Ο Σεβασμιώτατος εξήρε το λειτούργημα του Νοσηλευτού, το οποίο, όπως είπε «επιστρατεύει τα πιο λεπτά αἰσθήματα της ανθρώπινης ψυχής, τη συμπόνοια, τη θυσία, την αυτοπροσφορά»και τόνισε ότι «η Εκκλησία δεν περιορίζει τα ενδιαφέροντά της μόνο στην ψυχή του ανθρώπου, αλλά τα επεκτείνει και στο σώμα του, το οποίο και αξιοκρατικά τιμά ως βασικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης…»
Στη συνέχεια παρέθεσε «έξι σημεία θεσμικών πνευματικών πρακτικών της Εκκλησίας, που προσφέρουν ὑπηρεσίες στη διατήρηση της υγείας της ψυχής αλλά και του σώματος, που συνιστούν, τρόπον τινά, μια μορφή προληπτικής Ιατρικής». Αυτά είναι:
Α. «Η θρησκευτική πίστη… Από την πίστη στο Θεό και στην πρόνοιά Του εκπορεύεται η ελπίδα και από αυτήν η εσωτερική ισορροπία, που συντελούν στην ψυχική πρωτίστως και ύστερα στη σωματική υγεία του ανθρώπου… η πίστη στο Θεό συμβάλλει ουσιαστικά στην εμπέδωση μέσα στον άνθρωπο του αισθήματος της ασφάλειας…»
Β. «Η ειρήνη της καρδιάς… Εκείνος που έχει αποκτήσει ειρήνη μέσα στην καρδιά του, που δεν τον αναστατώνουν οι ενοχές, που δεν τον κατατρύχουν οι τύψεις, ο άνθρωπος, με ένα λόγο, του Θεού, αυτός δεν αισθάνεται ούτε το άγχος ούτε την ψυχική καταπίεση, που ταλαιπωρούν τυραννικά χιλιάδες ανθρώπων και μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχιατρικά προβλήματα…»
Γ. «Η εγκράτεια και η ηθική ζωή… Ο εγκρατής άνθρωπος προστατεύεται από νοσήματα που μεταδίδονται με την ανηθικότητα, ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, καθώς όχι μόνο τα δερματικά αφροδίσια νοσήματα, αλλά και ηπατίτιδες και το AIDS και ο ύπουλος ιός του ανθρωπίνου θηλώματος ελλοχεύουν στην άτακτη ζωή και συμπεριφορά…»
Δ. «Η νηστεία… όποιος τηρεί τις νηστείες της Εκκλησίας μας και αποφεύγει τη συχνή κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών, ενώ τρώει ψάρι, λάδι, λαχανικά, δημητριακά, όσπρια, φρούτα, μειώνει, ταυτόχρονα, τον κίνδυνο να προσβληθεί από καρδιαγγειακά και άλλα νοσήματα, όπως, τουλάχιστον, βεβαιώνουν οι ιατροί. Έτσι η νηστεία δρα και ως μέσον αγωγής της υγείας...»
Ε. «Η άσκηση… Το στοιχείο αυτό χαρακτηρίζει κυρίως την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που δεν έπαυε ποτέ να είναι Εκκλησία της πνευματικής και της σωματικής άσκησης…»
Στ. «Η μέριμνα για τη διατήρηση του σώματος σε καλή κατάσταση… Το σώμα μας, κατά τη Χριστιανική διδασκαλία, είναι «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος». Και όστις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός»… Γι’ αυτό και η Εκκλησία, ήδη από τους πρώτους αιώνες κατεδίκασε τις τάσεις της υπερβολικής ασκήσεως, που μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την υγεία του σώματος…»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στην έμπρακτη προσφορά της Εκκλησίας στο χώρο της Υγείας θυμίζοντας την «Βασιλειάδα» του Μεγάλου Βασιλείου, την πλειάδα των Ιδρυμάτων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και στην εποχή μας «Ιδρύματα χρονίως πασχόντων, άσυλα ανιάτων, που λειτουργούν σε διάφορες Μητροπόλεις, τράπεζες αίματος σε ενορίες επιβεβαιώνουν την αλήθεια ότι η Εκκλησία συνεχίζει να είναι ο «Καλός Σαμαρείτης» για τους ασθενείς και διαρκώς ανακαλύπτει νέους δρόμους προσφοράς και διακονίας στους πάσχοντες συνανθρώπους μας…»
Αναφέρθηκε, επίσης και σε σχετικές πρωτοβουλίες της Τοπικής Εκκλησίας, όπως «ο φορέας των Λειτουργών Υγείας της Αγάπης. Γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές έχουν εδώ και 14 περίπου χρόνια συστρατευθεί σε μια εθελοντική προσπάθεια για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, να ενημερώσουν, να συμβουλεύσουν να επουλώσουν ανθρώπινες πληγές εντός και εκτός των ορίων της πατρίδος μας… Επίσης, η Σχολή Εθελοντικής Προσφοράς, η λειτουργία του κοινωνικού ιατρείου και φαρμακείου του τόπου μας, σε συνεργασία με τους αρμόδιους συλλόγους της πόλης μας...»
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «Η Εκκλησία στέκεται κοντά στον ασθενή, μετριάζει τη μοναξιά του, περιορίζει το άγχος του, διασκεδάζει τη δυσθυμία του με σεβασμό πολύ προς το πρόσωπό του και τούτο, γιατί ο κάθε ασθενής μέσα στο Ευαγγέλιο ανάγεται σε υψηλή περιωπή, αφού στη φυσική του ευτέλεια θέλει να αντικατοπτρίζεται ο Θεός…» και κατέληξε: «το ευαγγελικό μας καθήκον ως κληρικών, όπως και το ιδικόν σας ως νοσηλευτών, αλλά και το κοινό μας χρέος ως βαπτισμένων Χριστιανών, που συγκροτούμε το Σώμα της Εκκλησίας μας, επιβάλλει τη συνεργασία όλων μας για την ανακούφιση των ταλανιζόμενων συνανθρώπων μας»
Στη συνέχεια παρέθεσε «έξι σημεία θεσμικών πνευματικών πρακτικών της Εκκλησίας, που προσφέρουν ὑπηρεσίες στη διατήρηση της υγείας της ψυχής αλλά και του σώματος, που συνιστούν, τρόπον τινά, μια μορφή προληπτικής Ιατρικής». Αυτά είναι:
Α. «Η θρησκευτική πίστη… Από την πίστη στο Θεό και στην πρόνοιά Του εκπορεύεται η ελπίδα και από αυτήν η εσωτερική ισορροπία, που συντελούν στην ψυχική πρωτίστως και ύστερα στη σωματική υγεία του ανθρώπου… η πίστη στο Θεό συμβάλλει ουσιαστικά στην εμπέδωση μέσα στον άνθρωπο του αισθήματος της ασφάλειας…»
Β. «Η ειρήνη της καρδιάς… Εκείνος που έχει αποκτήσει ειρήνη μέσα στην καρδιά του, που δεν τον αναστατώνουν οι ενοχές, που δεν τον κατατρύχουν οι τύψεις, ο άνθρωπος, με ένα λόγο, του Θεού, αυτός δεν αισθάνεται ούτε το άγχος ούτε την ψυχική καταπίεση, που ταλαιπωρούν τυραννικά χιλιάδες ανθρώπων και μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχιατρικά προβλήματα…»
Γ. «Η εγκράτεια και η ηθική ζωή… Ο εγκρατής άνθρωπος προστατεύεται από νοσήματα που μεταδίδονται με την ανηθικότητα, ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, καθώς όχι μόνο τα δερματικά αφροδίσια νοσήματα, αλλά και ηπατίτιδες και το AIDS και ο ύπουλος ιός του ανθρωπίνου θηλώματος ελλοχεύουν στην άτακτη ζωή και συμπεριφορά…»
Δ. «Η νηστεία… όποιος τηρεί τις νηστείες της Εκκλησίας μας και αποφεύγει τη συχνή κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών, ενώ τρώει ψάρι, λάδι, λαχανικά, δημητριακά, όσπρια, φρούτα, μειώνει, ταυτόχρονα, τον κίνδυνο να προσβληθεί από καρδιαγγειακά και άλλα νοσήματα, όπως, τουλάχιστον, βεβαιώνουν οι ιατροί. Έτσι η νηστεία δρα και ως μέσον αγωγής της υγείας...»
Ε. «Η άσκηση… Το στοιχείο αυτό χαρακτηρίζει κυρίως την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που δεν έπαυε ποτέ να είναι Εκκλησία της πνευματικής και της σωματικής άσκησης…»
Στ. «Η μέριμνα για τη διατήρηση του σώματος σε καλή κατάσταση… Το σώμα μας, κατά τη Χριστιανική διδασκαλία, είναι «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος». Και όστις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός»… Γι’ αυτό και η Εκκλησία, ήδη από τους πρώτους αιώνες κατεδίκασε τις τάσεις της υπερβολικής ασκήσεως, που μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την υγεία του σώματος…»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στην έμπρακτη προσφορά της Εκκλησίας στο χώρο της Υγείας θυμίζοντας την «Βασιλειάδα» του Μεγάλου Βασιλείου, την πλειάδα των Ιδρυμάτων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και στην εποχή μας «Ιδρύματα χρονίως πασχόντων, άσυλα ανιάτων, που λειτουργούν σε διάφορες Μητροπόλεις, τράπεζες αίματος σε ενορίες επιβεβαιώνουν την αλήθεια ότι η Εκκλησία συνεχίζει να είναι ο «Καλός Σαμαρείτης» για τους ασθενείς και διαρκώς ανακαλύπτει νέους δρόμους προσφοράς και διακονίας στους πάσχοντες συνανθρώπους μας…»
Αναφέρθηκε, επίσης και σε σχετικές πρωτοβουλίες της Τοπικής Εκκλησίας, όπως «ο φορέας των Λειτουργών Υγείας της Αγάπης. Γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές έχουν εδώ και 14 περίπου χρόνια συστρατευθεί σε μια εθελοντική προσπάθεια για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, να ενημερώσουν, να συμβουλεύσουν να επουλώσουν ανθρώπινες πληγές εντός και εκτός των ορίων της πατρίδος μας… Επίσης, η Σχολή Εθελοντικής Προσφοράς, η λειτουργία του κοινωνικού ιατρείου και φαρμακείου του τόπου μας, σε συνεργασία με τους αρμόδιους συλλόγους της πόλης μας...»
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «Η Εκκλησία στέκεται κοντά στον ασθενή, μετριάζει τη μοναξιά του, περιορίζει το άγχος του, διασκεδάζει τη δυσθυμία του με σεβασμό πολύ προς το πρόσωπό του και τούτο, γιατί ο κάθε ασθενής μέσα στο Ευαγγέλιο ανάγεται σε υψηλή περιωπή, αφού στη φυσική του ευτέλεια θέλει να αντικατοπτρίζεται ο Θεός…» και κατέληξε: «το ευαγγελικό μας καθήκον ως κληρικών, όπως και το ιδικόν σας ως νοσηλευτών, αλλά και το κοινό μας χρέος ως βαπτισμένων Χριστιανών, που συγκροτούμε το Σώμα της Εκκλησίας μας, επιβάλλει τη συνεργασία όλων μας για την ανακούφιση των ταλανιζόμενων συνανθρώπων μας»
