Πρό χρόνων ἕνα περιοδικό στή Γαλλία δημοσίευσε τό ἑξῆς τραγικό γεγονός· Κάποιος ἐκαυχᾶτο στό καφενεῖο ὅτι κατώρθωσε μετά ἀπό πολλές προσπάθειες, νά ξεριζώση τήν πίστι ἀπό τήν καρδιά τῆς γυναίκας του, πού πρῶτα ἦταν θεοφοβούμενη. Τό βράδυ, καθώς γύριζε στό σπίτι του, βλέπει ἔξω στήν αὐλή του μαζεμένο πολύ κόσμο, πού ἦταν ἀναστατωμένος. Τόν κυρίευσε ταραχή καί ὥρμησε μέσα στό σπίτι του νά ἰδῆ τί συνέβαινε. Τί νά ἰδῆ ὅμως; ῾Η γυναίκα του ἦταν νεκρή μαζί μέ τά παιδιά του. Στό χέρι τῆς δύστυχης γυναίκας, ἦταν ἕνα σημείωμα πού ἔγραφε· «᾿Από τότε πού ἔχασα τήν πίστι μου στό Θεό, εἶμαι ἀνεπανόρθωτα δυστυχισμένη, ἐγώ καί τά παιδιά μου, γι’ αὐτό προτιμήσαμε τό θάνατο». ῏Ηταν ὁ καρπός καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀθεϊστικῆς σπορᾶς τοῦ συζύγου. «῞Οποιος σπέρνει θύελλες, θερίζει κεραυνούς» λέγει κάποιο σοφό γνωμικό. Καί ὁ προφήτης βεβαιώνει γιά τούς ἀπίστους ὅτι· «῎Ανεμον σπείρουν καί καταιγίδα θερίζουν» (᾿Ωσηέ 8, 7).
῾Η πίστις εἶναι ἡ μοναδική ἄγκυρα, τό μοναδικό στήριγμα τοῦ βίου. Εἶναι ἡ δύναμις πού γιγαντώνει τόν ἀσθενῆ ἄνθρωπο. Εἶναι τό σωστικό θαυματουργό φάρμακο, πού ἐπουλώνει τά τραύματα τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό βάλσαμο πού μᾶς παρηγορεῖ στίς στιγμές τῆς δοκιμασίας μας καί ἡ οὐράνια αὔρα, πού δροσίζει τήν ἐσωτερικήν μας κάμινον. Εἶναι τό μοναδικό ἀνέσπερο φῶς, πού διαλύει τά σκότη μας καί ἡ ἀσφαλής πυξίδα πού μᾶς δείχνει τήν μόνη σωστή πορεία τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό, αὐτοί πού στεροῦνται τῆς πίστεως, στεροῦνται τῆς μοναδικῆς δυνάμεως, τοῦ μοναδικοῦ ἐφοδίου, τοῦ μοναδικοῦ φωτός. Στεροῦνται τοῦ μεγαλυτέρου καί ὠφελιμωτέρου θησαυροῦ. Καί ἕνεκα τούτου καταντοῦν δυστυχεῖς, χωρίς δύναμι, χωρίς ὅπλα, χωρίς ἐφόδια, χωρίς πηδάλιο, ἕρμαια τῶν κυμάτων τοῦ βίου. Εἶναι πουλιά χωρίς πτερά, βάρκες χωρίς κουπιά καί πανιά, ὁδοιπόροι σέ ἄγνωστο μέρος χωρίς χάρτη καί ὁδηγό, πλοῖα μέσα στό πέλαγος χωρίς κυβερνήτη.
Ημεγαλύτερη δυστυχία τῆς ζωῆς εἶναι νά ζῆ κανείς χωρίς τό φῶς τῆς πίστεως. Καταντᾶ μιά θλιβερή ὕπαρξις χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς φῶς. ῾Η ζωή του εἶναι πορεία σέ παγερή νύκτα μέσα στό σκοτάδι καί στή λάσπη. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία τοῦ βίου. ῾Η ἀπιστία εἶναι ὁ χειρότερος σύντροφος τῆς ζωῆς, ὁ ἐπικινδυνωδέστερος σύμβουλος. Εἶναι σωστή συμφορά.
῾Ο ἄνθρωπος φέρει ἐντός του θηρίο. Μέσα του φωλιάζουν πάθη καί ἀδυναμίες. Τά ἔνστικτά του ὀρθώνονται ἀπειλητικά. ῾Η ὀργή τόν κυριεύει. ῾Η ἐκδίκησις τόν κυριαρχεῖ. Τό μίσος πολλες φορές τόν πλημμυρίζει. ῾Ο φθόνος καί ἡ ζηλοτυπία εὔκολα τόν τυφλώνουν. ῾Ο προσβεβλημένος ἐγωϊσμός του τόν ἐξαγριώνει. Τό ὠμό συμφέρον εὔκολα τόν κάνει ἀδίστακτον. ῾Η καρδιά του συχνά σκληρύνεται καί οἱ διαθέσεις του, ὄχι σπάνια, κατευθύνονται καί ρυθμίζονται ἀπό νόμους τῆς ζούγκλας. Εἶναι εὔκολος στό ἔγκλημα, στή βιαιοπραγία, στήν κλοπή, στήν ἀπάτη, στήν ἐκμετάλλευσι, στήν αἰσχροκέρδεια, στήν παντοειδῆ κακία. Καί τοῦτο, γιατί φέρει ἐντός του τόν παλαιόν ἄνθρωπον.
Καί λοιπόν; Ποία δύναμις θά τόν ἀναχαιτίση ἀπό τόν κατήφορο; Ποῖο φάρμακο θά τοῦ μαλακώση τήν ψυχή; Ποῖο μέσο θά τοῦ δώση αὐτοκυριαρχία καί αὐτοσυγκράτησι; Ποῖος θά τόν ἐμποδίση ἀπό τήν ἱκανοποίησι χαμηλῶν ἤ καί κακούργων ἐνίοτε ἐνστίκτων; Ποῖος θά μεταβάλη τό μῖσος καί τήν ἐκδικητικότητά του σέ ἀνεξικακία; Ποῖος θά τοῦ ἡμερώση τήν καρδιά; Ποῖος θά τόν διδάξη τήν αὐταπάρνησι, τήν θυσία γιά τόν συνάνθρωπο, τόν σεβασμό τῆς τιμῆς, τῆς περιουσίας καί τῆς ζωῆς τοῦ ἄλλου; Ποῖος θά τοῦ ἐμπνεύση ἰδανικά εὐγενῆ, τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη; Μήπως τά γράμματα, ἡ καλή ἀνατροφή, ὁ πολιτισμός; Βεβαίως ἐξημερώνουν τόν ἄνθρωπον τά γράμματα, τόν βοηθεῖ στήν διαμόρφωσι καλοῦ χαρακτῆρος ἡ ἀγωγή τοῦ σπιτιοῦ καί τοῦ σχολείου, τόν ἐξευγενίζει ὁ ὑγιής πολιτισμός, ἀλλά ὄχι πάντοτε, οὔτε σέ βαθμό ἀπόλυτο. ῎Εχουμε ἄφθονα τά παραδείγματα ἐγκληματιῶν στήν πολιτισμένη ἐποχή μας, πού καί ἀπό καλά σπίτια βγῆκαν καί σέ σχολεῖα καί πανεπιστήμια ἐφοίτησαν.
῞Ενα εἶναι τό μοναδικό φάρμακο· ἡ πίστις ἡ χριστιανική. Μόνον αὐτή ἐξημερώνει, ἐκπολιτίζει, ἐξευγενίζει, μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο. Μόνον ἡ πίστις στό Χριστό ἔχει τή μυστική δύναμι νά γιγαντώνη τή θέλησι στό καλό, νά ἐμπνέη αὐτοκυριαρχία στό ἄτομο, νά τοῦ θεραπεύη τά τραύματα τῆς ψυχῆς καί νά προλαμβάνη τίς κακοῦργες ἐκδηλώσεις του. ᾿Ενῶ ὅταν ἡ πίστις ἀπουσιάζη, τότε ἡ πόρτα τοῦ κακοῦ εἶναι ἀνοικτή. Καί εὔκολα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γλιστρήση στό μεγαλύτερο κακό καί σ’ αὐτό ἀκόμη τό ἔγκλημα. Τά παραδείγματα ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα ἀφθονοῦν.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. ῾Ο ἄνθρωπος ὅταν δέν ἔχη πίστιν καί φόβον Θεοῦ εἶναι ἱκανός γιά τό μεγαλύτερο κακό. Μόνον ὅταν γνωρίζη ὅτι τό παντέφορον μάτι τοῦ Θεοῦ τόν παρακολουθῆ, τιθασεύει τίς ἄτακτες ἐσωτερικές του διαθέσεις. Τήν ἁρπάγη τοῦ νόμου καί τοῦ χωροφύλακα τήν ξεγελᾶ, ἀλλά τό μάτι τοῦ Θεοῦ, πού ἐρευνᾶ τό βάθος τῆς καρδιᾶς, δέν μπορεῖ νά τό ξεγελάση. Γι’ αὐτό μόνο ἡ πίστις θεραπεύει ριζικά τό κακό μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. ᾿Ενῶ ὅταν λείπη ἡ πίστις ἡ καρδιά μένει ἀνεξέλεγκτη καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινοῦν ἔπειτα ὅλα τά παραστρατήματα τῆς ζωῆς.
Εἶχε δίκαιο ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅταν ἔλεγε· «Κακόν ἡ ἀπιστία, βυθίζει τόν νοῦν. ῾Η πίστις μετεωρίζει τοῦτον εἰς οὐρανόν. ῾Η ἀπιστία τυφλοῖ τήν ψυχήν·\ἡ πίστις φωτίζει τούς λογισμούς» (Μἂὼὃὸ Ρ.ὒ. 63, 929 - 930).
῾Η πίστις εἶναι ἡ μοναδική ἄγκυρα, τό μοναδικό στήριγμα τοῦ βίου. Εἶναι ἡ δύναμις πού γιγαντώνει τόν ἀσθενῆ ἄνθρωπο. Εἶναι τό σωστικό θαυματουργό φάρμακο, πού ἐπουλώνει τά τραύματα τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό βάλσαμο πού μᾶς παρηγορεῖ στίς στιγμές τῆς δοκιμασίας μας καί ἡ οὐράνια αὔρα, πού δροσίζει τήν ἐσωτερικήν μας κάμινον. Εἶναι τό μοναδικό ἀνέσπερο φῶς, πού διαλύει τά σκότη μας καί ἡ ἀσφαλής πυξίδα πού μᾶς δείχνει τήν μόνη σωστή πορεία τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό, αὐτοί πού στεροῦνται τῆς πίστεως, στεροῦνται τῆς μοναδικῆς δυνάμεως, τοῦ μοναδικοῦ ἐφοδίου, τοῦ μοναδικοῦ φωτός. Στεροῦνται τοῦ μεγαλυτέρου καί ὠφελιμωτέρου θησαυροῦ. Καί ἕνεκα τούτου καταντοῦν δυστυχεῖς, χωρίς δύναμι, χωρίς ὅπλα, χωρίς ἐφόδια, χωρίς πηδάλιο, ἕρμαια τῶν κυμάτων τοῦ βίου. Εἶναι πουλιά χωρίς πτερά, βάρκες χωρίς κουπιά καί πανιά, ὁδοιπόροι σέ ἄγνωστο μέρος χωρίς χάρτη καί ὁδηγό, πλοῖα μέσα στό πέλαγος χωρίς κυβερνήτη.
Ημεγαλύτερη δυστυχία τῆς ζωῆς εἶναι νά ζῆ κανείς χωρίς τό φῶς τῆς πίστεως. Καταντᾶ μιά θλιβερή ὕπαρξις χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς φῶς. ῾Η ζωή του εἶναι πορεία σέ παγερή νύκτα μέσα στό σκοτάδι καί στή λάσπη. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία τοῦ βίου. ῾Η ἀπιστία εἶναι ὁ χειρότερος σύντροφος τῆς ζωῆς, ὁ ἐπικινδυνωδέστερος σύμβουλος. Εἶναι σωστή συμφορά.
῾Ο ἄνθρωπος φέρει ἐντός του θηρίο. Μέσα του φωλιάζουν πάθη καί ἀδυναμίες. Τά ἔνστικτά του ὀρθώνονται ἀπειλητικά. ῾Η ὀργή τόν κυριεύει. ῾Η ἐκδίκησις τόν κυριαρχεῖ. Τό μίσος πολλες φορές τόν πλημμυρίζει. ῾Ο φθόνος καί ἡ ζηλοτυπία εὔκολα τόν τυφλώνουν. ῾Ο προσβεβλημένος ἐγωϊσμός του τόν ἐξαγριώνει. Τό ὠμό συμφέρον εὔκολα τόν κάνει ἀδίστακτον. ῾Η καρδιά του συχνά σκληρύνεται καί οἱ διαθέσεις του, ὄχι σπάνια, κατευθύνονται καί ρυθμίζονται ἀπό νόμους τῆς ζούγκλας. Εἶναι εὔκολος στό ἔγκλημα, στή βιαιοπραγία, στήν κλοπή, στήν ἀπάτη, στήν ἐκμετάλλευσι, στήν αἰσχροκέρδεια, στήν παντοειδῆ κακία. Καί τοῦτο, γιατί φέρει ἐντός του τόν παλαιόν ἄνθρωπον.
Καί λοιπόν; Ποία δύναμις θά τόν ἀναχαιτίση ἀπό τόν κατήφορο; Ποῖο φάρμακο θά τοῦ μαλακώση τήν ψυχή; Ποῖο μέσο θά τοῦ δώση αὐτοκυριαρχία καί αὐτοσυγκράτησι; Ποῖος θά τόν ἐμποδίση ἀπό τήν ἱκανοποίησι χαμηλῶν ἤ καί κακούργων ἐνίοτε ἐνστίκτων; Ποῖος θά μεταβάλη τό μῖσος καί τήν ἐκδικητικότητά του σέ ἀνεξικακία; Ποῖος θά τοῦ ἡμερώση τήν καρδιά; Ποῖος θά τόν διδάξη τήν αὐταπάρνησι, τήν θυσία γιά τόν συνάνθρωπο, τόν σεβασμό τῆς τιμῆς, τῆς περιουσίας καί τῆς ζωῆς τοῦ ἄλλου; Ποῖος θά τοῦ ἐμπνεύση ἰδανικά εὐγενῆ, τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη; Μήπως τά γράμματα, ἡ καλή ἀνατροφή, ὁ πολιτισμός; Βεβαίως ἐξημερώνουν τόν ἄνθρωπον τά γράμματα, τόν βοηθεῖ στήν διαμόρφωσι καλοῦ χαρακτῆρος ἡ ἀγωγή τοῦ σπιτιοῦ καί τοῦ σχολείου, τόν ἐξευγενίζει ὁ ὑγιής πολιτισμός, ἀλλά ὄχι πάντοτε, οὔτε σέ βαθμό ἀπόλυτο. ῎Εχουμε ἄφθονα τά παραδείγματα ἐγκληματιῶν στήν πολιτισμένη ἐποχή μας, πού καί ἀπό καλά σπίτια βγῆκαν καί σέ σχολεῖα καί πανεπιστήμια ἐφοίτησαν.
῞Ενα εἶναι τό μοναδικό φάρμακο· ἡ πίστις ἡ χριστιανική. Μόνον αὐτή ἐξημερώνει, ἐκπολιτίζει, ἐξευγενίζει, μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο. Μόνον ἡ πίστις στό Χριστό ἔχει τή μυστική δύναμι νά γιγαντώνη τή θέλησι στό καλό, νά ἐμπνέη αὐτοκυριαρχία στό ἄτομο, νά τοῦ θεραπεύη τά τραύματα τῆς ψυχῆς καί νά προλαμβάνη τίς κακοῦργες ἐκδηλώσεις του. ᾿Ενῶ ὅταν ἡ πίστις ἀπουσιάζη, τότε ἡ πόρτα τοῦ κακοῦ εἶναι ἀνοικτή. Καί εὔκολα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γλιστρήση στό μεγαλύτερο κακό καί σ’ αὐτό ἀκόμη τό ἔγκλημα. Τά παραδείγματα ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα ἀφθονοῦν.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. ῾Ο ἄνθρωπος ὅταν δέν ἔχη πίστιν καί φόβον Θεοῦ εἶναι ἱκανός γιά τό μεγαλύτερο κακό. Μόνον ὅταν γνωρίζη ὅτι τό παντέφορον μάτι τοῦ Θεοῦ τόν παρακολουθῆ, τιθασεύει τίς ἄτακτες ἐσωτερικές του διαθέσεις. Τήν ἁρπάγη τοῦ νόμου καί τοῦ χωροφύλακα τήν ξεγελᾶ, ἀλλά τό μάτι τοῦ Θεοῦ, πού ἐρευνᾶ τό βάθος τῆς καρδιᾶς, δέν μπορεῖ νά τό ξεγελάση. Γι’ αὐτό μόνο ἡ πίστις θεραπεύει ριζικά τό κακό μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. ᾿Ενῶ ὅταν λείπη ἡ πίστις ἡ καρδιά μένει ἀνεξέλεγκτη καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινοῦν ἔπειτα ὅλα τά παραστρατήματα τῆς ζωῆς.
Εἶχε δίκαιο ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅταν ἔλεγε· «Κακόν ἡ ἀπιστία, βυθίζει τόν νοῦν. ῾Η πίστις μετεωρίζει τοῦτον εἰς οὐρανόν. ῾Η ἀπιστία τυφλοῖ τήν ψυχήν·\ἡ πίστις φωτίζει τούς λογισμούς» (Μἂὼὃὸ Ρ.ὒ. 63, 929 - 930).
Π.Ε.
