Τον Εσπερινό με την Αρτοκλασία στην ιερή μνήμη του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως της Λιβύης, του θαυματουργού,
στο εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου στην Ενορία Λευκάρων (χωριό προσφυγικό, με πληθυσμό από Σαμψούντα, Αμάσεια και Ζάνα) της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, τελέσαμε (8-11-2012) με τους πατέρες π. Αθανάσιο (Ιμέρων) και π. Λάζαρο (Λευκάρων) και με τους λιγοστούς κατοίκους του, που ανέβηκαν στο μικρό λοφίσκο για τη γιορτή του Αγίου και για την πανήγυρη του μικρού και φροντισμένου εξωκλησιού της Ενορίας τους.
Οι Εσπερινοί στα μικρά και όμορφα ξωκλήσια της ελληνικής υπαίθρου ανάμεσα στην πέτρα, το χορτάρι, τα δέντρα και τον άφθονο καθαρό αέρα, είναι γεύση μετοχής, θαρρείς, στη φιλοκαλία της Εκκλησίας. Η αίσθηση αυτή ενισχύεται καθώς συναντάς σ’ αυτά πρόσωπα της παράδοσης που είναι σύγχρονα, καταδεχτικά, καλοσυνάτα, που εκπέμπουν απλοϊκότητα, χαρά και οικειότητα στον ‘’ξένο’’, που τον θεωρούν δικό τους. Και που όλα αυτά μαζί με την ολοκάθαρη φύση σε προϊδεάζουν για τον προσδοκώμενο κόσμο της ανοιχτότητας, της καθαίρεσης των τειχών, της επιτήδευσης και του δήθεν. Εδώ ο άνθρωπος ανασαίνει σταυροειδώς και δοξολογεί το Θεό. Γιατί ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όχι μόνο θωρώντας μονομερώς προς τα πάνω, μα και αναπτυσσόμενος (αποδεχόμενος και την οριζόντια διάστασή του) προς τον ‘’άλλον’’, τον συνάνθρωπο-αδελφό. Γιατί ‘’αυτός που λέει ότι αγαπά το Θεό και μισεί τον αδελφό είναι ψεύτης. Γιατί πώς είναι δυνατό να αγαπάς το Θεό που δεν τον βλέπεις και να μισείς (να βδελύσσεσαι ως ‘’δυσλειτουργικό’’) τον αδελφό, που τον βλέπεις;’’, θα πει ευστοχότατα και πάντα επίκαιρα ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Στον ανηφορικό χωμάτινο δρόμο, 300 μ., προς το ξωκλήσι συναντήσαμε μια 80χρονη γυναίκα που με τα πόδια ανέβαινε για τη γιορτή. Την πήραμε μαζί μας στο αυτοκίνητο. Μας ξάφνιασε ευχάριστα ο φιλοκαλικός λόγος της: ‘’Όπου και να είσαι περνάς καλά, όταν η καρδιά σου είναι καλή’’, μας είπε και μας παρέπεμψε κατευθείαν στο ’’καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός’’. Ήταν το καλύτερο προοίμιο για τον Εσπερινό που θα ακολουθούσε. Άνθρωποι με ελάχιστες γραμματικές γνώσεις, όμως ζυμωμένοι με την πείρα της ζωής μέσα στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας και τη ζωή των Οσίων και Μαρτύρων της, δια-μορφώνουν το αυθεντικό ανθρώπινο πρόσωπο και γι’ αυτό εκφέρουν λόγο ουσιωδώς ενθαρρυντικό, μέσα στο μαύρο ζόφο από την οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση που τα αλλεπάλληλα μνημόνια επιφέρουν με τη μετατροπή του προσώπου σε οικονομική και μόνο μονάδα-αριθμό. Η φιλοκαλία της Εκκλησίας όπως αυτή αποτυπώνεται στη σκέψη και τη ζωή των απλοϊκών υπάρξεων αποτελεί, ίσως, την αποτελεσματική απάντηση για αντοχή στο ερώτημα: Πώς θα βγούμε σώοι μέσα από τις μνημονιακές συμπληγάδες;
στο εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου στην Ενορία Λευκάρων (χωριό προσφυγικό, με πληθυσμό από Σαμψούντα, Αμάσεια και Ζάνα) της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, τελέσαμε (8-11-2012) με τους πατέρες π. Αθανάσιο (Ιμέρων) και π. Λάζαρο (Λευκάρων) και με τους λιγοστούς κατοίκους του, που ανέβηκαν στο μικρό λοφίσκο για τη γιορτή του Αγίου και για την πανήγυρη του μικρού και φροντισμένου εξωκλησιού της Ενορίας τους.
Οι Εσπερινοί στα μικρά και όμορφα ξωκλήσια της ελληνικής υπαίθρου ανάμεσα στην πέτρα, το χορτάρι, τα δέντρα και τον άφθονο καθαρό αέρα, είναι γεύση μετοχής, θαρρείς, στη φιλοκαλία της Εκκλησίας. Η αίσθηση αυτή ενισχύεται καθώς συναντάς σ’ αυτά πρόσωπα της παράδοσης που είναι σύγχρονα, καταδεχτικά, καλοσυνάτα, που εκπέμπουν απλοϊκότητα, χαρά και οικειότητα στον ‘’ξένο’’, που τον θεωρούν δικό τους. Και που όλα αυτά μαζί με την ολοκάθαρη φύση σε προϊδεάζουν για τον προσδοκώμενο κόσμο της ανοιχτότητας, της καθαίρεσης των τειχών, της επιτήδευσης και του δήθεν. Εδώ ο άνθρωπος ανασαίνει σταυροειδώς και δοξολογεί το Θεό. Γιατί ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όχι μόνο θωρώντας μονομερώς προς τα πάνω, μα και αναπτυσσόμενος (αποδεχόμενος και την οριζόντια διάστασή του) προς τον ‘’άλλον’’, τον συνάνθρωπο-αδελφό. Γιατί ‘’αυτός που λέει ότι αγαπά το Θεό και μισεί τον αδελφό είναι ψεύτης. Γιατί πώς είναι δυνατό να αγαπάς το Θεό που δεν τον βλέπεις και να μισείς (να βδελύσσεσαι ως ‘’δυσλειτουργικό’’) τον αδελφό, που τον βλέπεις;’’, θα πει ευστοχότατα και πάντα επίκαιρα ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Στον ανηφορικό χωμάτινο δρόμο, 300 μ., προς το ξωκλήσι συναντήσαμε μια 80χρονη γυναίκα που με τα πόδια ανέβαινε για τη γιορτή. Την πήραμε μαζί μας στο αυτοκίνητο. Μας ξάφνιασε ευχάριστα ο φιλοκαλικός λόγος της: ‘’Όπου και να είσαι περνάς καλά, όταν η καρδιά σου είναι καλή’’, μας είπε και μας παρέπεμψε κατευθείαν στο ’’καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός’’. Ήταν το καλύτερο προοίμιο για τον Εσπερινό που θα ακολουθούσε. Άνθρωποι με ελάχιστες γραμματικές γνώσεις, όμως ζυμωμένοι με την πείρα της ζωής μέσα στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας και τη ζωή των Οσίων και Μαρτύρων της, δια-μορφώνουν το αυθεντικό ανθρώπινο πρόσωπο και γι’ αυτό εκφέρουν λόγο ουσιωδώς ενθαρρυντικό, μέσα στο μαύρο ζόφο από την οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση που τα αλλεπάλληλα μνημόνια επιφέρουν με τη μετατροπή του προσώπου σε οικονομική και μόνο μονάδα-αριθμό. Η φιλοκαλία της Εκκλησίας όπως αυτή αποτυπώνεται στη σκέψη και τη ζωή των απλοϊκών υπάρξεων αποτελεί, ίσως, την αποτελεσματική απάντηση για αντοχή στο ερώτημα: Πώς θα βγούμε σώοι μέσα από τις μνημονιακές συμπληγάδες;
