Το πανίερο Σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, βρίσκεται σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μπροστά μας, στο μέσο κάθε Ορθόδοξου Ιερού Ναού, καθώς βρισκόμαστε στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Το πανίερο Σύμβολο του Τιμίου Σταυρού μας προετοιμάζει εσωτερικά για τα κορυφαία γεγονότα του Πάθους και της Σταυρώσεως του Θεανθρώπου, έρχεται να μάς μιλήσει για το μυστήριο που κρύβει πάνω Του. Το μέγα μυστήριο του Σταυρού.
Μετά το πέρας της Δοξολογίας στον τέλος της Ακολουθίας του Όρθρου, το πανίερο Σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού μεταφέρεται εκ του Ιερέως με πομπή συνοδευόμενη από μικρά παιδάκια που κρατούν λαμπάδες, εξαπτέρυγα και θυμίαμα, στο κέντρο του Ναού, όπου εκεί τελείται ως ορίζει το Εκκλησιαστικό τυπικό, η Ακολουθία της Σταυροπροσκυνήσεως. Εν συνεχεία οι Εκκλησιαζόμενοι προσκυνούν τον Τίμιο Σταυρό και λαμβάνουν από τα χέρια του Ιερέως ως ευλογία άνθη και δεντρολίβανο.
Ο Τίμιος Σταυρός παραμένει στο κέντρο του Ιερού Ναού όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, όπου σε κάθε Ακολουθία γίνεται προσκύνησή του.
Αξιοσημείωτο είναι ότι το θέμα του Σταυρού, για το οποίο κάνει αναφορά η υμνολογία της Εκκλησίας μας την Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς, με αποτέλεσμα οι Χριστιανοί μας που διαβαίνουν την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και έχουν αρχίσει να καταπονούνται, να παίρνουν δύναμη και ευλογία για να συνεχίσουν μέχρι τέλους τον πνευματικό τους αγώνα. Βλέπουμε ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου σ' αυτό τον κόσμο, και δη η ζωή του πιστού, είναι σταυρική. Είναι μια πορεία έντονης αγωνίας, πολύμοχθου αγώνα, προσπαθειών, εντάσεων, πτώσεων και ανατάσεως. Ο βίος μας μοιάζει με μια απέραντη θάλασσα, στα κύματα της οποίας κλυδωνίζεται καθημερινά ο προσωπικός κόσμος του καθενός.
Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι η περίοδος της σταυρώσεως του σαρκικού εαυτού μας, δηλαδή της αποπομπής των αμαρτιών, των παθών και των λαθών μας.
Αντηχεί στα αυτιά μας η εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής: «.όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι...».
Όμως είναι αλήθεια ότι δεν καταφέρνουμε πάντα να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό, γιατί σκοπίμως αποφεύγουμε να ατενίσουμε και να ζήσουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει.
Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη σε όλους μας.
Καθώς μας βεβαιώνει μάλιστα η Αγία Συγκλητική, ο Σταυρός του Κυρίου είναι πνευματικό Ιστίο. Ιστίο, με το οποίο μπορούμε να διαπλεύσουμε το πέλαγος της ζωής. Γνωρίζουμε καλά ότι δίχως το πανίερο Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, ο Χριστιανός δε θα είχε τη δύναμη να προχωρήσει, ν' αγωνιστεί σκληρά με τους πειρασμούς και το σατανά και να νικήσει στο τέλος. Γιατί ο Σταυρός δεν είναι ένα απλό ξύλο ή ένα σφράγισμα που μπορεί να κάνει αδιάφορα ένας άνθρωπος στο στήθος του. Είναι η μυστική δύναμη που έρχεται από τη θυσία και το πανάγιο Αίμα του Εσταυρωμένου, εκείνη που γιγαντώνει τον άνθρωπο, που έχει σύμμαχο το Σταυρό.
Με τη σταυρική Του θυσία, κάλεσε και εμάς να αποθέσουμε, πάνω στο σύμβολο του Σταυρού, τη ζωή μας και τα έργα μας. Να στηρίξουμε τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας. Να σταυρώσουμε τα πάθη και την αμαρτωλότητά μας. Μάς κάλεσε και μας καλεί να κατανοήσουμε ότι η σημασία του Σταυρού έγκειται στην προοπτική της Αναστάσεως που τον ακολουθεί.
Έτσι και στην Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας στην Τρίπολη, εορτάσθηκε με ιδιαίτερη λαμπρότητα η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, προεξήρχε στην Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου της Τριπόλεως, όπου ευλόγησε με τον Τίμιο Σταυρό τους εκκλησιαζομένους και τους ενορίτες και διένειμε σε όλους ως ευλογία σταυρολούλουδα με δεντρολίβανο από τον Τίμιο Σταυρό. Στην ομιλία του, συν τοις άλλοις υπενθύμισε ότι η Εκκλησία μας, μας προσκαλεί σήμερα να προσκυνήσουμε τον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός μας θυμίζει το Πάθος του Κυρίου, απ' όπου παίρνουμε θάρρος και δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε μέσα μας να ζωντανέψει η ελπίδα της Αναστάσεως. Όπως ο Κύριος, έτσι και εμείς, από τον πόνο και τη θλίψη του Σταυρού φτάνουμε στη χαρά της Αναστάσεως.
