Με την ευχή σας. Εκ των προτέρων γνωρίζω ότι τα παρακάτω δεν πρέπει να δημοσιεύονται αλλά ως ποιμένα μου οφείλω να σας ενημερώσω. Σήμερα ήμουν στη Λύρα με -5 βαθμούς και χιόνι. Στο Ναό δεν ήταν ούτε 10 άνθρωποι. Γύρω στις 8:45 άνοιξε η πόρτα και κοντοστάθηκαν 4 λαθραίοι, αδύνατοι, με βλέμμα πείνας. Όταν κάποιοι κινήθηκαν προς το μέρος τους, διέκοψα τον Όρθρο που έψαλα στο αναλόγιο και τους φώναξα «στο Ναό του Θεού, όλοι είναι καλοδεχούμενοι». Στους ξένους είπα στα αγγλικά «μην φοβάσθε, καθίστε να ζεσταθείτε». Είχα 5 πρόσφορα. Έκοψα μόνο το 1 στην Πρόθεση και από τα άλλα αφαίρεσα τη σφραγίδα «ΧΡ» και τους τα έδωσα ως ψωμί. Πριν το τέλος της λειτουργίας, κήρυξα πάνω στην περικοπή και είπα «να από τι θα μας κρίνει ο Θεός». Κατέληξα, δείχνοντας τους 4, πως «ελάχιστες φορές τυχαίνει στη ζωή μας, αυτό που κηρύττουμε να το πραγματώνουμε εκείνη την ίδια στιγμή και έτσι οι πράξεις μας να κηρύττουν Χριστό και όχι μόνο τα λόγια μας». Με το «δι’ ευχών» είπα μέσα μου... «α ρε παπα-Νίκο, τσάμπα έχασες τα λόγια σου», πριν προλάβω, όμως, να τελειώσω τη σκέψη μου, τους κύκλωσαν οι κυρίες. Με νοήματα τους είπαν να περιμένουν. Μέχρι να καταλύσω, τους είχαν φέρει φαγητά, πολλά φαγητά και ρούχα, μπουφάν και σκούφους.
Οι άνθρωποι ήταν από το Σουδάν, μου είπαν ότι πάνε στη Γαλλία.
Αυτά που είδα, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Σεβασμιώτατε, την ευχή σας. Καλό μεσημέρι.
