Η τελετή προβλεπόταν λαμπρή. Όταν άρχισαν να φτάνουν ο καλεσμένοι, τα πάντα ήταν έτοιμα. Δεν αναλαμβάνει δα και κάθε μέρα η Ελλάδα
κοτζάμ προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Οι προκαθορισμένες θέσεις στο αίθριο του Ζαππείου, όπου ήταν τοποθετημένο το μεγάλο τραπέζι της πρώτης συνεδρίασης, συμπληρώθηκαν. Η πρώτη συζήτηση, ανάμεσα στην Ελληνική προεδρία και το κολλέγιο των επιτρόπων ξεκίνησε. Ο πρωθυπουργός, στην κεντρική θέση, καλωσόρισε ως πρόεδρος τους επισήμους και κήρυξε την έναρξη των εργασιών.
Όμως εκεί, στο περιστύλιο, το μάτι του έπιασε κάτι περίεργες σκιές να τριγυρνάνε. Μια από αυτές τον πλησίασε. Στο φως, είδε μια μορφή καλόγερου, με ράσο παλιό κι έναν καλογερίστικο σκούφο.
«Ποιος είσ΄ εσύ;», τον ρώτησε.
«Κοσμά με λένε, κι έζησα δύσκολα χρόνια, γυρνώντας τη μισή Ελλάδα για να κρατήσω του ραγιάδες όρθιους».
«Ε, και τι θέλεις;», ξαναρώτησε εκείνος.
«Ένα Σταυρό πρωθυπουργέ μου, κάνε ένα Σταυρό πριν ξεκινήσετε. Ένας Σταυρός στήριξε ψυχές σε δύσκολους καιρούς, το ίδιο θα κάνει και τώρα».
Χωρίς καλά - καλά να καταλάβει, ο πρωθυπουργός σταυροκοπήθηκε. Έμειναν άφωνοι οι επίτροποι και κοίταζαν με απορία ο ένας τον άλλον. Γρήγορα όμως συγκεντρώθηκαν στην ημερησία διάταξη.
Θέμα πρώτο: Η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων, ανακοίνωσε ο πρόεδρος.
Μια δεύτερη σκιά πετάχτηκε τότε από το περιστύλιο. Φορούσε αρχαία χλαμύδα και κράνος πολεμικό.
«Θύμισέ τους, θύμισέ τους πρωθυπουργέ μου, πως αν σήμερα βρίσκονται εδώ και μιλάνε για δημοκρατία, είναι γιατί πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια, πεντακόσια μέτρα από δω, το πολίτευμα, που σφράγισε τον Δυτικό πολιτισμό, "δια το μη ες ολίγους αλλ΄ ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται".
Μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει το όνομα του Περικλή ο 'Έλληνας πρωθυπουργός, πριν κλείσει η πρώτη συζήτηση και ανακοινώσει το δεύτερο θέμα:
«Ρατσισμός , βία και ξενοφοβία».
Εδώ η συζήτηση άναψε. Μπέρδεμα ανάμεσα στην ανάγκη να διασφαλιστεί η ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών και στο φόβο απέναντι στην εισβολή των σαπιοκάραβων με τους εξαθλιωμένους. Μια φωνή, από εκεί, από την Πνύκα, γέμισε το αίθριο με γαλήνη:
«Άνδρες Ευρωπαίοι, ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού».
Όταν έσβησε η φωνή, σιωπηλά στράφηκαν όλοι ξανά στα ντοσιέ τους. Στο νούμερο τρία αναγραφόταν ο τίτλος:
«Αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών»
Ένας φουστανελάς, με ένα ταμπουρά στο χέρι, πλησίασε τον πρωθυπουργό από πίσω και του ψιθύρισε:
Θύμισέ τους πρωθυπουργέ μου, πως τούτη την πατρίδα που τη λέμε Ευρώπη, την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε "εμείς". Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ" ετσι, πέστους, μου τα ΄πε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
«Τι σας είπε, τι σας είπε κ. πρόεδρε;», άρχισαν να ρωτούν οι παριστάμενοι.
«Στο ΕΜΕΙΣ, πάντα στο ΕΜΕΙΣ να λέμε, όλοι μαζί για όλους», ψιθύρισε ο Πρωθυπουργός και αποφάσισε να συνεχίσει:
«Θέμα τέταρτο: Η διαφθορά.»
Μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε στο τραπέζι. Δειλές προτάσεις άρχισαν να διατυπώνονται, για μισθούς μεγάλους, ώστε να μειώνονται οι κίνδυνοι δολοπλοκίας από μέρους των αξιωματούχων και των πολιτικών. Λίγοι όμως πρόσεξαν , πως μια περίεργη μορφή, με ρεντιγκότα και ημίψηλο του 1800 είχε πάρει θέση στο τραπέζι. Ο Πρόεδρος ξαφνιάστηκε:
» Εσείς κύριε, ...με συγχωρείτε, δεν συγκρατώ το όνομά σας»
«Ιωάννης Καποδίστριας, κυβερνήτης».
«...ναι, κύριε Καποδίστρια. Λοιπόν... με τι μισθό θα είστε ευχαριστημένος;», τον ρώτησε ο πρόεδρος.
«...εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και των ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν», απάντησε εκείνος.
Την ώρα της συνέντευξης τύπου, οι ερωτήσεις βροχή:
«κ. Πρωθυπουργέ, τι ιδιαίτερο έχει να προσφέρει στη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση η Ελληνική προεδρία;»
Τα μάτια του Έλληνα πρωθυπουργού πλανήθηκαν στις σκοτεινές στοές του περιστύλιου του Ζαπείου. Κανείς! Ερημιά!
«Τίποτε το ιδιαίτερο», απάντησε. «Ίσως ... στην επόμενη προεδρία μας. Προς το παρόν... ανήκομεν εις την Δύσιν.
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 11/1/2014
κοτζάμ προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Οι προκαθορισμένες θέσεις στο αίθριο του Ζαππείου, όπου ήταν τοποθετημένο το μεγάλο τραπέζι της πρώτης συνεδρίασης, συμπληρώθηκαν. Η πρώτη συζήτηση, ανάμεσα στην Ελληνική προεδρία και το κολλέγιο των επιτρόπων ξεκίνησε. Ο πρωθυπουργός, στην κεντρική θέση, καλωσόρισε ως πρόεδρος τους επισήμους και κήρυξε την έναρξη των εργασιών.
Όμως εκεί, στο περιστύλιο, το μάτι του έπιασε κάτι περίεργες σκιές να τριγυρνάνε. Μια από αυτές τον πλησίασε. Στο φως, είδε μια μορφή καλόγερου, με ράσο παλιό κι έναν καλογερίστικο σκούφο.
«Ποιος είσ΄ εσύ;», τον ρώτησε.
«Κοσμά με λένε, κι έζησα δύσκολα χρόνια, γυρνώντας τη μισή Ελλάδα για να κρατήσω του ραγιάδες όρθιους».
«Ε, και τι θέλεις;», ξαναρώτησε εκείνος.
«Ένα Σταυρό πρωθυπουργέ μου, κάνε ένα Σταυρό πριν ξεκινήσετε. Ένας Σταυρός στήριξε ψυχές σε δύσκολους καιρούς, το ίδιο θα κάνει και τώρα».
Χωρίς καλά - καλά να καταλάβει, ο πρωθυπουργός σταυροκοπήθηκε. Έμειναν άφωνοι οι επίτροποι και κοίταζαν με απορία ο ένας τον άλλον. Γρήγορα όμως συγκεντρώθηκαν στην ημερησία διάταξη.
Θέμα πρώτο: Η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων, ανακοίνωσε ο πρόεδρος.
Μια δεύτερη σκιά πετάχτηκε τότε από το περιστύλιο. Φορούσε αρχαία χλαμύδα και κράνος πολεμικό.
«Θύμισέ τους, θύμισέ τους πρωθυπουργέ μου, πως αν σήμερα βρίσκονται εδώ και μιλάνε για δημοκρατία, είναι γιατί πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια, πεντακόσια μέτρα από δω, το πολίτευμα, που σφράγισε τον Δυτικό πολιτισμό, "δια το μη ες ολίγους αλλ΄ ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται".
Μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει το όνομα του Περικλή ο 'Έλληνας πρωθυπουργός, πριν κλείσει η πρώτη συζήτηση και ανακοινώσει το δεύτερο θέμα:
«Ρατσισμός , βία και ξενοφοβία».
Εδώ η συζήτηση άναψε. Μπέρδεμα ανάμεσα στην ανάγκη να διασφαλιστεί η ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών και στο φόβο απέναντι στην εισβολή των σαπιοκάραβων με τους εξαθλιωμένους. Μια φωνή, από εκεί, από την Πνύκα, γέμισε το αίθριο με γαλήνη:
«Άνδρες Ευρωπαίοι, ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού».
Όταν έσβησε η φωνή, σιωπηλά στράφηκαν όλοι ξανά στα ντοσιέ τους. Στο νούμερο τρία αναγραφόταν ο τίτλος:
«Αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών»
Ένας φουστανελάς, με ένα ταμπουρά στο χέρι, πλησίασε τον πρωθυπουργό από πίσω και του ψιθύρισε:
Θύμισέ τους πρωθυπουργέ μου, πως τούτη την πατρίδα που τη λέμε Ευρώπη, την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε "εμείς". Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ" ετσι, πέστους, μου τα ΄πε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
«Τι σας είπε, τι σας είπε κ. πρόεδρε;», άρχισαν να ρωτούν οι παριστάμενοι.
«Στο ΕΜΕΙΣ, πάντα στο ΕΜΕΙΣ να λέμε, όλοι μαζί για όλους», ψιθύρισε ο Πρωθυπουργός και αποφάσισε να συνεχίσει:
«Θέμα τέταρτο: Η διαφθορά.»
Μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε στο τραπέζι. Δειλές προτάσεις άρχισαν να διατυπώνονται, για μισθούς μεγάλους, ώστε να μειώνονται οι κίνδυνοι δολοπλοκίας από μέρους των αξιωματούχων και των πολιτικών. Λίγοι όμως πρόσεξαν , πως μια περίεργη μορφή, με ρεντιγκότα και ημίψηλο του 1800 είχε πάρει θέση στο τραπέζι. Ο Πρόεδρος ξαφνιάστηκε:
» Εσείς κύριε, ...με συγχωρείτε, δεν συγκρατώ το όνομά σας»
«Ιωάννης Καποδίστριας, κυβερνήτης».
«...ναι, κύριε Καποδίστρια. Λοιπόν... με τι μισθό θα είστε ευχαριστημένος;», τον ρώτησε ο πρόεδρος.
«...εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και των ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν», απάντησε εκείνος.
Την ώρα της συνέντευξης τύπου, οι ερωτήσεις βροχή:
«κ. Πρωθυπουργέ, τι ιδιαίτερο έχει να προσφέρει στη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση η Ελληνική προεδρία;»
Τα μάτια του Έλληνα πρωθυπουργού πλανήθηκαν στις σκοτεινές στοές του περιστύλιου του Ζαπείου. Κανείς! Ερημιά!
«Τίποτε το ιδιαίτερο», απάντησε. «Ίσως ... στην επόμενη προεδρία μας. Προς το παρόν... ανήκομεν εις την Δύσιν.
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 11/1/2014
