Πάω στο Άγιο Όρος για προσκύνημα σχεδόν ανελλιπώς κάθε χρόνο τα τελευταία 26 χρόνια (περνώντας πάντα χίλια μύρια κύματα σαν να πηγαίνω στο Αϊβαλί!). Ψάχνω να βρω τον χαμένο εαυτό μου στην παράδοση των Πατέρων μας που τα σχολεία της Αθήνας μας έκρυψαν, δασκαλεμένα από αυτούς που έχουν βάλει χέρι στην πνευματική μας κληρονομιά, πολύ πριν βάλουν χέρι στα ταμεία. Και η Παναγία θέλησε. Με την μορφή των Βατοπαιδινών Πατέρων άπλωσε το χέρι Της και με μάζεψε σαν ναυαγό από την τρικυμία του κόσμου τούτου, με καραβάκι από την Ιερισσό.
Τι είδα στο Βατοπαίδι; Μια αδελφότητα γονατισμένη από τα γεγονότα; Μια αδελφότητα να ασχολείται με επιχειρήσεις και λεφτά μέσα στην χλιδή; Ένα Γέροντα απογοητευμένο, έτοιμο να εγκαταλείψει την μάντρα της μετανοίας του και να παραιτηθεί; (Μπορεί ένας Πατέρας να παραιτηθεί;! )
Το αντίθετο. Είδα στρατό Κυρίου σε παράταξη μάχης. Είδα ακολουθίες λαμπρές και ιεροπρεπέστατες, ένα εκκλησίασμα να πάλλεται από ιερή συγκίνηση. Είδα Πατέρες να ιδρώνουν στα διακονήματα τους, είτε στο ναό, είτε στο μαγειρείο, είτε στο αρτοποιείο, είτε στα γραφεία, είτε στο μάζεμα της ελιάς (από όλους, παγκοινιά είναι ο όρος που χρησιμοποιείται), είτε στην αβραμιαία διακονία των προσκυνητών. Είδα ξαγρύπνια και νηστεία. Είδα τον Γέροντα να λάμπει γαλήνιος αλλά και αποφασισμένος να συνεχίσει να φέρει τον σταυρό του και να ακολουθεί τα βήματα του Κυρίου στο Γολγοθά. Είδα, ιδίως στην λιτανεία της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας, λαό άγιο, βασίλειο ιεράτευμα, με τον Γέροντα πρώτο στους πνευματικούς αγώνες να δίνει το παράδειγμα. Τον άκουσα να μεταφέρει στα πνευματικά του παιδιά την διδασκαλία των Πατέρων («η τσιγκουνιά είναι αμαρτία αλλά η οικονομία είναι αρετή»).
Με μια φωνή, ενωμένοι και αποφασισμένοι, ψάλλοντας όλοι μαζί με τον Γέροντα πρώτο στο τέλος του Απόδειπνου τον πραγματικό εθνικό μας ύμνο «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», έστελναν το μήνυμα «αν θα πέσουμε, θα πέσουμε μαχόμενοι στα πνευματικά μαρμαρένια αλώνια», «την Πόλη δεν την παραδίνουμε, θα μας βρεις στην πύλη του Αγίου Ρωμανού». Σαν άλλοι Παλαιολόγοι, σαν άλλοι Διγενείς έχουν αναπαυτεί με την γνώση ότι φυλάνε τα πραγματικά, τα πνευματικά σύνορα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας εναντία σε εχθρούς αλλόφρονες και αλλόκοτους.
Γιατί αυτό τουλάχιστον το ξέρουμε από την ιστορία μας. Τα Μοναστήρια δεν τα διώκουν οι Κολοκοτρωναίοι. Τα διώκουν οι Βαυαροί και οι βαυαρόφρονες. Κι αν οι Μοναχοί πράγματι έκαναν λάθος; Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Υπάρχει η έμπρακτη μετάνοια και η συγγνώμη, ακόμη και η νόμιμη ποινή (το λυντσάρισμα, φυσικό η ηθικό, όμως δεν συνάδει με την παράδοση μας). Αλλά την δική μας συμπεριφορά την υπαγόρευσε ο αυτοκράτορας μας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, «αν δεις γυμνό ιερέα, κάλυψε τον με τον χιτώνα σου». Μας τόπε και ο δεσπότης μας, ο Μέγας Βασίλειος, «και δολοφόνος να είναι ο ιερεύς, να τον σέβεσαι, αν εσύ πιστεύεις, θα τον δεις να ιερουργεί με αγγέλους».
Και πάνω από όλους μας το είπε ο Κύριος της ζωής και του θανάτου «θα χτυπήσουν τους ποιμένες για να σκορπίσουν το ποίμνιο». Και τι περιμένουν οι αθεόφοβοι επικριτές του αγιασμένου και ματωμένου σε αγώνες για την πίστη και την πατρίδα ράσου (ποιος είναι τρελός να ανταλλάξει με την θέληση του το αγιασμένο ράσο με ένα κουστούμι-σάβανο); Αν, για οποιοδήποτε λόγο μαλώσουμε με τον καπετάνιο η άλλο βαθμοφόρο στην Κιβωτό της Εκκλησίας, να εγκαταλείψουμε το σκάφος πηδώντας μέσα στα τρικυμισμένα κύματα και να χαθούμε; Μα καλά, νομίζουν ότι τόχουμε εντελώς χαμένο;!
Ματαιοπονούν όμως. Και θα πιαστούν από τις παγίδες που έστησαν για τους άλλους. Ο διάβολος ανέβασε τον Κύριο στο Σταυρό. Και ο Κύριος ανέτρεψε τις μηχανορραφίες του διαβόλου με την ανάσταση Του, μετατρέποντας τον Σταυρό από σύμβολο θανάτου σε σύμβολο ζωής και σωτηρίας.
Ο διάβολος χρησιμοποιεί διαφόρους εν γνώσει η εν αγνοία τους για να σταυρώσει τον Γέροντα και τους Βατοπαιδινούς Πατέρες και αυτοί αγιάζουν και λάμπουν, και γίνονται σύμβολα πνευματικού αγώνα, και ηγέτες της αντίστασης του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στα σχέδια της υποδούλωσης και του εξανδραποδισμού των λαών από την νέα τάξη πραγμάτων. Δεν ασχολούμαστε με τις προθέσεις. Μας ενδιαφέρει όμως το αποτέλεσμα. Η ιστορία λέει πως η τρομερή συγκέντρωση πλούτου, πολιτικής δύναμης η πληροφοριών σε λίγα χέρια οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και στην κατάργηση των ελευθεριών του λαού.
Δεν ήταν και είναι κατάργηση της νομιμότητας η δίωξη χωρίς επαρκή στοιχεία; Αν όντως υπήρχε ζημία του Δημοσίου, γιατί δεν διώχθηκε ο νυν Υπουργός των Οικονομικών που αρνήθηκε την πλήρη αποκατάσταση της ζημίας με την επιστροφή όλων των ακινήτων και την παραπομπή του περιουσιακού της Βιστωνίδας στα δικαστήρια; Άρα, απλά δεν υπάρχει ζημία και η όλη υπόθεση ήταν μια σκευωρία για να πληγεί μια κυβέρνηση και ταυτόχρονα το Άγιον Όρος και η Ορθοδοξία, και έτσι, μεταξύ των άλλων να αναχαιτιστεί και η προσέγγιση της Ελλάδας με την Ρωσία την οποία το Βατοπαίδι, «επόμενο τοις πατράσι» (να μη ξεχνάμε και τον Πατέρα Παΐσιο), υπηρετεί.
Όμως, η προσέγγιση μας με την Ρωσία δεν εμποδίζεται, ούτε με την δίωξη του Βατοπαιδίου, ούτε με το Μνημόνιο που μας απαγορεύει να πάρουμε δάνειο από άλλη χώρα. Γιατί; Μα γιατί στην Ρωσία η Ορθοδοξία ζει μιας αναγέννηση και έρχεται πιο κοντά μας, ενώ η Δύση επιστρέφει στον Μεσαίωνα, διαλαλώντας τον θάνατο του Θεού (που τους απάντησε χαρίζοντας τους την αθανασία, κατά τον μακαριστό Όσιο Ιουστίνο Ποπόβιτς).
Η κρίση οδηγεί στην σταδιακή κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα, η κρίση οδηγεί στην συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια και στην εξαθλίωση των πολλών. Αφού κάνουν τον κόσμο να πεινάσει, θα εξαγοράσουν την ελευθερία του με ένα κομμάτι ψωμί. Μας το είπε προφητικά ο πατερικός Ντοστογιέφσκι στον διάλογο με τον Μέγα Ιεροεξεταστή στο βιβλίο του «Αδελφοί Καραμαζώφ».
Η κρίση επίσης οδηγεί στην κατάλυση της ελεύθερης αγοράς με τα μονοπώλια και την νόθευση του ανταγωνισμού. Και τα μονοπώλια αναπαράγουν πολέμους εις το διηνεκές. Το τελευταίο μας το είπε ο στρατηγός Πετρέους επικεφαλής των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο Αφγανιστάν «Στον πόλεμο αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη. Θα πολεμάμε κι εμείς και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.»
Και η κρίση καταλύει τις αξίες της ανθρωπότητας, επιφέρει μια ομογενοποίηση των ανθρώπων σε μια υπάκουη αγέλη που δεν θα σκέπτεται και δεν θα αντιδρά. Μας οδηγεί δηλαδή σε ένα εξανδραποδισμό και μια βαρβαρότητα. Γιατί χρειάζεται η ηλεκτρονική ταυτότητα, υπάρχει τρόπος να προστατευτούν τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όταν ούτε τα δεδομένα στους υπολογιστές του Αμερικανικού Πενταγώνου δεν είναι ασφαλή και αν δεν υπάρχει πως θα αντιμετωπίσουμε την περίπτωση κατάχρησης των προσωπικών δεδομένων από άνομα συμφέροντα; Πειστικές απαντήσεις δεν έχουν δοθεί.
Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε, πρέπει να σηκωθούμε, εν ανάγκη με άλλη ηγεσία που βάζει πάνω από το δικό της το συμφέρον το συμφέρον του λαού. Μια ηγεσία που ξέρει τι θα πει σταυρός και ανάσταση. Μια ηγεσία που ξέρει, σέβεται και συνεχίζει την παράδοση του λαού μας (που δεν ντρέπεται να πει ότι θρησκεύει, εξομολογείται και κοινωνεί). Μια ηγεσία που όχι μόνο θα σέβεται και θα αγαπά τους Αγιορείτες Πατέρες, όπως και την φιλοκαλική παράδοση των Πατέρων της Ερήμου και τον κοινοτικό και κοινοβιακό τρόπο ζωής του Ελληνισμού, αλλά και θα τους έχει παράδειγμα και σημαία. Εμπρός λοιπόν.
Σπύρος Β. Μπαζίνας
* Το κείμενο αυτό αφιερώνεται με πολλή αγάπη και σεβασμό στον Γέροντα Εφραίμ με την ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής. Ο Θεός να του χαρίζει έτη πολλά και ευλογημένα.
vatopaidi.wordpress.com
