Βρισκόμαστε στήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους. Αὐτή ἡ χρονική στιγμή εἶναι κατάλληλη νά φέρουμε στό νοῦ μας σκέψεις καί ἀλήθειες πού ἔχουν σχέση μέ τή σωτηρία μας. Κυρίαρχο τόν θέλει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τόν χρόνο. Τόν ἔβαλε ρυθμιστή σέ κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς του. Ὑποδουλώθηκε σ’ αὐτόν. Ἀντί νά εἶναι ὁ ἰδιος κύριος, ἔδωσε στό χρόνο κυριαρχικά δικαιώματα. Τόν ἀξιολογεῖ μονάχα σέ χρῆμα καί ἀποδοτικότητα. Δέν τόν ἱεραρχεῖ. Τόν χάνει τήν ὥρα, πού νομίζει πῶς τόν κερδίζει. Καί εἶναι ἀληθινό χάσιμο, ὅταν αὐτός γεμίζει τά χέρια, ἐνῶ ἀφήνει ἄδεια τήν καρδιά. Ὁ χρόνος ὁπωσδήποτε θά φύγει. Τό ζήτημα εἶναι τί ἀφήνει. Ἄν μᾶς «πλουτίζῃ εἰς Θεόν», σέ ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς, σέ πρόοδο πνευματική, σέ ἀναβάσεις καρδιᾶς, εἶναι χρόνος κερδισμένος. Δέν φεύγει. Δέν χάνεται. Θησαυρίζεται καί ἀποταμιεύεται κοντά σ’ Ἐκεῖνον πού «τά ἔτη του οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. 101, 28).
Ναί, ὁ χρόνος φεύγει καί θά φεύγει καί κανένας δέ μπορεῖ νά τόν συγκρατήσει. Σήμερα ζοῦμε τό 2014. Αὔριο θά φύγει καί αὐτό. Ὁ χρόνος ἀμείλικτος θά φθείρει τά πρόσωπα, θά ὑποσκάψει τήν ὑγεία. Τά ἴχνη τῆς διαβάσεώς του θά εἶναι ἴχνη συνεχοῦς φθορᾶς.
Ναί, ὅλα περνοῦν, ὅλα γερνοῦν. Ἕνας μένει ἀναλλοίωτος. Μονάχα ὁ Θεός δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τόν χρόνο καί τήν φθορά. Ἄφθαρτος ὁ Θεός, ἀναλλοίωτος καί ἀμετάβλητος εἰς τόν αἰῶνα. Ἐξουσιαστής τοῦ χρόνου. Καί ὄχι μόνο ὁ Θεός μένει ἄφθαρτος καί ἀναλλοίωτος. Ἄφθαρτοι καί ἀναλλοίωτοι μένουν καί θά μένουν ὅσοι εἶναι στενά συνδεδεμένοι μαζί Του. «Ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Α΄Ἰωάν. β΄17). Αὐτός δέν γερνᾶ. Ἡ καρδιά του μένει πάντα νέα. Οἱ ρυτίδες τοῦ χρόνου δέν τήν ἀγγίζουν. Γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς αἰωνιότητας. Εἶναι αἰώνια. Ἡ φθορά δέν τήν προσβάλλει.
Ὁ χρόνος γι’ αὐτούς πού δέν πιστεύουν στό Θεό, εἶναι σκληρός, εἶναι ἕνας ἀμείλικτος ἐχθρός. Μετρᾶ τό διάστημα ἀπό τήν γέννηση ὡς τόν θάνατο, τήν πορεία ἀπό τό ἕνα σκοτάδι στό ἄλλο σκοτάδι. Γι’ αὐτούς ὅμως πού ζοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἀποκτήσει μέ τό Βάπτισμα τή νέα γέννηση, τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ χρόνος παίρνει ἄλλο νόημα. Γίνεται ὅλος μιά ἐντατική προπαρασκευή, ὄχι γιά τόν θάνατο, ἀλλά γιά τή ζωή. Για τό πῶς θά γίνουμε δεκτικοί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού σώζει τόν ἄνθρωπο
Ζοῦμε σ’ ἕνα κόσμο πού τόν διακρίνει μιά ἐπίπεδη σκέψη. Οἱ βασικοί στόχοι καί τά ἐνδιαφέροντα εἶναι ἐνδοκοσμικά. Βιώνεται ἕνας πρακτικός ὑλισμός. Ἡ ζωή πολλῶν ἀνθρώπων δέν ἐμπνεέται πλέον ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «οἰκονομία τοῦ χρήματος» καταπολεμεῖ τίς συνειδήσεις πολλῶν ἀνθρώπων, καταπολεμεῖ τήν «οἰκονομία τῆς σωτηρίας» καί, ὅπως φαίνεται, κερδίζει σέ ἀρκετούς τά νικητήρια. Ἔτσι, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος στενεύει πολύ τόν ἐαυτό του καί ἐλαττώνει ὑπερβολικά τήν ὅρασή του, ὥστε νά μή χωρεῖ μέσα του ἔστω καί τόν ἐλάχιστο λόγο τῆς ἀλήθειας καί νά μή βλέπει πέρα ἀπό τίς ἰδιοτελεῖς ἐπιδιώξεις του.
Μέσα ὅμως σ’ αὐτό τόν κόσμο ζεῖ καί «πολιτεύεται» ἡ Ἒκκλησία, ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων» (Ἀποκ. κα΄,3), τό «μικρόν ποίμνιον» στό ὁποῖο «εὐδόκησεν ὁ Πατήρ» νά τοῦ δοθεῖ ἡ «Βασιλεία» (Λουκ. ιβ΄,32), δηλαδή «ἡ χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό «μικρόν ποίμνιον» τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό «ἁλάτι» τῆς οἰκουμένης, γιατί μέσα στό σῶμα της διατηρεῖ τήν αὐθεντικότητα τῆς ζωῆς καί τό θεολογικό νόημα τοῦ κόσμου.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία. Ἀνήκουμε σ’ Ἐκεῖνον, πού διακήρυξε: «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» (Ἀποκ. κα΄,5). Εἶναι ὁ αἰώνιος Κύριος, ὁ Νεοποιός, «νεοποιεῖ τούς γηγενεῖς». Κοντά του δέν ὑπάρχουν ἡλικίες. Δέν ὑπάρχουν χιονοσκέπαστα γηρατειά. Δέν ὑπάρχουν χρόνος καί καιροί πού προκαλοῦν φθορά. Ὑπάρχει αἰώνια νεότητα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πλασμένοι γιά τήν αἰωνιότητα. Ἄνθρωποι, πού ὄχι μόνο προσδοκοῦν τήν αἰωνιότητα. Ζοῦν μέσα τους καί προαπολαμβάνουν τήν χαρά τῆς αἰωνιότητας, γιατί πιστεύουν στόν Αἰὠνιο. Σ’ Αὐτόν πού μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωαν. ε΄, 24).
Ἕνας καινούργιος χρόνος, λοιπόν, ἄρχισε. Μᾶς τόν προσφέρει ἡ ἀγάπη τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Μᾶς τόν προσφέρει ὄχι γιά νά τόν ξοδεύσουμε ἄσκοπα. Οὔτε κἄν νά τόν κερδίσουμε γιά τήν γῆ. Μᾶς τόν προσφέρει γιά νά τόν χρησιμοποιήσουμε στή γῆ, γιά νά κατακτήσουμε τόν οὐρανό. Αὐτός ὁ χρόνος οὔτε φθείρεται οὔτε φθείρει. Δέν περνάει καί δέν γερνάει. Προχωρεῖ καί καταλήγει στήν αἰωνιότητα. Προσεγγίζει τήν ὥρα τοῦ θριαμβευτικοῦ ἐρχομοῦ Του.
Θά ἀντιμετωπίσουμε ἔτσι τόν χρόνο πού ἦρθε;
Καλή χρονιά, εὐτυχισμένη καί ἰδιαίτερα εὐλογημένη!
Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
