«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...», λέει τό τραγούδι τοῦ Χατζηγιάννη. ᾿Αγγίζει ὁ στίχος.
Σιγοτραγουδιέται ἀπό ὅλους μας. ῎Οχι μόνο τούς πιτσιρικάδες, ἀλλά καί ὅλους ὅσους αἰσθάνονται, δηλώνουν ἤ θά ἤθελαν νά δηλώσουν ἐρωτευμένοι. ῾Η ἐπιθυμία τῆς ἀγάπης πηγάζει ἀπό τήν ὕπαρξή μας, ἀλλά καί εἶναι τό μοναδικό ὄνειρο πού κρατιέται ἀνέγγιχτο ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, τό ἄγχος, τήν πίεση τοῦ διαβάσματος καί τῆς δουλειᾶς, τήν ἀδικία πού βλέπουμε νά μᾶς περιβάλλει, τή μαζικότητα τῆς διασκέδασης, τό μάντρωμα στό κουτί πού λέγεται τηλεόραση.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῎Αν πραγματικά κάποιος καταφέρει νά τό πετύχει, εἶναι μία μεγάλη ἐσωτερική ἀνακάλυψη. Νά καταλάβεις ὅτι μπορεῖς νά ξεπεράσεις τόν ἑαυτό σου καί τήν ἔμφυτη ἀγάπη πού νιώθεις γι’ αὐτόν, νά βγάλεις ἀπό κριτήριο τῆς σχέσης μέ τόν ἄλλο τήν δική σου ἱκανοποίηση, τήν ἐπιθυμία ὁ ἄλλος νά εἶναι δίπλα σου, νά σέ στηρίζει, νά μοιράζεται, νά σοῦ ὑποτάσσεται, νά ἔχει τό νοῦ καί τήν καρδιά του προσανατολισμένο σέ σένα, νά σέ συγχωρεῖ πού δέν εἶσαι αὐτό πού θά ἤθελε, νά κάνει τή ζωή σου ζωή του καί νά γίνεις ἐσύ ὅλα αὐτά γιά ἐκεῖνον.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῞Ενα τραγουδάκι πού λέει μία μεγάλη ἀλήθεια, μά πού ἀναρωτιέσαι ἄν μπορεῖς νά τή ζήσεις στήν ἐποχή σου. Γιατί γιά νά πετύχεις ν’ ἀγαπήσεις τόν ἄλλο ἤ τήν ἄλλη πιό πολύ ἀπό σένα, χρειάζεται ἄσκηση. Προσπάθεια κι ἀγώνας νά παραιτηθεῖς ἀπό τό «ἐγώ» σου, χάριν τοῦ ἄλλου. Καί κάτι τέτοιο σήμερα δέν σοῦ τό μαθαίνει κανείς. Τό σχολεῖο σέ σπρώχνει νά διαβάζεις γιά νά πετύχεις στή ζωή σου. ῾Η τηλεόραση σοῦ λέει ὅτι ἡ δόξα περνᾶ μέσα ἀπό τήν ὑπακοή σου στό στύλ τῆς ζωῆς πού αὐτή σοῦ προτείνει. ῞Οτι σπουδαῖος γίνεσαι ὅταν ἔχεις φωνή, κορμί ἤ καί τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀρκεῖ νά μποροῦν οἱ ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μαζί σου. Τούς γονεῖς σου δέν τούς βλέπεις γιατί ὅλη μέρα δουλεύουν ἤ δέν ἀσχολοῦνται ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο καί μαζί σου, ἀπορροφημένοι στό «ἐγώ» τους.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». Αὐτή ἡ ἀγάπη δέν ἔρχεται βλέποντας τήν ὀμορφιά τοῦ ἄλλου ἤ ζώντας ἕνα πάθος μαζί του. Δέν ἔρχεται μετά τήν ἀγκαλιά, ἀλλά προηγεῖται. Καί γιά νά τό πετύχεις, χρειάζεται νά μάθεις νά νικᾶς τόν ἑαυτό σου. Νά τό πιστεύεις ὅτι νόημα ἔχει ἡ ζωή ὅταν εἶσαι πρόσωπο. ῞Οταν δηλαδή ξέρεις γιατί ζεῖς, μπορεῖς νά κάνεις τίς ἐπιλογές σου. ῞Οταν κριτήριό σου εἶναι νά δίνεις πρῶτα, χωρίς νά σέ νοιάζει ἄν θά πάρεις. ῞Οταν μπορεῖς νά μοιραστεῖς. ῞Οταν ἔχεις νά μοιραστεῖς. ῞Οταν ξέρεις νά σέβεσαι τόν ἄλλο, αὐτό πού εἶναι, τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες του. Κι αὐτό δέν γίνεται ὅταν ἀντιμετωπίζεις τόν ἄλλο ὡς ἀναλώσιμο. Γιά ὅσο σοῦ κάνει. Γιά ὅσο σοῦ ἀρέσει. Γιά ὅσο σέ ἀντέχει.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῞Ενα τραγουδάκι πού λέει μία μεγάλη ἀλήθεια. Μόνο πού δέν σοῦ λέει πῶς γίνεται ν’ ἀγαπᾶς πιό πολύ κι ἀπό τόν ἑαυτό σου. Γιατί τό νόημά του εἶναι τό πάθος. ᾿Ενῶ ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν ξεκινᾶ ἀπό τό πάθος ἤ στό πάθος. ῾Η ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀναζήτηση μέσα ἀπό μία ζωή πού ἔχει ἀξίες. Πού δέν κυριαρχεῖται ἀπό τίς ἐπιθυμίες καί τά δικαιώματά μας, ἀλλά ἀπό τό τί εἶναι καί τί θέλει ὁ ἄλλος. Αὐτό, γιά νά τό πετύχεις, χρειάζεται νά ἔχεις μία κινητήρια δύναμη στήν ψυχή σου. Τήν μίμηση τοῦ Θεοῦ. Πού μᾶς ἀγάπησε πιό πολύ ἀπό τήν ἴδια Του τή ζωή. Πέθανε γιά μᾶς. ᾿Αναστήθηκε. Καί μᾶς ἔδειξε ὅτι γίνεται «πιό πολύ ἀπό μένα...». ᾿Αφήνοντας ὡς παρακαταθήκη τῆς διδαχῆς Του, ὡς θεωρία καί πράξη, τή ζωή στήν ᾿Εκκλησία. Ψάξ’ την. ῎Αν, βέβαια, θέλεις νά μή μείνεις στό πάθος. Νά μήν τελειώσουν ὅλα ἐκεῖ. Καί πάλι ἀπό τήν ἀρχή.
Σιγοτραγουδιέται ἀπό ὅλους μας. ῎Οχι μόνο τούς πιτσιρικάδες, ἀλλά καί ὅλους ὅσους αἰσθάνονται, δηλώνουν ἤ θά ἤθελαν νά δηλώσουν ἐρωτευμένοι. ῾Η ἐπιθυμία τῆς ἀγάπης πηγάζει ἀπό τήν ὕπαρξή μας, ἀλλά καί εἶναι τό μοναδικό ὄνειρο πού κρατιέται ἀνέγγιχτο ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, τό ἄγχος, τήν πίεση τοῦ διαβάσματος καί τῆς δουλειᾶς, τήν ἀδικία πού βλέπουμε νά μᾶς περιβάλλει, τή μαζικότητα τῆς διασκέδασης, τό μάντρωμα στό κουτί πού λέγεται τηλεόραση.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῎Αν πραγματικά κάποιος καταφέρει νά τό πετύχει, εἶναι μία μεγάλη ἐσωτερική ἀνακάλυψη. Νά καταλάβεις ὅτι μπορεῖς νά ξεπεράσεις τόν ἑαυτό σου καί τήν ἔμφυτη ἀγάπη πού νιώθεις γι’ αὐτόν, νά βγάλεις ἀπό κριτήριο τῆς σχέσης μέ τόν ἄλλο τήν δική σου ἱκανοποίηση, τήν ἐπιθυμία ὁ ἄλλος νά εἶναι δίπλα σου, νά σέ στηρίζει, νά μοιράζεται, νά σοῦ ὑποτάσσεται, νά ἔχει τό νοῦ καί τήν καρδιά του προσανατολισμένο σέ σένα, νά σέ συγχωρεῖ πού δέν εἶσαι αὐτό πού θά ἤθελε, νά κάνει τή ζωή σου ζωή του καί νά γίνεις ἐσύ ὅλα αὐτά γιά ἐκεῖνον.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῞Ενα τραγουδάκι πού λέει μία μεγάλη ἀλήθεια, μά πού ἀναρωτιέσαι ἄν μπορεῖς νά τή ζήσεις στήν ἐποχή σου. Γιατί γιά νά πετύχεις ν’ ἀγαπήσεις τόν ἄλλο ἤ τήν ἄλλη πιό πολύ ἀπό σένα, χρειάζεται ἄσκηση. Προσπάθεια κι ἀγώνας νά παραιτηθεῖς ἀπό τό «ἐγώ» σου, χάριν τοῦ ἄλλου. Καί κάτι τέτοιο σήμερα δέν σοῦ τό μαθαίνει κανείς. Τό σχολεῖο σέ σπρώχνει νά διαβάζεις γιά νά πετύχεις στή ζωή σου. ῾Η τηλεόραση σοῦ λέει ὅτι ἡ δόξα περνᾶ μέσα ἀπό τήν ὑπακοή σου στό στύλ τῆς ζωῆς πού αὐτή σοῦ προτείνει. ῞Οτι σπουδαῖος γίνεσαι ὅταν ἔχεις φωνή, κορμί ἤ καί τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀρκεῖ νά μποροῦν οἱ ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μαζί σου. Τούς γονεῖς σου δέν τούς βλέπεις γιατί ὅλη μέρα δουλεύουν ἤ δέν ἀσχολοῦνται ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο καί μαζί σου, ἀπορροφημένοι στό «ἐγώ» τους.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». Αὐτή ἡ ἀγάπη δέν ἔρχεται βλέποντας τήν ὀμορφιά τοῦ ἄλλου ἤ ζώντας ἕνα πάθος μαζί του. Δέν ἔρχεται μετά τήν ἀγκαλιά, ἀλλά προηγεῖται. Καί γιά νά τό πετύχεις, χρειάζεται νά μάθεις νά νικᾶς τόν ἑαυτό σου. Νά τό πιστεύεις ὅτι νόημα ἔχει ἡ ζωή ὅταν εἶσαι πρόσωπο. ῞Οταν δηλαδή ξέρεις γιατί ζεῖς, μπορεῖς νά κάνεις τίς ἐπιλογές σου. ῞Οταν κριτήριό σου εἶναι νά δίνεις πρῶτα, χωρίς νά σέ νοιάζει ἄν θά πάρεις. ῞Οταν μπορεῖς νά μοιραστεῖς. ῞Οταν ἔχεις νά μοιραστεῖς. ῞Οταν ξέρεις νά σέβεσαι τόν ἄλλο, αὐτό πού εἶναι, τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες του. Κι αὐτό δέν γίνεται ὅταν ἀντιμετωπίζεις τόν ἄλλο ὡς ἀναλώσιμο. Γιά ὅσο σοῦ κάνει. Γιά ὅσο σοῦ ἀρέσει. Γιά ὅσο σέ ἀντέχει.
«Πιό πολύ ἀπό μένα σ’ ἀγαπῶ...». ῞Ενα τραγουδάκι πού λέει μία μεγάλη ἀλήθεια. Μόνο πού δέν σοῦ λέει πῶς γίνεται ν’ ἀγαπᾶς πιό πολύ κι ἀπό τόν ἑαυτό σου. Γιατί τό νόημά του εἶναι τό πάθος. ᾿Ενῶ ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν ξεκινᾶ ἀπό τό πάθος ἤ στό πάθος. ῾Η ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀναζήτηση μέσα ἀπό μία ζωή πού ἔχει ἀξίες. Πού δέν κυριαρχεῖται ἀπό τίς ἐπιθυμίες καί τά δικαιώματά μας, ἀλλά ἀπό τό τί εἶναι καί τί θέλει ὁ ἄλλος. Αὐτό, γιά νά τό πετύχεις, χρειάζεται νά ἔχεις μία κινητήρια δύναμη στήν ψυχή σου. Τήν μίμηση τοῦ Θεοῦ. Πού μᾶς ἀγάπησε πιό πολύ ἀπό τήν ἴδια Του τή ζωή. Πέθανε γιά μᾶς. ᾿Αναστήθηκε. Καί μᾶς ἔδειξε ὅτι γίνεται «πιό πολύ ἀπό μένα...». ᾿Αφήνοντας ὡς παρακαταθήκη τῆς διδαχῆς Του, ὡς θεωρία καί πράξη, τή ζωή στήν ᾿Εκκλησία. Ψάξ’ την. ῎Αν, βέβαια, θέλεις νά μή μείνεις στό πάθος. Νά μήν τελειώσουν ὅλα ἐκεῖ. Καί πάλι ἀπό τήν ἀρχή.
Από το βιβλίο "Ἀπό ἑναν κόσμο σάν κι αὐτόν τί νά κρατήσω;"» του Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».
(τηλ.: 210 9310605).
που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».
(τηλ.: 210 9310605).
