Ο καλός Κύριος μας όμως του ετοίμαζε μια μεγάλη δοκιμασία. Έναν αγώνα που πέρασαν πολλοί άγιοι της πίστεως μας. “Τα δέντρα που κάνουν καρπούς πετροβολούν” είχε πει κάποιος Γέροντας.
Στην διάρκεια της δοκιμασίας του, έβλεπες τον Γέροντα, μέρα με την μέρα να γίνεται πιό ήρεμος, πιο γαλήνιος, πιο χαρούμενος θα έλεγες. Κάθε φορά που τον βλέπαμε, αντί να του δίνουμε εμείς κουράγιο μας έδινε αυτός.
“Το μόνο που ήθελα είναι να βοηθάω τον κόσμο και τώρα, ο μόνος που ωφελούμαι (πνευματικά) είμαι εγώ”! Έτσι μου είπε μια φορά που τον είδα. Τα γένια του άσπριζαν μέρα με τη μέρα, το χαμόγελο του γλύκαινε, η φωνή του γινόταν όλο και πιο ήρεμη…
Οι συκοφάντες του, στην αρχή καταφέρονταν εναντίον του γεμάτοι μίσος και μένος, λες και τους είχε θίξει προσωπικά! Λες και πριν λίγο καιρό δεν έκλαιγαν κάτω από το πετραχείλι του.. Λες και δεν τον παρακαλούσαν για κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο. Όλοι έτρεχαν να τον γνωρίσουν, να του μιλήσουν, να τον δουν ή να τους δουν μαζί του. Και ξαφνικά… σιωπή… Κανείς δεν τον ήξερε και όλοι έφυγαν από κοντά του. Το πιο λυπητερό γεγονός είναι ότι πολλοί πίστεψαν αυτά που είπαν για τον Γέροντα. Κρίμα…
Και εκείνος, προσευχόταν για αυτούς που τον κατηγορούσαν…όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος.
Εμείς λοιπόν προσευχόμαστε για τον Γέροντα μας σήμερα και του ευχόμαστε Καλό Παράδεισο. Μακάρι ο Κύριος να του δίνει δύναμη και Χάρη. Αμήν.
Ζήσης Παπανικολάου
vatopaidi.wordpress.com
