11 Σεπτεμβρίου 2012. Η αρχή του νέου Σχολικού Έτους. Σε όλες τις Σχολικές μονάδες της χώρας εψάλη η καθιερωμένη Ακολουθία του Αγιασμού, επί τη έναρξει των μαθημάτων εις τα σχολεία. Ευχές και Ευλογίες ονεπέμφθησαν υπό του Ιερού Κλήρου, όπως ο Πανάγαθος Θεός φωτίσει τις καρδιές των διδασκόντων και διδασκομένων και πνεύμα σοφίας περιβάλλει αυτούς και πνεύμα συνέσεως, για να είναι πνευματικά καρποφόρος η νέα Σχολική χρονιά. Να φέρει αγλαείς καρπούς γνώσεως και σοφίας, και πνευματικούς, με την άοκνον προσπάθειαν των εκπαιδευτικών, στην σπουδάζουσαν νεολαίαν και να τους καταστήσει χρηστούς και χρήσιμους πολίτες στην κοινωνία.
Το έναυσμα να λάβω την γραφίδα ανά χείρας και να παρουσιάσω την έννοια της Εκκλησίας και της Παιδείας, που το έδωσε, η τέλεσις του Αγιασμού, εις το 15ο Νηπιαγωγείο Τριπόλεως. Φθάνοντας στον προαύλιο χώρο, τα μικρά παιδιά, ως άλλοι νεοσσοί, έτρεξαν να ασπασθούν το χέρι μου. Όντως, συνεκινήθην και είπα: Να, όντως βαθιά ριζωμένο το συναίσθημα της Εκκλησίας στο νέο αυτό φυτώριο, τους αυριανούς συνεχιστάς του Ελληνικού μεγαλείου.
Τα μικρά παιδάκια ασπάστηκαν τον Τίμιον Σταυρόν, έλαβαν τον ραντισμό με τον Αγιασμό, και τούτο με μεγάλη προθυμία, το πιο παιδάκι θα φτάσει πρώτο. Να λοιπόν τα νέα φύτρα της Ελληνοορθόδοξης Ελλάδος μας.
Εκκλησία και Παιδεία, είναι οι δύο πυλώνες που εδράζεται το όλον οικοδόμημα που λέγεται 'Ελλάδα'.
O άνθρωπος ευρισκόμενος μέσα στον πλανήτη γη, ζων ακόμη σ ένα τραχύ περιβάλλον, προσπαθούσε με κόπο και ιδρώτα, να επιβιώσει, και να αποδείξει ότι πρόκειται περί ενός ανωτέρου όντος με λογική. Για να επιτύχει, έπρεπε να δημιουργήσει τις μεθόδους, εκείνες που θα τον οδηγούσαν στον πολιτισμό.
Πώς όμως θα ήταν δυνατόν η μετατροπή του από ένα όν, που αγωνιζόταν να επιβιώσει, σε άγριο και τραχύ περιβάλλον, σ ένα όν με ανώτερα αισθήματα, χωρίς πάθη και πρωτόγονες αντιδράσεις; Μόνο ένας τρόπος θα έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η άσκησις μέσα από την οργανωμένη κοινωνία και η συνεχής προσπάθεια, να μάθει όσον γίνεται πιο πολλά, δηλαδή να παιδευθεί, να μορφωθεί. Η γνώση θα τον οδηγούσε φωτεινούς δρόμους, απομακρύνοντάς τον, από σκοτεινές και δύσκολες ατραπούς που ήταν εγλωβισμένος.
Πέρασαν άπειρα χρόνια και αμέτρητες γενιές έως την στιγμήν που όλη η προσπάθεια της γνώσης, της μόρφωσης, της άσκησης αυτής, κωδικοποιήθηκε και παρουσιάστηκε πλέον με κανόνες, κείμενα, ορισμούς και θέσεις με βιβλία, διδασκάλους και σχολεία.
Παίδευσις- Παιδεία- Εκπαίδευσις, είναι η πράξις και το αποτέλεσμα του « εκπαιδεύειν». Γενικά Παιδεία είναι η διαδικασία εκείνη, μέσω της οποίας, η ώριμη γενιά προετοιμάζει την νεαρά γενιά και προσπαθεί να την καταστήσει ικανή προς την εκπλήρωση κοινωνικών προορισμών. Η εκπαίδευσις είναι κοινωνική λειτουργία και αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την κοινωνία διότι μέσα από αυτήν την διαδικασίαν συντελείτε η πρόοδος των σκοπών του συνόλου.
Σύμφωνα με τους νεότερους ψυχολόγους η εκπαίδευσις είναι το σύμβολο της ελπίδας και της εμπιστοσύνης στο μέλλον της ανθρωπότητας. Η εκπαίδευσις είναι το μέσον εκείνο διά του οποίου δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν τα διάφορα προβλήματα όσον αφορά την ειρήνη του κόσμου, την αγάπη των ανθρώπων, ως και την ευτυχίαν ενός εκάστου εξ ημών. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η εκπαίδευσις δύναται να επηρεάσει βαθύτατα την ζωήν των ατόμων, διαμορφώνοντας τοοιουτοτρόπως έναν καλύτερον κόσμον. Προοδεύουν οι άνθρωποι. Ανυψώνεται καθημερινώς η διανοητική των ικανότης.
Η παιδεία εθεωρήθη ανέκαθεν υπό του Ελληνισμού ως η υψίστη αξία και ο σημαντικότερος παράγων διαμορφώσεως του εθνικού του βίου. Ουδεμία ετέρα ενασχόλησης ηδύνατο να συγκριθεί προς την καλλιέργειαν, και προαγωγήν της παιδείας συμφώνως προς την επιγραμματικήν διατύπωσιν του Σωκράτους:" ''ουκ έστι περί ότου θειοτέρου άν βουλεύσατο άνθρωπος ή περί Παιδείας", την οποίαν μάλιστα ο Πλούταρχος εχαρακτήριζεν ως " των εν ημίν μόνον αθάνατον και Θείον".
O διαπρεπέστατος των κοινωνιολόγων του χριστιανισμού, ο Ιερός Χρυσόστομος, καταδεικνύων την σημασίαν της διδασκαλίας, παρατηρεί: «όσω η ψυχή του σώματος ανωτέρα, τοσούτω μεγαλύτερων αμοιβών άξιοι, έναντι των βοηθούντων διά χρημάτων,όσοι διά παραινέσεως και συνεχούς διδασκαλίας, τους ραθύμους ανάγουσιν εις την ευθείαν οδόν και δεικνύουσι της κακίας το δυσειδές, της δε κατά Θεόν αμοιβής την πολλήν ωραιότητα». Το ωραίον και ύψιστον έργον της εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν οι εκπαιδευτικοί. Είναι οι λειτουργοί, είναι οι κύριοι και ουσιαστικοί εργάτες στον ευαίσθητο αλλά και ελπιδοφόρο χώρο της παιδείας γενικώς, αλλά και συνεργάτες της Ελληνικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας, ειδικώς.
Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι πρότυπα για τους μαθητάς των, και για να γίνει αυτό, πρέπει οι ίδιοι να είναι πρότυπα ζωής. Για να μην συμβεί εκείνο που περιγράφει γλαφυρά ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου " άλλους ιατρεύειν επιχειρούντες, αυτοί βρύοντες έλκεσι". Τρείς είναι οι παράγοντες που συντελούν στο να είναι οι εκπαιδευτικοί πρότυπα ζωής. Α) Να αγωνίζονται κατά των παθών τους και να είναι αγνοί και καθαροί κατά την καρδίαν. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θεωρεί ως σημαντικά προσόντα την καθαρότητα του βίου του δασκάλου, και την ικανότητα να επιβάλλεται με την γνώση και το κύρος στον μαθητήν. Στην επιστολήν του προς τον επίσκοπο Ερμογένη τονίζει σχετικά ότι: ''τω διδασκάλω δύο ταύτα προσείναι παντί σθένει νομίζω, την τε βίου καθαρότητα, την τε του λόγου ικανότητα". Β) Να έχουν ισχυρή προσωπικότητα και να επιβάλλονται με το κύρος τους. Να έχουν το προτέρημα του τρόπου της μεταδοτικότητος του μαθήματος. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για την μεταδοτικότητα σημειώνει ότι "Αξιοθαύμαστος δάσκαλος δεν είναι αυτός που έκανε σοφούς τους καλούς και ευμαθείς μαθητάς, αλλά εκείνος που έκανε σοφούς τους αμαθείς και καθηστερημένους". (ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Νοέμ. 2002, Γ). Το τρίτο χαρακτηριστικό του δασκάλου είναι η αγάπη. Αγάπη προς τον Θείον και ιερόν σκοπόν της παιδείας, όστις είναι ο θησαυρός της ψυχής. Αγάπη προς την υπέρτατον και ευγενέστατην αυτήν διακονίαν προς την οποίαν ουδέν είναι δυνατόν να συγκριθεί.
Το παιδευτικόν έργον πρέπει να είναι η εθνική και η ηθική διαπαιδαγώγησις των μαθητών, ως και η θρησκευτική αγωγή και τα δόγματα και τα διδάγματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής θρησκείας. Δεν είναι βεβαίως άνευ σημασίας το γεγονός, ότι το μέγιστον επίτευγμα της Ελληνοχριστιανικής Παιδείας διά μέσου των αιώνων, συνίσταται εις την διάσωσιν του ανθρωπίνου προσώπου, δια της διαπλάσεως και διαμορφώσεως αυτό, κάτω από την αειθαλή γνώση και επιμέλεια φωτισμένων και χαρισματούχων διδασκάλων. Σε όλους είναι γνωστό ότι το κυρίως έργο των εκπαιδευτικών εστιάζεται ανεξάρτητα ειδικότητας, εις την καλλιέργειαν της προσωπικότητας των μαθητών και των σπουδαστών, βασισμένο στο Εκκλησιαστικό ορθόδοξο φρόνημα, το οποίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει ανάγκη η εποχή μας.
Η εκπαιδευτική ως και η εκκλησιαστική πείρα, αλλά και η έρευνα απέδειξαν ότι η περίοδος της εφηβείας είναι λίαν κρίσιμος διότι συμμετέχουν στην διαμόρφωσίν της πολλοί παράγοντες (οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, κοινωνία, πρόσωπα κύρους και μη, φίλοι, κ.λ.π.). Η ενθάρυνσις όμως και το παράδειγμα χαρισματικών εκπαιδευτικών, επιδρούν πολύ αποτελεσματικά στην ωρίμανση συνειδητής υγιούς πορείας. Οι καιροί δεν μας επιτρέπουν να είμαστε ανοργάνωτοι και ασυντόνιστοι. Τα καυτά και πιεστικά προβλήματα της νεολαίας μας, επιβάλλουν άμεση και κοινή στάση για την αντιμετώπισή τους. Στην εκπαίδευσιν και το σχολείον, κατά πρώτον και κύριον λόγον δίδεται μεγαλυτέρα έμφασις, από οτιδήποτε άλλο, όπως διασαφίζει και διαφωτίζει ο σχετικός νόμος 1566/1985 ο οποίος λέει ότι: το Σχολείο οφείλει να "υποβοηθά τους μαθητάς" , να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι και δημοκρατικοί πολίτες και " να διακατέχονται από πίστη προς την Πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης".
Στην περίοδο 1828-1831 ο αείμνηστος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος αποτελεί σπάνια αν όχι μοναδική περίπτωση φιλοπάτριδος, εντίμου και βαθύτατα ευσεβούς και θρησκευομένου πολιτικού, τόσον εις την Ελληνικήν όσο και εις την διεθνή σκηνήν. Ο μεγάλος αυτός πατριώτης έθεσε ανεξίτηλη την σφραγίδα του εις την "νεκρανάστασιν της Νέας Ελλάδος". Κανένας τομέας του νεοσύστατου κράτους δεν ξέφυγε της προσοχής του Καποδίστρια, (οικονομία, παιδεία, στρατός, δημόσια διοίκηση, εξωτερική πολιτική κ.λ.π.). Ο Ιωάννης Καποδίστριας σε εγκύκλιό του, "προς άπαντας τους πολεμικούς" από την Αίγινα την 20η Ιανουαρίου 1828, τονίζει με έμφαση την πίστην του στην Θεία βοήθεια, επί τη ευκαιρία της αναλήψεως των καθηκόντων του ως Κυβερνήτου της Ελλάδος " Mε πλήρη πεποίθησιν εις την Θείαν βοήθειαν, ιδού αναδέχομαι τας ηνίας της Εθνικής Κυβερνήσεως". Ιστορική παραμένει η φράσις την οποίαν συνεχώς έλεγεν:"Ας κρατύνωμεν εις το Έθνος ημών την θρησκείαν. Ο έρως προς την θρησκείαν, του Κλήρου η μόρφωσις, θέλει συνενώσει κραταιώς το Έθνος ημών εις μίαν οικογένειαν, θέλει δε μυήσει και εις της σοφίας τα φώτα". Εν Αιγίνη είχεν ιδρύσει την Εκκλησίαν της Παναγίας, και εν Σχολείον και έλεγεν δεικνύων ταύτα: " Εκ τούτων των ιδρυμάτων θα εξελέχθη η πραγματικη ελευθερία". Οι δε προσωρινοί κυβερνήται της Ελλάδος το 1822 έγραφον. "Οι διδάσκαλοι πρέπει να φροντίζωσι διά τον ηθικόν καταρτισμόν των μαθητών , διότι η επιτευχθησομένη ελευθερία χωρίς του αξιολόγου μαθήματος της αρετής θέλει χαλκεύσει δεσμά σκληροτέρας δουλείας". (Ιωάννου Παπαιωάννου, Θεολόγου Γυμνασιάρχου, Η ανατροφή των παίδων, 1975). Ο Γέρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη τόσο αναγκαία δια την παιδείαν, την οποίαν προσφέρει η Ελληνική Δημοκρατία, ώστε παρά τον φόρτον των Πρωθυπουργικών και Υπουργικών καθηκόντων του, αισθανόταν την ανάγκην να κατευθύνει και παρακολουθεί προσωπικώς την προσπάθεια, προς εμπέδωσιν των Ελληνοχρηστιανικών ιδανικών στις ψυχές των νέων και προς καταπολέμησιν οποιασδήποτε αποπείρας προς διάβρωσιν των. Τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη έχουν πάντα τα γνωρίσματα της γνησιότητας και της Ελληνοορθοδόξου παραδόσεως. Χαρακτηριστική είναι η εμπιστευτική εγκύκλιος την οποίαν, την 11ην Μαρτίου 1965 ο τότε Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεώργιος Παπανδρέου, απηύθηκε προς τους τότε Γενικούς Επιθεωρητάς Μέσης Εκπαίδευσης , καλών αυτούς να εντείνουν τας προσπάθειας των προς απόκρουσιν των κινδύνων εκ της αποπείρας διεισδύσεως " εξωτερικής προπαγάνδας προς προσηλυτισμόν των Νέων". Δι' αυτής διεκήρυττε μετά θάρρους τα εξής:" Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού". Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι ουχί ανήκοντες, αλλά απλώς συμπαθούντες την εξωτερικήν προπαγάνδαν, δεν έχουν θέσιν είς την εκπαίδευσιν.
Οι δεκαετίες κυλούν και φθάνομεν εις την τόσον κρίσιμον εποχή μας. Η παιδεία συνεχίζει το έργο της, το πολύμοχθο και ευγενικό μέσα σε μία Ελληνική Πολιτεία και σε μία Ευρωπαική Κοινωπολιτεία.
Στο άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος της Ελλάδος, προβλέπεται ο σκοπός της παιδείας, την οποία το κράτος οφείλει να παρέχει, είναι " η ανάπτυξις της Εθνικής και Θρησκευτικής συνειδήσεως".
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η Παιδεία έχει χρησιμοποιηθεί ως
"ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΝ". Προσπάθησαν μέσα από άδηλα κέντρα τόσον της ενδοχώρας ,όσον και του εξωτερικού νεοτερισταί καινοτόμοι ψευτοκουλτουριάρηδες, να μολύνουν και να τρώσουν αξίες της Ελληνικής Γλώσσας και το Θρησκευτικό συναίσθημα του Ελληνικού λαού θεωρώντας τα ως
"σκουριασμένες ιδέες".
Ευτυχώς υπάρχει ακόμη αντίσταση στην Ελλάδα, όσον αφορά τη διατήρηση της ιδιοπροσωπείας του λαού μας, κάτι δυστυχώς πού τείνει να χαθεί, μέσα από την κακή εννοουμένη πολυτισμικότητα, άρρηκτος δεσμός των Ελλήνων με την Εκκλησία τους και την Παιδεία τους.
Αν αυτή η αντίστασις καμφθεί και η Ελληνικη Πολιτεία κατόπιν πιέσεων αποχριστιανοποιήσει την εκπαίδευση, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι το κενό θα το καλύψουν μοιραίως ξενόφερτα Θρησκευτικά ρεύματα. Κατά μείζονα λόγον, λόγω και της ανεξέλεκτης μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης που κατακλύζουν τη χώρα μας.
Διότι η έλλειψη παιδείας έχει ως αποτέλεσμα την αποδόμησιν των ιδανικών της χώρας μας. Θα σημάνει την κατακρεούργησιν της Ελληνικής γλώσσας που είναι η ομορφότερη γλώσσα του κόσμου.
Τώρα μάλιστα που το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών αρχίζει να διδάσκεται στα Δημοτικά Σχολεία της Οξφόρδης, ο Όμηρος που διδάσκεται σε όλα τα σχολεία του κόσμου μόνο στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί.
Στην Αυστραλία κατόπιν πειραμάτων Αυστραλών επιστημόνων, επιβεβαιώνεται ότι δυσλεκτικά παιδάκια θεραπεύονται από το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.
Στις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία πρό 4 έτων ερωτήθηκαν οι υποψήφιοι Κ.Κ Σαρκοζί, Μπαιρού,η σοσιαλίστρια Σεκγολέ Ρουγιάλ και η κομμουνίστρια Μαρί Ζώρζ Μπιφέ τι πιστεύετε για την Παιδεία απάντησαν: Ωφεληθήκαμε από την ευρύτερη Παιδεία που μας έδωσε αυτή η Χριστιανική Παιδεία, μία Παιδεία κατά πολύ πιο ανθρωπιστική.
Η κατάλυσις σε ότι έχει σχέση με την Εκκλησία, την πίστη, το Θρήσκευμα,την ιστορία έρχεται σε μια πλήρη αντίθεση πλειάδος επιστημόνων, διαφόρων ειδικοτήτων που διαχρονικά δέχονται έναν
"Πανσθενή Δημιουργό".
Blaise Pascal (1629- 1662) Γάλλος μαθηματικός- φιλόσοφος - Φυσικός Νόμος συγκοινωνούντων σωλήνων. Έγραφε: η πλέον πειστική απόδειξις της υπάρξεως του Θεού, είναι η απόδειξις οφθαλμοφανούς αρμονίας όλων εκείνων των μέσων που διατηρούν την τάξιν του Σύμπαντος Κόσμου.
Arthur Compton (1892-1962), Αμερικανός φυσικός έγραφε: Ο Θεός είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία ασυμφωνία θρησκείας και επιστήμης.
Οι μεγαλύτεροι ερευνητές της φύσεως όλων των εποχών, όπως ο Κέπλερ, ο Νεύτων ήταν διαποτισμένοι από βαθύτατη θρησκευτικότητα.
Ο Isaac Newton, έλεγε : οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε αυτού αναγγέλει, το στερέωμα. Ώρα να υψώσω χέρια και μάτια στον Πατέρα του Φωτός για να προσευχηθώ ταπεινά προσηλωμένος. Εσέ ευχαριστώ Κύριε Θεέ, τον Δημιουργό μας, που με αφήνεις να ιδώ την ομορφιά στα Δημιουργήματά Σου.
Τα ανωτέρω, αποδεικνύουν το βάθος και το μέγεθος της ψυχής των σπουδαίων αυτών επιστημόνων.
Η ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα η Ελληνική, διατηρεί αλώβητον πάσαν την υπό του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθεια, αφ ετέρου δε αμυνομένη εις τους προσπαθούντας να διασπάσουν την ενότητα της εξέρχεται νικήτρια.
Πάντοτε επαγρυπνεί και ορθώνει και αρθρώνει λόγον, και μάλιστα λόγον μεστόν , εναργή, στις εκάστοτε Κυβερνήσεις, για θέσεις και αποφάσεις που δεν συνάδουν με το Πνεύμα της Εκκλησιαστικής αρχής σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1977 του οποίου το κείμενο η Πολιτεία συνέταξε και η Βουλή των Ελλήνων το ψήφισε, αναφέρει ότι η Ιερά Σύνοδος να έχει λόγο για ότι δήποτε αντίκειται στον Εκκλησιαστικό χώρο.
Αν οι Κυβερνήσεις κοφεύουν ή κινούνται δολίως για Εκκλησιαστικά θέματα η Εκκλησία ανθίσταται και μάλιστα δυναμικά.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα της δήθεν ευημερίας και Ελευθερίας, αποδεικνύεται δυστυχώς σε κοινότητα σκοτεινών συμφερόντων και σκληρών οικονομικών σκοπιμοτήτων.
Η παγκοσμιοποίηση που μας επιβάλουν δεν είναι τίποτε άλλο από μίαν χοάνην που καταβροχθίζει τα πάντα και ότι απομένει ο ολετήρας αναλαμβάνει το τελείωμα.
Ίσως μας θεωρήσουν μικρούς και αδύναμους. Έχουμε όμως δυνατές ρίζες. Έχουμε αταλάντευτη πίστη. Είμεθα απόγονοι ηρώων και Μαρτύρων. Δεν πτοούμεθα.
Έχομεν λοιπόν την ηθικήν υποχρέωσιν Εκκλησία και Πολιτεία, να δώσωμεν την πραγματικήν πνευματικήν τροφήν και όχι μεταλλαγμένη εις τας ψυχάς των νέων μας που νοσηρά συνθήματα μειώνουν το ενδιαφέρον τους για έναν καλύτερο κόσμο. Τα ωθούν να καταφεύγουν σε υποκατάστατα για την απόκτησιν δήθεν προηγμένων δώρων, για την κατάκτηση παραδεισένιων κολάσεων ή χαρώνειων παραδείσων.
Η νέα γενιά οφείλει να μπει πρωταγωνιστής, να της ανοίξει ο δρόμος να δράσει για να αντιμετωπίσει την καρδιά του προβλήματος, (κερδισμένη και όχι χαμένη γενιά).
Οι εκπαιδευτικοί μας με αγάπη Χριστού και Πνεύμα θυσίας πρέπει να πλησιάσουν τους νέους, να συζητήσουν μαζί τους και να αποκαλύψουν με ειλικρίνεια και πιστότητα τις θεμελιώδεις αρχές Εκκλησίας και Παιδείας.
Ας αναζητήσωμεν σωστές λύσεις στην Παιδεία για να έχομεν επιτέλους ένα Σχολείο όπως θα το ήθελε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός(Πατροκοσμάς), ο οποίος γέμισε την Ελλάδα με τα πρώτα Σχολεία.
Το έναυσμα να λάβω την γραφίδα ανά χείρας και να παρουσιάσω την έννοια της Εκκλησίας και της Παιδείας, που το έδωσε, η τέλεσις του Αγιασμού, εις το 15ο Νηπιαγωγείο Τριπόλεως. Φθάνοντας στον προαύλιο χώρο, τα μικρά παιδιά, ως άλλοι νεοσσοί, έτρεξαν να ασπασθούν το χέρι μου. Όντως, συνεκινήθην και είπα: Να, όντως βαθιά ριζωμένο το συναίσθημα της Εκκλησίας στο νέο αυτό φυτώριο, τους αυριανούς συνεχιστάς του Ελληνικού μεγαλείου.
Τα μικρά παιδάκια ασπάστηκαν τον Τίμιον Σταυρόν, έλαβαν τον ραντισμό με τον Αγιασμό, και τούτο με μεγάλη προθυμία, το πιο παιδάκι θα φτάσει πρώτο. Να λοιπόν τα νέα φύτρα της Ελληνοορθόδοξης Ελλάδος μας.
Εκκλησία και Παιδεία, είναι οι δύο πυλώνες που εδράζεται το όλον οικοδόμημα που λέγεται 'Ελλάδα'.
O άνθρωπος ευρισκόμενος μέσα στον πλανήτη γη, ζων ακόμη σ ένα τραχύ περιβάλλον, προσπαθούσε με κόπο και ιδρώτα, να επιβιώσει, και να αποδείξει ότι πρόκειται περί ενός ανωτέρου όντος με λογική. Για να επιτύχει, έπρεπε να δημιουργήσει τις μεθόδους, εκείνες που θα τον οδηγούσαν στον πολιτισμό.
Πώς όμως θα ήταν δυνατόν η μετατροπή του από ένα όν, που αγωνιζόταν να επιβιώσει, σε άγριο και τραχύ περιβάλλον, σ ένα όν με ανώτερα αισθήματα, χωρίς πάθη και πρωτόγονες αντιδράσεις; Μόνο ένας τρόπος θα έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η άσκησις μέσα από την οργανωμένη κοινωνία και η συνεχής προσπάθεια, να μάθει όσον γίνεται πιο πολλά, δηλαδή να παιδευθεί, να μορφωθεί. Η γνώση θα τον οδηγούσε φωτεινούς δρόμους, απομακρύνοντάς τον, από σκοτεινές και δύσκολες ατραπούς που ήταν εγλωβισμένος.
Πέρασαν άπειρα χρόνια και αμέτρητες γενιές έως την στιγμήν που όλη η προσπάθεια της γνώσης, της μόρφωσης, της άσκησης αυτής, κωδικοποιήθηκε και παρουσιάστηκε πλέον με κανόνες, κείμενα, ορισμούς και θέσεις με βιβλία, διδασκάλους και σχολεία.
Παίδευσις- Παιδεία- Εκπαίδευσις, είναι η πράξις και το αποτέλεσμα του « εκπαιδεύειν». Γενικά Παιδεία είναι η διαδικασία εκείνη, μέσω της οποίας, η ώριμη γενιά προετοιμάζει την νεαρά γενιά και προσπαθεί να την καταστήσει ικανή προς την εκπλήρωση κοινωνικών προορισμών. Η εκπαίδευσις είναι κοινωνική λειτουργία και αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την κοινωνία διότι μέσα από αυτήν την διαδικασίαν συντελείτε η πρόοδος των σκοπών του συνόλου.
Σύμφωνα με τους νεότερους ψυχολόγους η εκπαίδευσις είναι το σύμβολο της ελπίδας και της εμπιστοσύνης στο μέλλον της ανθρωπότητας. Η εκπαίδευσις είναι το μέσον εκείνο διά του οποίου δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν τα διάφορα προβλήματα όσον αφορά την ειρήνη του κόσμου, την αγάπη των ανθρώπων, ως και την ευτυχίαν ενός εκάστου εξ ημών. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η εκπαίδευσις δύναται να επηρεάσει βαθύτατα την ζωήν των ατόμων, διαμορφώνοντας τοοιουτοτρόπως έναν καλύτερον κόσμον. Προοδεύουν οι άνθρωποι. Ανυψώνεται καθημερινώς η διανοητική των ικανότης.
Η παιδεία εθεωρήθη ανέκαθεν υπό του Ελληνισμού ως η υψίστη αξία και ο σημαντικότερος παράγων διαμορφώσεως του εθνικού του βίου. Ουδεμία ετέρα ενασχόλησης ηδύνατο να συγκριθεί προς την καλλιέργειαν, και προαγωγήν της παιδείας συμφώνως προς την επιγραμματικήν διατύπωσιν του Σωκράτους:" ''ουκ έστι περί ότου θειοτέρου άν βουλεύσατο άνθρωπος ή περί Παιδείας", την οποίαν μάλιστα ο Πλούταρχος εχαρακτήριζεν ως " των εν ημίν μόνον αθάνατον και Θείον".
O διαπρεπέστατος των κοινωνιολόγων του χριστιανισμού, ο Ιερός Χρυσόστομος, καταδεικνύων την σημασίαν της διδασκαλίας, παρατηρεί: «όσω η ψυχή του σώματος ανωτέρα, τοσούτω μεγαλύτερων αμοιβών άξιοι, έναντι των βοηθούντων διά χρημάτων,όσοι διά παραινέσεως και συνεχούς διδασκαλίας, τους ραθύμους ανάγουσιν εις την ευθείαν οδόν και δεικνύουσι της κακίας το δυσειδές, της δε κατά Θεόν αμοιβής την πολλήν ωραιότητα». Το ωραίον και ύψιστον έργον της εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν οι εκπαιδευτικοί. Είναι οι λειτουργοί, είναι οι κύριοι και ουσιαστικοί εργάτες στον ευαίσθητο αλλά και ελπιδοφόρο χώρο της παιδείας γενικώς, αλλά και συνεργάτες της Ελληνικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας, ειδικώς.
Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι πρότυπα για τους μαθητάς των, και για να γίνει αυτό, πρέπει οι ίδιοι να είναι πρότυπα ζωής. Για να μην συμβεί εκείνο που περιγράφει γλαφυρά ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου " άλλους ιατρεύειν επιχειρούντες, αυτοί βρύοντες έλκεσι". Τρείς είναι οι παράγοντες που συντελούν στο να είναι οι εκπαιδευτικοί πρότυπα ζωής. Α) Να αγωνίζονται κατά των παθών τους και να είναι αγνοί και καθαροί κατά την καρδίαν. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θεωρεί ως σημαντικά προσόντα την καθαρότητα του βίου του δασκάλου, και την ικανότητα να επιβάλλεται με την γνώση και το κύρος στον μαθητήν. Στην επιστολήν του προς τον επίσκοπο Ερμογένη τονίζει σχετικά ότι: ''τω διδασκάλω δύο ταύτα προσείναι παντί σθένει νομίζω, την τε βίου καθαρότητα, την τε του λόγου ικανότητα". Β) Να έχουν ισχυρή προσωπικότητα και να επιβάλλονται με το κύρος τους. Να έχουν το προτέρημα του τρόπου της μεταδοτικότητος του μαθήματος. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για την μεταδοτικότητα σημειώνει ότι "Αξιοθαύμαστος δάσκαλος δεν είναι αυτός που έκανε σοφούς τους καλούς και ευμαθείς μαθητάς, αλλά εκείνος που έκανε σοφούς τους αμαθείς και καθηστερημένους". (ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Νοέμ. 2002, Γ). Το τρίτο χαρακτηριστικό του δασκάλου είναι η αγάπη. Αγάπη προς τον Θείον και ιερόν σκοπόν της παιδείας, όστις είναι ο θησαυρός της ψυχής. Αγάπη προς την υπέρτατον και ευγενέστατην αυτήν διακονίαν προς την οποίαν ουδέν είναι δυνατόν να συγκριθεί.
Το παιδευτικόν έργον πρέπει να είναι η εθνική και η ηθική διαπαιδαγώγησις των μαθητών, ως και η θρησκευτική αγωγή και τα δόγματα και τα διδάγματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής θρησκείας. Δεν είναι βεβαίως άνευ σημασίας το γεγονός, ότι το μέγιστον επίτευγμα της Ελληνοχριστιανικής Παιδείας διά μέσου των αιώνων, συνίσταται εις την διάσωσιν του ανθρωπίνου προσώπου, δια της διαπλάσεως και διαμορφώσεως αυτό, κάτω από την αειθαλή γνώση και επιμέλεια φωτισμένων και χαρισματούχων διδασκάλων. Σε όλους είναι γνωστό ότι το κυρίως έργο των εκπαιδευτικών εστιάζεται ανεξάρτητα ειδικότητας, εις την καλλιέργειαν της προσωπικότητας των μαθητών και των σπουδαστών, βασισμένο στο Εκκλησιαστικό ορθόδοξο φρόνημα, το οποίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει ανάγκη η εποχή μας.
Η εκπαιδευτική ως και η εκκλησιαστική πείρα, αλλά και η έρευνα απέδειξαν ότι η περίοδος της εφηβείας είναι λίαν κρίσιμος διότι συμμετέχουν στην διαμόρφωσίν της πολλοί παράγοντες (οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, κοινωνία, πρόσωπα κύρους και μη, φίλοι, κ.λ.π.). Η ενθάρυνσις όμως και το παράδειγμα χαρισματικών εκπαιδευτικών, επιδρούν πολύ αποτελεσματικά στην ωρίμανση συνειδητής υγιούς πορείας. Οι καιροί δεν μας επιτρέπουν να είμαστε ανοργάνωτοι και ασυντόνιστοι. Τα καυτά και πιεστικά προβλήματα της νεολαίας μας, επιβάλλουν άμεση και κοινή στάση για την αντιμετώπισή τους. Στην εκπαίδευσιν και το σχολείον, κατά πρώτον και κύριον λόγον δίδεται μεγαλυτέρα έμφασις, από οτιδήποτε άλλο, όπως διασαφίζει και διαφωτίζει ο σχετικός νόμος 1566/1985 ο οποίος λέει ότι: το Σχολείο οφείλει να "υποβοηθά τους μαθητάς" , να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι και δημοκρατικοί πολίτες και " να διακατέχονται από πίστη προς την Πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης".
Στην περίοδο 1828-1831 ο αείμνηστος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος αποτελεί σπάνια αν όχι μοναδική περίπτωση φιλοπάτριδος, εντίμου και βαθύτατα ευσεβούς και θρησκευομένου πολιτικού, τόσον εις την Ελληνικήν όσο και εις την διεθνή σκηνήν. Ο μεγάλος αυτός πατριώτης έθεσε ανεξίτηλη την σφραγίδα του εις την "νεκρανάστασιν της Νέας Ελλάδος". Κανένας τομέας του νεοσύστατου κράτους δεν ξέφυγε της προσοχής του Καποδίστρια, (οικονομία, παιδεία, στρατός, δημόσια διοίκηση, εξωτερική πολιτική κ.λ.π.). Ο Ιωάννης Καποδίστριας σε εγκύκλιό του, "προς άπαντας τους πολεμικούς" από την Αίγινα την 20η Ιανουαρίου 1828, τονίζει με έμφαση την πίστην του στην Θεία βοήθεια, επί τη ευκαιρία της αναλήψεως των καθηκόντων του ως Κυβερνήτου της Ελλάδος " Mε πλήρη πεποίθησιν εις την Θείαν βοήθειαν, ιδού αναδέχομαι τας ηνίας της Εθνικής Κυβερνήσεως". Ιστορική παραμένει η φράσις την οποίαν συνεχώς έλεγεν:"Ας κρατύνωμεν εις το Έθνος ημών την θρησκείαν. Ο έρως προς την θρησκείαν, του Κλήρου η μόρφωσις, θέλει συνενώσει κραταιώς το Έθνος ημών εις μίαν οικογένειαν, θέλει δε μυήσει και εις της σοφίας τα φώτα". Εν Αιγίνη είχεν ιδρύσει την Εκκλησίαν της Παναγίας, και εν Σχολείον και έλεγεν δεικνύων ταύτα: " Εκ τούτων των ιδρυμάτων θα εξελέχθη η πραγματικη ελευθερία". Οι δε προσωρινοί κυβερνήται της Ελλάδος το 1822 έγραφον. "Οι διδάσκαλοι πρέπει να φροντίζωσι διά τον ηθικόν καταρτισμόν των μαθητών , διότι η επιτευχθησομένη ελευθερία χωρίς του αξιολόγου μαθήματος της αρετής θέλει χαλκεύσει δεσμά σκληροτέρας δουλείας". (Ιωάννου Παπαιωάννου, Θεολόγου Γυμνασιάρχου, Η ανατροφή των παίδων, 1975). Ο Γέρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη τόσο αναγκαία δια την παιδείαν, την οποίαν προσφέρει η Ελληνική Δημοκρατία, ώστε παρά τον φόρτον των Πρωθυπουργικών και Υπουργικών καθηκόντων του, αισθανόταν την ανάγκην να κατευθύνει και παρακολουθεί προσωπικώς την προσπάθεια, προς εμπέδωσιν των Ελληνοχρηστιανικών ιδανικών στις ψυχές των νέων και προς καταπολέμησιν οποιασδήποτε αποπείρας προς διάβρωσιν των. Τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη έχουν πάντα τα γνωρίσματα της γνησιότητας και της Ελληνοορθοδόξου παραδόσεως. Χαρακτηριστική είναι η εμπιστευτική εγκύκλιος την οποίαν, την 11ην Μαρτίου 1965 ο τότε Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεώργιος Παπανδρέου, απηύθηκε προς τους τότε Γενικούς Επιθεωρητάς Μέσης Εκπαίδευσης , καλών αυτούς να εντείνουν τας προσπάθειας των προς απόκρουσιν των κινδύνων εκ της αποπείρας διεισδύσεως " εξωτερικής προπαγάνδας προς προσηλυτισμόν των Νέων". Δι' αυτής διεκήρυττε μετά θάρρους τα εξής:" Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού". Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι ουχί ανήκοντες, αλλά απλώς συμπαθούντες την εξωτερικήν προπαγάνδαν, δεν έχουν θέσιν είς την εκπαίδευσιν.
Οι δεκαετίες κυλούν και φθάνομεν εις την τόσον κρίσιμον εποχή μας. Η παιδεία συνεχίζει το έργο της, το πολύμοχθο και ευγενικό μέσα σε μία Ελληνική Πολιτεία και σε μία Ευρωπαική Κοινωπολιτεία.
Στο άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος της Ελλάδος, προβλέπεται ο σκοπός της παιδείας, την οποία το κράτος οφείλει να παρέχει, είναι " η ανάπτυξις της Εθνικής και Θρησκευτικής συνειδήσεως".
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η Παιδεία έχει χρησιμοποιηθεί ως
"ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΝ". Προσπάθησαν μέσα από άδηλα κέντρα τόσον της ενδοχώρας ,όσον και του εξωτερικού νεοτερισταί καινοτόμοι ψευτοκουλτουριάρηδες, να μολύνουν και να τρώσουν αξίες της Ελληνικής Γλώσσας και το Θρησκευτικό συναίσθημα του Ελληνικού λαού θεωρώντας τα ως
"σκουριασμένες ιδέες".
Ευτυχώς υπάρχει ακόμη αντίσταση στην Ελλάδα, όσον αφορά τη διατήρηση της ιδιοπροσωπείας του λαού μας, κάτι δυστυχώς πού τείνει να χαθεί, μέσα από την κακή εννοουμένη πολυτισμικότητα, άρρηκτος δεσμός των Ελλήνων με την Εκκλησία τους και την Παιδεία τους.
Αν αυτή η αντίστασις καμφθεί και η Ελληνικη Πολιτεία κατόπιν πιέσεων αποχριστιανοποιήσει την εκπαίδευση, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι το κενό θα το καλύψουν μοιραίως ξενόφερτα Θρησκευτικά ρεύματα. Κατά μείζονα λόγον, λόγω και της ανεξέλεκτης μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης που κατακλύζουν τη χώρα μας.
Διότι η έλλειψη παιδείας έχει ως αποτέλεσμα την αποδόμησιν των ιδανικών της χώρας μας. Θα σημάνει την κατακρεούργησιν της Ελληνικής γλώσσας που είναι η ομορφότερη γλώσσα του κόσμου.
Τώρα μάλιστα που το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών αρχίζει να διδάσκεται στα Δημοτικά Σχολεία της Οξφόρδης, ο Όμηρος που διδάσκεται σε όλα τα σχολεία του κόσμου μόνο στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί.
Στην Αυστραλία κατόπιν πειραμάτων Αυστραλών επιστημόνων, επιβεβαιώνεται ότι δυσλεκτικά παιδάκια θεραπεύονται από το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.
Στις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία πρό 4 έτων ερωτήθηκαν οι υποψήφιοι Κ.Κ Σαρκοζί, Μπαιρού,η σοσιαλίστρια Σεκγολέ Ρουγιάλ και η κομμουνίστρια Μαρί Ζώρζ Μπιφέ τι πιστεύετε για την Παιδεία απάντησαν: Ωφεληθήκαμε από την ευρύτερη Παιδεία που μας έδωσε αυτή η Χριστιανική Παιδεία, μία Παιδεία κατά πολύ πιο ανθρωπιστική.
Η κατάλυσις σε ότι έχει σχέση με την Εκκλησία, την πίστη, το Θρήσκευμα,την ιστορία έρχεται σε μια πλήρη αντίθεση πλειάδος επιστημόνων, διαφόρων ειδικοτήτων που διαχρονικά δέχονται έναν
"Πανσθενή Δημιουργό".
Blaise Pascal (1629- 1662) Γάλλος μαθηματικός- φιλόσοφος - Φυσικός Νόμος συγκοινωνούντων σωλήνων. Έγραφε: η πλέον πειστική απόδειξις της υπάρξεως του Θεού, είναι η απόδειξις οφθαλμοφανούς αρμονίας όλων εκείνων των μέσων που διατηρούν την τάξιν του Σύμπαντος Κόσμου.
Arthur Compton (1892-1962), Αμερικανός φυσικός έγραφε: Ο Θεός είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία ασυμφωνία θρησκείας και επιστήμης.
Οι μεγαλύτεροι ερευνητές της φύσεως όλων των εποχών, όπως ο Κέπλερ, ο Νεύτων ήταν διαποτισμένοι από βαθύτατη θρησκευτικότητα.
Ο Isaac Newton, έλεγε : οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε αυτού αναγγέλει, το στερέωμα. Ώρα να υψώσω χέρια και μάτια στον Πατέρα του Φωτός για να προσευχηθώ ταπεινά προσηλωμένος. Εσέ ευχαριστώ Κύριε Θεέ, τον Δημιουργό μας, που με αφήνεις να ιδώ την ομορφιά στα Δημιουργήματά Σου.
Τα ανωτέρω, αποδεικνύουν το βάθος και το μέγεθος της ψυχής των σπουδαίων αυτών επιστημόνων.
Η ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα η Ελληνική, διατηρεί αλώβητον πάσαν την υπό του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθεια, αφ ετέρου δε αμυνομένη εις τους προσπαθούντας να διασπάσουν την ενότητα της εξέρχεται νικήτρια.
Πάντοτε επαγρυπνεί και ορθώνει και αρθρώνει λόγον, και μάλιστα λόγον μεστόν , εναργή, στις εκάστοτε Κυβερνήσεις, για θέσεις και αποφάσεις που δεν συνάδουν με το Πνεύμα της Εκκλησιαστικής αρχής σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1977 του οποίου το κείμενο η Πολιτεία συνέταξε και η Βουλή των Ελλήνων το ψήφισε, αναφέρει ότι η Ιερά Σύνοδος να έχει λόγο για ότι δήποτε αντίκειται στον Εκκλησιαστικό χώρο.
Αν οι Κυβερνήσεις κοφεύουν ή κινούνται δολίως για Εκκλησιαστικά θέματα η Εκκλησία ανθίσταται και μάλιστα δυναμικά.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα της δήθεν ευημερίας και Ελευθερίας, αποδεικνύεται δυστυχώς σε κοινότητα σκοτεινών συμφερόντων και σκληρών οικονομικών σκοπιμοτήτων.
Η παγκοσμιοποίηση που μας επιβάλουν δεν είναι τίποτε άλλο από μίαν χοάνην που καταβροχθίζει τα πάντα και ότι απομένει ο ολετήρας αναλαμβάνει το τελείωμα.
Ίσως μας θεωρήσουν μικρούς και αδύναμους. Έχουμε όμως δυνατές ρίζες. Έχουμε αταλάντευτη πίστη. Είμεθα απόγονοι ηρώων και Μαρτύρων. Δεν πτοούμεθα.
Έχομεν λοιπόν την ηθικήν υποχρέωσιν Εκκλησία και Πολιτεία, να δώσωμεν την πραγματικήν πνευματικήν τροφήν και όχι μεταλλαγμένη εις τας ψυχάς των νέων μας που νοσηρά συνθήματα μειώνουν το ενδιαφέρον τους για έναν καλύτερο κόσμο. Τα ωθούν να καταφεύγουν σε υποκατάστατα για την απόκτησιν δήθεν προηγμένων δώρων, για την κατάκτηση παραδεισένιων κολάσεων ή χαρώνειων παραδείσων.
Η νέα γενιά οφείλει να μπει πρωταγωνιστής, να της ανοίξει ο δρόμος να δράσει για να αντιμετωπίσει την καρδιά του προβλήματος, (κερδισμένη και όχι χαμένη γενιά).
Οι εκπαιδευτικοί μας με αγάπη Χριστού και Πνεύμα θυσίας πρέπει να πλησιάσουν τους νέους, να συζητήσουν μαζί τους και να αποκαλύψουν με ειλικρίνεια και πιστότητα τις θεμελιώδεις αρχές Εκκλησίας και Παιδείας.
Ας αναζητήσωμεν σωστές λύσεις στην Παιδεία για να έχομεν επιτέλους ένα Σχολείο όπως θα το ήθελε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός(Πατροκοσμάς), ο οποίος γέμισε την Ελλάδα με τα πρώτα Σχολεία.
