«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως (γεμάτη) πεφανέρωται σήμερον…».
Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα. Κυριακή κατά τήν ὁποία, ἰδιαίτερα, ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἑορτάζει σάν πνευματική μητέρα μέ τά παιδιά της τή νίκη της κατά τῶν αἱρέσεων καί τόν θρίαμβο της κατά τῶν ποικιλώνυμων ἐχθρῶν της.
Αὐτή τή λαμπρή ἡμέρα, σήμερα, ἐπιθυμῶ νά ἐπικοινωνήσω μαζί σας.
Ὡς ὑπεύθυνος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος θά δώσω λόγω στόν Κύριό μας, ὡς πνευματικός πατέρας, ὁ ὁποῖος χάριτι Θεοῦ ἀγωνίζομαι καί φροντίζω γιά τή σωτηρία σας, θέλω νά διατρανώσω ἐνώπιόν σας τήν ἀλήθεια.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν εἶναι μία ἀπό τίς πολλές ἐκκλησίες, ὅπως θέλουν νά πιστεύουν μερικοί, ἀλλά ἡ μόνη, ἡ μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.
Οἱ λεγόμενες προτεσταντικές «Ἐκκλησίες» δέν μποροῦν νά θεωρηθοῦν Ἐκκλησίες. Εἶναι θρησκευτικές ὁμάδες, θρησκευτικοί ὀργανισμοί.
Ἡ παπική πάλι λεγομένη «Ἐκκλησία», δέν μπορεῖ νά ὀνομασθῇ Ἐκκλησία. Ἀποσχίσθηκε ἀπό τήν μία Ἐκκλησία, εἰσήγαγε αἱρετικά καί ἀντιεκκλησιαστικά δόγματα στά ὁποῖα ἐπιμένει χωρίς καμία διάθεσι μετανοίας καί ἐπιστροφῆς. Ἀπ’ ἐναντίας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μπορεῖ νά ἐπαναλάβῃ χωρίς δισταγμό τούς λόγους τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Ἡ πίστις μου, ἔλεγε ὁ Αγ. Γρηγόριος, εἶναι αὐτή πού ἤκουσα ἀπό τά θεῖα λόγια, τήν ὁποία ἐδιδάχθην παρά τῶν ἁγίων πατέρων, τήν ὁποία ἐδίδαξα χωρίς νά συμμορφοῦμαι πρός τίς διάφορες περιστάσεις καί τούς διάφορους καιρούς».
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τή χάρι τῆς Παναγίας Τριάδος διετήρησε ὀρθή, ἀνόθευτη, αὐθεντική τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων, μέ ὅλη τήν καθαρότητά της. Δέν ἔχει μόνο ἀδιάκοπη ἱστορική συνέχεια ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων. Ἔχει κυρίως καί προπαντός τήν ἴδια πίστι, τό ἴδιο πνεῦμα, τό ἴδιο ἦθος μέ τήν πρώτη Ἐκκλησία. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μπορεῖ νά πῇ: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων».
Πάντοτε οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία ἐζοῦσαν καί τόνιζαν τήν ταυτότητα καί τή συνέχεια τῆς πίστεως ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν χρόνων. Γιά παράδειγμα, οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν ἀπόφασί τους τή σχετική μέ τίς εἰκόνες ὁμολογοῦν: «Ἡμεῖς κατά πάντα τῶν θεοφόρων πατέρων ἡμῶν τά δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, κηρύσσομεν ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ μηδέν προστιθέντες, μηδέν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν…». Μόνο λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας «στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. γ΄, 15) καί ἡ μόνη κιβωτός τῆς σωτηρίας μας.
Αὐτή ἡ ἀλήθεια μᾶς ὑπαγορεύει τό δικό μας καθῆκον, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε καί νά διακονοῦμε, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
Ὅσοι εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εὑρίσκονται στήν πλάνη, τό ψεῦδος καί στήν ἀπώλεια. Ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε θερμά γιά τήν μετάνοια τῶν αἱρετικῶν, τῶν πλανεμένων, τῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἐφ’ ὅσον ὅμως μένουν καί ἐπιμένουν στήν πλάνη τους, στήν αἵρεσί τους, δέν μποροῦμε νά τούς δεχώμαστε στήν Ἐκκλησία μας καί νά συνάπτουμε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Προσέξατε, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, «μή τίς ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον» (Β΄ Θεσ. β΄, 3). Ὁ κίνδυνος ἦταν μεγάλος. Ὑπῆρχε φόβος νά νοθευτῇ ἡ ἀλήθεια. Καί γιά νά μήν ἐξαπατηθῆτε, γιά νά μήν παρασυρθῆτε καί ξεφύγετε ἀπό τήν ἀλήθεια καί περιπέσετε στήν πλάνη, στήν αἵρεσι, στήν κακοδοξία, «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν». (Β΄Θεσ. β΄, 15).
Σήμερα, ἀγαπητοί, πού ἑορτάζει ἡ μητέρα μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ γιά τή δική μας σωτηρία νά παραμείνουμε ἀγρυπνοι στίς θεῖες ἐπάλξεις, νά ἐμπνεώμαστε ἀπό τούς ἁγίους πατέρες μας καί νά ὁμολογοῦμε τήν ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστι μας μέ παρρησία, μέ λόγια ἄξια καί ἔργα θεοφώτιστα καί θεοκίνητα.
Δέν εἶναι ἁπλός ὁ κίνδυνος πού ἀπειλεῖ τήν Ὀρθοδοξία μας. Σκοτεινές δυνάμεις, ἀθεΐα, ὑλισμός, Μασωνεία, Χιλιασμός, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἀποκρυφισμός, παγανισμός, ἀρχαιολατρεία, μία ἀτελείωτη ἀλυσίδα, περισφύγγει μεθοδικά καί ὕπουλα τό πανάγιο σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τήν πολεμεῖ, τήν συκοφαντεῖ, διασύρει τήν ἱερωσύνη, χλευάζει τά ἱερά μυστήρια μέ σκοπό τόν ἐξευτελισμό καί τήν περιθωριοποίησι τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἑτερόδοξοι αἱρετικοί, παπικοί, πεντηκοστιανοί, προτεστάνται μάχονται. Μή μᾶς παραπλανοῦν οἱ παπικοί. Μέ τήν ἐωσφορική τους ὑπερηφάνεια ἀποδεικνύουν ὅτι δέν ἔχουν σχέσι μέ τόν χριστιανισμό, τοῦ ὁποίου θεμέλιο εἶναι ἡ ταπείνωσις. Πρωτεῖα, ἀλάθητα, καισαροπαπισμοί, πλούτη, κοσμικές ἐμφανίσεις, ὅλα αὐτά εἶναι ξένα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀκόμη, μήν παρασυρθοῦμε ἀπό τήν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπειλεῖ τήν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀφοῦ οἱ συμβιβαστικές καί συγκριτιστικές του τακτικές ἀναιροῦν θεμελιώδεις ἀρχές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί Ἐκκλησίας μας.
Ἀγαπητοί, ἡ προσήλωσίς μας στήν ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας, δηλαδή στήν γνησιότητα τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ἡ ἐμμονή μας στήν ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει καί σώζει, δέν εἶναι ἐγωισμός, φανατισμός, στείρα αὐστηρότητα.
Ὅλοι μαζί ἄς γνωρίζουμε, ἄς ζοῦμε τήν ὀρθόδοξο ἀλήθεια, ἄς τήν διαφυλάσσουμε ἀνόθευτη καί ἄς ζοῦμε μέ ὑπακοή καί ἀγάπη, μέ συνέπεια καί ἀφοσίωσι στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας. Ἔτσι, θά μείνουμε ἄτρωτοι ἀπό τούς πολλούς ἔχθρούς, ἄξιοι τῆς σωτηρίας μας. Ὅλοι μας ἄς διακηρύξουμε λόγοις καί ἔργοις «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία…..εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».
Μετά πατρικῶν εὐχῶν,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
