Η Κοίμηση της Παναγίας ξεπέρασε τα όρια και τις δυνατότητες του φυσικού κόσμου. ‘’Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες
ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου παράλαβέ μου το πνεύμα’’.
Η γιορτή της Κοίμησής της συναθροίζει έκτοτε ολόκληρο τον κόσμο, το ανθρώπινο γένος, γύρω από το πρόσωπό της και νοηματοδοτείται από τον πνευματικό κόσμο ως ‘’ακατανόητον θαύμα’’. Ακατανόητο θαύμα σε έναν κόσμο που υποφέρει από τις διαιρέσεις, από τη σκληρότητα και την αποξένωση ανθρώπου από άνθρωπο με την αντίστοιχη υψηλόφρονη αποξένωση ‘’κοινωνίας’’ από ‘’κοινωνία’’ και που αποζητεί (ο κόσμος) μέσα στην τροφοδοτούμενη σύγχυση, τη στοργή και την (έξω από τα όρια) ενότητά του.
Μέσα στη λειτουργική και συνάμα πολιτισμική εκδήλωση αυτού του ‘’ακατανόητου θαύματος’’ γιορτάσαμε και πανηγυρίσαμε με την αθρόα (όπως γίνεται ασταμάτητα κάθε χρόνο) συμμετοχή των απανταχού Σκουλιαριωτών (14 και 15-8-2013) την Κοίμηση της Παναγίας (πολιούχου της Σκούλιαρης) με Εσπερινό, Αρτοκλασία, Όρθρο και Θεία Λειτουργία, όπου έψαλαν στο Αναλόγιο οι ψάλτες Γιάννης Τζινίκος και Αναστάσιος Τέτος, με την παρουσία της Αγίας Κυριακής (που το όνομά της φέρει η Σκούλιαρη), του Αγίου Αθανασίου (όπου στις 2 Μαΐου γίνεται το μεγάλο πανηγύρι του χωριού, του Αγίου Μοδέστου (προστάτη των κτηνοτρόφων) με την παρουσία του ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω και στη συνέχεια με το χορό και τα τραγούδια της παράδοσης στο προαύλιο του Ναού, με καλωσορίσματα και γλέντι στη σκιερή, καταπράσινη και δροσερή πλατεία του χωριού δίπλα στον πετρόχτιστο ιστορικό Ναό, στο (κλειστό πια) σχολείο και στο ανοιχτό παραδοσιακό καφενείο, όλα μαζί μια πανδαισία χαράς με τους φιλόξενους και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους της Σκούλιαρης.
Με τη συμμετοχή των γιαγιάδων και των παππούδων, που γεννήθηκαν και εργάστηκαν σκληρά σ’ αυτή τη γη, των παιδιών τους που ταξίδεψαν, ρίζωσαν και πρόκοψαν σε καινούριες πατρίδες μέσα και έξω από την Ελλάδα, των νυφών και των γαμπρών που αύξησαν και μεγέθυναν τη Σκούλιαρη, των εγγονών, των μαθητών και των φοιτητών, που αποτελούν τα καινούρια βλαστάρια αυτού του λαού και που έρχονται στο χωριό όχι μόνο να απολαύσουν το οξυγόνο και την καταπληκτική θέα που αυτό προσφέρει, αλλά και για να κοινωνήσουν αυτό το ήθος των προγόνων τους με τη συμμετοχή τους στα εκκλησιαστικά πανηγύρια και τη μετοχή τους στο γεγονός της Ευχαριστίας ως επιβεβαίωση για τη δυνατότητα της δόμησης αργά αλλά σταθερά της θεανθρώπινης κοινωνίας, της μόνης χωρίς εισαγωγικά, μέσα στην οποία ‘’χωρούμε’’ όλοι, υπό την σκέπη, τη στοργή, το χάδι, την καταδεχτικότητα και τη φροντίδα της ‘’πλατυτέρας των ουρανών’’ Θεοτόκου Μαρίας.
ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου παράλαβέ μου το πνεύμα’’.
Η γιορτή της Κοίμησής της συναθροίζει έκτοτε ολόκληρο τον κόσμο, το ανθρώπινο γένος, γύρω από το πρόσωπό της και νοηματοδοτείται από τον πνευματικό κόσμο ως ‘’ακατανόητον θαύμα’’. Ακατανόητο θαύμα σε έναν κόσμο που υποφέρει από τις διαιρέσεις, από τη σκληρότητα και την αποξένωση ανθρώπου από άνθρωπο με την αντίστοιχη υψηλόφρονη αποξένωση ‘’κοινωνίας’’ από ‘’κοινωνία’’ και που αποζητεί (ο κόσμος) μέσα στην τροφοδοτούμενη σύγχυση, τη στοργή και την (έξω από τα όρια) ενότητά του.
Μέσα στη λειτουργική και συνάμα πολιτισμική εκδήλωση αυτού του ‘’ακατανόητου θαύματος’’ γιορτάσαμε και πανηγυρίσαμε με την αθρόα (όπως γίνεται ασταμάτητα κάθε χρόνο) συμμετοχή των απανταχού Σκουλιαριωτών (14 και 15-8-2013) την Κοίμηση της Παναγίας (πολιούχου της Σκούλιαρης) με Εσπερινό, Αρτοκλασία, Όρθρο και Θεία Λειτουργία, όπου έψαλαν στο Αναλόγιο οι ψάλτες Γιάννης Τζινίκος και Αναστάσιος Τέτος, με την παρουσία της Αγίας Κυριακής (που το όνομά της φέρει η Σκούλιαρη), του Αγίου Αθανασίου (όπου στις 2 Μαΐου γίνεται το μεγάλο πανηγύρι του χωριού, του Αγίου Μοδέστου (προστάτη των κτηνοτρόφων) με την παρουσία του ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω και στη συνέχεια με το χορό και τα τραγούδια της παράδοσης στο προαύλιο του Ναού, με καλωσορίσματα και γλέντι στη σκιερή, καταπράσινη και δροσερή πλατεία του χωριού δίπλα στον πετρόχτιστο ιστορικό Ναό, στο (κλειστό πια) σχολείο και στο ανοιχτό παραδοσιακό καφενείο, όλα μαζί μια πανδαισία χαράς με τους φιλόξενους και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους της Σκούλιαρης.
Με τη συμμετοχή των γιαγιάδων και των παππούδων, που γεννήθηκαν και εργάστηκαν σκληρά σ’ αυτή τη γη, των παιδιών τους που ταξίδεψαν, ρίζωσαν και πρόκοψαν σε καινούριες πατρίδες μέσα και έξω από την Ελλάδα, των νυφών και των γαμπρών που αύξησαν και μεγέθυναν τη Σκούλιαρη, των εγγονών, των μαθητών και των φοιτητών, που αποτελούν τα καινούρια βλαστάρια αυτού του λαού και που έρχονται στο χωριό όχι μόνο να απολαύσουν το οξυγόνο και την καταπληκτική θέα που αυτό προσφέρει, αλλά και για να κοινωνήσουν αυτό το ήθος των προγόνων τους με τη συμμετοχή τους στα εκκλησιαστικά πανηγύρια και τη μετοχή τους στο γεγονός της Ευχαριστίας ως επιβεβαίωση για τη δυνατότητα της δόμησης αργά αλλά σταθερά της θεανθρώπινης κοινωνίας, της μόνης χωρίς εισαγωγικά, μέσα στην οποία ‘’χωρούμε’’ όλοι, υπό την σκέπη, τη στοργή, το χάδι, την καταδεχτικότητα και τη φροντίδα της ‘’πλατυτέρας των ουρανών’’ Θεοτόκου Μαρίας.
