«Διά δέ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καί τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά»
Οἱ λίγες αὐτές λέξεις, ἀδελφοί μου, κλείνουν μέσα τους ὁλόκληρη κοσμογονία. Ἕνας κόσμος πεθαίνει τή Μεγάλη Παρασκευή, κι ἕνας κόσμος καινούργιος προβάλλει τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς. Ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου καταλύεται μέ τήν ὕψωση τοῦ Χριστοῦ στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνοίγει τίς πύλες της στόν ἐξόριστο κάτοικο τῆς Ἐδέμ μέ τήν ἀποκύλιση τοῦ λίθου ἀπό τή θύρα τοῦ μνημείου. Μιά ἐποχή καθαυτό νέα ἀρχίζει γιά ὅλη τή κτίση.
Μέ τά χέρια τῶν Ἀποστόλων ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τελοῦνται «σημεῖα καί τέρατα» μεταξύ τοῦ λαοῦ. Ἐπιτελοῦνται θαύματα πού ἀποδεικνύουν τήν δύναμη τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Καί θαύματα πού δημιουργοῦν πρωτοφανῆ αἰσθήματα στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅλα μαζί καθιερώνουν τήν ἀρτιγέννητη Ἐκκλησία ὡς τό ὑπέρτατο «σημεῖο». Τό μεγαλύτερο. Τό μόνιμο καί διαρκές θαῦμα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Αὐτή τήν ἀλήθεια θά μελετήσουμε σήμερα.
****
«Διά τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καί τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά»
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ τήν δύναμη τοῦ Κυρίου μας εἶχαν κάμει ἀρκετά θαύματα καί κατά τό διάστημα τῶν τριῶν ἐτῶν πού περιόδευαν στά μέρη τῆς Παλαιστίνης ὡς ἀπεσταλμένοι δικοί Του.
Ὅμως αὐτό πού γίνεται τώρα μετά τήν Πεντηκοστή, ξεπερνᾶ κάθε περιγραφή. Μόλις οἱ Ἀπόστολοι ἀκουμποῦσαν τά χέρια τους στούς ἀσθενεῖς, αὐτοί «ἐθεραπεύοντο ἅπαντες»! Γίνονταν ὅλοι ἀνεξαιρέτως καλά. Χωρίς καμμιά ἐξαίρεση. Γι᾽αὐτό καί ξεσηκώθηκαν οἱ γύρω πόλεις καί τά χωριά. Ὅλοι ἔπαιρναν τούς ἀσθενεῖς τους καί πήγαιναν στά Ἱεροσόλυμα. Πήγαιναν στό Ναό τοῦ Θεοῦ, ὅπου σύχναζαν οἱ Ἀπόστολοι. Πήγαιναν καί στίς πλατεῖες. Σέ κάθε τόπο ἀπ᾽ ὅπου θά περνοῦσαν οἱ Μαθητές τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.
Παντοῦ κοσμοσυρροή. Ὅλοι περίμεναν μέ λαχτάρα καί βεβαιότητα. Ἦταν σίγουροι πώς τό θαῦμα θά γίνει. Ἔφθανε καί μόνο ἡ σκιά τοῦ Πέτρου νά πέσει πάνω στούς ἀσθενεῖς, καί ἀμέσως γίνονταν καλά. Παράλυτοι ἄφηναν τά κρεββάτια τους. Τυφλοί πετοῦσαν τά ραβδιά τους. Δαιμονισμένοι ἐλευθερώνονταν ἀπό τήν τυραννική κυριαρχία τοῦ ἀρχεκάκου διαβόλου. Ἀκόμη καί νεκροί ἐπανέρχονταν στή ζωή.
Ὅλα αὐτά λοιπόν ἦσαν «τέρατα καί σημεῖα». Τό πιό ἀξιοθαύμαστο ὅμως ἀπ᾽ ὅλα αὐτά τά θαυμαστά ἦταν τό θαῦμα τῆς δημιουργίας πιστῶν. Τό φλογερό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων συγκλόνιζε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Πλήθη ἀνδρῶν καί γυναικῶν προσετίθεντο καθημερινῶς στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πολλοί ἀπό τούς ἀνθρώπους πού τήν Μ.Παρασκευή ἔξω ἀπό τό Πραιτώριο τοῦ Πιλάτου φώναζαν «σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν» μόλις ἀκοῦνε τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων κατανύσσονται (Πρ. β´37), συνέρχονται, μετανοοῦν, ζητοῦν νά μάθουν τί πρέπει νά κάνουν γιά νά σωθοῦν. Καί ὅταν οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ τούς ὑποδεικνύουν μέ παρρησία ὅτι πρέπει νά μετανοήσουν, νά πιστεύσουν καί νά βαπτισθοῦν, τότε ἡ δύναμη τοῦ κηρύγματος θριαμβεύει. Οἱ σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ τόν ὁμολογοῦν Θεόν τους. Οἱ ἄπιστοι πιστεύουν. Οἱ ἁμαρτωλοί μετανοοῦν. Οἱ ἀδιάφοροι συνέρχονται. Καί ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, καθημερινά αὐξάνει. Καί ὁ Θεός δοξάζεται.
Μέσα σ᾽ἕνα κόσμο ξέπνοο καί γηρασμένο λοιπόν ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της ἡ ἄνοιξη, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία. Τώρα πλέον ἡ ἀνθρωπότητα ἀποκτᾶ νέο ὅραμα. Ἔχει ἄλλη θέα τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου. Μιά νέα, θαυμαστή πραγματικότητα διαποτίζει τόν κοινωνικό ἱστό τῶν ἀνθρώπινων κοινωνιῶν. Τώρα δημιουργεῖται μιά νέα κοινωνία ἀγάπης. Ἡ μόνη ἀληθινή κοινωνία. Τώρα οἱ ἄνθρωποι γίνονται ἕνα. Τώρα ὅλοι ζοῦν «ὁμοθυμαδόν». Μιά ψυχή καί μιά καρδιά. Τώρα πλέον γιά τά μέλη τῆς νέας αὐτῆς κοινωνίας, τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «ἅπαντα κοινά» καί κανείς δέν κάνει λόγο γιά κάτι δικό του, γιά προσωπική περιουσία. Τώρα πλέον δέν γίνεται καμμιά διάκριση ἀνάμεσα σέ ἐλεύθερους καί δούλους, σέ φτωχούς καί πλούσιους, σέ ἄσημους καί εὐγενεῖς στήν καταγωγή. Ὅλοι εἶναι ἀδελφοί ἰσόψυχοι, ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, κοινωνοί τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀτρόμητοι κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
*****
Τέρατα καί σημεῖα πολλά συγκλόνισαν τότε τίς ψυχές τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλά οἱ αἰῶνες πέρασαν. Ἡ πίστη ἀνδρώθηκε. Τό εὐαγγέλιο ἔφθασε στά πέρατα τοῦ κόσμου. Σήμερα μάλιστα μέ τό διαδίκτυο διαπερνᾶ τά χάη καί διασχίζει τούς οὐρανούς καί μέσα ἀπό τίς διάφορες ὀρθόδοξες ἱστοσελίδες συνοδεύει τούς ἀστροναῦτες καί κρατεῖ συντροφιά στούς ἐκπροσώπους τῆς γῆς στό διάστημα. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στερεώθηκε, ἀπόκτησε ὀργάνωση, διοίκηση, ναούς ἀναρίθμητους. Ἀντιμετώπισε διωγμούς μεγάλους, φοβερούς καί ἐξοντωτικούς. Ἡ κοιλία τοῦ Ἅδου πέρασε ἀπό πάνω της ἕνα ποτάμι αἵματος – αἵματος τῶν παιδιῶν της - γιά νά τήν πνίξει σ᾽ αὐτό. Ἀλλά δέν τήν ἐνίκησε. Ἡ Ἐκκλησία ἔμεινε ἀκλόνητη.
Τώρα στήν δεύτερη δεκαετία τοῦ 21ου αἰώνα πού τά τύμπανα τοῦ πολέμου ἠχοῦν καί πάλι δυνατά. Τώρα σ᾽ αὐτή τήν ἀποστατημένη ἐποχή ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει νά δείξει καί πάλι τέρατα καί σημεῖα στόν τρομοκρατημένο κόσμο τῶν ἀνθρώπων. Τώρα πού τό ἀνθρώπινο γένος ὀσφραίνεται σέ κάθε στιγμή καί ἀπό παντοῦ τήν ὀσμή τοῦ θανάτου. Τώρα πού καί ὁ πιό ἁπλός ἀνθρώπινος νοῦς διαισθάνεται ὅτι ἀναδύεται ἀπό τά ἄδυτα τῆς ἀποστασίας ἐξολοθρεμός ἀνθρώπων εὐρείας κλίμακας. Τώρα πού οἱ ἀνθρώπινες καρδιές τρέμουν σάν φθινοπωρινά φύλλα μπροστά στό ἄγνωστο πού τούς ἐπιφυλάσσει τό ἑπόμενο λεπτό τοῦ χρόνου. Τώρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καθώς ζωογονεῖται καί καταυγάζεται ἀπό τό ὑπέρλαμπρο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ γεμίζει καί πάλι τόν κόσμο μέ τέρατα καί σημεῖα πολλά. Λείψανα ἱερά ἁγίων τοῦ Θεοῦ εὐωδιάζουν καί θεραπεύουν ἀσθενεῖς. Μέ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ δαίμονες φυγαδεύονται. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μεταβάλλει καί τώρα ψυχές. Θαυματουργεῖ. Νεκρανασταίνει καί ζωογονεῖ τίς ἀποκαρωμένες ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπινες ὑπάρξεις. Προσφέρει λύτρωση, χαρά, ζωή ἀληθινή. Ἡ Ἐκκλησία δημιουργεῖ Ἁγίους. Ἁγίους ὄχι μόνο στήν ἔρημο ἀλλά καί μέσα στίς πόλεις. Μέσα στήν καρδιά τῆς Ὁμόνοιας τῶν Ἀθηνῶν, ὅπως τόν ἐσχάτως ἀνακηρυχθέντα ἅγιο, τόν Ὅσιο Γέροντα Πορφύριο. Ἀναδεικνύει ἁγίους θαυματουργούς παγκόσμιας ἀποδοχῆς καί ἐμβέλειας μέσα στά χειρουργεῖα καί τά κάτεργα καί τίς ἐξορίες στόν πολικό κύκλο, ὅπως τόν Ἄγιο Λουκᾶ τόν Ἰατρό, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κριμαίας. Ἀναδεικνύει ὁσίους στηρίγματα τῶν ξερριζωμένων τῆς προσφυγιᾶς, ὅπως τόν Ἅγιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη. Ἀποδεικνύει ὑψιπέτες ἀετούς πού μέ τίς δυνατές φτεροῦγες τους ἀγκαλλιάζουν τόν κόσμο καί γίνονται ὁδηγοί τῶν ἀνθρώπων στήν ἀντιμετώπιση τῆς συκοφαντίας καί δάσκαλοι συγχωρητικότητας καί ἀμνησικακίας, ὅπως τόν Ἄγιο Νεκτάριο Ἀρχιεπίσκοπο Πενταπόλεως. Τόν ἀγαπημένο Ἅγιο σύμπασας τῆς Ὀρθοδοξίας.
Στίς μέρες μας ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἔχει καί παρουσιάζει καί κάτι ἄλλο. Μοναδικό καί ἀσύλληπτο. Ὑπέρτατο σημεῖο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἰδιαίτερα σήμερα εἶναι ἡ ἱστορία της. Δυό χιλιάδες καί πλέον χρόνια. Τί διωγμούς ἀντιμετώπισε! Στήν ἐποχή μας δέχτηκε τήν μανία τῶν ἀντιχρίστων φρικτή. Κυριολεκτικά ἀπίστευτη. Ὅπως ἔλεγαν οἱ ἴδιοι, εἶχαν σκοπό νά διορθώσουν τά λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ. Νά ἐξαφανίσουν τήν Ἐκκλησία παντελῶς. Νά μήν ἀφήσουν σπίθα πίστεως πάνω στή γῆ. Τί πέτυχαν; Ἁπλούστατα. Νά γιγαντώσουν τήν φωτιά.
Ὅπως ἀκριβῶς τότε, ἡ πέτρα καί οἱ σφραγίδες τοῦ Τάφου δέν ἐμπόδισαν τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή νά ἐξέλθει ἀπό ἐκεῖ τρισένδοξος νικητής, ἔτσι καί τήν Ἐκκλησία Του καμμία δύναμη δέν μπορεῖ νά τήν περιορίσει. Γιά πολλοστή φορά ἀποδεικνύεται στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ὅτι οἱ τοῖχοι τῶν φυλακῶν καί τῶν δεσμωτηρίων, ἔχουν τήν ἱκανότητα νά κρατήσουν μέσα τους τό ἀνακαινιστικό ρεῦμα τῆς νέας ζωῆς, τό ὁποῖο ἐξεπήγασε ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί καταρδεύει τόν κόσμο.
*****
«Διά τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καί τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά»
Ὡσάν ποταμός πολύρρυτος πού ρέει ἀένναα μέσα στόν χρόνο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποτίζει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ τά νάματα τῆς θείας διδασκαλίας καί τίς δροσίζει μέ τήν ἁγιαστική χάρη τοῦ Ἀναστάντος Ἀρχηγοῦ της. Πολλοί ἐπεχείρισαν νά ἀντιτάξουν τό ἀνάστημα καί τή δύναμή τους γιά νά παρεμποδίσουν τό κύλισμα τῶν ζωοπάροχων ναμάτων τοῦ θεΙκοῦ αὐτοῦ ποταμοῦ καί νά καταδικάσουν τήν ἀνθρωπότητα σέ ξηρασία πνευματική καί ἀσφυξία θανάτου. Δυό χιλιάδες χρόνια διωγμῶν φρικτῶν καί ὅμως ἡ Ἐκκλησία θριαμβεύει. Ἀναπαύει καί νεκρανασταίνει ζωές. Αὐτό εἶναι, ἀδελφοί μου, σημεῖον ὑπέρτατον. Πού πρέπει νά συγκλονίζει τίς ψυχές μας. Νά τίς γεμίζει μέ θάρρος καί νά κρατεῖ ἀναμμένο τό καντήλι τῆς ἐλπίδας μέσα μας κάθε φορά πού σκονταύτουμε στήν πνευματική μας ζωή, κάθε φορά πού τά νέφη τοῦ κακοῦ ζητοῦν νά μᾶς τρομοκρατήσουν. Ἔχουμε λιμάνι ἀχείμαστο. Ἔχουμε πηγή ἀείρροο πού μέ τά ζωηφόρα νάμματά της μᾶς μεταγγίζει ζωή. Ἄγκυρα ἐλπίδας καί λιμάνι σωτηρίας μας στόν χειμαζόμενο κόσμο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωή καί ἡ ἱστορία της σημεῖον ὑπέρτατον στήν πορεία μας.
