Τό μηδέν καί τό ἄπειρο – ὁ Θεός

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

- Ὅπως εἶναι ἀσύλληπτο τό «ἄπειρο», τό ἴδιο ἀσύλληπτο εἶναι καί τό «μηδέν».
- Τό μηδέν δέν εἶναι «τίποτα» ἀλλά τό «ὅλον» σέ ἀνεκδήλωτη κατάσταση.
- Ἐπειδή ἴση ποσότητα ἤ ἴση ἐνέργεια θετική ἑνούμενη μέ ἴση ποσότητα ἤ ἐνέργεια ἀρνητική ἰσοδυναμεῖ μέ μηδέν, ἄρα:
Τό μηδέν προϋπῆρξε ὡς κάτι συγκεκριμμένο
Μπορεῖ νά ἐπανϋπάρξει διφυῶς ὑπό τήν μορφή τοῦ «ἀντιθετισμοῦ»
Εἶναι ὀντότητα ἡ ὁποία μετέχει στόν ὑπαρκτό κόσμο, ὅταν τῆς δοθεῖ «ἐντολή».
- Τό αἴτιο αὐτῆς τῆς ἐντολῆς ὁ ἄπιστος τό λέει «πρώτη ἀρχή» ἤ κατ’ ἄλλον τρόπο ὁ δέ πιστός «Θεό».
- Καί οἱ δύο αὐτές ἀρχές ἐκφράζουν τό ἴδιο πρᾶγμα, ἁπλῶς ὁ μέν ἄπιστος τήν ἀρχή αὐτή τή θεωρεῖ ἀπρόσωπη ὁ δέ πιστός προσωπική.
- Καί στίς δύο περιπτώσεις δέν ὑπάρχει πλήρης ἀπάντηση. Ὁ μέν ἄπιστος ἀδυνατεῖ νά δικαιολογήσει τήν ἐντελέχεια πού ἐνυπάρχει στό σύμπαν ὁ δέ πιστός τό «ἐν τῶ κόσμω κακόν».
- Μόνο μία περίπτωση τά δικαιολογεῖ ὅλα.
Ἡ ἀρχή τῶν ὄντων νά εἶναι προσωπική ἀλλά ὄχι μέ τήν πεπερασμένη ἔννοια πού δίνουμε σέ αὐτή τήν λέξη.
Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρος, ἀκατάλληπτος, ἀπερινόητος, πάντων ἐπέκεινα (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).