«Μυσταγωγούσα φίλους εαυτής την ψυχοτρόφον ετοιμάζει τράπεζαν… η όντως Σοφία του Θεού…»
Ο αποψινός σταθμός του Οδοιπορικού μας στην Μεγάλη Εβδομάδα είναι από τους σημαντικότερους όχι μόνο της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά και ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας.
Μας φέρνει πλέον σε απόσταση αναπνοής από τα Σεπτά Πάθη του Κυρίου, καθώς οι Ιουδαίοι συνωμοτούν και ο Ιούδας ζει το δράμα της αιχμαλωσίας του στο πάθος της φιλαργυρίας, πάθος που θα τον οδηγήσει στη προδοσία του Διδασκάλου. Ωστόσο, οι στιγμές στο υπερώο αποπνέουν τη γαλήνη ενός μοναδικού στην ιστορία Δείπνου, που θα μείνει γνωστό στους αιώνες ως «Μυστικός Δείπνος».
Τρία χρόνια ο Κύριος συμπορεύεται με τους μαθητές και τους διδάσκει. Τώρα που ετοιμάζεται να αναχωρήσει σωματικά από κοντά τους, δεν τους αφήνει ορφανούς. Τους παραδίδει την παρουσία Του, για να είναι πάντα ανάμεσά τους.
Γι’ αυτό τον σκοπό ετοιμάζει ο Ίδιος την «ψυχοτρόφο τράπεζα», που θα τρέφει πνευματικά τους μαθητές και όλους τους πιστούς μέχρι τη συντέλεια του αιώνος τούτου. Παραδίδοντας τα Φρικτά Μυστήρια, την βρώση και την πόση του Τιμίου Σώματος και Αίματός Του, τους μυσταγωγεί, δηλαδή τους εισάγει στη θεία Ζωή Του. Το Σώμα και το Αίμα Του είναι τροφή και πόση Αθανασίας, που τους δίνει να γευθούν, προετοιμάζοντάς τους για την ημέρα τη λαμπρή της Αναστάσεώς Του, πριν ακόμη αυτή συμβεί.
Έκφραση της άπειρης και υπέρλογης αγάπης του Θεού προς εμάς είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ο Κύριος μας αγάπησε μέχρι θανάτου, και πριν από τον σωματικό Του θάνατο προσέφερε σε μας το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε τρώγοντας και πίνοντας και παίρνοντας μέσα μας Εκείνον, που είναι η Πηγή της Ζωής, να έχουμε «ζωήν και περισσόν ζωής» και να στερεωθούμε στην πίστη μας σε Κείνον: «φάγετε το Σώμα μου και πίστει στερεωθήσεσθε» (Ειρμός της γ’ ωδής).
Το μυστήριο της πίστεως βιώνεται ακριβώς στο μυστήριο της Κοινωνίας του Θεού. Στη Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού Τον ζούμε και Τον δεχόμαστε ως Θεό και γινόμαστε μέτοχοι της Θείας Ζωής Του. Αυτή, όμως, η σωτήρια θυσία πρέπει να γίνεται δεκτή από καθαρές ψυχές γεμάτες φόβο και έρωτα Θεού. Τότε καθαρίζει και λαμπρύνει, τότε γίνεται «λυτήριον της αμαρτίας». Η εμπειρία των Αγίων μας διδάσκει ότι, για τον χριστιανό που αγωνίζεται, η Θεία Κοινωνία γίνεται ειρήνη στον πόλεμο, χαρά στον πόνο, φως στο σκοτάδι, θεραπευτήριο των ψυχικών τραυμάτων, δύναμη στην αδυναμία, βοήθεια στην αγωνία, θάρρος στον κίνδυνο, τροφή στην πείνα, οπλισμός στον αγώνα, καθάρσιο της συνειδήσεως, νίκη στη μάχη, ζωή στον θάνατο.
Η παράδοση των Φρικτών Μυστηρίων λίγο πριν τα Σωτήρια Πάθη είναι η μυστική νότα της χαράς μέσα στην πένθιμη ατμόσφαιρα και την αγωνία των επερχομένων. Είναι το ξεγέλασμα του θανάτου από την Ζωή. Ο διάβολος έρχεται δριμύς εναντίον του Υιού του Ανθρώπου και δεν γνωρίζει ότι δεν έχει δικαιώματα σ’ Αυτόν. Ο Κύριος θα είναι πάντα Ζων, Παρών και ενωμένος με τους πιστούς, πριν από την Θυσία και την Έγερσή Του.
Αδελφοί μου. Ας πλησιάσουμε και εμείς στην ψυχοτρόφο τράπεζα, που αιώνες τώρα στρώνει για μας η Εκκλησία με Οικοδεσπότη τον Κύριο. Ας πλησιάσουμε έτοιμοι, με αρρύπωτα χείλη και καρδιές, για να γευθούμε ότι «χρηστός ο Κύριος». Και όταν γευθούμε, και εμείς να γίνουμε μέτοχοι Ζωής Αιωνίου και σε άλλους να φανερώσουμε τα μεγαλεία του Θεού!
Ο αποψινός σταθμός του Οδοιπορικού μας στην Μεγάλη Εβδομάδα είναι από τους σημαντικότερους όχι μόνο της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά και ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας.
Μας φέρνει πλέον σε απόσταση αναπνοής από τα Σεπτά Πάθη του Κυρίου, καθώς οι Ιουδαίοι συνωμοτούν και ο Ιούδας ζει το δράμα της αιχμαλωσίας του στο πάθος της φιλαργυρίας, πάθος που θα τον οδηγήσει στη προδοσία του Διδασκάλου. Ωστόσο, οι στιγμές στο υπερώο αποπνέουν τη γαλήνη ενός μοναδικού στην ιστορία Δείπνου, που θα μείνει γνωστό στους αιώνες ως «Μυστικός Δείπνος».
Τρία χρόνια ο Κύριος συμπορεύεται με τους μαθητές και τους διδάσκει. Τώρα που ετοιμάζεται να αναχωρήσει σωματικά από κοντά τους, δεν τους αφήνει ορφανούς. Τους παραδίδει την παρουσία Του, για να είναι πάντα ανάμεσά τους.
Γι’ αυτό τον σκοπό ετοιμάζει ο Ίδιος την «ψυχοτρόφο τράπεζα», που θα τρέφει πνευματικά τους μαθητές και όλους τους πιστούς μέχρι τη συντέλεια του αιώνος τούτου. Παραδίδοντας τα Φρικτά Μυστήρια, την βρώση και την πόση του Τιμίου Σώματος και Αίματός Του, τους μυσταγωγεί, δηλαδή τους εισάγει στη θεία Ζωή Του. Το Σώμα και το Αίμα Του είναι τροφή και πόση Αθανασίας, που τους δίνει να γευθούν, προετοιμάζοντάς τους για την ημέρα τη λαμπρή της Αναστάσεώς Του, πριν ακόμη αυτή συμβεί.
Έκφραση της άπειρης και υπέρλογης αγάπης του Θεού προς εμάς είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ο Κύριος μας αγάπησε μέχρι θανάτου, και πριν από τον σωματικό Του θάνατο προσέφερε σε μας το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε τρώγοντας και πίνοντας και παίρνοντας μέσα μας Εκείνον, που είναι η Πηγή της Ζωής, να έχουμε «ζωήν και περισσόν ζωής» και να στερεωθούμε στην πίστη μας σε Κείνον: «φάγετε το Σώμα μου και πίστει στερεωθήσεσθε» (Ειρμός της γ’ ωδής).
Το μυστήριο της πίστεως βιώνεται ακριβώς στο μυστήριο της Κοινωνίας του Θεού. Στη Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού Τον ζούμε και Τον δεχόμαστε ως Θεό και γινόμαστε μέτοχοι της Θείας Ζωής Του. Αυτή, όμως, η σωτήρια θυσία πρέπει να γίνεται δεκτή από καθαρές ψυχές γεμάτες φόβο και έρωτα Θεού. Τότε καθαρίζει και λαμπρύνει, τότε γίνεται «λυτήριον της αμαρτίας». Η εμπειρία των Αγίων μας διδάσκει ότι, για τον χριστιανό που αγωνίζεται, η Θεία Κοινωνία γίνεται ειρήνη στον πόλεμο, χαρά στον πόνο, φως στο σκοτάδι, θεραπευτήριο των ψυχικών τραυμάτων, δύναμη στην αδυναμία, βοήθεια στην αγωνία, θάρρος στον κίνδυνο, τροφή στην πείνα, οπλισμός στον αγώνα, καθάρσιο της συνειδήσεως, νίκη στη μάχη, ζωή στον θάνατο.
Η παράδοση των Φρικτών Μυστηρίων λίγο πριν τα Σωτήρια Πάθη είναι η μυστική νότα της χαράς μέσα στην πένθιμη ατμόσφαιρα και την αγωνία των επερχομένων. Είναι το ξεγέλασμα του θανάτου από την Ζωή. Ο διάβολος έρχεται δριμύς εναντίον του Υιού του Ανθρώπου και δεν γνωρίζει ότι δεν έχει δικαιώματα σ’ Αυτόν. Ο Κύριος θα είναι πάντα Ζων, Παρών και ενωμένος με τους πιστούς, πριν από την Θυσία και την Έγερσή Του.
Αδελφοί μου. Ας πλησιάσουμε και εμείς στην ψυχοτρόφο τράπεζα, που αιώνες τώρα στρώνει για μας η Εκκλησία με Οικοδεσπότη τον Κύριο. Ας πλησιάσουμε έτοιμοι, με αρρύπωτα χείλη και καρδιές, για να γευθούμε ότι «χρηστός ο Κύριος». Και όταν γευθούμε, και εμείς να γίνουμε μέτοχοι Ζωής Αιωνίου και σε άλλους να φανερώσουμε τα μεγαλεία του Θεού!
