«Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6, 9 ).
Ποία αὕτη ἡ τῶν Ὀρθοδόξων εὐσεβής καί πολυπληθής μεσονύκτιος ὁμήγυρις; Πρός τί αὕτη ἡ λειτουργική σύναξις τιμίων μελῶν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν, ἀθρόως προστρεξάντων «ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑῴας;» Τίνα ζητοῦμεν; Τίνα ἀναμένομεν ἰδεῖν; Τί τά μῦρα συμπαθῶς τοῖς δάκρυσι κιρνῶμεν;
Ὡς εἰκός ἐξήλθομεν καί ἡμεῖς, ὄρθρου βαθέος, δίκην μυροφόρων γυναικῶν, ζητοῦντες ἰδεῖν «Ἰησοῦν τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον» (Μάρκ. 16, 6), Οὗτινος τόν τάφον τοῦτον οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων «ἠσφαλίσαντο σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τῆς κουστωδίας» (Ματθ.27, 66) Πρό τούτου ἱστάμενοι ἔκπληκτοι καί ἔκθαμβοι, ἀκούομεν νοερῶς ὑπό τοῦ ἐν αὐτῷ καθίσαντος λαμπροφόρου ἀγγέλου: «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν» (Μάρκ. 16, 6), «οὗτος προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ Αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμῖν» (Μάρκ. 16, 7).
Ὄντως, αὕτη εἶναι ἡ πάνσοφος οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Αὕτη ἡ οἰκονομία Αὐτοῦ διά τήν ἀπαλλαγήν ἡμῶν ἀπό τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου, ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς αὐτῆς, ἡ Ἀνάστασις τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος καί σταυρωθέντος Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Οὗτος τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν ἔφερε μεθ’ Ἑαυτοῦ εἰς τόν Σταυρόν καί εἰς τόν ᾋδην καί ἀνέστησε καί εἰς τόν οὐρανόν ἀνεβίβασε καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Ἀνάρχου Πατρός Αὐτοῦ εἰς τό διηνεκές ἐκάθισεν.
Ὤ σοφίας καί δυνάμεως, ὤ εὐσπλαχνίας καί ἀγάπης Θεοῦ ! Ὁ πλάσας ἡμᾶς, ἐν τῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι Υἱῷ Αὐτοῦ ἀνέπλασε καί ἀνεμόρφωσε καί ἐζωοποίησε καί ἀνεκάλεσεν, ἵνα ζῶμεν ἐν κοινωνίᾳ μετ’ Αὐτοῦ καί μεθ’ ἡμῶν ἐν τῷ σώματι τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, ἐν τῇ ἀενάῳ καί σωτηριώδει ὀάσει καί τῷ τερπνῷ καί μυριπνόῳ παραδείσῳ τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτοῦ ἀναληφθέντος εἰς τούς οὐρανούς καί τοῦ Παρακλήτου ἐπιφοιτήσαντος ἐπί τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους, ἡ Ἐκκλησία ἀνά τήν Οἰκουμένην καί ἀνά τούς αἰῶνας ἀποτελεῖ φανέρωσιν τοῦ ἔργου τῆς δυνάμεως καί τῆς δόξης Αὐτοῦ.
Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, τά πρίν διεσκορπισμένα, συνηγμένα νῦν εἰς ἕν, εὐσεβοῦν, σωφρονοῦν, ὁμονοοῦν, εἰρηνεύουν, ἐργάζονται καί συνεργάζονται καί δημιουργοῦν ἔργον θαυμαστόν, ἐπιτελοῦν «ὅσα εὔφημα, ὅσα ἅγια, ὅσα δίκαια, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος πρέπει τοῖς ἁγίοις» (Φιλιππ. 4, 8). Τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τήν μικράν ζύμην, ἥτις ἀθορύβως μέν καί ἀνεπαισθήτως, δυναμικῶς δέ, ποιοτικῶς καί αὐξητικῶς ὅλον τό φύραμα τῆς κοινωνίας ζυμοῖ (Α΄ Κορ. 5, 7).
Τό ἔργον τοῦτο, ποιμαντικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν προσκυνηματικόν καί εἰρηνευτικόν, ἐπιτελεῖ ἀνά τούς αἰῶνας καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἡ ὁποία ἀνοικταῖς ἀγκάλαις ὑποδέχεται ὑμᾶς, ὦ εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ἡ Ἐκκλησία, ἡ ζῶσα καί ποιμαίνουσα μετά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Αὐτῆς Ἀδελφότητος εἰς τούς τόπους τούτους τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας, τῆς σταυρώσεως καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ ἱδρυτοῦ Αὐτῆς.
Αὕτη ἡ Ἐκκλησία δέεται καθ’ ἑκάστην ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου τούτου Τάφου καί ἐπί πάντων τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, ὑπέρ τῶν ἐμπεπιστευμένων αὐτῇ πιστῶν τέκνων αὐτῆς καί τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, προσκυνητῶν, Ἐπιτρόπων καί συνδρομητῶν, ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας, εὐημερίας, προκοπῆς, προόδου καί σωτηρίας.
Ἐν τῇ χαρᾷ, ὅθεν, καί ἐλπίδι καί δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως, ἀναφωνήσωμεν: « Χριστός Ἀνέστη », δόξα τῇ Αὐτοῦ τριημέρῳ ἐγέρσει.
Ἐν τῇ Ἁγία Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2011.
Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.
