του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας κ.κ. Ευσταθίου.
Τον θείο λόγο απηύθυνε ο αδελφός της Ι. Μ. Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης μοναχός Σιλουανός Σφυρίου, που μίλησε για την αρετή της υπομονής και πόσο ωφέλιμη και σωτήρια είναι για την ζωή μας.
Στο τέλος της ακολουθίας του εσπερινού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας τίμησε εκ μέρους της τοπικής Εκκλησίας τρεις επιφανείς, μορφωμένους, αμέμπτου ήθους και με πολυσχιδή δράση συνανθρώπους μας, που εργάσθηκαν και πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες στην τοπική κοινωνία και την εκκλησία μας.
Συγκεκριμένα τίμησε τον πρωτ. τ. Αρχ. Επίτροπο Σπάρτης π. Χρήστο Τσαγκαρούλη και τον ανακήρυξε ισόβιο επίτιμο αρχιερατικό επίτροπο Σπάρτης, τον κ. Δημήτριο Κατσαφάνα τ. λυκειάρχη, φιλόλογο και συγγραφέα, καθώς και τον κ. Θεόφιλο Σωτηρόπουλο διδάσκαλο και τ. σχολικό σύμβουλο πρωτοβάθμιας εκπαιδεύσεως.
Απευθυνόμενος στον καθένα ξεχωριστά ο Μητροπολίτης μας αναφέρθηκε αρχικά στον πρωτ. π. Χρήστο Τσαγκαρούλη και τόνισε το ήθος του την αγάπη του προς την εκκλησία και τους συνανθρώπους του, την ευλογημένη οικογένεια που δημιούργησε, την ολοπρόθυμη διακονία του στις ενορίες που υπηρέτησε, αλλά και στα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως, καθώς και την άριστη συνεργασία του τόσο με τους προκατόχους του Μητροπολίτες , όσο και με τον ίδιο.
Κατά την σύντομη αντιφώνησή του ο π. Χρήστος πέραν των ευχαριστιών προς τον Μητροπολίτη, την οικογένειά του και όσων τον βοήθησαν στη ζωή του, στάθηκε στην αγάπη του για την εκκλησία και στην υλοποίηση του παιδικού του πόθου να γίνει κληρικός, καθώς και στην διαδρομή του στην ιερωσύνη, η οποία ήταν πλήρης της θείας χάριτος και ευλογίας.
Στη συνέχεια παρουσίασε τον κ. Δημήτριο Κατσαφάνα και δικαιολόγησε την επιλογή του να τιμηθεί από την τοπική Εκκλησία, αφού για πολλά έτη με την ζωή του, τα λόγια και το παράδειγμά του ως καθηγητής και λυκειάρχης καθοδήγησε πλήθος μαθητών στη γνώση μεταλαμπαδεύοντάς τους την αγάπη για την Ελλάδα μας και την Ορθοδοξία. Επιπλέον του παρέδωσε ως δώρο μια σειρά από ψηφιακούς δίσκους με ομιλίες που έκανε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ι. Μητροπόλεώς μας.
Ο κ. Κατσαφάνας λαμβάνοντας τον λόγο ανέφερε αρχικά την έκπληξή του για την διάκριση που του δόθηκε καθώς δεν την περίμενε όπως είπε και στη συνέχεια ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη μας και αναφέρθηκε στην ανάγκη που υπάρχει στην κοινωνία μας να ακούγεται η ορθή, σθεναρή, ξεκάθαρη και σωτήρια φωνή του ευαγγελίου, σε αντιπαράθεση με τα σαθρά μηνύματα που ακούγονται από την τηλεόραση και τον αποπροσανατολισμό του ανθρώπου από την πραγματική πηγή της ωφέλειάς του.
Τέλος, ο Ποιμενάρχης μας αναφέρθηκε στον κ. Θεόφιλο Σωτηρόπουλο και μίλησε για τον αγώνα που έκανε σαν ένα φτωχόπαιδο να μπορέσει να σπουδάσει και στη συνέχεια να καταφέρει να ανέλθει σε όλα τα στάδια της πρωτοβάθμιας εκπαιδεύσεως, ενώ επαίνεσε το ήθος, την εργατικότητα και την αγάπη του για τα παιδιά και την εκκλησία μας. Και σ’ αυτόν προσφέρθηκε ως δώρο μια σειρά από ψηφιακούς δίσκους με ομιλίες που έκανε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ι. Μητροπόλεώς μας.
Ο κ. Σωτηρόπουλος, τέλος, στην αντιφώνησή του τόνισε την αγάπη του Μητροπολίτου προς τον συνάνθρωπο αναφερόμενος στα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Ι. Μητροπόλεως, ενώ σαν παιδαγωγός επεσήμανε την μεγάλη ζημιά που θα υποστούν τα παιδιά μας σε περίπτωση που όπως ακούγεται γίνει προαιρετικό το μάθημα των θρησκευτικών.
Αντιφώνηση Δημήτρη Γ. Κατσαφάνα, 10-4-2011
Σεβασμιώτατε Ιεράρχα,
Με ευχάριστη έκπληξη δέχτηκα την αγγελία ότι θα με τιμήσετε.
Σας ευχαριστώ. Η τελετή αυτή, τελετή σεμνή και υπέροχη, είναι η μεγάλη γιορτή της ψυχής μου. Είναι μια μεγάλη και ανεπανάληπτη ώρα, τώρα πλέον που βρίσκομαι στο τέλος της μακρόχρονης οδοιπορίας μου.
Δεκαετίες τώρα, πολλές φορές διασταυρώθηκαν τα βήματά μας και οι ψυχές μας. Έχουν περάσει 30 χρόνια από την αξέχαστη εκείνη ημέρα τής ενθρόνισής σας στη Μητρόπολή μας. Δεν κρατήσατε το ρόλο του πνευματικού απομονωτισμού, του απλού παρατηρητού που θα σας εξασφάλιζε την ησυχία. Σε μια κρίσιμη ώρα, με πόνο ψυχής, διαπιστώνατε ότι στην κοινωνία μας εκατοντάδες χρονίως πάσχοντες συνάνθρωποί μας βασανίζονταν φρικτά, ανυπεράσπιστοι. Ακούστηκε η φωνή σας, πρωτάκουστο τότε εγερτήριο σάλπισμα σε τούτο τον τόπο. Όλους αυτούς τους βλέπατε για αδελφούς σας, ακόμα και για κυρίους σας και αφεντικά σας. Και κατέληγε ο λόγος σας εκείνος: «Δεν θα ησυχάσω και δεν θα μπορέσω να ζήσω ανθρώπινα, αν δεν κάνω κάτι γι’ αυτούς, με την ευλογία του ουρανού». Και δεν ησυχάσατε από τότε. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη πόνο. Γιατί η ιστορία είναι γεμάτη πόνο. Οι φτωχοί και οι άμοιροι, οι άρρωστοι και εγκαταλελειμμένοι γέροντες ακουμπάνε στην εκκλησία μας, της οποίας αποτελείτε γερό θεμέλιο. Ο Ιησούς κρούει τη θύρα μας. Πόσοι, τάχα, του ανοίγουμε; Η ευρωστία του έργου σας, πνευματικού και κοινωνικού, η καθαρότητα του προσώπου σας, η τιμιότητα της πολιτείας σας είναι ενσαρκώσεις της Αγάπης του Χριστού. Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε ως άνθρωποι και ως Έλληνες στέκεσθε άγρυπνος σε κρίσιμη σκοπιά. Πόσες μεγάλες προσωπικότητες στην κοινωνία μας αγρυπνούν; Φοβάμαι ότι πολλές σκοπιές μένουν αφύλακτες.
Δεν είναι ώρα, Πανιερώτατε Δέσποτα, για να εξομολογηθώ τις αγωνίες μου. Αλλά δεν μπορώ να μη σημειώσω με έμφαση, ότι στους εκπαιδευτικούς της δικής μου γενιάς ανήκει η τιμή, ότι κάτω από αφόρητες κοινωνικές και άθλιες διδακτικές συνθήκες, σταθήκαμε πειθαρχικοί και ενθουσιώδεις. Συμβάλαμε στην ανασυγκρότηση της πατρίδας και την ανασύνταξη τής πολιτείας και καταβάλαμε την πολυτιμότερη από όλες τις εισφορές: το Ήθος. Ήταν οι πρώτες δεκαετίες μετά τον Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, όταν στη χώρα μας περισσότερα από τα μισά σχολεία ήταν ερειπωμένα, οι οικογένειες είχαν αποδεκατιστεί, όταν σε παιδιά και σε γονείς υπήρχε, λόγω του πολέμου, ηθική κάμψη και αδιαφορία για τη μάθηση, για την ανάπλαση.
Δυστυχώς σήμερα ο άνθρωπος αντί να είναι πρωταγωνιστής, είναι κατάδικος. Γιατί, τάχα, ο άνθρωπος στοχάστηκε χιλιάδες χρόνια; Για να φθάσει μήπως με την επιστημονική λογική στη Χιροσίμα; Οι αντιδραστήρες στην Ιαπωνία γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος. Ο αδελφός μας τώρα πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χείλος, ο αδερφός μας θέλει να κλάψει και του λείπουν τα μάτια, θέλει να αγγίξει τα χέρια μας, να μας προσπέσει, να παραπονεθεί και του λείπουν τα χέρια.
Και στην πατρίδα μας εισβάλλουν σήμερα αλλότρια δαιμόνια και ανοίγουν πόλεμο με το πνεύμα τού ανθρώπου, με την ισορροπία νου και ψυχής, που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά σε τούτο τον τόπο. Ένας ιδεολογικός κατακλυσμός πλημμυρίζει τον άνθρωπο. Και είναι δύσκολο να υπήρξε άλλη εποχή με τόσες γνώσεις αλλά και με τόση πνευματική γύμνια και τέτοια ψυχική αλητεία. Ποιος θα μας σώσει από τις ανατρεπτικές δυνάμεις που αλλοιώνουν τον άνθρωπο στον πυρήνα του; Ποιος θα μας σώσει από τους διάφορους προφήτες τής τηλεόρασης; Ο δάσκαλος, οι γονείς δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τις εξελίξεις. Ας κάνουν όμως ό,τι κάνει ο γιατρός. Δεν προσπαθεί να καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τα μικρόβια, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει στον οργανισμό αντισώματα.
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα, ταχθήκατε σε κρίσιμη σκοπιά. Γνωρίζω ότι αυτός που αποδύεται σε σκληρόν αγώνα να αναπλάσει ψυχές, να περισώσει τα θεμελιώδη τής ελληνορθόδοξης ζωής, πρέπει να ποτιστεί με όλα τα φαρμάκια και να αντέξει σε όλα τα ανεβοκατεβάσματα, στη ρευστότητα των ανθρωπίνων, στην ασυνέπεια, την αγνωμοσύνη, την αδιαφορία.
Συνήθως, στην ελληνική ιστορία, το θαύμα μιας φωτεινής στιγμής το καταστρέφει μια πολύωρη ηθική νύχτα. Ο ανθρώπινος και θείος λόγος σας, παράλληλα προς το ηθικό – κοινωνικό έργο σας, μέσα στην ξηρασία τού σύγχρονου πολιτισμού μας είναι και θα είναι στον αιώνα μια αδιάκοπα ανοιχτή πρόσκληση, ελπίδα και παράκληση. Έχετε την προσωπική μας αγάπη και την αφοσίωσή μας. Αυτό θέλει ο Θεός. Γιατί έχουμε ευθύνη απέναντι στο Θεό, την ευθύνη ως έμπρακτη αγάπη, όπως την έζησε ο Εσταυρωμένος σώζοντας τον άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ θερμότατα, θειότατε Δέσποτα.
