Πρόκειται για σειρά
εισηγήσεων με την μορφή ημερίδων και με θέματα που αφορούν στο ιδιαίτερα απαιτητικό έργο του πνευματικού. Η πρώτη από αυτές τις συνάξεις πραγματοποιήθηκε
στην Έδεσσα την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, αφού αναφέρθηκε στον σκοπό των συνάξεων, παρουσίασε τους εισηγητές και το πρόγραμμα της ημέρας. Στη συνέχεια ανέπτυξε ο ίδιος την πρώτη εισήγηση με θέμα:
«Η εναρμόνιση Επισκόπου και πνευματικού στην εξομολόγηση».
Στην εισήγηση παρουσιάστηκε κατ᾿ αρχήν η σχέση του Επισκόπου με το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, αρχικά εξομολογούσε τους πιστούς μόνον ο Επίσκοπος. Σταδιακά όμως η διακονία αυτή δόθηκε και στους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Στο δεύτερο μέρος της εισηγήσεως έγινε αναφορά στη σύνδεση του πνευματικού με τον Επίσκοπο και τονίστηκε ότι η σχέση αυτή είναι θεμελιώδης. Ο πνευματικός οφείλει υπακοή στον Επίσκοπο με την προϋπόθεση ότι και ο Επίσκοπος τηρεί τις παραδόσεις της Εκκλησίας και δεν αποκλίνει από το πνεύμα των Ιερών Κανόνων. Παρατέθηκαν μάλιστα παραδείγματα από την σύγχρονη πραγματικότητα.
Η δεύτερη εισήγηση έγινε από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμ. Νικόδημο Κανσίζογλου, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως με θέμα:
«Η ''τυφλή'' υπακοή των μοναχών και των λαϊκών».
Ο εισηγητής μεταξύ άλλων τόνισε ότι η εξομοίωση της υπακοής των μοναχών με αυτή των λαϊκών δημιουργεί προβλήματα, λόγω των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ μοναχισμού και γάμου.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό πρόβλημα είναι ο «γεροντισμός», η απαίτηση δηλαδή ορισμένων πνευματικών, ακόμη και λαϊκών με κάποια θέση στην Εκκλησία, «τυφλής» υπακοής από τους λαϊκούς που εξομολογούνται ή εξαρτώνται από αυτούς. Στο πρόβλημα συμβάλλει επίσης η αδιάκριτη χρήση και εφαρμογή των περί υπακοής επιταγών της νηπτικής διδασκαλίας σε όλους, αν και αυτή απευθύνεται πρωτίστως σε μοναχούς.
Ο σεβασμός της ελευθερίας των πνευματικών τέκνων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της υγιούς πνευματικής σχέσης πνευματικού και εξομολογουμένου. Αντίθετα, η αδιάκριτη απαίτηση απόλυτης υπακοής και μάλιστα στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, αποκαλύπτει την νοσηρή πνευματική κατάσταση του ίδιου του πνευματικού. Υπακοή βέβαια οφείλει να ζητά ο πνευματικός σε σοβαρά θέματα της πνευματικής ζωής. Στην εφαρμογή των εντολών του Θεού, όπως είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και η συγχωρητικότητα.
Ο τρίτος εισηγητής, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Εφραίμ Ανθίμου, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως, ανέπτυξε το θέμα:
«Η θεραπεία του θεραπευτού».
Κατά την εισήγηση υπογράμμισε ότι ο πνευματικός πρέπει να διαθέτει ορισμένες προϋποθέσεις, προκειμένου να ανταπεξέλθει στο έργο του και να καταστεί θεοφόρο όργανο της αγάπης του Θεού προς σωτηρίαν ψυχών. Κύριοι άξονες είναι:
α. Η αγιότητα του βίου του και ο προσωπικός αγώνας για την κάθαρσή του από τα πάθη.
β. Η συγκρότηση της προσωπικότητός του από ψυχοκοινωνικής απόψεως.
γ. Η κατάρτισή του με βάση την διδασκαλία της Εκκλησίας αλλά, δευτερευόντως, και με την προσθήκη γνώσεων σχετικών με την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά.
δ. Η αυτογνωσία και η προσωπική του μετάνοια μέσω της σύνδεσής του με πνευματικό. Ο θεραπευτής χρειάζεται και ο ίδιος τον δικό του θεραπευτή.
Τις εισηγήσεις ακολούθησαν ερωτήσεις από το ακροατήριο και συζήτηση.
