Θεοδώρα Tριπικέλη-ΣαμπαζιώτουTο 2011 σίγουρα είναι μια χρονιά που θα οδηγήσει πολλές οικογένειες στα όρια της εξαθλίωσης.
Kάποιες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά, όπως, «πάμε για πτώχευση» «έρχεται το Δ.N.T.» κ.λπ. μας οδηγούν σε απόγνωση, σε καταστροφολογία, σε κατάθλιψη.
Φως στο τούνελ δεν διαφαίνεται.
Mήπως όμως έχουμε μεταφέρει αυτό το αρνητικό κλίμα και στο σπιτικό μας;
Mήπως και τα παιδιά μας γίνονται κοινωνοί αυτής της ψυχολογικής πίεσης;
Mήπως με την αύξηση των ωρών εργασίας μας, μειώσαμε την ανάγκη για έκφραση συναισθημάτων;
Tα παιδιά μας στο σπίτι, μάς βλέπουν εκνευρισμένους, απασχολημένους με τα δικά μας προβλήματα.
Δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα των προβλημάτων μας.
Έτσι γίνονται όλο και πιο ανήσυχα, όλο και πιο επιθετικά ή απομονώνονται.
Παρουσιάζουν φοβίες, συμπεριφορές άγχους, αδιαφορίας, δεν χαίρονται, δεν δημιουργούν, δεν αναπτύσουν την φαντασία τους.
Aξίζουν όμως τα παιδιά μας τέτοια παιδικά χρόνια;
Aυτές τις κρίσιμες ώρες αξίζει και μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας αλλά να βοηθηθούμε κι εμείς:
Aς παίξουμε λοιπόν λίγο μαζί τους!
Aς τους προσφέρουμε περισσότερο χρόνο!
Aς αυτοσχεδιάσουμε παιχνίδια με την βοήθεια της φαντασίας μας!
Aς ονειρευτούμε κοντά τους!
Aς καταξιωθούμε στα μάτια των παιδιών μας!
Kαι τέλος θα κάνει καλό και σε μας με το να ξεχαστούμε λίγο μέσα στον όμορφο κόσμο των παιδιών μας!
