Η «αγία τριάδα» της χριστιανούπολης ήταν: ο π. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος (Μητροπολίτης Δημητριάδος), ο Επαμεινώντας Κρητικός (Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος), και ο Νίκος Μαυρολέων (Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος).
Για τον π. Ιγνάτιο θα μπορούσε και εδώ να μιλάει κανείς με τις ώρες και ασφαλώς υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα και καλύτερα.
Οι προσωπικές εμπειρίες όμως και οι διαπιστώσεις είναι που έχουν εδώ ιδιαίτερη σημασία.
Ο π. Ιγνάτιος ήταν η πυξίδα της καρδιάς, ο δημιουργός και ο κύριος εκφραστής της θεολογίας της αγάπης στην σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο κληρικός που ακολουθούσαν πιστά πλήθος νέοι και νέες σαγηνευμένοι από το κήρυγμα του, την παρουσία του, τη δράση του. Στην κατασκήνωση είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω στην Τρίτη κατασκηνωτική περίοδο του Λυκείου ως αρχηγό και να παίξω για πρώτη φορά μαζί του πιγκ-πονγκ στη μικρή πλατεία δίπλα από την πλατεία του Αγίου Αθανασίου. Δεν θυμάμαι αν ήταν καλός, θυμάμαι σίγουρα ότι τον κέρδισα! Ένας κανόνας επιτυχίας που κυκλοφορούσε τα χρόνια εκείνα και στην κατασκήνωση και στην Μητρόπολη έλεγε πως, για να γίνει κάτι με επιτυχία, πρέπει να είναι μια ιδέα του π. Ιγνάτιου και να το εφαρμόσει ο Νίκος (Σαμπαζιώτης) και βέβαια να έχει τις ευλογίες του Γέροντα. Τι να γράψεις για τον Ιγνάτιο (ενικός της καρδιάς) είναι από την οικογένεια που σου χαρίζει ο Θεός που δεν έχει βιολογική αναφορά αλλά έχει πνευματική, αδερφική, καρδιακή.
Τον π. Μεθόδιο Κρητικό τον γνώρισα ως αρχηγό στην πρώτη κατασκηνωτική περίοδο του Δημοτικού και ήταν ο πρώτος που μου εμπιστεύτηκε ομάδα. Μεγάλο λάθος θα αναλογιστούν μερικοί, αλλά για μένα μεγάλη τιμή. Το παράδοξο ήταν ότι με γνώριζε πολύ λίγο αλλά με επέλεξε για την περίοδο του παρ’ όλο που τα κριτήρια του ήταν πολύ αυστηρά (υποψιάζομαι πως τη «ζημιά» την έκανε ο υπαρχηγός, ο δάσκαλος Ανδρέας (π. Ανδρέας Τριλίβας). Πρέπει να ήταν Ιούνιος του 1992, κουβαλάω και πρόσωπα και μνήμες. Ο π. Μεθόδιος ήταν μια ασκητική φυσιογνωμία που μας γέμιζε σεβασμό και δέος κάθε φορά που εμφανιζόταν στις δραστηριότητες της κατασκήνωσης. Στα αγιογραφικά μαθήματα, στην τραπεζαρία, στη βραδινή προσευχή. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μαζί του ήταν ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο για τη ζωή μας. Θα μείνουν αλησμόνητα στη μνήμη μου οι στιγμές που μας μιλούσε, που λειτουργούσε, που προσευχόταν. Και κάτι που οι μυημένοι το ξέρουνε καλά καλύτερα από εμένα, ο π. Μεθόδιος ήταν πολύ δεκτικός στο να δέχεται την αστεία πλευρά της καθημερινότητας όταν αυτή το επέτρεπε. Δεν εξαντλούσε τα ανθρώπινα όρια, τα εξαντλούσε μόνο για τον εαυτό του.
Σε αυτή την κατασκηνωτική περίοδο, θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση, θα ήταν άδικο να μην μνημονεύσω και άλλα πρόσωπα παρ’ όλο που κινδυνεύω να ξεχάσω και μερικούς. Υπαρχηγός ήταν ο δάσκαλος Ανδρέας Τριλίβας (π. Ανδρέας ). Ο Ανδρέας ανά πάσα στιγμή μπορούσε να ξέρει που ήταν το κάθε στέλεχος και ο κάθε κατασκηνωτής, τον έβλεπες παντού, όπου δεν υπήρχε ο αρχηγός εκεί ήταν ο Ανδρέας, πανταχού παρόν. Το πρώτο βράδυ στη βραδινή προσευχή ο Ανδρέας έψελνε τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου, όλες τις στάσεις από στήθος. Μου έκανε εντύπωση, θεώρησα ότι ήμουν μακριά και μάλλον θα κρατούσε κάποιο μικρό βιβλιαράκι που εγώ λόγο απόστασης και χαμηλού φωτισμού δεν έβλεπα. Όταν το τρίτο βράδυ στάθηκα δίπλα του και σιγουρεύτηκα ότι απαγγέλλει από στήθος, δεν άντεξα και τον ρώτησα: «Ανδρέα, πως και ξέρεις τους χαιρετισμούς απ᾽ έξω; Τότε ο Ανδρέας με τη χαρακτηριστική του τότε κίνηση φέρνοντας το χέρι του στο κούτελο μου είπε: όταν ήμουν στο στρατό στις ατελείωτες ώρες σκοπιάς έμαθα να διαβάζω τους χαιρετισμούς». Αυτό με βοήθησε αργότερα και στην δική μου στρατιωτική εμπειρία.
Σε αυτή την περίοδο δεν θα λησμονήσω τις ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις με τον Σπύρο (Αρχιμανδρίτης Σπυρίδωνας Πέτρου), ομαδάρχη διπλανής ομάδας. Θεολογικές συζητήσεις και προβληματισμούς, διαφωνίες αλλά αποδοχή του άλλου, μεγάλο μάθημα για μένα. Και όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο, εκείνος τον βρήκε, εγώ τον ψάχνω ακόμα. Και τον βρήκε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο στη μοναδικότητα του μοναχισμού που ξέρει να σχετίζεται αλλά να μένει ακέραιος.
Και τέλος θα πρέπει να αναφέρω και το βοηθό μου μου σ’ αυτήν την περίοδο, τον πιο σημαντικό που είχα ποτέ, το Γιώργο (π. Θεοδόσιο Καπάνταη ). Τρία πράγματα με εντυπωσίαζαν σε εκείνον, η μεγάλη του ηρεμία, η δυσκολία για να τον ξυπνήσω το πρωί, και η δυσκολία να τον σταματήσω να τρώει. Δεν τον εκθέτω, τον αγαπάω και το ξέρει, είναι σπουδαίος.
Επανερχόμενος στον π. Μεθόδιο τώρα και εγώ πρέπει να το ομολογήσω δεν έπρεπε να μου ανοίξετε αυτόν το δρόμο, πόσους θα ταλαιπώρησα;
Για το τρίτο πρόσωπο της « αγίας τριάδος » τον Νίκο Μαυρολέων (Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος) και εδώ δεν θα πρέπει να γράψω πολλά για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι πραγματικά είναι ο μόνος που κινδυνεύω να με κυνηγήσει με άγριες διαθέσεις για τη σωματική μου ακεραιότητα, γνωρίζοντας τη δυσφορία του στο να μιλάνε για εκείνον και ο δεύτερος γιατί όντος εδώ πρόκειται για οικογένεια. Κατηχητής, Δάσκαλος, Αρχηγός, Πνευματικός, αδερφός, που να βρεις τα λόγια; Ένα κεφάλαιο ζωής που ακόμα τρέχει…
Συνεχίζεται…….
Για τον π. Ιγνάτιο θα μπορούσε και εδώ να μιλάει κανείς με τις ώρες και ασφαλώς υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα και καλύτερα.
Οι προσωπικές εμπειρίες όμως και οι διαπιστώσεις είναι που έχουν εδώ ιδιαίτερη σημασία.
Ο π. Ιγνάτιος ήταν η πυξίδα της καρδιάς, ο δημιουργός και ο κύριος εκφραστής της θεολογίας της αγάπης στην σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο κληρικός που ακολουθούσαν πιστά πλήθος νέοι και νέες σαγηνευμένοι από το κήρυγμα του, την παρουσία του, τη δράση του. Στην κατασκήνωση είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω στην Τρίτη κατασκηνωτική περίοδο του Λυκείου ως αρχηγό και να παίξω για πρώτη φορά μαζί του πιγκ-πονγκ στη μικρή πλατεία δίπλα από την πλατεία του Αγίου Αθανασίου. Δεν θυμάμαι αν ήταν καλός, θυμάμαι σίγουρα ότι τον κέρδισα! Ένας κανόνας επιτυχίας που κυκλοφορούσε τα χρόνια εκείνα και στην κατασκήνωση και στην Μητρόπολη έλεγε πως, για να γίνει κάτι με επιτυχία, πρέπει να είναι μια ιδέα του π. Ιγνάτιου και να το εφαρμόσει ο Νίκος (Σαμπαζιώτης) και βέβαια να έχει τις ευλογίες του Γέροντα. Τι να γράψεις για τον Ιγνάτιο (ενικός της καρδιάς) είναι από την οικογένεια που σου χαρίζει ο Θεός που δεν έχει βιολογική αναφορά αλλά έχει πνευματική, αδερφική, καρδιακή.
Τον π. Μεθόδιο Κρητικό τον γνώρισα ως αρχηγό στην πρώτη κατασκηνωτική περίοδο του Δημοτικού και ήταν ο πρώτος που μου εμπιστεύτηκε ομάδα. Μεγάλο λάθος θα αναλογιστούν μερικοί, αλλά για μένα μεγάλη τιμή. Το παράδοξο ήταν ότι με γνώριζε πολύ λίγο αλλά με επέλεξε για την περίοδο του παρ’ όλο που τα κριτήρια του ήταν πολύ αυστηρά (υποψιάζομαι πως τη «ζημιά» την έκανε ο υπαρχηγός, ο δάσκαλος Ανδρέας (π. Ανδρέας Τριλίβας). Πρέπει να ήταν Ιούνιος του 1992, κουβαλάω και πρόσωπα και μνήμες. Ο π. Μεθόδιος ήταν μια ασκητική φυσιογνωμία που μας γέμιζε σεβασμό και δέος κάθε φορά που εμφανιζόταν στις δραστηριότητες της κατασκήνωσης. Στα αγιογραφικά μαθήματα, στην τραπεζαρία, στη βραδινή προσευχή. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μαζί του ήταν ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο για τη ζωή μας. Θα μείνουν αλησμόνητα στη μνήμη μου οι στιγμές που μας μιλούσε, που λειτουργούσε, που προσευχόταν. Και κάτι που οι μυημένοι το ξέρουνε καλά καλύτερα από εμένα, ο π. Μεθόδιος ήταν πολύ δεκτικός στο να δέχεται την αστεία πλευρά της καθημερινότητας όταν αυτή το επέτρεπε. Δεν εξαντλούσε τα ανθρώπινα όρια, τα εξαντλούσε μόνο για τον εαυτό του.
Σε αυτή την κατασκηνωτική περίοδο, θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση, θα ήταν άδικο να μην μνημονεύσω και άλλα πρόσωπα παρ’ όλο που κινδυνεύω να ξεχάσω και μερικούς. Υπαρχηγός ήταν ο δάσκαλος Ανδρέας Τριλίβας (π. Ανδρέας ). Ο Ανδρέας ανά πάσα στιγμή μπορούσε να ξέρει που ήταν το κάθε στέλεχος και ο κάθε κατασκηνωτής, τον έβλεπες παντού, όπου δεν υπήρχε ο αρχηγός εκεί ήταν ο Ανδρέας, πανταχού παρόν. Το πρώτο βράδυ στη βραδινή προσευχή ο Ανδρέας έψελνε τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου, όλες τις στάσεις από στήθος. Μου έκανε εντύπωση, θεώρησα ότι ήμουν μακριά και μάλλον θα κρατούσε κάποιο μικρό βιβλιαράκι που εγώ λόγο απόστασης και χαμηλού φωτισμού δεν έβλεπα. Όταν το τρίτο βράδυ στάθηκα δίπλα του και σιγουρεύτηκα ότι απαγγέλλει από στήθος, δεν άντεξα και τον ρώτησα: «Ανδρέα, πως και ξέρεις τους χαιρετισμούς απ᾽ έξω; Τότε ο Ανδρέας με τη χαρακτηριστική του τότε κίνηση φέρνοντας το χέρι του στο κούτελο μου είπε: όταν ήμουν στο στρατό στις ατελείωτες ώρες σκοπιάς έμαθα να διαβάζω τους χαιρετισμούς». Αυτό με βοήθησε αργότερα και στην δική μου στρατιωτική εμπειρία.
Σε αυτή την περίοδο δεν θα λησμονήσω τις ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις με τον Σπύρο (Αρχιμανδρίτης Σπυρίδωνας Πέτρου), ομαδάρχη διπλανής ομάδας. Θεολογικές συζητήσεις και προβληματισμούς, διαφωνίες αλλά αποδοχή του άλλου, μεγάλο μάθημα για μένα. Και όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο, εκείνος τον βρήκε, εγώ τον ψάχνω ακόμα. Και τον βρήκε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο στη μοναδικότητα του μοναχισμού που ξέρει να σχετίζεται αλλά να μένει ακέραιος.
Και τέλος θα πρέπει να αναφέρω και το βοηθό μου μου σ’ αυτήν την περίοδο, τον πιο σημαντικό που είχα ποτέ, το Γιώργο (π. Θεοδόσιο Καπάνταη ). Τρία πράγματα με εντυπωσίαζαν σε εκείνον, η μεγάλη του ηρεμία, η δυσκολία για να τον ξυπνήσω το πρωί, και η δυσκολία να τον σταματήσω να τρώει. Δεν τον εκθέτω, τον αγαπάω και το ξέρει, είναι σπουδαίος.
Επανερχόμενος στον π. Μεθόδιο τώρα και εγώ πρέπει να το ομολογήσω δεν έπρεπε να μου ανοίξετε αυτόν το δρόμο, πόσους θα ταλαιπώρησα;
Για το τρίτο πρόσωπο της « αγίας τριάδος » τον Νίκο Μαυρολέων (Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος) και εδώ δεν θα πρέπει να γράψω πολλά για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι πραγματικά είναι ο μόνος που κινδυνεύω να με κυνηγήσει με άγριες διαθέσεις για τη σωματική μου ακεραιότητα, γνωρίζοντας τη δυσφορία του στο να μιλάνε για εκείνον και ο δεύτερος γιατί όντος εδώ πρόκειται για οικογένεια. Κατηχητής, Δάσκαλος, Αρχηγός, Πνευματικός, αδερφός, που να βρεις τα λόγια; Ένα κεφάλαιο ζωής που ακόμα τρέχει…
Συνεχίζεται…….
Από
το προσωπικό αρχείο του Κώστα Ζουρδού
Ας θυμηθούμε μέσα από παλιές φωτογραφίες όμορφες στιγμές από την Χριστιανούπολη
Διακρίνονται: Ματθαίος Χάλαρης (π. Ματθαίος) υπαρχηγός, Μανώλης Βενετσιάνος (Αρχιμ. Συμεών) ομαδάρχης, και οι κατασκηνωτές από την ενορία του Αγίου Βασιλείου: Κώστας Ζουρδός, Νίκος Μιχαλάκης, Γιάννης Σκυλλάς, Σπύρος Κοτσάφτης, Σταύρος Ζερβός, Παναγιώτης Ξενάκης, Ευθύμιος Βέτσικας, Στέλιος Ρουκουνάκης, Νίκος Τέλιος, Βασίλης Παπαϊωάννου.
Χριστιανούπολη, Ιούλιος 1992 δεύτερη κατασκηνωτική περίοδος
Αρχηγός π. Πολύκαρπος Μπόγρης, Υπαρχηγοί: Γιώργος Μπήτρος,
Παναγιώτης Φραγκάκος, Γιάννης Κατσαμπάκης.
Στη φωτογραφία διακρίνονται τα στελέχη: Μιλτιάδης Ζέρβας (π. Μιλτιάδης ), Βασίλης Χρήστου, Κώστας Παγώνης (π.Νήφων) Σπύρος Βαλσαμής, Βασίλης Στρατηγός, Δημήτρης Σπυράκης, Χρήστος Τάχιας, Κώστας Ζουρδός και Ζαχαρίας Κλάδος. 
Στην φωτογραφία διακρίνονται τα στελέχη: Γιώργος Μπήτρος υπαρχηγός και τα στελέχη Παύλος Μαραγκουδάκης και Στέλιος Γερωνυμάκης
