Ο Άγγελος Σικελιανός για την Παναγία στο έπος του ᾽40 !

«...Στή μυστικότατη, στήν ὑπερούσιαν αὐτήν ὥρα, τῆς μετάστασης τῶν πάντων πρός τίς σφαῖρες τοῦ ὑπέρτατου ἁγνισμοῦ καί λυτρωμοῦ πού μᾶς προσφέρει ἡ Κοίμηση τῆς Χάρης της, ὁ ᾿Ιταλός σά νἄθελε νά πλήξει ἀντάμα μέ τό ἀκήρατό της σῶμα καί τό σῶμα τῆς βαθιά συναγιασμένης τή στιγμή ἐκείνη ῾Ελλάδας, ξαφνικά χτυπάει στήν Τῆνο, δολοφονικά καί καίρια, τό ἱερό ἀπ’ τήν ὥρα αὐτή πολεμικό καράβι μας, τήν «῞Ελλη».

᾿Αργά τ’ ἀπόγεμα μονάχα ἦρθε τό μήνυμα στή Φτέρη. ῾Ο ξωμάχος λαός πού τὄφερε εἶχε κιόλας πάνω στή μορφή του ὅλη τήν προεικόνιση τοῦ ἀγώνα, πού ξεκίναε τόσο δόλια ἀπ’ τά βάθη τοῦ ῞Αδη νά προσβάλλει τίς κορφές τῆς Λευτεριᾶς του καί τῆς ζωῆς του. ᾿Αλλά στή μορφή του ἀντιφεγγοῦσε κιόλας ἀπό τότε ἡ ᾿Αλβανία, ἀντιφεγγοῦσε ἡ κορυφαία του Νίκη. Καί τεράστιο Σύμβολο ἀμετάσειστο κι ἀπόρθητο, ἡ Κοιμημένη Παναγιά, μετουσιωμένη τώρα στόν ὑπέρτατον αὐτόν ἀγώνα ἀπ’ τήν ῾Ελλάδα, ἀναστημένη πιά, βάδιζε μπροστά του, ᾿Αρχηστρατηγοῦσα, ἀκοίμητή ῾Υπέρμαχη, ἀκατάβλητή του ῾Οδηγήτρα.

῞Οταν τό ἴδιο βράδυ ὡστόσο ἀποτραβήχτηκα ἀπό τόν ξώμαχο λαό καί γύρισα στό σπίτι μου, ἐμπῆκα στή μικρή μου κάμαρα, πού πάνω ἀπ τό κρεβάτι μου κρεμόταν μιά παλιά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου - ῾Ενωμένη στήν ψυχή μου ἄρρηκτα ἀπό τήν ὥρα αὐτή μέ τήν ῾Ελλάδα - κι ὅπως ὅταν εἴμουνα παιδί, κλειδώθηκα καί προσευχήθηκα μπροστά της...».

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ
῎Αρθρο στό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», Τεῦχος 1ης Νοεμβρίου, 1945.

Ἀπό τό βιβλίο 

 «ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ» 

της Μερόπης Ν. Σπυροπούλου