὰ νὰ μᾶς κομίσει μιὰν ἄλλη πραγματικότητα. Αὐτὴ τῆς ἀθωότητας ποὺ χάσαμε καὶ ποὺ εἶναι εὐκαιρία νὰ ξαναβροῦμε. Τὸ γιατὶ τὸ ξέρουμε ὅλοι. Τὸ πῶς ἔχει σημασία καὶ τὸ πότε, γιατὶ μὴν ξεχνᾶμε καὶ τὸ ἄλλο, τὸ πλέον σημαντικό, ὅτι ὁ καιρός μας εἶναι λίγος, ἐλάχιστος θὰ ἔλεγα......
Μέρες σεπτὲς, λοιπόν, μὲ τὴν εύγένεια ποὺ τὶς συνέχει καὶ τὸ κάλλος ποὺ ἀνθίζει ἀπ᾿ αὐτές. Φιλοτίμως μᾶς ἡρεμοῦν, μᾶς εὐλογοῦν καὶ μᾶς φωτίζουν οἱ μέρες αὐτές.. Δὲν ἐπιδιώκουν τὴν ὑπερβολή, αὐτὸν, δηλαδὴ, τὸν μανικὸν τρόπο συμπεριφορᾶς ποὺ εὐδοκιμεῖ μέσα στὶς τάξεις τῶν συγχρόνων ἀστῶν, καθὼς περιφρονοῦν τὸ βασικὸ νόημα τῆς Γιορτῆς καὶ κρατοῦν μονάχα τὸν διάκοσμο, τὸν φωτεινὸ διάκοσμο μὲ τὰ ὅσα ἐφήμερα καὶ πρόχειρα. Γιατὶ ἡ Γιορτὴ νοηματίζει τὴ ζωή μας, ὅταν βαπτίζεται μέσα στὴν ἀθωότητα καὶ τὴν ταπέινωση: αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ καὶ εὒλογημένα πρόσφορα τοῦ Θείου Βρέφους, τοῦ πρό αἰώνων Θεοῦ, σὲ ὅλους ἐμᾶς Πρόσφορα, πού δαψιλῶς σκορπίζονται στὸν καθένα ποὺ τὰ ὲπιζητεῖ μὲ εἰλικρίνεια καὶ ἐμπιστοσύνη.
Ὡστόσο τὸ ἐρώτημα ποὺ ἁπλώνεται πάνω μας, ὡς μιὰν ἄλλη νεφέλη ἐπισκιάζουσα, εἶναι τὸ ἑξῆς: Πόσο ἐπιθυμοῦμε αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἀθωότητα καὶ πόσο μᾶς νοιάζει νὰ θεραπεύσουμε τὴν ψυχή μας ἀπό τὶς ποικίλες πληγὲς, ποὺ ἡ συμπεριφορά μας καὶ ἡ ἀνόικεια στάση μας ἀπέναντι στὸ Θεὸ προσπορίζει; Γιατὶ στοὺς σκληροὺς αὐτοὺς καιροὺς νομίζω, πὼς ἰκανὸ ἀνάχωμα γιὰ νὰ κρυφτοῦμε εἶναι ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ περισσὸς φαρισαϊσμός μας, ἐπειδὴ μὲ τὴν πολυπροσωπία ποὺ διαθέτουμε, τὴν ἐναλλάγὴ, ἐννοῶ τῶν προσωπείων ποὺ διαφυλάσσουμε στὴν ἐσωτερική μας «γκανταρόμπα», κατορθώνουμε νὰ δημιουργοῦμε ἐντυπώσεις καὶ κύκλο, ὥστε ὄχι μόνο νὰ ἐπιβιώνουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁριοθετοῦμε καταστάσεις καὶ πράγματα. Ἄς θυμηθοῦμε τοὺς εὐαγγελικοὺς Φαρισαίους, μὲ τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα προσωπεῖα, ποὺ εἶναι καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι μεταξύ μας. Παντοῦ καὶ πάντοτε.
Γι᾿ αὐτὸ κι ἔρχεται ἡ πάντερπνη αὐτὴ Γιορτὴ τῶν τοῦ Χριστοῦ μας Γεννεθλίων, γιὰ νὰ μᾶς κομίσει μιὰν ἄλλη πραγματικότητα. Αὐτὴ τῆς ἀθωότητας ποὺ χάσαμε καὶ ποὺ εἶναι εὐκαιρία νὰ ξαναβροῦμε. Τὸ γιατὶ τὸ ξέρουμε ὅλοι. Τὸ πῶς ἔχει σημασία καὶ τὸ πότε, γιατὶ μὴν ξεχνᾶμε καὶ τὸ ἄλλο, τὸ πλέον σημαντικό, ὅτι ὁ καιρός μας εἶναι λίγος, ἐλάχιστος θὰ ἔλεγα......
