Ἐπίκεντρο τοῦ ἑορτασμοῦ ὁ ὁμώνυμος Μητροπολιτικός μας Ναός, διάδοχος καί συνέχεια τῆς περίλαμπρης Μητρόπολης τῆς ἀλησμόνητης Σμύρνης.
Κατά τήν ἐφετινή πανήγυρη προσκεκλημένοι Ἱεράρχες τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου μας ἦταν οἱ Σεβασμ. Μητροπολίτες Κερκύρας κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ καί Πατρῶν κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.
Κατά τόν Πανηγυρικό Ἑσπερινό χοροστάτησε καί κήρυξε τόν θεῖο λόγο ὁ Σεβασμ. Πατρῶν.
Μετά τήν προσφώνηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας κ. Συμεών, ἔλαβε τόν λόγο γιά νά κηρύξει καί νά οἰκοδομήσει μέ τό διδακτικό του λόγο ὁ προσκεκλημένος γιά τήν ἑορτή καί πανήγυρη τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, Σεβασμιώτατος Μητρ. Πατρῶν κ. Χρυσόστομος. Ὁ Σεβ. κ. Χρυσόστομος ἐξέφρασε ἀρχικά τίς θερμές εὐχαριστίες καί τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Σεβ. κ. Συμεών γιά τήν πρόσκληση αὐτή νά συνεορτάσουν καί νά τιμήσουν τήν ἁγία μεγαλομάρτυρα Φωτεινή, τήν ἰσαπόστολο.
Ὁ Σεβ. κ. Χρυσόστομος ἑστίασε τήν ὁμιλία του σέ δύο σημεῖα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ μεγάλη συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα, περιστατικό γνωστό καί συγκλονιστικό. Ὁ Χριστός πέρασε ἀπό τή Σαμάρεια, ἄν καί μποροῦσε νά περάσει ἀπό ἄλλο δρόμο. Ἐπέλεξε αὐτό τό δρόμο γιατί ἔτσι ἦταν τό σωτήριο σχέδιο. Ἔτσι καί στή δική μας ζωή, θεωροῦμε πολλά γεγονότα τυχαῖα, ἀλλά δέν εἶναι καθόλου ἔτσι. Ὅλα ἐντάσσονται στό σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς ἐκάθισε ἐπάνω στό πηγάδι, ὄχι δίπλα στό πηγάδι, γιά νά δηλώσει ὅτι ἐκεῖνος ἦταν τό νερό. Καί τότε εἶπε στή γυναίκα, δός μου νά πιώ, ὡς νά ἀπευθυνόταν σέ ἕνα πολύ δικό του ἄνθρωπο, στό παιδί του. Ὁ Ἰησοῦς διψᾶ γιά τή σωτηρία μας, γιά νά μᾶς κάνει οὐρανοπολίτες. Κι ἐκείνη ὄχι μόνο ξεδίψησε, ἀλλά κι ἡ ἴδια ἔγινε πηγή ὕδατος εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἔγινε ἰσαπόστολος.
Κι ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε μπροστά μας πηγάδι βαθύ. Μπορεῖ αὐτό τό πηγάδι νά μᾶς ξεδιψάσει, ἐμᾶς πού ἔχουμε κατακτήσει θάλασσες καί ὠκεανούς; Μπορεῖ Ἐκεῖνος νά μᾶς ξεδιψάσει; Κι Ἐκεῖνος ἐπιμένει, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἄν πιοῦμε ἀπό τό δικό του νερό δέν θά ξαναδιψάσουμε ποτέ. Ἄς μήν ἀπολυτοποιοῦμε τή γνώση καί τήν κοσμική ζωή, ἄς μήν πίνουμε νερό ἀπό ξεροπήγαδο. Ἄς ποῦμε τό «ναί» στό Κύριό μας, στόν Χριστό μας.
Τό δεύτερο σημεῖο τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβ. κ. Χρυσοστόμου στρέφεται στή μαρτυρική Σμύρνη, καθώς βλέπει τήν Ἁγία Φωτεινή στήν ἁγία της εἰκόνα. Ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ παππούδες καί οἱ προπάτορές μας, ἐκεῖ ὅπου ὁ μεγάλος ἐθνοϊερομάρτυς Χρυσόστομος, ἐπίσκοπος Σμύρνης, μαρτυρικά ἐτελείωσε. Ἐκεῖνος εἶχε πεῖ πώς ἄν αὐτή ἡ μίτρα πού ἔχω στό κεφάλι μου, ἄν κάποτε ἀπολέσει τή λάμψη της, νά μετατραπεῖ σέ ἀγκάθινο στεφάνι μαρτυρίου. Καί ἐπέπρωτο νά γίνει ἔτσι, νά ἀφήσει τήν τελευταία του στιγμή ὁ μαρτυρικός Ἱεράρχης μαζί μέ ἄλλους πολλούς, ἐκεῖ στήν ἀλησμόνητη πατρίδα, στήν ἀξέχαστη Σμύρνη. Ὅπου ποτίστηκε τό χῶμα μέ τό αἷμα. Ἐκεῖ ὅπου στό λιμάνι ἔσπευσαν γιά νά φύγουν διωγμένοι, αἱματωμένοι καί πληγωμένοι, ψυχικά καί σωματικά, οἱ μάρτυρες ἐκεῖνοι τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος. Γιά τούς ὁποίους βρέθηκε στόμα νά πεῖ ὅτι συνωστίζοντο στό λιμάνι τῆς Σμύρνης. Ἐκεῖνοι πού πορφύρωσαν μέ τό αἷμα τους τή θάλασσα, ἐκεῖνοι πού ἐπέρασαν τά κύματα μέ τά δάκρυά τους, ἐκεῖνοι πού ἦλθαν ἐδῶ, καί ἔφεραν ἀκέραια τήν πίστη καί τήν ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτούς τιμᾶμε καί σήμερα.
Καί σήμερα περνᾶμε δύσκολες ὧρες, ἀλλά ὅπως εἶπε ὁ ποιητής «Τή ρωμιοσύνη μήν τήν κλαῖς / ἐκεῖ πού πάει νά σκύψει / νάτη πετιέται ἀπό ξαρχῆς / καί καμακώνει τό θεριό / μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου». Κι ὅπως ἔλεγε ὁ βυζαντινός χρονικογράφος Κωνσταντίνος Μανασσής, ἡ ρωμιοσύνη «τέθηλεν, αὔξει, κρατεῖ καί νεάζει».
Ὁ Σεβ. κ. Χρυσόστομος κατέληξε ὡς ἑξῆς: Ἡ ρωμιοσύνη παρά τίς γκάφες τίς δικές μας, καί παρά τά ὅποια καμώματα τῶν ἐχθρῶν μας, «τέθηλεν, αὔξει, κρατεῖ καί νεάζει» καί εὐχητικά ἐπαναλαμβάνουμε τά λόγια ἐκείνου «καί μέχρι τέλος αὔξοιτο», διά πρεσβειῶν τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, τοῦ ἁγίου ἐθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης καί τῶν σύν αὐτῷ, καί πάντων τῶν Ἁγίων, ἀδελφοί μου, ἀμήν. Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ὁ Σεβ. κ. Χρυσόστομος ἑστίασε τήν ὁμιλία του σέ δύο σημεῖα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ μεγάλη συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα, περιστατικό γνωστό καί συγκλονιστικό. Ὁ Χριστός πέρασε ἀπό τή Σαμάρεια, ἄν καί μποροῦσε νά περάσει ἀπό ἄλλο δρόμο. Ἐπέλεξε αὐτό τό δρόμο γιατί ἔτσι ἦταν τό σωτήριο σχέδιο. Ἔτσι καί στή δική μας ζωή, θεωροῦμε πολλά γεγονότα τυχαῖα, ἀλλά δέν εἶναι καθόλου ἔτσι. Ὅλα ἐντάσσονται στό σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς ἐκάθισε ἐπάνω στό πηγάδι, ὄχι δίπλα στό πηγάδι, γιά νά δηλώσει ὅτι ἐκεῖνος ἦταν τό νερό. Καί τότε εἶπε στή γυναίκα, δός μου νά πιώ, ὡς νά ἀπευθυνόταν σέ ἕνα πολύ δικό του ἄνθρωπο, στό παιδί του. Ὁ Ἰησοῦς διψᾶ γιά τή σωτηρία μας, γιά νά μᾶς κάνει οὐρανοπολίτες. Κι ἐκείνη ὄχι μόνο ξεδίψησε, ἀλλά κι ἡ ἴδια ἔγινε πηγή ὕδατος εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἔγινε ἰσαπόστολος.
Κι ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε μπροστά μας πηγάδι βαθύ. Μπορεῖ αὐτό τό πηγάδι νά μᾶς ξεδιψάσει, ἐμᾶς πού ἔχουμε κατακτήσει θάλασσες καί ὠκεανούς; Μπορεῖ Ἐκεῖνος νά μᾶς ξεδιψάσει; Κι Ἐκεῖνος ἐπιμένει, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἄν πιοῦμε ἀπό τό δικό του νερό δέν θά ξαναδιψάσουμε ποτέ. Ἄς μήν ἀπολυτοποιοῦμε τή γνώση καί τήν κοσμική ζωή, ἄς μήν πίνουμε νερό ἀπό ξεροπήγαδο. Ἄς ποῦμε τό «ναί» στό Κύριό μας, στόν Χριστό μας.
Τό δεύτερο σημεῖο τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβ. κ. Χρυσοστόμου στρέφεται στή μαρτυρική Σμύρνη, καθώς βλέπει τήν Ἁγία Φωτεινή στήν ἁγία της εἰκόνα. Ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ παππούδες καί οἱ προπάτορές μας, ἐκεῖ ὅπου ὁ μεγάλος ἐθνοϊερομάρτυς Χρυσόστομος, ἐπίσκοπος Σμύρνης, μαρτυρικά ἐτελείωσε. Ἐκεῖνος εἶχε πεῖ πώς ἄν αὐτή ἡ μίτρα πού ἔχω στό κεφάλι μου, ἄν κάποτε ἀπολέσει τή λάμψη της, νά μετατραπεῖ σέ ἀγκάθινο στεφάνι μαρτυρίου. Καί ἐπέπρωτο νά γίνει ἔτσι, νά ἀφήσει τήν τελευταία του στιγμή ὁ μαρτυρικός Ἱεράρχης μαζί μέ ἄλλους πολλούς, ἐκεῖ στήν ἀλησμόνητη πατρίδα, στήν ἀξέχαστη Σμύρνη. Ὅπου ποτίστηκε τό χῶμα μέ τό αἷμα. Ἐκεῖ ὅπου στό λιμάνι ἔσπευσαν γιά νά φύγουν διωγμένοι, αἱματωμένοι καί πληγωμένοι, ψυχικά καί σωματικά, οἱ μάρτυρες ἐκεῖνοι τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος. Γιά τούς ὁποίους βρέθηκε στόμα νά πεῖ ὅτι συνωστίζοντο στό λιμάνι τῆς Σμύρνης. Ἐκεῖνοι πού πορφύρωσαν μέ τό αἷμα τους τή θάλασσα, ἐκεῖνοι πού ἐπέρασαν τά κύματα μέ τά δάκρυά τους, ἐκεῖνοι πού ἦλθαν ἐδῶ, καί ἔφεραν ἀκέραια τήν πίστη καί τήν ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτούς τιμᾶμε καί σήμερα.
Καί σήμερα περνᾶμε δύσκολες ὧρες, ἀλλά ὅπως εἶπε ὁ ποιητής «Τή ρωμιοσύνη μήν τήν κλαῖς / ἐκεῖ πού πάει νά σκύψει / νάτη πετιέται ἀπό ξαρχῆς / καί καμακώνει τό θεριό / μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου». Κι ὅπως ἔλεγε ὁ βυζαντινός χρονικογράφος Κωνσταντίνος Μανασσής, ἡ ρωμιοσύνη «τέθηλεν, αὔξει, κρατεῖ καί νεάζει».
Ὁ Σεβ. κ. Χρυσόστομος κατέληξε ὡς ἑξῆς: Ἡ ρωμιοσύνη παρά τίς γκάφες τίς δικές μας, καί παρά τά ὅποια καμώματα τῶν ἐχθρῶν μας, «τέθηλεν, αὔξει, κρατεῖ καί νεάζει» καί εὐχητικά ἐπαναλαμβάνουμε τά λόγια ἐκείνου «καί μέχρι τέλος αὔξοιτο», διά πρεσβειῶν τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, τοῦ ἁγίου ἐθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης καί τῶν σύν αὐτῷ, καί πάντων τῶν Ἁγίων, ἀδελφοί μου, ἀμήν. Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερα, Σεβασμιώτατε καί ἐν Χριστῷ πεφιλημένε ἀδελφέ Μητροπολίτα Νέας Σμύρνης κ. Συμεών καί Σεβασμιώτατε καί πεφιλημένε ἀδελφέ Μητροπολίτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, τίμιον πρεσβυτέριον, ἀγαπητοί χριστιανοί.
Χριστός ἀνέστη!
Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις, ἡ μεγάλη μάρτυς τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία κατηξιώθη νά γίνει ἰσαπόστολος, ἴση μέ τούς Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου μας, οἱ ὁποῖοι περιέτρεξαν ὅλη τήν οἰκουμένη γιά νά φέρουν τό σωτήριο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως στά πέρατα τῆς γῆς. Ἡ Σαμαρεῖτις Φωτεινή εἶδε, ἐπίστευσε, ἐγκολπώθηκε τόν Ἀναστάντα Κύριο. Ἐνδυναμώθηκε μέ τήν πίστη τοῦ Ἀναστάντος καί οἱ ἅγιοι καί οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ τό ἴδιο. Ἔγινε καί μεγάλη μάρτυς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰσαπόστολος καί μητέρα καί καμάρωσε τά παιδιά της καί δόξασε τόν Τριαδικό Θεό, ὁ Ὁποῖος τήν ἀξίωσε νά δεῖ τά παιδιά της νά τήν ἀκολουθοῦν ἕως τό τέλος τοῦ μαρτυρίου της, τό τέλος της πού παρέδωσε τή μακαρία ψυχή της.
Ἐν ἀντιθέσει πρός ἐμᾶς ἡ ἐποχή μας πλουσιοπάροχα σκορπίζει τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ἄνθρωποι ὅμως σήμερα γνωρίζουν τήν πίστη καί τόν ἀληθινό Θεό καί μένουν μακριά ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν ἀληθινό Θεό ἀπό τό νερό τό ὁποῖο ἔδωσε ὁ Κύριος, τό νερό πού εἶπε ὁ Κύριος σ᾽ αυτόν πού θά δώσω τό ὕδωρ «γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον».
* * *
Τί εἶναι ὅμως τό ἁλλόμενον ὕδωρ; Αὐτό τό ὁποῖο δυναμώνει τήν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. Τί εἶναι αὐτό γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ Κύριος μας; Ὅποιος τό γευθεῖ καί ἡ καρδιά του θά εἶναι δυνατή, οἱ σκέψεις του θά εἶναι θεωμένες, οἱ ἐνέργειές του θά εἶναι φωτισμένες καί θά πορεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή γιά νά φτάνει μέχρι τήν αἰωνιότητα.
Εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πού ἔρχεται καί θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὅλες τίς ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου. Τίς κάνει φωτεινές. Ἐνδυναμώνεται ἡ καρδιά του καί ἡ ψυχή τοῦ καθενός μας, ὅταν εἶναι ποτισμένη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι αὐτό τό φῶς τό ἀνέσπερο τό ὁποῖο ἐξέπεμψε ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο καί σκορπίστηκε σέ ὁλάκερη τήν οἰκουμένη καί φωτίζει ὁ καθείς ὅποιον ἀναζητᾶ αὐτό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος λαμβάνει τό φῶς δέν πορεύεται στό σκοτάδι, ἀλλά ὅλη του ἡ ζωή εἶναι φωτισμένη Καί ξέρετε, ὅπως τό νερό ξεπηδᾶ ἀπό τήν πηγή καί δέν τελειώνει ποτέ, ἔτσι καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας δέν τελειώνει ποτέ. Ἐκεῖνος πού βρίσκει τόν Ἀναστάντα Κύριο καί τόν ἔκανε κέντρο τῆς ζωῆς του εἶναι ἡ μόνη παρηγοριά, εἶναι ἡ παρουσία ἡ καθημερινή στή ζωή του. Δέν εἶναι ἀφερέγγυος αὐτός ὁ ἄνθρωπος ὡς πρός τόν ἴδιο τόν Θεό. Ὅπως καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».
Εἶναι ἡ θέαση τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας ἀπό ἄλλο πρίσμα, αὐτό τῆς καθάρσεώς μας, αὐτό πού ὁδηγεῖ στή μετάνοια. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού ἔλαβε τό ὕδωρ τό ἁλλόμενον, τόν ἴδιο τόν Χριστό, μπορεῖ νά βλέπει καί νά παρατηρεῖ τά ἔργα τῆς συνειδήσεώς του, νά βλέπει ποιά εἶναι ἡ αἰτία ἐκείνη πού τόν κάνει νά εἶναι ξεχωριστός ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους. Καί ὅταν ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐντονότατη στή ζωή του ἴδιος ὁ Θεός θά αἰσθάνεται ἐντονότατη τήν ἀναγκη αὐτῆς τῆς ἑνότητας πού συντελεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία.
Καί ἐνῶ «τό ὕδωρ τό ἁλλόμενον» καθαρίζει τόν ρύπο τοῦ σώματος καί τή βρωμιά, ξεπλένει τή συνείδησή μας, δίνει τή δυνατότητα νά ἀντιλαμβανόμαστε τίς ἀξίες πού μᾶς ἐδημιούργησε ὁ Θεός γιά νά πορευόμαστε σύμφωνα μέ αὐτές τίς ἀξίες καί τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό.
Εἶναι ἀκόμη τό ὕδωρ τό ἁλλόμενον ἡ κλίση γιά νά μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ πηγή καί ἡ δροσιά τοῦ Θεοῦ καί ἡ χαρά τοῦ νεροῦ δέν εἶναι μόνο γιά μᾶς, ἀλλά γιά ὅλους, γιά νά ξεδιψάσουν ὅλοι, καί αὐτό τό ἀντιλαμβάνεται ὅποιος ξεδιψᾶ ἀπό αὐτό τό ἁλλόμενον ὕδωρ. Δέν ἀρκεῖται νά ξεδιψάει μόνος του, ἀλλά θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά μοιράζονται αὐτή τή χαρά τοῦ ὕδατος τῆς πηγῆς τῆς δροσιᾶς τοῦ νεροῦ, καί ὅταν γίνει μέτοχος, τότε ἡ χαρά γίνεται ἀκόμη περισσότερο.
Ἡ Σαμαρείτιδα ὅταν ἀντιλήφθηκε ὅτι τό ἁλλόμενον ὕδωρ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅταν τῆς εἶπε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Μεσσίας μέ τόν ὁποῖο ἐσύ κουβεντιάζεις, ἀφήνει κάτω τήν ὑδρία καί τρέχει στό χωριό, στήν πόλη νά φωνάξει σέ ὅλους καί νά ἀκουστεῖ. Ἐδῶ εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς μας. Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Καί τό ἐκήρυξε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της, γι᾽ αὐτό ἔγινε ἰσαπόστολος. Για αὐτό τόν λόγο μαρτύρησε, γιατί ὁμολόγησε τόν Ἀναστάντα Κύριο.
* * *
Ἡ ἐποχή μας εἶναι πολύ διαφορετική ἀπό ἐκείνη τῆς Σαμαρείτιδος. Ὅλα αὐτά τά προσφέρει ο ἴδιος ὁ Χριστός σ᾽ ἐκεῖνον πού θά μπεῖ μέσα στήν ψυχή του. Ἡ ἐποχή μας ὅμως καταφρονεῖ αὐτή τήν πηγή τοῦ ὕδατος τοῦ ἁλλομένου. Στή θέση τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔβαλε τόν ἑαυτό του, θεοποιήθηκε. Ἔγινε αὐτοθεός ὁ ἄνθρωπος. Περιφρόνησε τίς ἐνέργειες καί τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἴδιος αὐτοθαυμάζει τά ἔργα του, τίς ἀξίες, τίς γνώσεις, τά ἐπιτεύγματά του μέ ἀποτελεσμα μέσα ἀπό αὐτή τήν παραφροσύνη ὁ ἄνθρωπος νά κατρακυλᾶ καθημερινά, νά μήν ξέρει τά ὅρια μέσα στά ὁποῖα ζεῖ. Ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἀντί γιά τή μετάνοια καί τήν κάθαρση διακηρύσσει, ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι δικαίωμά του καί ζεῖ μέ τήν ἁμαρτία, τήν κάθε εἴδους ἁμαρτία, κάθε ἡδονή καί πλεονεξία, κάθε ἐγωϊσμό. Θεωρεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔχει δικαίωμα νά ζεῖ μέ τήν ἁμαρτία καί μερικές φορές καυχᾶται γιά τήν ἁμαρτία καί τήν καπατσοσύνη του νά διαβιώνει μέσα σ᾽ αὐτή τήν κοινωνία καί νά προσπερνᾶ τούς συνανθρώπους τους περιφρονώντας τους.
Ἀλλ᾽ αὐτό δέν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος πλέον δαιμονοποιεῖται, ἔχασε τόν προορισμό του, τή σκέψη τήν ἀληθινή καί τήν ἀξία μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ ἀληθινός Θεός μᾶς ἔπλασε.
Καί τό τελευταῖο. Ἔπαψε ὁ ἄνθρωπος νά μοιράζεται τόν ἑαυτό του μέ τούς ἄλλους. Οὔτε σέ ἀτομικό οὔτε σέ κοινωνικό ἐπίπεδο. Δέν θέλει ὁ ἄνθρωπος νά μοιράζεται σήμερα τά ἀγαθά, πού ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε, μέ τόν συνάνθρωπό του. Τά θέλει ὅλα γιά τόν ἑαυτό του. Νομίζει στήν ἀρχή ὅτι εἶναι ἱκανοποιημένος. Ὅτι ὅταν ἐκεῖνος περνάει καλά, ἀσχέτως ἄν οἱ ἄλλοι δέν τά γεύονται, ἐκεῖνος νομίζει ὅτι εἶναι ἱκανοποιημένος. Ἄσχετα ὅμως ἄν ἀργότερα ἔλθει ἡ ἄλλη σκέψη πού τόν κάνει δυσαρεστημένο καί ἀπελπισμένο, γιατί σ’ αὐτό κατήντησε σήμερα ἡ κοινωνία μας, νά μοιάζει ὅτι ζεῖ μέσα σέ μιά ἀπελπισία, μέσα σ’ ἕνα ἀποπροσανατολισμό, καί νά μήν ἔχει ποῦ νά στηριχθεῖ. Καί βλέπουμε, ἀδελφοί, τά τελευταῖα χρόνια πόσο βαθιά εἶναι ἡ πνευματική κρίση ἡ ὁποία διανύουμε.
Ἀπό τήν ἀρχή ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐνεμφανίσθη αὐτή ἡ οἰκονομική κρίση, εἶπε ὅτι δέν εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο ἡ πνευματική κρίση. Καί τώρα πού ἀντιλαμβάνονται ὅλοι, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν καί εἶπαν ὑπέρ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, γιατί ἐκεῖνοι φταῖνε πού ἀποπροσανατόλισαν τούς ἀνθρώπους μακριά ἀπό τόν Θεό, καί τούς προσανατόλισαν στά ὑλικά πράγματα, πιστεύοντας ὅτι οἱ ἄνθρωποι θά ζήσουν μόνο μέ ψωμί, μόνο μέ τήν ὕλη. Ἀλλα ἔρχεται τό ἀψευδές στόμα τοῦ Κυρίου μας καί λέγει ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Ἀστόχησαν σήμερα οἱ ἄνθρωποι καί τώρα βλέπουμε τήν κατρακύλα πού μᾶς πῆρε.
* * *
Ἀδελφοί, ἄς ἐπιστρέψουμε ξανά στήν πηγή τοῦ ἁλλομένου ὕδατος. Καθώς παρατηροῦμε ὅλα αὐτά τά φαινόμενα μέσα στήν κοινωνία μας, νομίζω ὅτι κανείς δέν εἶναι εὐχαριστημένος. Ἄς κάνουμε τό ἐγχείρημα, ὅπως ἔπραξε ἡ Σαμαρεῖτις, τῆς ὁποίας τή ζωή ἐφανέρωσε ὁ Κύριός μας. Ἄς ἐπιστρέψουμε κι ἐμεῖς, νά ἀπογυμνωθοῦμε ἀπό αὐτή τήν πνευματική κατάντια στήν ὁποία βρεθήκαμε καί ἄς ἀφιερώσουμε ὁλάκερη τή ζωή μας στόν Κύριό μας, στήν πηγή τοῦ ὕδατος, καί τότε πραγματικά θά γίνει αὐτή «πηγή τοῦ ἁλλομένου ὕδατος εἰς ζωήν αἰώνιον». Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο. Γι᾽ αὐτό ἀγωνιζόμαστε καί ὁ καθένας μας βλέπει καί θεωρεῖ τόν παρόντα κόσμο πόσο μικρός εἶναι καί πόσο μικρή εἶναι ἡ πορεία μας.
Ἀδελφοί, Ἐκείνη γιά τήν ὁποία συγκεντρωθήκαμε ἐδῶ, νά τήν προσκυνήσουμε καί νά Τῆς ἀποδώσουμε τήν τιμή, Ἐκείνη ἡ ὁποία ἀγωνίστηκε γιά μᾶς καί συνεχίσει νά ἀγωνίζεται, ἄς μᾶς δώσει αὐτό τό μήνυμα. Ἡ ζωή μας νά εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ μας καί καθημερινά νά ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα, ὄχι μόνο τῆς παρούσας ζωῆς, ἀλλά καί τῆς μέλλουσας. Ἀμήν.
Τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς ἐψάλη ὁ Μεθέορτος Ἑσπερινός καί ἀκολούθησε ἡ πάνδημη λιτανεία τῆς εἰκόνας τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς.
Στήν κεντρική Πλατεία τῆς πόλεως ἀναπέμφθηκε Δέηση καί ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης μας κ. ΣΥΜΕΩΝ ἀπηύθυνε πρός τούς πιστούς, πού εἶχαν κατακλύσει τήν πλατεία, τόν ἀκόλουθο χαιρετισμό :
«Σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ μεγάλη πανήγυρη τῆς πόλεώς μας. Ἡ κορυφαία ἑορτή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ἡ μνήμη τῆς ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος ἁγίας Φωτεινῆς· στήν καρδιά τῆς ἀνοίξεως· στήν εὐφρόσυνη πασχάλια περίοδο.
Πολιοῦχος καί προστάτιδα ἡ ἁγία Φωτεινή τῆς ἀλησμόνητης καί πολύκλαυστης Σμύρνης μας. Πολιοῦχος καί προστάτιδα καί τῆς Νέας Σμύρνης· τῆς πόλης πού δημιούργησαν στή φιλόξενη γῆ τῆς Ἀττικῆς οἱ πατεράδες μας, οἱ πονεμένοι καί ξεριζωμένοι πρόσφυγες τῆς ἑλληνικώτατης Ἰωνίας.
Ἀπό τά πρῶτα μελήματά τους ἦταν νά χτίσουν τόν Ναό τῆς ἁγίας Φωτεινῆς. Γιά νά λατρεύουν σ᾽ αὐτόν τόν ζῶντα καί ἀληθινό Θεό. Γιά νά θυμοῦνται καί νά νοσταλγοῦν οἱ ἴδιοι καί τά παιδιά τους τήν περίλαμπρη Μητρόπολη τῆς Σμύρνης πού ἀφάνισε ἡ ἀσιατική βαρβαρότητα.
Στή δική μας Ἁγία Φωτεινή, τόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τιμήσαμε χθές μέ τόν ἑόρτιο Ἑσπερινό καί σήμερα τό πρωΐ μέ τή θεία Λειτουργία τήν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ καί πολιοῦχο μας Ἁγία Φωτεινή. Τήν ἱερή τούτη ὥρα, στήν καρδιά τῆς πόλεώς μας, λιτανεύουμε τήν εἰκόνα Της καί ἐπικαλούμαστε τίς πρεσβεῖες της πρός τόν ἀναστάντα Κύριό μας.
Βρισκόμαστε, ὡς χώρα, ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας, στή δίνη μιᾶς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως. Μιᾶς κρίσεως πού προκάλεσε καί συνεχίζει νά προκαλεῖ ὀξύτατα προβλήματα γιά πολλούς συνανθρώπους μας. Ἕνα ἀπό αὐτά καί ἡ ἀνεργία· ἡ ἀνεργία νέων ἀνθρώπων στό ξεκίνημα τῆς πιό δημιουργικῆς ἡλικίας τους. Καί σέ πολλές περιπτώσεις, μετά ἀπό καλές σπουδές πού ἔκαναν καί ἄλλα χρήσιμα ἐφόδια πού μέ κόπο ἀπόχτησαν.
Τά παιδιά μας αὐτά σκεφτόμαστε τήν ἱερή τούτη ὥρα. Καί παρακαλοῦμε γι᾽ αὐτά θερμά τόν Θεό.
Νά τά κρατήσει ὄρθια. Νά μήν ἐπιτρέψει ἡ ἀποκαρδίωση καί ἡ ἀπογοήτευση νά θρονιαστοῦν στήν καρδιά τους. Νά διατηρήσει ζωντανή μέσα τους τήν ἐλπίδα καί τήν ὄρεξη γιά δημιουργία.
Καί σύντομα Ἐκεῖνος, ὁ Παντοδύναμος Κύριος, ν᾽ ἀνοίξει δρόμους στ᾽ ἀδιέξοδα καί νά δώσει λύσεις στά προβλήματα πού ὀρθώνονται μπροστά μας.
Ἀναστημένε Κύριε, ἄκουσε τήν ἱκεσία μας! Καί γίνε βοηθός καί σκεπαστής ὅλων μας!
Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί μου!
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα!»
