Πάντοτε, ὄχι μόνο στίς παλιές καλές ἐποχές, πού οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μιά γνήσια καί ἄδολη εὐλάβεια, ἀλλά καί τώρα ἀκόμη, πού τά ἤθη «ξέφτισαν» καί ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τήν πίστη, ἐπιτρέπει ὁ καλός Θεός νά βρίσκονται ἁγνές ψυχές, ντόμπρες, ὀρθόδοξες καί πατερικές, ἀσκητικές καί φιλομόναχες, γιά νά στολίζουν τόν ἄκοσμο κόσμο, νά διακονοῦν τήν ᾿Εκκλησία καί νά περιβάλλουν μέ ἀγάπη καί στοργή τούς τόπους τῆς ἀφιερώσεως καί τῆς προσευχῆς, τά μοναστήρια, καί ὅσους ζοῦν μέσα σ᾿ αὐτά.
Μιά τέτοια ψυχή, ἁπλή, ἀγαπητή, πατρική καί προσιτή πρός ὅλον τόν κόσμο, ἰδιαίτερα ὅμως πρός τούς μοναχούς καί τίς μοναχές - κυρίως πρός αὐτές - ὑπῆρξε καί ὁ μακαριστός π. Μαρῖνος Γεωργακόπουλος, ὁ κατά σάρκα πατέρας τοῦ κατά πνεῦμα Πατρός καί ᾿Επισκόπου μας, δηλαδή... ὁ «Παπποῦς» μας!
῾Ο ἀγαθός λευΐτης διακόνησε τήν ᾿Εκκλησία μέ τό γνήσια ὀρθόδοξο φιλομόναχο πνεῦμα, πού θεωρεῖ τόν Μοναχισμό τέκνο καί ὄχι προγονό τῆς ᾿Εκκλησίας. Μέ αὐτό τό πνεῦμα γαλούχησε τήν ἐνορία, σάν μιά μικρογραφία ἑνός μοναστικοῦ Κοινοβίου. Μέ αὐτό τό πνεῦμα γαλούχησε καί τήν οἰκογένειά του· καί τήν κατέστησε φυτώριο ἱερατικῶν καί μοναχικῶν κλίσεων, πού πρόσφερε στόν Δεσπότη Χριστό εὔχυμους καρπούς καί δῶρα πολύτιμα, τήν ἔγγαμη ἱερωσύνη καί τόν ἄγαμο μοναχισμό, ἁρμονικά συνταιριασμένα σάν δίδυμα τέκνα τῆς ἴδιας μήτρας. ῾Ο ἴδιος προσήγαγε τά παιδιά του, ὅπως ἡ παλαιοδιαθηκική προφῆτις ῎Αννα τόν Σαμουήλ, στήν ἀγκάλη τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο δρόμο· μέ τήν ἴδια χαρά· μέ τήν ἴδια συγκίνηση· μέ τήν ἴδια στοργή· μέ τό ἴδιο δέος.
Μέ αὐτή τήν στοργή πλησίασε καί τά ἄλλα παιδιά, τά ἄζυγα, τά ρασοφορεμένα&κι ἄς μήν ἤτανε δικά του. Κι ἔγινε ὁ «Παπποῦς» στά μικρά καί τά μεγάλα μοναστήρια, τά ἀνδρικά, ἀλλά κυρίως τά γυναικεῖα&μιά καί ὁ Θεός δέν τοῦ᾿ χε δώσει θυγατέρες. Στήν Αἴγινα, στή Δημητριάδα, γνωρίσαμε τόν μακαριστό ἀπό κοντά καί γίναμε μέλη τῆς οἰκογένειάς του, γιατί καί ἐκεῖνος ἔγινε μέλος τῆς δικῆς μας οἰκογένειας.
Τά μοναστηράκια ὅλα τόν βρήκαμε συμπαθῆ καί στοργικό ἀρωγό στίς ἀνάγκες μας. Στά ὑλικά, προνοητικό καί στοργικό· σέ οἰκονομική βοήθεια, εἴτε ὁ ἴδιος κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, εἴτε μέσῳ γνωστῶν πού τούς παρακινοῦσε σέ συμπαράστασή μας· ἀλλά καί σέ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, σκεύη, ὑφάσματα, ὑποδήματα&Στήν πρώτη μεγαλοσχημία πού τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος ἅμα τῇ ἀφίξει του, μπροστά ὁ π. Μαρίνος μέ ἕνα κομμάτι ὕφασμα, δῶρο γιά τά ροῦχα τῆς νέας μοναχῆς! Σωστός «Παπποῦς»! Λές κι ἦταν μέσα στό μοναστῆρι! Ποῦ τά σκεπτόταν ὅλα!
᾿Αλλά καί στά πνευματικά τόν ζήσαμε διακριτικό καί συμβουλευτικό. Σεβάσμιο καί ἱεροπρεπῆ στίς Θεῖες Λειτουργίες, γλυκύ καί προσιτό στίς ἐκτός τοῦ Ναοῦ συντυχίες, νά ἐκθέτει μέ προθυμία τήν μακρά ἱερατική καί ποιμαντική του πείρα, ὅπου πίστευε πώς θά ὑπάρξει ὠφέλεια ἀπό τόν λόγο του. ᾿Αθόρυβα μᾶς ἐπισκεπτόταν, μέ ἁπλότητα ἐμφανιζόταν, χωρίς ἐπισημότητες καί ὑποδοχές, αὐτός πού ἦταν, ὅπως ἦταν, καί γέμιζε τό μοναστῆρι ἀπό τήν ἱλαρή παρουσία του, τήν παρουσία τοῦ «Παπποῦ»... ῾Η αἴσθηση πώς ὑπάρχει κάποιος πού νοιάζεται γιά σένα, ἁπλά, εὐλαβικά, «ἐν Χριστῷ», εἶναι ἀνώτερη καί πολυτιμότερη κάθε πολύτιμης δωρεᾶς καί χορηγίας...
᾿Ιδιαίτερα, τά μοναστηράκια τῆς Αἴγινας τόν ἔζησαν ταπεινό συμπαραστάτη, προστάτη, ἐφημέριο νά διακονεῖ τίς λατρευτικές τους εὐκαιρίες, πιστά ἰχνηλατώντας τόν πρῶτο ἐκεῖνο ταπεινό «ἐφημέριο» καί προστάτη τῶν μοναζουσῶν, ῞Αγιο Νεκτάριο. Κοντά τους ἔβρισκε κι ἐκεῖνος κατάπαυση ἀπό τίς μέριμνες τῆς ἐνορίας, μέσα στήν ἀδολεσχία τῆς προσευχῆς καί τῆς ἱερῆς μοναξιᾶς, θάπτοντας θεληματικά τά διάσημά του ὡς «πατέρας τοῦ Δεσπότη» καί ἐξασκώντας μέ ἐπιμέλεια τά χρέη τοῦ «παπποῦ» τῶν μοναζουσῶν. ῎Ισως γι᾿ αὐτό ὁ Θεός, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ῾Αγίου, τόν ἀξίωσε στό εὐλογημένο αὐτό καί ἁγιοφρούρητο νησί νά «σαββατίσει», περνώντας «ἐν μιᾷ ροπῇ» στήν «ἡσυχία» τοῦ οὐρανοῦ, ἀφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό...
Σήμερα, λίγους μόνο μῆνες ἀπό τήν αἰφνίδια ἐκδημία του, ζοῦμε ἔντονη τήν παρουσία τοῦ ἀειμνήστου καί πολυσεβάστου π. Μαρίνου στήν καρδιά, στήν προσευχή, στή Λειτουργία μας... Σέ πόσα μοναστήρια κυλάει ἡ εὐχή ὑπέρ ἀναπαύσεως «τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Μαρίνου ἱερέως»... Εἶναι ἡ σειρά μας νά «ξεπληρώσουμε τό χρέος», καί νά τό ξεπληρώνουμε ἐσαεί, μέ τόν τρόπο πού ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε, ἀνταποδίδοντας στήν στοργή τοῦ «Παπποῦ» τήν δική μας, ὡς πνευματικά ἔκγονα, προσευχή...
᾿Αξιομακάριστε καί πολυσέβαστε π. Μαρῖνε, ἀείμνηστε «Παπποῦ», αἰωνία σου ἡ μνήμη!
Μιά τέτοια ψυχή, ἁπλή, ἀγαπητή, πατρική καί προσιτή πρός ὅλον τόν κόσμο, ἰδιαίτερα ὅμως πρός τούς μοναχούς καί τίς μοναχές - κυρίως πρός αὐτές - ὑπῆρξε καί ὁ μακαριστός π. Μαρῖνος Γεωργακόπουλος, ὁ κατά σάρκα πατέρας τοῦ κατά πνεῦμα Πατρός καί ᾿Επισκόπου μας, δηλαδή... ὁ «Παπποῦς» μας!
῾Ο ἀγαθός λευΐτης διακόνησε τήν ᾿Εκκλησία μέ τό γνήσια ὀρθόδοξο φιλομόναχο πνεῦμα, πού θεωρεῖ τόν Μοναχισμό τέκνο καί ὄχι προγονό τῆς ᾿Εκκλησίας. Μέ αὐτό τό πνεῦμα γαλούχησε τήν ἐνορία, σάν μιά μικρογραφία ἑνός μοναστικοῦ Κοινοβίου. Μέ αὐτό τό πνεῦμα γαλούχησε καί τήν οἰκογένειά του· καί τήν κατέστησε φυτώριο ἱερατικῶν καί μοναχικῶν κλίσεων, πού πρόσφερε στόν Δεσπότη Χριστό εὔχυμους καρπούς καί δῶρα πολύτιμα, τήν ἔγγαμη ἱερωσύνη καί τόν ἄγαμο μοναχισμό, ἁρμονικά συνταιριασμένα σάν δίδυμα τέκνα τῆς ἴδιας μήτρας. ῾Ο ἴδιος προσήγαγε τά παιδιά του, ὅπως ἡ παλαιοδιαθηκική προφῆτις ῎Αννα τόν Σαμουήλ, στήν ἀγκάλη τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο δρόμο· μέ τήν ἴδια χαρά· μέ τήν ἴδια συγκίνηση· μέ τήν ἴδια στοργή· μέ τό ἴδιο δέος.
Μέ αὐτή τήν στοργή πλησίασε καί τά ἄλλα παιδιά, τά ἄζυγα, τά ρασοφορεμένα&κι ἄς μήν ἤτανε δικά του. Κι ἔγινε ὁ «Παπποῦς» στά μικρά καί τά μεγάλα μοναστήρια, τά ἀνδρικά, ἀλλά κυρίως τά γυναικεῖα&μιά καί ὁ Θεός δέν τοῦ᾿ χε δώσει θυγατέρες. Στήν Αἴγινα, στή Δημητριάδα, γνωρίσαμε τόν μακαριστό ἀπό κοντά καί γίναμε μέλη τῆς οἰκογένειάς του, γιατί καί ἐκεῖνος ἔγινε μέλος τῆς δικῆς μας οἰκογένειας.
Τά μοναστηράκια ὅλα τόν βρήκαμε συμπαθῆ καί στοργικό ἀρωγό στίς ἀνάγκες μας. Στά ὑλικά, προνοητικό καί στοργικό· σέ οἰκονομική βοήθεια, εἴτε ὁ ἴδιος κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, εἴτε μέσῳ γνωστῶν πού τούς παρακινοῦσε σέ συμπαράστασή μας· ἀλλά καί σέ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, σκεύη, ὑφάσματα, ὑποδήματα&Στήν πρώτη μεγαλοσχημία πού τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος ἅμα τῇ ἀφίξει του, μπροστά ὁ π. Μαρίνος μέ ἕνα κομμάτι ὕφασμα, δῶρο γιά τά ροῦχα τῆς νέας μοναχῆς! Σωστός «Παπποῦς»! Λές κι ἦταν μέσα στό μοναστῆρι! Ποῦ τά σκεπτόταν ὅλα!
᾿Αλλά καί στά πνευματικά τόν ζήσαμε διακριτικό καί συμβουλευτικό. Σεβάσμιο καί ἱεροπρεπῆ στίς Θεῖες Λειτουργίες, γλυκύ καί προσιτό στίς ἐκτός τοῦ Ναοῦ συντυχίες, νά ἐκθέτει μέ προθυμία τήν μακρά ἱερατική καί ποιμαντική του πείρα, ὅπου πίστευε πώς θά ὑπάρξει ὠφέλεια ἀπό τόν λόγο του. ᾿Αθόρυβα μᾶς ἐπισκεπτόταν, μέ ἁπλότητα ἐμφανιζόταν, χωρίς ἐπισημότητες καί ὑποδοχές, αὐτός πού ἦταν, ὅπως ἦταν, καί γέμιζε τό μοναστῆρι ἀπό τήν ἱλαρή παρουσία του, τήν παρουσία τοῦ «Παπποῦ»... ῾Η αἴσθηση πώς ὑπάρχει κάποιος πού νοιάζεται γιά σένα, ἁπλά, εὐλαβικά, «ἐν Χριστῷ», εἶναι ἀνώτερη καί πολυτιμότερη κάθε πολύτιμης δωρεᾶς καί χορηγίας...
᾿Ιδιαίτερα, τά μοναστηράκια τῆς Αἴγινας τόν ἔζησαν ταπεινό συμπαραστάτη, προστάτη, ἐφημέριο νά διακονεῖ τίς λατρευτικές τους εὐκαιρίες, πιστά ἰχνηλατώντας τόν πρῶτο ἐκεῖνο ταπεινό «ἐφημέριο» καί προστάτη τῶν μοναζουσῶν, ῞Αγιο Νεκτάριο. Κοντά τους ἔβρισκε κι ἐκεῖνος κατάπαυση ἀπό τίς μέριμνες τῆς ἐνορίας, μέσα στήν ἀδολεσχία τῆς προσευχῆς καί τῆς ἱερῆς μοναξιᾶς, θάπτοντας θεληματικά τά διάσημά του ὡς «πατέρας τοῦ Δεσπότη» καί ἐξασκώντας μέ ἐπιμέλεια τά χρέη τοῦ «παπποῦ» τῶν μοναζουσῶν. ῎Ισως γι᾿ αὐτό ὁ Θεός, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ῾Αγίου, τόν ἀξίωσε στό εὐλογημένο αὐτό καί ἁγιοφρούρητο νησί νά «σαββατίσει», περνώντας «ἐν μιᾷ ροπῇ» στήν «ἡσυχία» τοῦ οὐρανοῦ, ἀφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό...
Σήμερα, λίγους μόνο μῆνες ἀπό τήν αἰφνίδια ἐκδημία του, ζοῦμε ἔντονη τήν παρουσία τοῦ ἀειμνήστου καί πολυσεβάστου π. Μαρίνου στήν καρδιά, στήν προσευχή, στή Λειτουργία μας... Σέ πόσα μοναστήρια κυλάει ἡ εὐχή ὑπέρ ἀναπαύσεως «τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Μαρίνου ἱερέως»... Εἶναι ἡ σειρά μας νά «ξεπληρώσουμε τό χρέος», καί νά τό ξεπληρώνουμε ἐσαεί, μέ τόν τρόπο πού ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε, ἀνταποδίδοντας στήν στοργή τοῦ «Παπποῦ» τήν δική μας, ὡς πνευματικά ἔκγονα, προσευχή...
᾿Αξιομακάριστε καί πολυσέβαστε π. Μαρῖνε, ἀείμνηστε «Παπποῦ», αἰωνία σου ἡ μνήμη!
