Ἐάν εἶναι κάτι, πού μπορεῖς ἄνετα νά ἀπολαύσεις τό καλοκαίρι, αὐτό εἶναι τό βάδισμα.
Ἡ συνόλη λειτουργία τῶν ποδιῶν ἔχει ἐπηρεάσει πολύ βαθύτερα ἀπό ὅ,τι φανταζόμαστε τόν ψυχικό κόσμο καί τό ὑποσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ βαδίζων πούς δίνει ἕνα ρυθμό ἐξωγενῶς ἀλλά ὁ ἄνθρωπος βιώνει σέ ὅλη του τή ζωή καί ἕνα ρυθμό ἐνδογενῶς, τόν ρυθμό τῆς καρδιᾶς, τούς κτύπους της, τό σφυγμικό της κῦμα, τίς παλμικές της κινήσεις μέσα στον θώρακα, κλπ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνηθίσει νά ζεῖ σέ ἕνα ρυθμό ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῆς ζωῆς του, στό ρυθμό τῆς καρδιᾶς τῆς μητέρας του. Εἶναι ἕνα πρωτογενές βίωμα.
Ἔτσι λοιπόν ὁ ρυθμός στό βάδισμα κατά τήν διάρκεια τῆς μάχης τόν ἐμπνέει, στό γλέντι καί στό τραγούδι τοῦ κρατάει τό μέτρο καί τόν ἐνθουσιάζει, στήν ἀπαγγελία τοῦ ἐνισχύει τό στόμφο καί τόν ἐπίσημο χαρακτήρα καί στό χορό τόν ἀπογειώνει.
Τό βάδισμα λοιπόν εἴτε γιά θεραπευτικούς λόγους γίνεται εἴτε γιά ἄσκηση καί ἀπόλαυση θά πρέπει νά ἐκτελεῖται ἤρεμα. Εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό μία ἱεροτελεστία. Καλλίτερα νά βαδίσει κανείς δύο μόνο χιλιόμετρα μέ σωστό τρόπο παρά πέντε καί βιαστικά. Ἐάν βαδίζει σωστά, τοῦ δημιουργεῖται ψυχική εὐφορία, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουμε διαστολή τῶν στεφανιαίων ἀγγείων τῆς καρδιᾶς, ἐνῶ ἀντίθετα ἐάν βαδίζει μέ ἄγχος, τότε θά ἔχουμε συστολή τῶν στεφανιαίων καί ἄλλα συμπαρομαρτοῦντα, ὅπως ἄνοδο τῆς ἀρτηριακῆς πίεσης, ταχυκαρδία, ἀρρυθμία, συχνουρία, μυαλγίες κ.ἄ, ὅλα μή θεραπευτικά καί ἀντίθετα πρός τό ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα.
(ἀπό τό βιβλίο: «Ἰατρός. Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς» ἐκδ. «Γρηγόρη» Ἀθήνα 2012 σελ. 77-78)
Ἡ συνόλη λειτουργία τῶν ποδιῶν ἔχει ἐπηρεάσει πολύ βαθύτερα ἀπό ὅ,τι φανταζόμαστε τόν ψυχικό κόσμο καί τό ὑποσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ βαδίζων πούς δίνει ἕνα ρυθμό ἐξωγενῶς ἀλλά ὁ ἄνθρωπος βιώνει σέ ὅλη του τή ζωή καί ἕνα ρυθμό ἐνδογενῶς, τόν ρυθμό τῆς καρδιᾶς, τούς κτύπους της, τό σφυγμικό της κῦμα, τίς παλμικές της κινήσεις μέσα στον θώρακα, κλπ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνηθίσει νά ζεῖ σέ ἕνα ρυθμό ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῆς ζωῆς του, στό ρυθμό τῆς καρδιᾶς τῆς μητέρας του. Εἶναι ἕνα πρωτογενές βίωμα.
Ἔτσι λοιπόν ὁ ρυθμός στό βάδισμα κατά τήν διάρκεια τῆς μάχης τόν ἐμπνέει, στό γλέντι καί στό τραγούδι τοῦ κρατάει τό μέτρο καί τόν ἐνθουσιάζει, στήν ἀπαγγελία τοῦ ἐνισχύει τό στόμφο καί τόν ἐπίσημο χαρακτήρα καί στό χορό τόν ἀπογειώνει.
Τό βάδισμα λοιπόν εἴτε γιά θεραπευτικούς λόγους γίνεται εἴτε γιά ἄσκηση καί ἀπόλαυση θά πρέπει νά ἐκτελεῖται ἤρεμα. Εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό μία ἱεροτελεστία. Καλλίτερα νά βαδίσει κανείς δύο μόνο χιλιόμετρα μέ σωστό τρόπο παρά πέντε καί βιαστικά. Ἐάν βαδίζει σωστά, τοῦ δημιουργεῖται ψυχική εὐφορία, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουμε διαστολή τῶν στεφανιαίων ἀγγείων τῆς καρδιᾶς, ἐνῶ ἀντίθετα ἐάν βαδίζει μέ ἄγχος, τότε θά ἔχουμε συστολή τῶν στεφανιαίων καί ἄλλα συμπαρομαρτοῦντα, ὅπως ἄνοδο τῆς ἀρτηριακῆς πίεσης, ταχυκαρδία, ἀρρυθμία, συχνουρία, μυαλγίες κ.ἄ, ὅλα μή θεραπευτικά καί ἀντίθετα πρός τό ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα.
(ἀπό τό βιβλίο: «Ἰατρός. Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς» ἐκδ. «Γρηγόρη» Ἀθήνα 2012 σελ. 77-78)
