Στην ομιλία του ο κ. Ιγνάτιος μίλησε για την άνοιξη που γνωρίζει το Μοναστήρι, αφού είχε να ζήσει Ρασοφορία και Κουρά αρκετά χρόνια. Αναφέρθηκε στις περιπέτειες της Μονής, η οποία γνώρισε εποχές καταστροφής και ερημώσεως, ενώ εξήρε την συμβολή και το αναστηλωτικό και πνευματικό έργο που πραγματοποίησε στην Μονή, ως Ηγούμενος, ο σημερινός Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.
Απευθυνόμενος στον, εκ Δράμας, νέο
Μοναχό π. Μάξιμο ο κ. Ιγνάτιος τόνισε ότι «Η αφιέρωση στον Χριστό δεν
συνιστά δέσμευση και φυλάκιση. Η ταύτιση του θελήματός μας με το θέλημα του
Θεού είναι κίνηση απόλυτης ελευθερίας, είναι η βίωση της αγάπης του Θεού.
Ελεύθερος δεν είναι αυτός που ασύδοτα κάνει ό,τι θέλει, αλλά εκείνος που
επιλέγει την αλήθεια που ελευθερώνει και η αλήθεια αυτή είναι ο ζωντανός
Χριστός. Η ελευθερία αυτή βιώνεται μέσα από την ακτημοσύνη. Το μοναστήρι έχει,
αλλά οι Μοναχοί όχι. Απλώς κάνουν χρήση των όσων έχει το Μοναστήρι, έχοντας
επίγνωση ότι τίποτα δεν τους ανήκει. Έτσι η καρδιά παραμένει ελεύθερη και
αδέσμευτη από δυσκολίες και υλικά άγχη. Βιώνεται, επίσης, στην αγία υπακοή, που
δε συνιστά υποδούλωση, αλλά ελεύθερη αποδοχή του θελήματος του Θεού. Όταν
αγαπάς τον Θεό η υπακοή δεν είναι άγχος και βάσανο, αλλά χαρά και ευτυχία.
Βιώνεται, τέλος, στην αγνότητα και αγγελική καθαρότητα, που απελευθερώνει από
τα ανθρώπινα πάθη…»
Τέλος, ο
Σεβασμιώτατος επεσήμανε στον νέο Μοναχό τον πειρασμό της θρησκειοποίησης της
πίστεως, Όπως τόνισε, «αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος της πίστεως γίνεται
άνθρωπος της θρησκείας. Επιτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα με τρόπο που
εκείνος νομίζει σωστό και αυτό συνιστά αυτοπαγίδευση σε μια πορεία που
φαινομενικά είναι σωστή, δεν είναι, όμως, εκκλησιαστική, ευχαριστιακή, πορεία
αγάπης και σωτηρίας…». Κατέληξε δε, λέγοντας ότι «ο αληθινός Μοναχός δεν
ασχολείται μόνο με την σωτηρία της δικής του ψυχής, αλλά γίνεται κερί που
λιώνει για να σωθούν οι άνθρωποι. Αυτή είναι η αυθεντική πορεία του Ορθοδόξου
Μοναχισμού»
