«Τοπία» από ψυχικές διαδρομές - 18

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τήν Ἀνάσταση ὡς τό κέντρο τῆς ζωῆς της, ἐπειδή ἐκτίμησε ὅτι τό κεντρικό πρόβλημα εἶναι ἐκεῖνο τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός προβάλλεται ὡς ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὄχι ἐπειδή προσέφερε ἕνα ἠθικό πρότυπο ἤ μιά ἠθική διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἐπειδή ἔδωσε μιά τελειωτική λύση στό ἀνθρώπινο πρόβλημα∙ στό πρόσωπό Του τό κτιστό σώζεται ἀπό τόν ἀφανισμό καί τήν ἀνυπαρξία. 

Νικιέται ὁ θάνατος, ἐπειδή ὁ Χριστός σέ μιά παραφορά ἀγάπης προσέλαβε καί τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, «ἀπαθανατίζων τό πρόσλημμα», «ἵνα καταποθῇ τό θνητόν ὑπό τῆς ζωῆς».

Ἔτσι γιά τόν πιστό ὁ θάνατος εἶναι καί γενέθλια ἡμέρα σέ μιά ἄλλη ζωή, «τοκετός» τῆς καινῆς ζωῆς. «Ὁ δέ τοκετός μοι ἐπίκειται» γράφει στούς πιστούς τῆς Ρώμης ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος, βαδίζοντας πρός τό μαρτύριο.

(Πανωραίας Θ. Κουφογιάννη, Ὑπερβαίνοντας τόν φόβο τοῦ θανάτου. Οἱ ἀπόψεις τῆς ὑπαρξιακῆς ψυχολογίας τοῦ Irvin Yalom ὑπό τό φῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ‘Ψυχής δρόμοι’, τ. 7 )
Ψυχής δρόμοι: εκεί που οι ψυχολογικές επιστήμες συναντώνται με την πίστη.
Περιοδικό που κυκλοφορεί κάθε Μάϊο και Νοέμβριο από τις εκδόσεις Αρμός.