imlarisis.gr
Φιλοπρόοδος, εργατικός, δραστήριος, με όλη τη σημασία της λέξεως, τίμιος, φιλακόλουθος από μικρός, ευλαβής, ειλικρινής, σοβαρός, ευθύς, ώριμος από της νεότητός σου, λυσιτελής, ευπαίδευτος, φιλομαθής, έζησες ανάμεσά μας, φίλτατε Τιμόθεε, σαν ένα άστρο
του Ουρανού, που έλαμψες για λίγο
ανάμεσά μας και μας χάρισες δύναμη, θάρρος, αισιοδοξία και προπαντός την χαρά της παρουσίας σου.
Απορίας άξιον πώς ενώ το ύφος σου ήταν σχεδόν πάντοτε σοβαρό και ενίοτε αυστηρό, πώς αλήθεια εσύ σκόρπιζες σε όλους τους οικείους, τους φίλους και τους συνεργάτες σου, χαρά αληθινή, ικανοποίηση και αισιοδοξία;
Σίγουρα ήταν αποτέλεσμα της καλλιέργειάς σου, της βαθειάς σου πίστεως, της κατά Θεόν ανατροφής σου από τους ευσεβείς γονείς σου και του αδαμάντινου χαρακτήρος σου.
Πέρασαν τέσσερεις μήνες από της κοιμήσεώς σου και κανείς δεν σε λησμόνησε ούτε για μια στιγμή. Στην Ιερά Μητρόπολη, στην οικογένειά σου, στην ενορία σου, παντού η απουσία σου όχι απλώς αισθητή, αλλά και πρόξενος βαθυτάτης θλίψεως.
Πολλά είναι αυτά που εμποδίζουν εκείνους που σε γνώρισαν να σε λησμονήσουν έστω και για μια στιγμή: η καλωσύνη σου, η φιλανθρωπία σου, η αφοσίωσή σου σ’ αυτό που επέλεξες, η προκοπή σου, η εμμονή σου να τα έχεις όλα τέλεια πάντοτε, τα μετρημένα λόγια σου αλλά και το λεπτό χιούμορ που επεδείκνυες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις σου, περισσότερο όμως ακόμη το λειτουργικό μεγαλείο σου, το έντονο ιεροκηρυκτικό σου χάρισμα, η αγάπη στην ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου σου, η προθυμία σου να επιτελείς έργο πνευματικό και να οικοδομείς με τον τρόπο αυτό τις ψυχές των ανθρώπων και πολλά άλλα.
Ποιος μπορεί να σε ξεχάσει, όταν όλοι σε στερούνται; Ποιος θα σε λησμονήσει, όταν ο τάφος σου μέχρι σήμερα γεμίζει αναμμένα κεριά; Ποιος θα προσκυνήσει στον Άγιο Χαράλαμπο και δεν θα φέρει στη θύμησή του τη γλυκειά μορφή σου;
Ποιος ακόμη μπορεί να σε σβήσει από τη μνήμη του, όταν μικροί και μεγάλοι, ενορίτες σου και μη, σε γράφουν στα συγχωροχάρτια με κεφαλαία γράμματα; Και ποιος μέχρι σήμερα δεν αναλύεται σε δάκρυα, όταν ακούει τη γλυκειά και μελιστάλαχτη φωνή σου να ηχεί στην Εκκλησιαστική μας ραδιοφωνία, να αρχίζει και να τελειώνει με σένα το πρόγραμμά της;
Από όλες τις πλευρές και αν το δεις καλό μας κάνει η θύμησή σου. Πρώτον οι εν Χριστώ αδελφοί δεν λησμονιούνται ποτέ. Τους ενώνει ο δια Χριστόν σύνδεσμος αλλά και η προσδοκία της Αναστάσεως! Δεύτερον για μας ισχύει απόλυτα ο λόγος του Κυρίου: «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».
Τρίτον, έτσι όπως έφυγες πολύ νωρίς, μας κάνεις να σκεπτόμαστε, αδελφέ Τιμόθεε, ότι όντως είμαστε ξένοι και πάροικοι εν γη αλλοτρία και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε κάτι που το είχες εσύ και το διαλαλούσες, την μνήμη θανάτου! Πράγματι, ο άνθρωπος, ο οποίος σκέπτεται τον θάνατο, εκφράζει το αληθινό και το αυθεντικό, εξάλλου ο Χριστιανισμός κατά τους μεγάλους φιλοσόφους, αυτό είναι μελέτη θανάτου.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την παρουσιάζουν σαν το καλύτερο μέσο για την απόκτηση του φόβου του Θεού, απ’ τον οποίο θα γεννηθεί η μετάνοια και την θεωρούν πρόξενο πολλών ακόμη αρετών.
Μου κάνει εντύπωση που καίτοι ήσουν τόσο νέος, σου άρεσε να ομιλείς για την μετά θάνατο ζωή, πώς θα αισθάνεται η ψυχή μας, πού θα περιπολεύει, πώς θα αναπαύεται! Και είχες έμφυτη την εμπιστοσύνη σου στην πρόνοια και στο θέλημα του Αγίου Θεού!
Αυτό λοιπόν ήταν το θέλημα του Θεού, αγαπητέ μου αδελφέ Τιμόθεε, να βρεθείς πρώτος εσύ στην Βασιλεία των Ουρανών, προσμένων όλους εμάς που σε αγαπήσαμε και μας αγάπησες. Η κοίμησή σου, θέλω να ξέρεις έκανε πολλούς από μας να αναλογισθούμε και να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.
Προ της αναχωρήσεώς σου, αισθανθήκαμε ένα μεγάλο σφίξιμο στην καρδιά μας, θαυμάσαμε όμως και τη γενναιότητά σου, το μεγαλείο της ψυχής σου, την καρτερία σου, την πίστη και την υπομονή σου κατά κοινή ομολογία και των ιατρών σου, τους οποίους κατέπληξες με τη ψυχική σου ηρεμία και την καλλιέργειά σου.
Και κατά την έξοδό σου από την παρούσα ζωή, είναι αλήθεια πως εν απολύτω σιγή βιώσαμε το μυστήριο του θανάτου, είδαμε τη Χάρι του Θεού πως ενεργεί στα πιστά τέκνα του, και κατανοήσαμε εις βάθος ότι τελικά είμαστε άνθρωποι «άλλου αιώνος», άλλης πατρίδος, διαφορετικού πολιτεύματος.
Από την επουράνια πατρίδα μας, εκεί όπου ακούς τις ουράνιες ψαλμωδίες, ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων, εύχου αδελφέ Τιμόθεε στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, εκεί όπου η Θεία Λειτουργία δεν σταματά ποτέ υπέρ των καλών σου γονέων, των αδελφών σου, των ανηψιών σου που επιμόνως σε αναζητούν, υπέρ του Επισκόπου σου, των συλλειτουργών σου, των φίλων και οικείων σου, αλλά και των ευλαβών ενοριτών και συνεργατών σου που κάθε μέρα διαπιστώνουν ολοένα και περισσότερο πόσο πραγματικά τους λείπει η μορφή σου, η πληθωρική παρουσία σου, ο επιστηρικτικός λόγος σου και η πληρότητα που αισθάνονταν δίπλα σου!
Καλή Συνάντηση αδελφέ!
π. Αχίλλιος
του Ουρανού, που έλαμψες για λίγο
ανάμεσά μας και μας χάρισες δύναμη, θάρρος, αισιοδοξία και προπαντός την χαρά της παρουσίας σου.
Απορίας άξιον πώς ενώ το ύφος σου ήταν σχεδόν πάντοτε σοβαρό και ενίοτε αυστηρό, πώς αλήθεια εσύ σκόρπιζες σε όλους τους οικείους, τους φίλους και τους συνεργάτες σου, χαρά αληθινή, ικανοποίηση και αισιοδοξία;
Σίγουρα ήταν αποτέλεσμα της καλλιέργειάς σου, της βαθειάς σου πίστεως, της κατά Θεόν ανατροφής σου από τους ευσεβείς γονείς σου και του αδαμάντινου χαρακτήρος σου.
Πέρασαν τέσσερεις μήνες από της κοιμήσεώς σου και κανείς δεν σε λησμόνησε ούτε για μια στιγμή. Στην Ιερά Μητρόπολη, στην οικογένειά σου, στην ενορία σου, παντού η απουσία σου όχι απλώς αισθητή, αλλά και πρόξενος βαθυτάτης θλίψεως.
Πολλά είναι αυτά που εμποδίζουν εκείνους που σε γνώρισαν να σε λησμονήσουν έστω και για μια στιγμή: η καλωσύνη σου, η φιλανθρωπία σου, η αφοσίωσή σου σ’ αυτό που επέλεξες, η προκοπή σου, η εμμονή σου να τα έχεις όλα τέλεια πάντοτε, τα μετρημένα λόγια σου αλλά και το λεπτό χιούμορ που επεδείκνυες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις σου, περισσότερο όμως ακόμη το λειτουργικό μεγαλείο σου, το έντονο ιεροκηρυκτικό σου χάρισμα, η αγάπη στην ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου σου, η προθυμία σου να επιτελείς έργο πνευματικό και να οικοδομείς με τον τρόπο αυτό τις ψυχές των ανθρώπων και πολλά άλλα.
Ποιος μπορεί να σε ξεχάσει, όταν όλοι σε στερούνται; Ποιος θα σε λησμονήσει, όταν ο τάφος σου μέχρι σήμερα γεμίζει αναμμένα κεριά; Ποιος θα προσκυνήσει στον Άγιο Χαράλαμπο και δεν θα φέρει στη θύμησή του τη γλυκειά μορφή σου;
Ποιος ακόμη μπορεί να σε σβήσει από τη μνήμη του, όταν μικροί και μεγάλοι, ενορίτες σου και μη, σε γράφουν στα συγχωροχάρτια με κεφαλαία γράμματα; Και ποιος μέχρι σήμερα δεν αναλύεται σε δάκρυα, όταν ακούει τη γλυκειά και μελιστάλαχτη φωνή σου να ηχεί στην Εκκλησιαστική μας ραδιοφωνία, να αρχίζει και να τελειώνει με σένα το πρόγραμμά της;
Από όλες τις πλευρές και αν το δεις καλό μας κάνει η θύμησή σου. Πρώτον οι εν Χριστώ αδελφοί δεν λησμονιούνται ποτέ. Τους ενώνει ο δια Χριστόν σύνδεσμος αλλά και η προσδοκία της Αναστάσεως! Δεύτερον για μας ισχύει απόλυτα ο λόγος του Κυρίου: «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».
Τρίτον, έτσι όπως έφυγες πολύ νωρίς, μας κάνεις να σκεπτόμαστε, αδελφέ Τιμόθεε, ότι όντως είμαστε ξένοι και πάροικοι εν γη αλλοτρία και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε κάτι που το είχες εσύ και το διαλαλούσες, την μνήμη θανάτου! Πράγματι, ο άνθρωπος, ο οποίος σκέπτεται τον θάνατο, εκφράζει το αληθινό και το αυθεντικό, εξάλλου ο Χριστιανισμός κατά τους μεγάλους φιλοσόφους, αυτό είναι μελέτη θανάτου.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την παρουσιάζουν σαν το καλύτερο μέσο για την απόκτηση του φόβου του Θεού, απ’ τον οποίο θα γεννηθεί η μετάνοια και την θεωρούν πρόξενο πολλών ακόμη αρετών.
Μου κάνει εντύπωση που καίτοι ήσουν τόσο νέος, σου άρεσε να ομιλείς για την μετά θάνατο ζωή, πώς θα αισθάνεται η ψυχή μας, πού θα περιπολεύει, πώς θα αναπαύεται! Και είχες έμφυτη την εμπιστοσύνη σου στην πρόνοια και στο θέλημα του Αγίου Θεού!
Αυτό λοιπόν ήταν το θέλημα του Θεού, αγαπητέ μου αδελφέ Τιμόθεε, να βρεθείς πρώτος εσύ στην Βασιλεία των Ουρανών, προσμένων όλους εμάς που σε αγαπήσαμε και μας αγάπησες. Η κοίμησή σου, θέλω να ξέρεις έκανε πολλούς από μας να αναλογισθούμε και να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.
Προ της αναχωρήσεώς σου, αισθανθήκαμε ένα μεγάλο σφίξιμο στην καρδιά μας, θαυμάσαμε όμως και τη γενναιότητά σου, το μεγαλείο της ψυχής σου, την καρτερία σου, την πίστη και την υπομονή σου κατά κοινή ομολογία και των ιατρών σου, τους οποίους κατέπληξες με τη ψυχική σου ηρεμία και την καλλιέργειά σου.
Και κατά την έξοδό σου από την παρούσα ζωή, είναι αλήθεια πως εν απολύτω σιγή βιώσαμε το μυστήριο του θανάτου, είδαμε τη Χάρι του Θεού πως ενεργεί στα πιστά τέκνα του, και κατανοήσαμε εις βάθος ότι τελικά είμαστε άνθρωποι «άλλου αιώνος», άλλης πατρίδος, διαφορετικού πολιτεύματος.
Από την επουράνια πατρίδα μας, εκεί όπου ακούς τις ουράνιες ψαλμωδίες, ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων, εύχου αδελφέ Τιμόθεε στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, εκεί όπου η Θεία Λειτουργία δεν σταματά ποτέ υπέρ των καλών σου γονέων, των αδελφών σου, των ανηψιών σου που επιμόνως σε αναζητούν, υπέρ του Επισκόπου σου, των συλλειτουργών σου, των φίλων και οικείων σου, αλλά και των ευλαβών ενοριτών και συνεργατών σου που κάθε μέρα διαπιστώνουν ολοένα και περισσότερο πόσο πραγματικά τους λείπει η μορφή σου, η πληθωρική παρουσία σου, ο επιστηρικτικός λόγος σου και η πληρότητα που αισθάνονταν δίπλα σου!
Καλή Συνάντηση αδελφέ!
π. Αχίλλιος
