Και να, που η σημερινή ημέρα επιβεβαιώνει τις παραπάνω αλήθειες. Ο Κύριος έχει αναστήσει τον αδελφικό Του φίλο Λάζαρο, προκηρύσσοντας έτσι τη δική Του και την όλων των ανθρώπων Ανάσταση. Σήμερα εισέρχεται στην Αγία Πόλη της Σιών, καθήμενος «επί πώλον όνου» και φανερώνει αφενός την ταπείνωση και αποφασιστική πορεία Του προς το Πάθος, αφετέρου την κλήση Του να μετάσχουν σ᾽ Αυτό πάντα τα έθνη.
Η είσοδος, λοιπόν, του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα αποτελεί την καταγραφή της τελευταίας πράξης της επί γης πορείας Του. Ο Κύριος δεν κρύβεται πια. Κήρυξε, θαυματούργησε, φανέρωσε τον αληθινό Πατέρα Θεό και τη ζωή που πρέπει κανείς να ακολουθεί για να είναι μαζί Του. Ξέρει όμως ο παντογνώστης Κύριος ότι δεν αρκεί μόνον ο λόγος. Η πεσμένη στην αμαρτία ανθρωπότητα είχε υποστεί βαθύ τραύμα από την αποστασία της από τον Θεό, γι᾽ αυτό και «έδει παθείν Αυτόν». Έπρεπε να πάθει και να σταυρωθεί ο ενανθρωπήσας Θεός, προκειμένου πάνω στον Σταυρό να «άρει τας αμαρτίας» σύμπαντος του κόσμου. Ο Σταυρός Του θα ήταν το αποφασιστικό και καίριο πλήγμα κατά της αμαρτίας, κατά του θανάτου, κατά του αρχεκάκου διαβόλου. Η ανάσταση του ανθρώπου θα ερχόταν μετά τον θάνατο και την αγία Σταύρωση Εκείνου, ως συμμετοχή πια στου ίδιου την Ανάσταση. Κι η ανάσταση του Λαζάρου ήταν, καθώς είπαμε, η προκήρυξη της παγκόσμιας αυτής χαράς.
Η υμνολογία, μάλιστα, της ημέρας επιμένει στη συμβολική αυτή ερμηνεία των γεγονότων: η νίκη του Χριστού απέναντι στον θάνατο και δι᾽ αυτής η κοινή ανάσταση των ανθρώπων προβάλλεται και με τα κλαδιά των φοινίκων που ύψωναν οι παίδες του Ισραήλ, κραυγάζοντας τον αγγελικό ύμνο: «Ωσαννά τω υιώ Δαυίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Είναι πολύ σημαντικό, όμως, να τονίσουμε ότι η Εκκλησία μας επισημαίνει μία πολύ βαθειά αλήθεια πάνω σ᾽ αυτόν τον αλαλαγμό των παιδιών και του λαού για τον Κύριο που εισέρχεται στην Αγία πόλη Σιών. Η θριαμβευτική υποδοχή του Κυρίου, που οδεύει προς το Πάθος και την Ανάστασή Του, προϋποθέτει πλούσια χάρη από τον Θεό. Μπορεί δηλ. ο λαός αυτός από τη μια να επευφημεί τον Κύριο κι από την άλλη να Τον καταδικάζει μετά από λίγες ημέρες με το «άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν», όμως τη συγκεκριμένη στιγμή της υποδοχής Του διακατέχεται από χάρη, η οποία τον κινεί σε δοξολογία. Ήδη το συναξάρι της ημέρας στην περιγραφή των γεγονότων αναφέρει: «Λοιπόν αυτός που έχει θρόνο τον ουρανό, καθισμένος πάνω σε γαϊδουράκι εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ. Και τα παιδιά των Εβραίων, όπως και οι ίδιοι, έριχναν κάτω τα ιμάτιά τους, ενώ υψώνοντας κλαδιά από φοίνικες φώναζαν δυνατά: «Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Αυτό δε έγινε, γιατί κίνησε τις γλώσσες τους προς αίνο και δοξολογία του Χριστού το Πανάγιον Πνεύμα. Και τα κλαδιά των βαΐων προσήμαιναν τη νίκη του Χριστού κατά του θανάτου».
Έτσι η υμνολογία της Εκκλησίας μας μάς προσγειώνει στην πραγματικότητα και μας τονίζει ό,τι επισημάναμε και στην αρχή: δεν μπορεί κανείς απροϋπόθετα, χωρίς πνευματικό αγώνα που καθαρίζει την ψυχή και το σώμα από τα πάθη, να γίνει μέτοχος του Χριστού στο Πάθος και την Ανάστασή Του. «Κατά τρόπο νοητό, με κλαδιά κι εμείς, ας δοξολογήσουμε τον Χριστό με πίστη, καθαρισμένοι, όμως, στις ψυχές σαν τα παιδιά». Όλος ο αγώνας της Αγίας Σαρακοστής ήταν ακριβώς για να αποτινάξουμε από την καρδιά μας ό,τι μας παλιώνει και μας βρωμίζει, δηλ. την αμαρτία και να μας κάνει και πάλι παιδιά στην ψυχή. Μόνον αυτός που κρατά την παιδικότητά του ως αγνότητα ψυχική μπορεί και έχει ανοικτούς οφθαλμούς για να θεάται τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού και να μετέχει σ᾽ Αυτά. Κι η μετοχή αυτή, επαναλαμβάνουμε και πάλι, σημαίνει εύρεση του αληθινού χαρισματικού εαυτού μας που αναδύθηκε κατά το άγιο βάπτισμά μας. «Συνταφέντες σοι δια του βαπτίσματος, Χριστέ ο Θεός ημών, της αθανάτου ζωής ηξιώθημεν τη Αναστάσει Σου».
Η παραπάνω επισήμανση, όμως, αδελφοί, οδηγεί και σε μία άλλη αλήθεια, η οποία ιδιαιτέρως στην εποχή μας πρέπει να τονίζεται και μάλιστα με έμφαση. Διακράτηση της ψυχικής καθαρότητας σημαίνει χάρη Θεού, δηλ. αγάπη και ενότητα. Ο Θεός πράγματι επαναπαύεται σε ψυχές καθαρές, που σημαίνει ότι τους προσφέρει τη δυνατότητα να αγαπούν τον συνάνθρωπο και να νιώθουν ενωμένοι με αυτόν. Όπου, με άλλα λόγια, υπάρχει διχοστασία και έχθρα και επιθετικότητα, εκεί, έστω κι αν ακούγονται «θεοφιλείς κουβέντες», υπάρχει απουσία Θεού, συνεπώς παρουσία δαιμονικού πνεύματος. Κι είναι κάτι που η Εκκλησία μας όχι απλώς το σημειώνει, αλλά το τονίζει εμφαντικά. Όχι μία φορά, αλλά έξι φορές, στην ακολουθία της σημερινής ημέρας Κυριακής των Βαΐων, μας προτρέπει ενωμένοι να σηκώσουμε τον Σταυρό του Χριστού και να Τον δοξολογήσουμε σαν τα παιδιά των Εβραίων. «Σήμερον, η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγε. Και πάντες αίροντες τον Σταυρόν σου λέγομεν. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοις υψίστοις». Μπορεί ο ύμνος να αναφέρεται στους μοναχούς οι οποίοι καλούνταν στο τέλος της Σαρακοστής να συναχθούν στο μοναστήρι τους από όπου κι αν βρίσκονταν, είτε ως μεμονωμένοι ασκητές είτε σε οποιαδήποτε άλλη διακονία, γιατί όλοι μαζί έπρεπε να βιώσουν τη Μεγάλη Εβδομάδα, όμως η ουσία παραμένει η ίδια: συναγμένοι όλοι οι πιστοί στην Εκκλησία μας, ως μέλη του σώματος του Χριστού, και μάλιστα με ενότητα όλων των δυνάμεων της ψυχής μας, χωρίς αποστάσεις ψυχικές και τοπικές, καλούμαστε να ζήσουμε το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου. Στην ενότητα αυτή, μάλιστα, πρέπει ίσως να μετρήσουμε και τα πνευματικά μας μέτρα.
Σας εύχομαι, με όλη την πατρική μου αγάπη, ενωμένοι με τους εν Χριστώ αδελφούς μας και μακριά από κάθε απόπειρα αμφισβήτησης και εξουθένωσής τους, να ζήσουμε την φετινή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα με την βεβαιότητα ότι το φως της Αναστάσεως του Χριστού θα καταυγάσει και πάλι τη ζωή μας.
