Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί πάντες οἱ συμπαρόντες εἰς τήν ἑόρτιον ἐκκλησιαστικήν ταύτην σύναξιν,
"Ὁ χρόνος αὔξησις συμπαθείας, καί προσθήκη φίλτρου, οὐχί ἀφορμή κόρου τοῖς πειραθεῖσιν ἐγγίνεται", διακηρύττει ὁ σήμερον τιμώμενος Μέγας Βασίλειος (Ἐπιστολή 28, τῇ Ἐκκλησίᾳ Νεοκαισαρείας παραμυθητική, P.G.32,308A.2)
Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς κατά σάρκα περιτομῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς μνήμης τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου, συμπίπτουσα πρός τήν ἔναρξιν τοῦ νέου ἡμερολογιακοῦ ἔτους, ἀποτελεῖ ἀφορμήν ὑπομνήσεως τῶν εὐεργεσιῶν τάς ὁποίας ἐχαρίσατο εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός κατά τόν μόλις παρελθόντα ἐνιαυτόν, ἀλλά καί ἀναθεωρήσεως τῆς ἀναστροφῆς ἡμῶν καί περισκέψεως διά τήν πορείαν μας κατά τό μόλις ἀρξάμενον ἔτος, ὁμοῦ δέ καί, ὡς ὄντων πάντων ἡμῶν τέκνων τοῦ Ἀδάμ, περισκέψεως διά τό μέλλον τοῦ ἀψύχου κόσμου καί τῆς διά ζώσης πνοῆς τιμηθείσης ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου.
"Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας", (Ἑβρ. ιγ΄,8-9) εἶναι τό διαχρονικόν μήνυμα, τό ὁποῖον κομίζει εἰς τόν ἀποπροσανατολιζόμενον καί τεταραγμένον κόσμον ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Τοῦ Κυρίου μας τήν μέχρι πλήρους κ ε ν ώ σ ε ω ς "ἀ λ λ η λ ε γ - γ ύ η ν" πρός τόν ἄνθρωπον μιμουμένη ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐκήρυξε τόν ἀνατείλαντα ἐνιαυτόν "Ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης", ἐπιθυμοῦσα νά διαδηλώσῃ ὅτι μόνον ὁ Θεός ἠμπορεῖ νά δώσῃ εἰς τόν ἄνθρωπον τήν σωτηρίαν καί τήν λύτρωσιν, μόνον Αὐτός ἠμπορεῖ νά δώσῃ εἰς τόν κόσμον τόν προσανατολισμόν καί τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεώς του· μόνον Αὐτός ἠμπορεῖ νά ἐξαγάγῃ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί λαούς ἀπό τῶν ἀδιεξόδων καί τοῦ σκότους. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ τά πάντα πρός τό ἀληθές συμφέρον οἰκονομῶν, εἶναι ἡ μόνη ἐ λ π ί ς ἡμῶν. Μή καυχάσθω, λοιπόν, ὁ σοφός ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, "καί μή καυχάσθω ὁ δυνατός ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ" (Α´ Βασιλ. β΄,9), καθότι "Κύριος θανατοῖ καί ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾅδου καί ἀνάγει· Κύριος πτωχίζει καί πλουτίζει, ταπεινοῖ καί ἀνυψοῖ" (Α´ Βασιλ. β΄,6-7), ἀναλόγως πρός τήν προαίρεσιν καί τήν καθαρότητα τοῦ νοός τῶν ἀνθρώπων.
Δέν εἶναι δυνατόν ἀσφαλῶς κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν δι᾿ ὅλον τόν κόσμον νά μή ἐνθυμηθῶμεν, ὅπως πολλάκις κατά τό παρελθόν ἔτος, καί νά μή στρέψωμεν τά ὄμματα ἡμῶν εἰς τούς ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, ἀλλά καί εἰδικῶς ἐν Συρίᾳ χειμαζομένους ὑπό σκληρᾶς δοκιμασίας ἀδελφούς ἡμῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκείας καί πολιτικῆς τοποθετήσεως. Ἰδιαιτέρως δέ εἰς τούς ἐκεῖσε δοκιμαζομένους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, παρά τόν εἰρηνικόν καί φιλήσυχον βίον των, ὑφίστανται τάς θλιβεράς συνεπείας τῆς ἀδελφοκτόνου αἱματοχυσίας. Εὐχόμεθα διαπύρως ὁ Θεός νά συντομεύσῃ τόν χρόνον τῆς δοκιμασίας καί νά δίδῃ δύναμιν καί ἐνίσχυσιν καί ὑπομονήν, ἡ ὁποία οὐδέποτε καταισχύνει, εἰς τόν βαρύν τοῦτον σταυρόν, ὥστε νά παραμείνουν εἰς τάς ἑστίας των καί εἰς τούς τόπους αὐτούς τῆς θεοφανείας καί θείας ἐπισκέψεως, ἔνθα ἐβάδισαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἀδελφοί, Πατέρες καί Τέκνα,
Ἤχθημεν, ὡς γνωστόν, εἰς τήν ἀπόφασιν ὅπως παραλλήλως ἀφιερώσωμεν τό παρόν ἔτος, τόν χρόνον τοῦτον τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρωπείων καί τῆς συνωδινούσης εἰς ἀεί μετά τοῦ πλάσματος κτίσεως, εἰς τήν θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή ν ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ν , καί συγκεκριμένως εἰς τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, διά τοῦ ὁποίου ὁ ἁγιώτατος Βασιλεύς καί ἱδρυτής τῆς πόλεως ταύτης Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας ἔπαυσε τούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν καί ἔθεσε τά θεμέλια, ὥστε ἡ μέν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά συνεχίζῃ εἰρηνικῶς, κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τήν πορείαν αὐτῆς, ἡ δέ κοινωνία τοῦ κράτους νά μεταβληθῇ εἰς κοινωνίαν χριστιανικήν, ἐρειδομένην εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, εἰς τήν ὁποίαν ἐπετρέπετο καί ἡ ἐλευθέρα ἔκφρασις ἑκάστης θρησκευτικῆς πεποιθήσεως.
Οὕτω, λοιπόν, ἐπ᾿ ἀφορμῇ τῆς 1700ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ἐκδόσεως τοῦ ἐν λόγῳ Διατάγματος κρίνομεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ συλλαμβάνοντος καί ἀξιολογοῦντος τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ὅτι τό ἔτος 2013, πέραν τοῦ ὅτι δέον ὅπως βιωθῇ ὑπό πάντων ὡς ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης, πρέπει νά ἀποτελέσῃ καί ἔτος μνήμης τοῦ κεφαλαιώδους διά τήν Ἐκκλησίαν καί τόν σύμπαντα κόσμον γεγονότος τούτου τῆς θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς, διά τήν ὁποίαν ἡ ἀνθρωπότης πάντοτε ἐργάζεται καί κηρύττει καί προσπαθεῖ, χωρίς ὅμως καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας νά τήν πραγματοποιῇ ἐμπειρικῶς καί ἀληθῶς.
Ὅμως, ἡ προσπάθεια συνεχίζεται, καί δέον νά ἐντείνεται καθημερινῶς ἐν χ ρ ό ν ῳ καί ἀ - χ ρ ό ν ω ς. Ὁ χρόνος ἔχει ἀρχήν καί ὁ ἄ-χρονος εἶναι ὁ μόνιμος, ὁ ἀληθινός. Ὅθεν, εἰς μ ν ή μ η ν, ἀλλά καί εἰς ἀ φ ύ π ν ι σ ι ν καί ἐ ρ γ α σ ί α ν καί σ υ μ β ο λ ή ν εἰς τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν, ἀπεφασίσαμεν μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως ὀργανώσωμεν οὐχί ἑορταστικάς, ἀλλά ἐπετειακάς ἐκδηλώσεις μνήμης, ἀξιολογήσεως τοῦ παρελθόντος, διαπιστώσεως τοῦ ἐνεστῶτος, καί προβλεπτικῆς μελέτης τοῦ ἀχρόνου μέλλοντος ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν. Αἱ ἐκδηλώσεις αὗται προγραμματίζονται διά τήν Ἀναστάσιμον περίοδον, διά τῆς προσκλήσεως πρός συμμετοχήν ἐκπροσώπων τῶν κατά τόπους ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί συλλειτουργίας μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾷ Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ, τῇ Κυριακῇ τῶν Μυροφόρων, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἱστορικῇ καί περιπύστῳ Μονῇ ἀνά τούς αἰῶνας ρέει τό ὕδωρ τό ζῶν τοῦ θαύματος καί τῆς ἀνακουφίσεως καί τῆς ἐλευθερίας, ἥτις μεταλαμβάνεται διά τοῦ ζωοδόχου ὕδατος καί μεταποιεῖ τόν μεταλαμβάνοντα εἰς εἰρηνικόν, εἰς ἐλεύθερον, εἰς πλήρη ἀγάπης καί εὐδοκίας, καί τόν ἀναβιβάζει ὑπέρ τά μάταια καί τά γήϊνα. Ἀπό τοῦ ἱστορικοῦ, λοιπόν, καί ἱεροῦ τούτου χώρου τοῦ θαύματος καί τῆς μαρτυρίας θά ἐξαγγείλωμεν διά Πατριαρχικοῦ ἡμῶν καὶ Συνοδικοῦ Μηνύματος τό ἄχρονον τοῦ Μυστηρίου, καί θά ἀναπέμψωμεν μίαν ἐκτενῆ, μίαν ἀ ν α φ ο ρ ά ν, προσευχῆς καί μνήμης, καί ἱκετευτικήν ἀξιολόγησιν τῶν ν ο η τ ῶ ν εἰς τόν πεπερασμένον ἀνθρώπινον νοῦν καί τῶν ἀ(στερητικόν α)-ν ο ή τ ω ν (τῶν μή νοουμένων), τῶν ὁποίων κύριος καί ρυθμιστής καί κυβερνήτης εἶναι ὁ "δι᾿ ἡμᾶς καθ᾿ ἡμᾶς γενόμενος ἄνθρωπος" Κύριος Ἰησοῦς. Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ τοῦ ἑορτασμοῦ παγκοσμίως τῆς ἐπετείου ταύτης ἔχει προγραμματισθῆ καί ἐπίσκεψις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἰς τόν τόπον τῆς ἐκδόσεως τοῦ Διατάγματος, ἐν Μεδιολάνοις τῆς Ἰταλίας, εἰς τήν ἱστορικήν ἕδραν τοῦ Ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου Ἀμβροσίου.
Συγχρόνως ὅμως, πρός τῇ ἀφιερώσει τοῦ ἀρξαμένου ἐνιαυτοῦ εἰς τά δύο κορυφαῖα ταῦτα γεγονότα, τῆς ἀ λ λ η λ ε γ γύ η ς καί τῆς θ ρ η -σ κ ε υ τ ι κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς, τιμῶμεν καί τήν μνήμην ὅλων τῶν ἐνδόξων ἁγίων Μαρτύρων, ὁσίων καί δικαίων, οἱ ὁποῖοι ἄχρι τῆς δοθείσης ὑπό τοῦ θεοστέπτου Βασιλέως Κωνσταντίνου θ ρ η σ κ ε υ τ ι -κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς ἐξέχεαν τό αἷμα των καί ἔδωκαν τήν μαρτυρίαν των διά τόν τά "πάντα περιέχοντα δρακί" Χριστόν, καί ἐτίμησαν τό "ὑπέρ ἡμῶν καί πολλῶν ἐκχυθέν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν" Αἷμα τοῦ Κυρίου διά τοῦ ἰδίου αὐτῶν αἵματος. Διά τοῦτο αἰσθανόμεθα ἐσωτέραν τήν ἀνάγκην νά ὑπενθυμίσωμεν καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὅτι ἡ ἐπέτειος, ἄλλως, τῆς ἀ ν ε ξ ι θ ρ η σ κ ε ί α ς δέν εἶναι μόνον ἐπέτειος χαρμόσυνος καί τροπαιοφόρος, τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ταυτοχρόνως ὑπενθυμίζει εἰς ἡμᾶς ὅτι, πρό τοῦ θριάμβου τῆς χριστιανικῆς πίστεως, προηγήθη καί προηγεῖται πάντοτε τό μαρτύριον. Πρό τῆς Ἀναστάσεως ἡ ἀνάβασις τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀποτελεῖ ἀληθῶς χρέος ὀφειλετικόν τῆς Ἐκκλησίας νά εὐαγγελίζεται πᾶσι τά μαρτύρια τῶν πρώτων χριστιανῶν, "ἅ ἤκουσε καί ἑώρακε καί ἐψηλάφισεν", ὥστε νά ἀναμιμνησκώμεθα οἱ πάντες δόξης Θεοῦ, καί οἱ νῦν δι᾿ ἀκοῆς ἀκούοντες, κοινωνίαν ἔχωμεν μετά τῶν ἁγίων μαρτύρων καί δι᾿ αὐτῶν μετά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, "τοῦ πιστοῦ καί ἀληθοῦς μάρτυρος καί πρωτοτόκου τῶν νεκρῶν καί ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ" ὅπως λέγει τό (Μαρτύριον τῶν ἐν Λουγδούνῳ τελειωθέντων, τά μαρτύρια τῶν ἀρχαίων χριστιανῶν, ΕΠΕ 30, σελ. 220). Διά τά "μαρτύρια" ταῦτα λίαν προσφυῶς μαρτυρεῖ ὁ Ἁγιορείτης μοναχός Καισάριος Δαπόντες, ὅτι κατέλιπον ἡμῖν ταῦτα οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ὡς "ἀρραβῶνας πώς ἔχομεν νά σμίξωμεν μετ᾿ αὐτῶν εἰς τούς χρυσοῦς αἰῶνας. Εἰς τήν πατρίδα μας ἐκεῖ, εἰς τόν Παράδεισόν μας (ἐφ᾿ ὅσον τόν ἀξιωθῶμεν λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνης ματαιοδοξίας καί δοξομανίας μας), ἐκεῖνοι μέ τό αἷμά των, ἡμεῖς μέ τόν σταυρόν μας" (Μαρτύριον νεομάρτυρος Χρήστου, “῾Η αὐτόγραφη νεομαρτυρολογική συλλογή τοῦ μοναχοῦ Καισαρίου Δαπόντες (1713-1784), ἔκδ. Μυγδονία, σελ. 303).
Ἐάν, λοιπόν, ἄρωμεν καί κατά τό ἔτος τοῦτο μεθ᾿ ὑπομονῆς καί ἀγάπης καί ἀνεξικακίας, "συγχωροῦντες ἑαυτούς καί ἀλλήλους" ἐν ἀνωτερότητι, τόν σταυρόν μας, εἶναι βέβαιον ὅτι θά νικήσωμεν καί θά συγκαταριθμηθῶμεν μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔδωκαν τό αἷμά των διά τόν Χριστόν. Εἰς πάντας ὁ Κύριος δίδει ἕνα σταυρόν, ὁ ὁποῖος εἶναι αἱ διάφοροι σωματικαί, ψυχικαί καί πνευματικαί ἀσθένειαι· εἶναι ἡ μή συνειδητοποίησις τῆς ματαιότητος· ἡ ἀδυναμία βιώσεως τῆς ἀγάπης "καθώς ἐστι"· ἡ μανία καί τάσις πρός τό κακόν, πρός τήν ἐκδίκησιν· καί, τέλος, ἡ ἔφεσις καί προαίρεσις τοῦ ἀνθρώπου νά εἶναι προσκολημμένος εἰς τήν "γηΐνην δυσωδίαν" καί νά ἀποφεύγῃ τήν "μελέτην τοῦ θανάτου"∙ ἀξιολογοῦμεν πάντοτε οἱ ἄνθρωποι τόν χρόνον ὡς "παίγνιον ἐπί τῆς γῆς" ὡς "φύσημα μή κρατούμενον", ὡς "πτῆσιν ὀρνέου παρερχομένου", ὡς "ναῦν ἐπί θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσαν".
Αὐτόν τόν σταυρόν δέν πρέπει νά τόν ἀρνούμεθα καί νά ἐπιδιώκωμεν νά φύγῃ ἀφ᾿ ἡμῶν, ἀλλά νά τόν αἴρωμεν μέ χαράν "ὡς ἀρετῆς περιουσίαν"· τοιουτοτρόπως θά προκόπτωμεν εἰς τόν ἀγῶνα μας. Ὅλη ἡ ζωή μας θά γίνεται μία γ έ φ υ ρ α, μετάγουσα ἡμᾶς ὄχι εἰς τήν ἀνθρωπίνην δῆθεν ἐπιτυχίαν καί δόξαν, τήν ὁποίαν ματαίως ἐπιδιώκομεν, ἀλλ᾿ εἰς τόν οὐρανόν.
Οὐδέποτε ὅμως, ἐξ ἑτέρου, λημονοῦμεν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ ὅτι τόν μεγαλύτερον σταυρόν τόν ἐσήκωσαν, μετά τόν Θεάνθρωπον Κύριον καί τήν Παναγίαν Μητέρα Του, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, μέ πρῶτον τόν Πρωτομάρτυρα καί Ἀρχιδιάκονον Στέφανον καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τόν Πρωτόκλητον Ἀνδρέαν, ἀλλά καί οἱ πατέρες καί οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι "ἐταπεινώθησαν ἕως θανάτου" διά νά ζῶμεν ἐλευθέρως κατά τό ἐφικτόν ἡμεῖς οἱ ἐπιγενόμενοι.
Ἀδελφοί καί τέκνα,
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά διέλθωμεν τό ἔτος τοῦτο 2013 εἰρηνικῶς, "ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν", "συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου" (Ἐφεσ. ε΄,16-18). Ἄς μή καταλίπωμεν διά τῆς πολιτείας καί τῆς ἀπανθρώπου πολλάκις καί ἐκδικητικῆς συμπεριφορᾶς μας στάσιν καί πόλεμον τοῖς ἀδελφοῖς, ἀλλά χαράν καί εἰρήνην καί ὁμόνοιαν καί ἀγάπην, προχωροῦντες κατά πάντα νικηφόροι πρός τόν Θεόν, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι "οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς" (Ρωμ. η΄,18-19). Οἱ ποιμένες καί λειτουργοί τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου καί οἱ ἐκκλησιαστικοί διάκονοι ἄς πορευθῶμεν "ἄμεμπτοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καί δικαιώμασι τοῦ Κυρίου, καί πάσῃ τῇ πρός τόν πλησίον λειτουργίᾳ, ἄοκνοι, ζῆλον Θεοῦ πολύν ἔχοντες καί ζέοντες τῷ πνεύματι" (Μαρτύριον τῶν ἐν Λουγδούνῳ τελειωθέντων, σελ. 194).
Ἄς ἀγωνισθῶμεν μέ ὅλας τάς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοός μας νά ἀρέσωμεν εἰς τόν Θεόν, μετερχόμενοι πᾶσαν πρακτικήν ἀρετήν, νηστείαν, ἐγκράτειαν, προσευχήν, πτωχείαν, χωρίς νά ἀπορροφώμεθα τελείως ὑπό τῆς φροντίδος τῶν γηΐνων καί σωματικῶν ἀναγκῶν, ἐπιδιώκοντες "ἐπίπλαστον δόξαν", ἀλλά ἡδόμενοι καί ἐνασχολούμενοι μέ τά θεῖα νοήματα, ἐντρυφῶντες εἰς τά κάλλη καί τήν δόξαν καί τό φῶς τοῦ Κυρίου, καί διανύοντες τήν ζωήν μας ἐν ὁσιότητι, δικαιοσύνῃ καί ἀσκήσει.
Δοξάζομεν ἀπό καρδίας τόν Κύριον δι᾿ ὅσα ἀγαθά ἐχαρίσατο ἡμῖν κατά τόν παρελθόντα ἐνιαυτόν. Μετ᾿ εὐγνωμοσύνης ἐνθυμούμεθα, μεταξύ ἄλλων, τόν καθαγιασμόν τοῦ Ἁγίου Μύρου, τήν τέλεσιν ὑπό τῆς ἡμετέρας Μετριότητος τῶν ἐγκαινίων τῶν Καθολικῶν δύο γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν, τῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς Χανίων καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σερρῶν, καί ἄλλων μικρῶν καί μεγάλων γεγονότων, ἁπάντων κρινομένων κατά τά ἀνεξιχνίαστα κρίματα ὑπό τοῦ μοναρχοῦντος καί κατευθύνοντος τήν ἱστορίαν καί τά ἀνθρώπεια Κυρίου.
Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ τῆς μαρτυρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου "ἐκτός τῶν τειχῶν" προγραμματίζομεν καί ἐφέτος ἱεράς ἀποδημίας, μέ πρώτην τήν ἐντός τῶν ἡμερῶν πρός τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Γεωργίας, διά νά τιμήσωμεν τήν 80ήν ἐπέτειον ζωῆς καί τήν 35ην Πατριαρχικήν τοῦ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου καί Καθολικοῦ πάσης Γεωργίας κυρίου Ἠλία.
Ταῦτα πάντα καί ἑαυτούς καί ἀλλήλους ἐναποθέμενοι εἰς τόν Θεόν, τόν "κυριεύοντα πάσης κτίσεως", ἱκεσίαν ἐκτενῆ ἀναπέμπομεν πρός Αὐτόν ὅπως εὐοδώσῃ πάσας τάς πρωτοβουλίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τό ἐνταῦθα "μικρόν λῆμμα" καί διά τό εὐρύτερον ἀνά τήν οἰκουμένην, καί ἐπικαλούμεθα τήν παραμυθίαν, τήν βοήθειαν καί τάς πρεσβείας τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Του, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ ἑορτάζοντος Μεγάλου Βασιλείου τοῦ Καππαδόκου, τῶν Θεοστέπτων βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καί τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων καί μέχρι σήμερον, εὐχόμενοι καρποφόρον καί εἰρηνικόν τόν νέον ἐνιαυτόν διά πάντας, ἀδελφοί καί τέκνα.
Καί κατακλείομεν καί πάλιν μετά τοῦ Φωστῆρος τῆς Καππαδοκίας ἑορταζομένου καί τιμωμένου Μεγάλου Βασιλείου, ἐπιλέγοντος ὡς πρός τήν σημασίαν, τό περιεχόμενον καί τήν χρῆσιν τοῦ δωρουμένου ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τόν καθένα μας χ ρ ό ν ο υ: “Χρόνος δέ ἐστι τό συμπαρεκτεινόμενον τῇ συστάσει τοῦ κόσμου διάστημα· ᾧ πᾶσα παραμετρεῖται κίνησις, εἴτε ἀστέρων, εἴτε ζώων, εἴτε οὐτινοσοῦν τῶν κινουμένων. Καθό λέγομεν ταχύτερον ἤ βραδύτερον ἕτερον ἑτέρου· ταχύτερον μέν τό ἐν ἐλάττονι χρόνῳ πλεῖον διάστημα μεταβαῖνον· βραδύτερον δέ, τό ἔλαττον ἐν πλείονι χρόνῳ κινούμενον" (P.G. 32,560 Β-C) "ὡς οὐκ ἔστι ρεῦμα ποταμοῦ στῆσαι, εἰ μή τις, κατά τήν πρώτην ἔντευξιν καί προσβολήν ἀνελόμενος, εἰς δέον τῷ ὕδατι χρήσαιτο˙ οὕτως, οὐδέ τόν χρόνον ταῖς ἀναγκαστικαῖς περιόδοις ἐλαυνόμενον ἐπισχεῖν, οὐδέ παρελθόντα ἀναλῦσαι εἰς τό κατόπιν, εἰ μή τις προσάγοντος λάβοιτο”. (Μεγάλου Βασιλείου, Περί Ἁγίου Πνεύματος καί Ἐν λιμῷ καί αὐχμῷ, (P.G. 31,324 B).
Ἡ δέ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος τοῦ σαρκωθέντος καί Ἐπιφανέντος τῷ κόσμῳ Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, "τοῦ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θεμένου" καί "ἐν ᾯ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν", ἄς εἶναι μαζί μέ ὅλους, "κατευθύνων τάς σκέψεις, τάς ἐνεργείας, τάς πράξεις, τά διανοήματα, τάς εἰσόδους καί τά ἐξόδους ἡμῶν". Ἀμήν.
Χρόνια πολλά!
Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς κατά σάρκα περιτομῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς μνήμης τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου, συμπίπτουσα πρός τήν ἔναρξιν τοῦ νέου ἡμερολογιακοῦ ἔτους, ἀποτελεῖ ἀφορμήν ὑπομνήσεως τῶν εὐεργεσιῶν τάς ὁποίας ἐχαρίσατο εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός κατά τόν μόλις παρελθόντα ἐνιαυτόν, ἀλλά καί ἀναθεωρήσεως τῆς ἀναστροφῆς ἡμῶν καί περισκέψεως διά τήν πορείαν μας κατά τό μόλις ἀρξάμενον ἔτος, ὁμοῦ δέ καί, ὡς ὄντων πάντων ἡμῶν τέκνων τοῦ Ἀδάμ, περισκέψεως διά τό μέλλον τοῦ ἀψύχου κόσμου καί τῆς διά ζώσης πνοῆς τιμηθείσης ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου.
"Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας", (Ἑβρ. ιγ΄,8-9) εἶναι τό διαχρονικόν μήνυμα, τό ὁποῖον κομίζει εἰς τόν ἀποπροσανατολιζόμενον καί τεταραγμένον κόσμον ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Τοῦ Κυρίου μας τήν μέχρι πλήρους κ ε ν ώ σ ε ω ς "ἀ λ λ η λ ε γ - γ ύ η ν" πρός τόν ἄνθρωπον μιμουμένη ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐκήρυξε τόν ἀνατείλαντα ἐνιαυτόν "Ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης", ἐπιθυμοῦσα νά διαδηλώσῃ ὅτι μόνον ὁ Θεός ἠμπορεῖ νά δώσῃ εἰς τόν ἄνθρωπον τήν σωτηρίαν καί τήν λύτρωσιν, μόνον Αὐτός ἠμπορεῖ νά δώσῃ εἰς τόν κόσμον τόν προσανατολισμόν καί τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεώς του· μόνον Αὐτός ἠμπορεῖ νά ἐξαγάγῃ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί λαούς ἀπό τῶν ἀδιεξόδων καί τοῦ σκότους. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ τά πάντα πρός τό ἀληθές συμφέρον οἰκονομῶν, εἶναι ἡ μόνη ἐ λ π ί ς ἡμῶν. Μή καυχάσθω, λοιπόν, ὁ σοφός ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, "καί μή καυχάσθω ὁ δυνατός ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ, καί μή καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ" (Α´ Βασιλ. β΄,9), καθότι "Κύριος θανατοῖ καί ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾅδου καί ἀνάγει· Κύριος πτωχίζει καί πλουτίζει, ταπεινοῖ καί ἀνυψοῖ" (Α´ Βασιλ. β΄,6-7), ἀναλόγως πρός τήν προαίρεσιν καί τήν καθαρότητα τοῦ νοός τῶν ἀνθρώπων.
Δέν εἶναι δυνατόν ἀσφαλῶς κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν δι᾿ ὅλον τόν κόσμον νά μή ἐνθυμηθῶμεν, ὅπως πολλάκις κατά τό παρελθόν ἔτος, καί νά μή στρέψωμεν τά ὄμματα ἡμῶν εἰς τούς ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, ἀλλά καί εἰδικῶς ἐν Συρίᾳ χειμαζομένους ὑπό σκληρᾶς δοκιμασίας ἀδελφούς ἡμῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκείας καί πολιτικῆς τοποθετήσεως. Ἰδιαιτέρως δέ εἰς τούς ἐκεῖσε δοκιμαζομένους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, παρά τόν εἰρηνικόν καί φιλήσυχον βίον των, ὑφίστανται τάς θλιβεράς συνεπείας τῆς ἀδελφοκτόνου αἱματοχυσίας. Εὐχόμεθα διαπύρως ὁ Θεός νά συντομεύσῃ τόν χρόνον τῆς δοκιμασίας καί νά δίδῃ δύναμιν καί ἐνίσχυσιν καί ὑπομονήν, ἡ ὁποία οὐδέποτε καταισχύνει, εἰς τόν βαρύν τοῦτον σταυρόν, ὥστε νά παραμείνουν εἰς τάς ἑστίας των καί εἰς τούς τόπους αὐτούς τῆς θεοφανείας καί θείας ἐπισκέψεως, ἔνθα ἐβάδισαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἀδελφοί, Πατέρες καί Τέκνα,
Ἤχθημεν, ὡς γνωστόν, εἰς τήν ἀπόφασιν ὅπως παραλλήλως ἀφιερώσωμεν τό παρόν ἔτος, τόν χρόνον τοῦτον τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρωπείων καί τῆς συνωδινούσης εἰς ἀεί μετά τοῦ πλάσματος κτίσεως, εἰς τήν θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή ν ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ν , καί συγκεκριμένως εἰς τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, διά τοῦ ὁποίου ὁ ἁγιώτατος Βασιλεύς καί ἱδρυτής τῆς πόλεως ταύτης Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας ἔπαυσε τούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν καί ἔθεσε τά θεμέλια, ὥστε ἡ μέν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά συνεχίζῃ εἰρηνικῶς, κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τήν πορείαν αὐτῆς, ἡ δέ κοινωνία τοῦ κράτους νά μεταβληθῇ εἰς κοινωνίαν χριστιανικήν, ἐρειδομένην εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, εἰς τήν ὁποίαν ἐπετρέπετο καί ἡ ἐλευθέρα ἔκφρασις ἑκάστης θρησκευτικῆς πεποιθήσεως.
Οὕτω, λοιπόν, ἐπ᾿ ἀφορμῇ τῆς 1700ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ἐκδόσεως τοῦ ἐν λόγῳ Διατάγματος κρίνομεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ συλλαμβάνοντος καί ἀξιολογοῦντος τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ὅτι τό ἔτος 2013, πέραν τοῦ ὅτι δέον ὅπως βιωθῇ ὑπό πάντων ὡς ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης, πρέπει νά ἀποτελέσῃ καί ἔτος μνήμης τοῦ κεφαλαιώδους διά τήν Ἐκκλησίαν καί τόν σύμπαντα κόσμον γεγονότος τούτου τῆς θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς, διά τήν ὁποίαν ἡ ἀνθρωπότης πάντοτε ἐργάζεται καί κηρύττει καί προσπαθεῖ, χωρίς ὅμως καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας νά τήν πραγματοποιῇ ἐμπειρικῶς καί ἀληθῶς.
Ὅμως, ἡ προσπάθεια συνεχίζεται, καί δέον νά ἐντείνεται καθημερινῶς ἐν χ ρ ό ν ῳ καί ἀ - χ ρ ό ν ω ς. Ὁ χρόνος ἔχει ἀρχήν καί ὁ ἄ-χρονος εἶναι ὁ μόνιμος, ὁ ἀληθινός. Ὅθεν, εἰς μ ν ή μ η ν, ἀλλά καί εἰς ἀ φ ύ π ν ι σ ι ν καί ἐ ρ γ α σ ί α ν καί σ υ μ β ο λ ή ν εἰς τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν, ἀπεφασίσαμεν μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως ὀργανώσωμεν οὐχί ἑορταστικάς, ἀλλά ἐπετειακάς ἐκδηλώσεις μνήμης, ἀξιολογήσεως τοῦ παρελθόντος, διαπιστώσεως τοῦ ἐνεστῶτος, καί προβλεπτικῆς μελέτης τοῦ ἀχρόνου μέλλοντος ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν. Αἱ ἐκδηλώσεις αὗται προγραμματίζονται διά τήν Ἀναστάσιμον περίοδον, διά τῆς προσκλήσεως πρός συμμετοχήν ἐκπροσώπων τῶν κατά τόπους ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί συλλειτουργίας μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾷ Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ, τῇ Κυριακῇ τῶν Μυροφόρων, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἱστορικῇ καί περιπύστῳ Μονῇ ἀνά τούς αἰῶνας ρέει τό ὕδωρ τό ζῶν τοῦ θαύματος καί τῆς ἀνακουφίσεως καί τῆς ἐλευθερίας, ἥτις μεταλαμβάνεται διά τοῦ ζωοδόχου ὕδατος καί μεταποιεῖ τόν μεταλαμβάνοντα εἰς εἰρηνικόν, εἰς ἐλεύθερον, εἰς πλήρη ἀγάπης καί εὐδοκίας, καί τόν ἀναβιβάζει ὑπέρ τά μάταια καί τά γήϊνα. Ἀπό τοῦ ἱστορικοῦ, λοιπόν, καί ἱεροῦ τούτου χώρου τοῦ θαύματος καί τῆς μαρτυρίας θά ἐξαγγείλωμεν διά Πατριαρχικοῦ ἡμῶν καὶ Συνοδικοῦ Μηνύματος τό ἄχρονον τοῦ Μυστηρίου, καί θά ἀναπέμψωμεν μίαν ἐκτενῆ, μίαν ἀ ν α φ ο ρ ά ν, προσευχῆς καί μνήμης, καί ἱκετευτικήν ἀξιολόγησιν τῶν ν ο η τ ῶ ν εἰς τόν πεπερασμένον ἀνθρώπινον νοῦν καί τῶν ἀ(στερητικόν α)-ν ο ή τ ω ν (τῶν μή νοουμένων), τῶν ὁποίων κύριος καί ρυθμιστής καί κυβερνήτης εἶναι ὁ "δι᾿ ἡμᾶς καθ᾿ ἡμᾶς γενόμενος ἄνθρωπος" Κύριος Ἰησοῦς. Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ τοῦ ἑορτασμοῦ παγκοσμίως τῆς ἐπετείου ταύτης ἔχει προγραμματισθῆ καί ἐπίσκεψις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἰς τόν τόπον τῆς ἐκδόσεως τοῦ Διατάγματος, ἐν Μεδιολάνοις τῆς Ἰταλίας, εἰς τήν ἱστορικήν ἕδραν τοῦ Ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου Ἀμβροσίου.
Συγχρόνως ὅμως, πρός τῇ ἀφιερώσει τοῦ ἀρξαμένου ἐνιαυτοῦ εἰς τά δύο κορυφαῖα ταῦτα γεγονότα, τῆς ἀ λ λ η λ ε γ γύ η ς καί τῆς θ ρ η -σ κ ε υ τ ι κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς, τιμῶμεν καί τήν μνήμην ὅλων τῶν ἐνδόξων ἁγίων Μαρτύρων, ὁσίων καί δικαίων, οἱ ὁποῖοι ἄχρι τῆς δοθείσης ὑπό τοῦ θεοστέπτου Βασιλέως Κωνσταντίνου θ ρ η σ κ ε υ τ ι -κ ῆ ς ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ς ἐξέχεαν τό αἷμα των καί ἔδωκαν τήν μαρτυρίαν των διά τόν τά "πάντα περιέχοντα δρακί" Χριστόν, καί ἐτίμησαν τό "ὑπέρ ἡμῶν καί πολλῶν ἐκχυθέν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν" Αἷμα τοῦ Κυρίου διά τοῦ ἰδίου αὐτῶν αἵματος. Διά τοῦτο αἰσθανόμεθα ἐσωτέραν τήν ἀνάγκην νά ὑπενθυμίσωμεν καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὅτι ἡ ἐπέτειος, ἄλλως, τῆς ἀ ν ε ξ ι θ ρ η σ κ ε ί α ς δέν εἶναι μόνον ἐπέτειος χαρμόσυνος καί τροπαιοφόρος, τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ταυτοχρόνως ὑπενθυμίζει εἰς ἡμᾶς ὅτι, πρό τοῦ θριάμβου τῆς χριστιανικῆς πίστεως, προηγήθη καί προηγεῖται πάντοτε τό μαρτύριον. Πρό τῆς Ἀναστάσεως ἡ ἀνάβασις τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀποτελεῖ ἀληθῶς χρέος ὀφειλετικόν τῆς Ἐκκλησίας νά εὐαγγελίζεται πᾶσι τά μαρτύρια τῶν πρώτων χριστιανῶν, "ἅ ἤκουσε καί ἑώρακε καί ἐψηλάφισεν", ὥστε νά ἀναμιμνησκώμεθα οἱ πάντες δόξης Θεοῦ, καί οἱ νῦν δι᾿ ἀκοῆς ἀκούοντες, κοινωνίαν ἔχωμεν μετά τῶν ἁγίων μαρτύρων καί δι᾿ αὐτῶν μετά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, "τοῦ πιστοῦ καί ἀληθοῦς μάρτυρος καί πρωτοτόκου τῶν νεκρῶν καί ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ" ὅπως λέγει τό (Μαρτύριον τῶν ἐν Λουγδούνῳ τελειωθέντων, τά μαρτύρια τῶν ἀρχαίων χριστιανῶν, ΕΠΕ 30, σελ. 220). Διά τά "μαρτύρια" ταῦτα λίαν προσφυῶς μαρτυρεῖ ὁ Ἁγιορείτης μοναχός Καισάριος Δαπόντες, ὅτι κατέλιπον ἡμῖν ταῦτα οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ὡς "ἀρραβῶνας πώς ἔχομεν νά σμίξωμεν μετ᾿ αὐτῶν εἰς τούς χρυσοῦς αἰῶνας. Εἰς τήν πατρίδα μας ἐκεῖ, εἰς τόν Παράδεισόν μας (ἐφ᾿ ὅσον τόν ἀξιωθῶμεν λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνης ματαιοδοξίας καί δοξομανίας μας), ἐκεῖνοι μέ τό αἷμά των, ἡμεῖς μέ τόν σταυρόν μας" (Μαρτύριον νεομάρτυρος Χρήστου, “῾Η αὐτόγραφη νεομαρτυρολογική συλλογή τοῦ μοναχοῦ Καισαρίου Δαπόντες (1713-1784), ἔκδ. Μυγδονία, σελ. 303).
Ἐάν, λοιπόν, ἄρωμεν καί κατά τό ἔτος τοῦτο μεθ᾿ ὑπομονῆς καί ἀγάπης καί ἀνεξικακίας, "συγχωροῦντες ἑαυτούς καί ἀλλήλους" ἐν ἀνωτερότητι, τόν σταυρόν μας, εἶναι βέβαιον ὅτι θά νικήσωμεν καί θά συγκαταριθμηθῶμεν μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔδωκαν τό αἷμά των διά τόν Χριστόν. Εἰς πάντας ὁ Κύριος δίδει ἕνα σταυρόν, ὁ ὁποῖος εἶναι αἱ διάφοροι σωματικαί, ψυχικαί καί πνευματικαί ἀσθένειαι· εἶναι ἡ μή συνειδητοποίησις τῆς ματαιότητος· ἡ ἀδυναμία βιώσεως τῆς ἀγάπης "καθώς ἐστι"· ἡ μανία καί τάσις πρός τό κακόν, πρός τήν ἐκδίκησιν· καί, τέλος, ἡ ἔφεσις καί προαίρεσις τοῦ ἀνθρώπου νά εἶναι προσκολημμένος εἰς τήν "γηΐνην δυσωδίαν" καί νά ἀποφεύγῃ τήν "μελέτην τοῦ θανάτου"∙ ἀξιολογοῦμεν πάντοτε οἱ ἄνθρωποι τόν χρόνον ὡς "παίγνιον ἐπί τῆς γῆς" ὡς "φύσημα μή κρατούμενον", ὡς "πτῆσιν ὀρνέου παρερχομένου", ὡς "ναῦν ἐπί θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσαν".
Αὐτόν τόν σταυρόν δέν πρέπει νά τόν ἀρνούμεθα καί νά ἐπιδιώκωμεν νά φύγῃ ἀφ᾿ ἡμῶν, ἀλλά νά τόν αἴρωμεν μέ χαράν "ὡς ἀρετῆς περιουσίαν"· τοιουτοτρόπως θά προκόπτωμεν εἰς τόν ἀγῶνα μας. Ὅλη ἡ ζωή μας θά γίνεται μία γ έ φ υ ρ α, μετάγουσα ἡμᾶς ὄχι εἰς τήν ἀνθρωπίνην δῆθεν ἐπιτυχίαν καί δόξαν, τήν ὁποίαν ματαίως ἐπιδιώκομεν, ἀλλ᾿ εἰς τόν οὐρανόν.
Οὐδέποτε ὅμως, ἐξ ἑτέρου, λημονοῦμεν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ ὅτι τόν μεγαλύτερον σταυρόν τόν ἐσήκωσαν, μετά τόν Θεάνθρωπον Κύριον καί τήν Παναγίαν Μητέρα Του, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, μέ πρῶτον τόν Πρωτομάρτυρα καί Ἀρχιδιάκονον Στέφανον καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τόν Πρωτόκλητον Ἀνδρέαν, ἀλλά καί οἱ πατέρες καί οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι "ἐταπεινώθησαν ἕως θανάτου" διά νά ζῶμεν ἐλευθέρως κατά τό ἐφικτόν ἡμεῖς οἱ ἐπιγενόμενοι.
Ἀδελφοί καί τέκνα,
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά διέλθωμεν τό ἔτος τοῦτο 2013 εἰρηνικῶς, "ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν", "συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου" (Ἐφεσ. ε΄,16-18). Ἄς μή καταλίπωμεν διά τῆς πολιτείας καί τῆς ἀπανθρώπου πολλάκις καί ἐκδικητικῆς συμπεριφορᾶς μας στάσιν καί πόλεμον τοῖς ἀδελφοῖς, ἀλλά χαράν καί εἰρήνην καί ὁμόνοιαν καί ἀγάπην, προχωροῦντες κατά πάντα νικηφόροι πρός τόν Θεόν, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι "οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς" (Ρωμ. η΄,18-19). Οἱ ποιμένες καί λειτουργοί τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου καί οἱ ἐκκλησιαστικοί διάκονοι ἄς πορευθῶμεν "ἄμεμπτοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καί δικαιώμασι τοῦ Κυρίου, καί πάσῃ τῇ πρός τόν πλησίον λειτουργίᾳ, ἄοκνοι, ζῆλον Θεοῦ πολύν ἔχοντες καί ζέοντες τῷ πνεύματι" (Μαρτύριον τῶν ἐν Λουγδούνῳ τελειωθέντων, σελ. 194).
Ἄς ἀγωνισθῶμεν μέ ὅλας τάς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοός μας νά ἀρέσωμεν εἰς τόν Θεόν, μετερχόμενοι πᾶσαν πρακτικήν ἀρετήν, νηστείαν, ἐγκράτειαν, προσευχήν, πτωχείαν, χωρίς νά ἀπορροφώμεθα τελείως ὑπό τῆς φροντίδος τῶν γηΐνων καί σωματικῶν ἀναγκῶν, ἐπιδιώκοντες "ἐπίπλαστον δόξαν", ἀλλά ἡδόμενοι καί ἐνασχολούμενοι μέ τά θεῖα νοήματα, ἐντρυφῶντες εἰς τά κάλλη καί τήν δόξαν καί τό φῶς τοῦ Κυρίου, καί διανύοντες τήν ζωήν μας ἐν ὁσιότητι, δικαιοσύνῃ καί ἀσκήσει.
Δοξάζομεν ἀπό καρδίας τόν Κύριον δι᾿ ὅσα ἀγαθά ἐχαρίσατο ἡμῖν κατά τόν παρελθόντα ἐνιαυτόν. Μετ᾿ εὐγνωμοσύνης ἐνθυμούμεθα, μεταξύ ἄλλων, τόν καθαγιασμόν τοῦ Ἁγίου Μύρου, τήν τέλεσιν ὑπό τῆς ἡμετέρας Μετριότητος τῶν ἐγκαινίων τῶν Καθολικῶν δύο γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν, τῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς Χανίων καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σερρῶν, καί ἄλλων μικρῶν καί μεγάλων γεγονότων, ἁπάντων κρινομένων κατά τά ἀνεξιχνίαστα κρίματα ὑπό τοῦ μοναρχοῦντος καί κατευθύνοντος τήν ἱστορίαν καί τά ἀνθρώπεια Κυρίου.
Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ τῆς μαρτυρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου "ἐκτός τῶν τειχῶν" προγραμματίζομεν καί ἐφέτος ἱεράς ἀποδημίας, μέ πρώτην τήν ἐντός τῶν ἡμερῶν πρός τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Γεωργίας, διά νά τιμήσωμεν τήν 80ήν ἐπέτειον ζωῆς καί τήν 35ην Πατριαρχικήν τοῦ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου καί Καθολικοῦ πάσης Γεωργίας κυρίου Ἠλία.
Ταῦτα πάντα καί ἑαυτούς καί ἀλλήλους ἐναποθέμενοι εἰς τόν Θεόν, τόν "κυριεύοντα πάσης κτίσεως", ἱκεσίαν ἐκτενῆ ἀναπέμπομεν πρός Αὐτόν ὅπως εὐοδώσῃ πάσας τάς πρωτοβουλίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τό ἐνταῦθα "μικρόν λῆμμα" καί διά τό εὐρύτερον ἀνά τήν οἰκουμένην, καί ἐπικαλούμεθα τήν παραμυθίαν, τήν βοήθειαν καί τάς πρεσβείας τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Του, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ ἑορτάζοντος Μεγάλου Βασιλείου τοῦ Καππαδόκου, τῶν Θεοστέπτων βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καί τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων καί μέχρι σήμερον, εὐχόμενοι καρποφόρον καί εἰρηνικόν τόν νέον ἐνιαυτόν διά πάντας, ἀδελφοί καί τέκνα.
Καί κατακλείομεν καί πάλιν μετά τοῦ Φωστῆρος τῆς Καππαδοκίας ἑορταζομένου καί τιμωμένου Μεγάλου Βασιλείου, ἐπιλέγοντος ὡς πρός τήν σημασίαν, τό περιεχόμενον καί τήν χρῆσιν τοῦ δωρουμένου ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τόν καθένα μας χ ρ ό ν ο υ: “Χρόνος δέ ἐστι τό συμπαρεκτεινόμενον τῇ συστάσει τοῦ κόσμου διάστημα· ᾧ πᾶσα παραμετρεῖται κίνησις, εἴτε ἀστέρων, εἴτε ζώων, εἴτε οὐτινοσοῦν τῶν κινουμένων. Καθό λέγομεν ταχύτερον ἤ βραδύτερον ἕτερον ἑτέρου· ταχύτερον μέν τό ἐν ἐλάττονι χρόνῳ πλεῖον διάστημα μεταβαῖνον· βραδύτερον δέ, τό ἔλαττον ἐν πλείονι χρόνῳ κινούμενον" (P.G. 32,560 Β-C) "ὡς οὐκ ἔστι ρεῦμα ποταμοῦ στῆσαι, εἰ μή τις, κατά τήν πρώτην ἔντευξιν καί προσβολήν ἀνελόμενος, εἰς δέον τῷ ὕδατι χρήσαιτο˙ οὕτως, οὐδέ τόν χρόνον ταῖς ἀναγκαστικαῖς περιόδοις ἐλαυνόμενον ἐπισχεῖν, οὐδέ παρελθόντα ἀναλῦσαι εἰς τό κατόπιν, εἰ μή τις προσάγοντος λάβοιτο”. (Μεγάλου Βασιλείου, Περί Ἁγίου Πνεύματος καί Ἐν λιμῷ καί αὐχμῷ, (P.G. 31,324 B).
Ἡ δέ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος τοῦ σαρκωθέντος καί Ἐπιφανέντος τῷ κόσμῳ Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, "τοῦ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θεμένου" καί "ἐν ᾯ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν", ἄς εἶναι μαζί μέ ὅλους, "κατευθύνων τάς σκέψεις, τάς ἐνεργείας, τάς πράξεις, τά διανοήματα, τάς εἰσόδους καί τά ἐξόδους ἡμῶν". Ἀμήν.
Χρόνια πολλά!
